One night stand DADDY&MOM จำเป็น บทที่1.เมื่อนะโมเจอกับเมรี..

และเพราะคนเมาที่ทำท่านิ่งๆ มานานเริ่มโวยวาย เขาเลยไม่ได้สนใจเส้นทางจนกระทั่ง...

“ถึงแล้วลูกพี่ 120นะ” เสียงโชเฟอร์แท็กซี่ร้องบอก

นะโมมองไฟกะพริบวิบวับตรงหน้าแบบงงนิดหน่อย

ไฟสีเขียวสลับกับสีชมพู มีสีเหลืองแทรกนิดๆ

เขาถอนใจแรงๆ เมื่อมองเห็นป้ายด้านบนชัดเจน ‘น้องนิดโมเท็ล’ นาทีนี้ สถานที่นี้คงเหมาะที่สุดนั่นแหละ เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะพาผู้หญิงคนนี้ไปส่งที่ไหนด้วย และคงเพราะความเขลาของเขาด้วยมั้ง

นะโมคิดง่ายๆ พาผู้หญิงเข้าไปนอน แล้วปล่อยให้เธอฟื้นตอนเช้า

เขาจะจัดการจ่ายค่าห้องและล็อกประตูขังหล่อนไว้ด้านใน

ทางนี้คือทางเลือกเดียวที่เหมาะสมกับทุกฝ่าย โดยเฉพาะกับตัวเอง

เขาควักกระเป๋าสตางย์หยิบเงินจ่ายให้โชเฟอร์ที่เริ่มมองตาขวาง

พยุงหล่อนเข้าไปด้านใน มีคนคอยอำนวยความสะดวกดิบดี แต่ไม่มีแม้แต่คำพูดหลุดออกมาเลย

สภาพนะโมกับหล่อน คนคนนั้นคงชินตา

นะโมไม่ใช่เด็กวัยรุ่น และหล่อนเองก็ไม่ใช่ผู้เยาว์ เลยไม่มีคำถามกวนใจให้ใครต้องปวดหัว

“เห้อ!”

เขาถอนใจดังเฮือก หลังโยนหล่อนไว้บนเตียง

กลิ่นอับๆ โชยเข้าจมูก สภาพห้องสะอาดพอใช้ แต่นะโมไม่ชอบบรรยากาศเอาเสียเลย มีกระจกกรุไว้ทั้งด้านข้างและเพดานห้อง เขาแอบขำ เมื่อนึกถึงคำพูดของเพื่อนร่วมงาน ตอนที่เขาพูดให้ฟังเรื่องประสบการณ์ในโมเท็ล

ทุกสิ่งที่พวกเขาพูดให้ฟังไม่เกินจริง

สภาพห้องและอุปกรณ์จำเป็นมีครบครัน

นะโมมองถุงยางอานามัยที่วางไว้หัวเตียงด้วยสายตาปนความสงสัย คนที่เข้ามาในสถานที่นี้มีแค่จุดประสงค์เดียวหรือไงกัน มีใครมีเหตุจำเป็นเหมือนเขาบ้างเหรอเปล่านะ?

เขาหมดความสนใจกับทุกสิ่งรอบตัวเพราะหล่อนนั่นเอง

“โอ้ย ปวดหัว อูยยยย ใครก็ได้เอาน้ำให้กินที”

คนที่หลับๆ ตื่นๆ เริ่มมีฤทธิ์ นะโมเดินเลยไปที่ตู้เย็นขนาดเล็ก หยิบน้ำสะอาดออกมาหนึ่งขวด มองหาผ้าเช็ดตัว คงต้องทำความสะอาดคราบสกปรกบนตัวของหล่อนก่อน

ไหนๆ ก็มีเวลาเหลือเฟือ ก่อนจะทิ้งให้หล่อนให้นอนเพียงลำพัง

มันทุลักทุเลมาก กว่าจะกรอกน้ำใส่ปากหล่อนได้ หล่อนลุกขึ้นมานั่งโอนไปเอนมา น้ำกระฉอกเปียกอกเสื้อหล่อนเป็นหย่อมๆ ผ้าเปียกๆ ลู่แนบไปกับลำตัว

นะโมใจเต้นแรงๆ เมื่อสรีระที่ควรเป็นความลับส่วนตัวของหล่อน เริ่มเผยให้เขาเห็น

มือเขาสั่นเชียวแหละ ตอนที่พยายามใช้ผ้าแห้งเช็ดความเปียกชื้นเหนือเนินอกอวบ

หล่อนไม่ให้ความร่วมมือกับเขาเลย มือของหล่อนปัดป่าย แถมยังโวยวายเสียงดัง นะโมกลัวเสียงของหล่อนจะทำให้คนด้านนอกพลอยตกใจ เขาเลยตัดสินใจยกมือกดปิดปากหล่อนไว้

แต่เป็นการกระทำที่สิ้นคิดสำหรับเขา

พอปิดปากเธอ “อ่อย อ่อยอิโอยยยย อ่อย...” หล่อนโวยวายหนักกว่าเก่า ทั้งดิ้น ทั้งผลักเขาจนแทบเอาไม่อยู่

แรงดิ้นของหล่อนทำให้กระดุมเม็ดแรกหลุด และยิ่งขยับตัว กระดุมเม็ดต่อไปก็หลุดตามกันมาติดๆ เขาพยายามไม่มอง เพราะมีเจตนาดี เขาต้องการให้หล่อนสงบ ไม่เคยคิดสักนิดว่าจะล่วงเกิน

พอดิ้นไปสักพัก อาการวิงเวียนคงเพิ่มขึ้น

คราวนี้มาทั้งเสียงและกลิ่น หลังจากนั่นหล่อนก็นอนหอบแฮ่กๆ

บนตัวนะโมมีแต่คราบสกปรก บนตัวของหล่อนก็เช่นกัน

อารมณ์กรุ่นๆ ก่อนหน้านี้หายเป็นปลิดทิ้ง คงเพราะสมเพชหล่อน พร้อมกับสังเวชตัวเองด้วย

ครั้งต่อไป ต่อให้เพื่อนร่วมงานคะยั้นคะยอมากแค่ไหน เขาสัญญาจะไม่มีวันหลวมตัวแน่ๆ

นะโมใช้ผ้ากวาดคราบสกปรกบนตัวหล่อน ตลบผ้าห่มคลุมไว้ และจัดการถอดเสื้อเลอะๆ นั่นออกจากตัว นับหนึ่งถึงหนึ่งพันพอดี ตอนที่ตัวเสื้อหลุดออกจากร่างกลมกลึง หล่อนฮึดฮัดนิดหน่อย แต่ก็ยอมสงบลงโดยดี

เขาก้มมองเสื้อผ้าบางๆ ในมือ ก่อนจะตัดใจเดินเข้าไปในห้องน้ำ

ลงมือล้างคราบสกปรกบนเสื้อสะบัดแรงๆ และพาดไว้ที่ราวแขวน แล้วก็หันไปจัดการกับตัวเอง ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เขาเสียเงินไปไม่น้อยกับค่าห้อง ค่ารถ

เลยถือวิสาสะอาบน้ำ ล้างกลิ่นเหม็นๆ ออกจากตนเองบ้าง

เขาคิดผิด และตัดสินใจผิดตั้งแต่ต้น เขาไม่ควรพาหล่อนมาที่นี่เลย