บทที่ 2 สองอาหลาน (2)

เรียวถอนหายใจออกมาด้วยความอ่อนใจ การมาพบคุณปู่แต่ละครั้งช่างเป็นช่วงเวลาที่น่าเบื่อหน่าย เพราะทุกครั้งที่พบกันเขามักจะถูกเปรียบเทียบกับบรรดาลูกพี่ลูกน้องและไม่ว่าจะทำดีแค่ไหนก็ไม่เคยได้รับคำชมเลยสักครั้ง แถมยังถูกมองว่าเป็นตราบาปของครอบครัวอีกต่างหาก

หลังจากรับประทานอาหารค่ำกันเสร็จเรียบร้อยแล้วนายเรอิโซก็พูดคุยกับลูกหลานเหมือนทุกครั้ง การพูดคุยกันของตระกูลฟูจิฮาระไม่เหมือนครอบครัวปกติทั่วไป เพราะบรรยากาศไม่ได้เป็นกันเองและผ่อนคลายเหมือนที่หลายครอบครัวเป็น ไม่มีการถามสารทุกข์สุกดิบเฉกเช่นคนทั่วไปแต่อย่างใด หัวข้อสนทนาของที่นี่จะเป็นเรื่องเกี่ยวกับงานและจะมีการตักเตือนหากมีใครทำพลาดและจะมีการต่อว่าต่อขานแบบไม่ไว้หน้าหากทำอะไรให้คนที่เป็นหัวหน้าครอบครัวไม่พอใจ

“ได้ข่าวว่าจะไปเมืองไทย” นายเรอิโซถามหลานชายที่ตัวเองมองว่าเป็นแกะดำของครอบครัวน้ำเสียงเย็นจัด การที่ลูกชายแต่งงานกับผู้หญิงต่างชาติว่าแย่แล้ว นี่ยังฆ่าตัวตามตามผู้หญิงคนนั้นไปด้วยยิ่งแย่เข้าไปใหญ่ เรื่องนี้เป็นสิ่งที่เขารับไม่ได้ เพราะมันเป็นการกระทำของคนที่อ่อนแอที่ใช้อารมณ์และความรักมากกว่าสมอง เรียวเป็นลูกของลูกชายคนโตก็จริงแต่การที่มีแม่เป็นคนไทยทำให้หลานคนนี้เป็นหลานนอกสายตาตั้งแต่วันแรกที่เรียวลืมตาขึ้นมาดูโลก

“ครับ”

“หวังว่าคงจะทำงานได้ดีนะ”

“ครับ”

“และคงไม่ทำตัวเหมือนพ่อ ไปคว้าผู้หญิงที่นั่นมาเป็นเมีย ตระกูลของเราควรแต่งงานกับคนที่จะสามารถช่วยเอื้อผลประโยชน์ทางธุรกิจ ไม่ใช่แต่งงานเพราะความรักงี่เง่า”

“ความรักไม่ใช่เรื่องงี่เง่า และผมจะไม่มีทางแต่งงานกับคนที่ไม่รักเด็ดขาด การที่พ่อกับแม่รักกันไม่ใช่เรื่องผิดครับ คนเราควรใช้สมองควบคู่ไปกับหัวใจ”

“ยังปากดีไม่เปลี่ยน แกมันดื้อมาแต่ไหนแต่ไร คงได้เชื้อมาจากพ่อแล้วอาแกสอนมาด้วยสินะ”

“อย่าพูดถึงพ่อเลยครับเพราะท่านจากไปแล้ว ส่วนคุณอาท่านสอนผมมาดี หากคุณท่านจะด่าก็ด่ามาที่ผมตรงๆได้เลยครับ” นายเรอิโซเม้มปาก หลานคนนี้มันกวนโมโหได้ตลอดจริงๆ แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเรียวทำงานได้มีประสิทธิภาพและเก่งกว่าบรรดาหลานชายทุกคนของตน

“แกมันยั่วโมโหฉันได้ทุกครั้งที่เจอกันจริงๆ และฉันก็ไม่อยากจะคุยกับแกแล้วดังนั้นอยากจะไปไหนก็ไป แต่ขอเตือนและย้ำเอาไว้นะ แกเป็นคนของตระกูลฟูจิฮาระ นอกจากจะต้องทำตัวให้ดีแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดคือทำทุกอย่างให้เราได้ผลประโยชน์มากที่สุด ที่สำคัญอย่ามีหัวใจ เพราะมันจะทำเราเจอเรื่องยุ่งยากไม่มีวันจบสิ้น ฉันเตือนแกเอาไว้เลยว่าอย่าทำตัวเหมือนพ่อแกเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นแกจะต้องถูกตัดออกจากกองมรดก” เรียวถอนหายใจ เจอกันทีไรก็พูดแต่เรื่องแบบนี้และเขาไม่สนมรดกของปู่สักนิด ที่พูดแบบนี้ก็เพราะอยากจะหาเรื่องด่ากระทบพ่อกับแม่ผู้จากไปของเขามากกว่า

“ตัดออกตอนนี้เลยก็ได้นะครับ” เรียวตอบเสียงเย็นบ่งบอกว่าเขาไม่สนใจในมรดกของปู่เลยสักนิด

“อย่าอวดดีให้มันมากนัก อย่าคิดว่าแกเป็นหลานแล้วจะผยองกับฉันได้นะ”

“มีงานที่ต้องทำใช่ไหมเรียว อาว่ารีบไปจัดการงานให้เสร็จจะดีกว่า” นางฮานะตัดบทเมื่อเห็นว่าพ่อกับหลานชายที่นางรักเหมือนลูกกำลังจะทำสงครามน้ำลายกัน นางหันมาสบตาหลานและใช้สายตาสื่อความหมายให้อีกฝ่ายรีบปลีกตัวออกไป

“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวนะครับ” เรียวโค้งให้ผู้เป็นปู่เมื่อพูดจบ ถึงแม้จะอยากเถียงกับปู่ แต่สายตาของอาทำให้เขาต้องยอม

“แกเลี้ยงมันมาอย่างไรมันถึงได้เถียงฉันแบบนี้” เมื่อหลานชายออกไปแล้วนายเรอิโซก็หันมาเล่นงานลูกสาวของตนแทน ฮานะถอนหายใจแล้วส่ายหน้าช้าๆ

“เรียวแค่บอกถึงความต้องการของตัวเองเท่านั้นค่ะ คุณพ่อไปหาเรื่องเขาก่อนนี่คะ”

“นี่แกกำลังว่าฉันอยู่”

“เปล่าค่ะ”

“เพราะมีแกคอยให้ท้ายแบบนี้ไง มันถึงไม่เกรงใจฉัน” นายเรอิโซหาเรื่องต่อว่าลูกสาวอีกครั้ง

“ถึงเรียวจะเป็นหลานที่คุณพ่อไม่ชอบนัก แต่คุณพ่อต้องยอมรับอย่างหนึ่งนะคะว่าเขาเป็นคนหนุ่มที่อนาคตไกล และบริหารจัดการเรื่องงานได้เก่งมาก แถมยังได้รางวัลทางธุรกิจมาแล้วด้วย ดังนั้นอะไรที่ปล่อยได้ก็ปล่อยเถอะค่ะ”

“ฉันไม่มีวันปล่อยให้มันทำตามใจตัวเองเหมือนที่ปล่อยพ่อมันหรอก ในเมื่อพ่อมันนอกลู่นอกทางทำให้ฉันผิดหวัง มันเป็นหลานมันต้องชดเชยในสิ่งที่พ่อมันทำพลาดไปสิ”

“พี่เร็นไม่ได้ทำอะไรผิดเลยค่ะ เขาแค่มีความรัก ตั้งแต่เล็กจนโตเขาทำเพื่อพ่อและทำตามที่พ่อบอกมาตลอด มีแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้นที่เขาเลือกเอง แค่เรื่องเดียวที่เป็นความสุขของเขา แค่เรื่องนี้พ่อให้อภัยพ่อไม่ได้เลยหรือคะ”

“แกอย่ามาพูดมาก แกเองก็ไม่ต่างจากมันหรอก ฉันมีลูก 5 คน มีเพียงแค่สามคนเท่านั้นที่เชื่อฟัง ส่วนแกกับเร็นมันเป็นลูกนอกคอก” นางฮานะถอนหายใจ เรื่องนี้พูดกันกี่ครั้งก็วกกลับมาที่เดิมดูเหมือนว่าเธอต้องหยุดพูดเสียทีเพราะมันไร้ประโยชน์