Ep.1 เขาอายุ 38 แล้วและโสดสนิท(1)

“สวัสดีครับท่าน”

“หวัดดี” เจ้าบ้านรับไหว้คนที่อายุน้อยกว่าตามมารยาท

หัตถการชายสูงวัยผู้มีใบหน้ายังคงหล่อเหลาดูดี รูปร่างสูงภูมิฐาน มีสุขภาพค่อนข้างแข็งแรง และยังไม่เคยพอในเรื่องของความรักความใคร่ ความจริงเขาก็ยังพอขับรถไปไหนมาไหนเองได้ แต่เขาต้องการความสะดวกสบายในการเดินทางบนท้องถนนมากกว่า ยิ่งถ้าวันไหนต้องเดินทางไกลด้วยแล้ว เขาก็ไม่อยากเหนื่อยขับรถเอง

เมื่อลุงสันลาออกไปแล้ว เขาก็ขาดคนคอยขับรถรับส่งให้ จึงได้เปิดรับสมัครคนขับรถคนใหม่ แต่สัมภาษณ์มาหลายรายแล้วหลายวันแล้ว ทว่าก็ยังไม่ได้ที่ถูกใจสักที

ชายสูงวัยผู้ที่มีตำแหน่งหน้าที่การงานใหญ่โต ผ่านโลกมามาก ถอดแว่นสายตาออกแล้วมองหนุ่มรุ่นลูกที่มาสมัครงานในตำแหน่งคนขับรถด้วยสายตาพินิจพิจารณา

เด็กหนุ่มคนนี้หน่วยก้านดีมาก หน้าตาก็ดี แถมไม่ได้ดีธรรมดา แต่หน้าตารูปร่างดีมาก มากจนเขาไม่นึกอยากจะสัมภาษณ์ต่อเลยเพราะกลัวว่าจะมีปัญหาในครอบครัวตามมาในภายหลัง

แต่เพราะว่าคนนี้ในใบสมัคร ได้แนะนำตัวว่าเขารู้จักเส้นทางในประเทศไทยค่อนข้างมาก เขาเดินทางแบบขึ้นเหนือล่องใต้บ่อยมาก โดยเฉพาะเส้นทางในกรุงเทพฯ แถมชายหนุ่มยังโสดพร้อมลุยงานได้ทุกวัน ค้างคืนต่างจังหวัดได้ทุกเมื่อ คือไปได้ทุกที่ที่เจ้านายต้องการว่าอย่างนั้นเถอะ

ซึ่งคุณสมบัติของผู้ชายคนนี้ที่ชื่อ ‘สรุจ’ หาได้ค่อนข้างยาก คือคุณสมบัติของเขาเป็นที่ต้องการของนายจ้างแทบจะทุกคนก็ว่าได้ แล้วถ้าหากนายจ้างคนนั้นเป็นผู้หญิงแล้วละก็ ก็คงจะรับเขาเอาไว้โดยไม่ต้องสัมภาษณ์ต่อด้วยซ้ำ เพราะเขาหน้าตาดีมากและรู้เส้นทางมากนั่นเอง

แต่ว่าเพราะหัตถการกำลังมีภรรยาเด็กด้วยทำให้เขาต้องคิดหนัก ชนานา

คนที่หวงเมียสาวนั่งมองพิจารณาหนุ่มหล่อรุ่นลูกอีกครั้งอย่างชั่งใจ

“ในใบสมัครนายบอกว่า นายยังโสด แต่นายเคยมีเมียมาแล้วใช่ไหม”

“เคยมีครับ ผมเคยมีเมียมาแล้วแต่เลิกไปนานแล้วครับเพราะผมจน ตอนนี้ผมขอทำงานเก็บเงินสร้างเนื้อสร้างตัวก่อนครับ”

“แล้วถ้าฉันจ้างนายมาทำงาน นายสัญญากับฉันได้ไหมว่านายจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง”

“ผมไม่ชอบให้สัญญากับใครครับ ผมบอกได้แค่ว่า ผมจะทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายให้ดีที่สุด เท่านั้นครับ”

“แล้วฉันไม่ชอบให้ลูกจ้างมาวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของฉันด้วยนะ นายเข้าใจที่ฉันพูดไหม”

“เข้าใจครับ”

ขณะที่บอกว่าเข้าใจ สายตาของสรุจก็เหลือบแลไปเห็นสาวน้อยนางน้อยนางหนึ่งอยู่ตรงสวนหย่อม เธอกำลังเล่นกับเจ้าสุนัขขนปุยสีขาว มองไกลๆยังเดาออกเลยว่า เธอคงสวยน่ารักมาก น่าจะเป็นลูกสาวของตาแก่คนนี้แน่ๆ

สรุจไม่คิดอะไรมากไปกว่านี้จริงๆ เขาแค่ชมหญิงสาวตามประสาผู้ชาย หากว่าเธอเป็นลูกสาวของหัตถการจริง เขาก็คงไม่คิดจะยุ่งกับเธอหรอก

แล้วหญิงสาวก็บังเอิญหันมาทางเขา

‘เธอสวยจริงๆ และหน้าตาก็คุ้นมาเสียด้วย ’

“นั่นแพรพรรณเมียฉัน”

‘เมีย!! แพรพรรณ!! เป็นไปได้หรือนี่?!!’

สรุจแทบไม่อยากจะเชื่อหูของตนเอง สาวน้อยคนนั้นคือแพรพรรณจริงๆ เธอเป็นเมียของตาแก่คนนี้จริงๆหรือนี่?!

‘ตาแก่คนนี้ อายุน่าจะเข้าเลขเจ็ดแล้วมั้ง ยังมีเมียเด็กขนาดนี้เลยเหรอวะ แต่ว่าทำไมต้องเป็นแพรพรรณด้วยล่ะ’

“ภรรยาของท่านน่ารักดีนะครับ” เขาเอ่ยขึ้นลอยๆมากกว่าจะเป็นการชื่นชมเธอต่อหน้าคู่สนทนา

“ใช่ เธอน่ารักมาก และฉันก็หวงมากด้วย นายคิดว่าฉันสามารถไว้ใจนายได้ไหม”

สรุจหันหน้ามาสบตากับคนตรงหน้าด้วยแววตาจริงจัง “ผมไม่ยุ่งกับดอกฟ้าอยู่แล้วครับ อีกอย่างเธอเป็นเมียของท่าน ผมคงไม่กล้าคิดอะไรแบบนั้นแน่นอนครับ”

“โอเค คิดได้แบบนั้นมันก็ดี แต่ฉันไม่มีเวลามาสัมภาษณ์อะไรนายมากนักหรอกนะ เอาเป็นว่าฉันรับนายเข้ามาทำงานก็แล้วกัน แล้วนายจะเริ่มงานได้เมื่อไหร่ล่ะ”

“ได้ตั้งแต่ตอนนี้เลยครับท่าน”

“ถ้าอย่างนั้นก็ตกลง ฉันรับนายเข้าทำงานตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปนะ”

“ขอบพระคุณครับ” สรุจยกมือไหว้เจ้านายคนใหม่ของเขาด้วยความขอบคุณ ภายในรู้สึกโล่งใจอย่างสุดๆ ที่ไม่ต้องตกงานแล้ว

“แล้วเงินเดือนหมื่นห้ากินอยู่พักฟรีนี่ นายพอใจแล้วใช่ไหม”

“ครับผม”