บทที่ 1 ผมไม่เอาค่าตัว (1)

บทที่ 1

ผมไม่เอาค่าตัว

เจ้าเอยมองหน้าและร่างกายของตัวเองผ่านกระจกเงาในห้องน้ำ จุดกึ่งกลางของร่างกายยังคงปรากฏร่องรอยบางอย่างให้เห็น จริงอยู่ที่กลีบดอกไม้กลับมาปิดสนิทเหมือนเดิมแต่สีของมันเข้มขึ้นและมีคราบเลือดจางๆติดอยู่ด้วย ในระหว่างร่วมรักมันมีความเจ็บผสมกับความรู้สึกซาบซ่านและสุขราวกับว่าตัวเองล่องลอยอยู่บนสวรรค์ นี่สินะครั้งแรกของเธอเมื่อคิดถึงตอนนี้ อยู่ๆน้ำตาของก็ไหลออกมา หญิงสาวเช็ดมันลวกๆ พยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆเพื่อเรียกพลังของตัวเองกลับมา

“มันคือสิ่งที่เธอเลือก และตัดสินใจ ที่สำคัญมันผ่านมาแล้วเอย ดังนั้นอย่าคิดอะไร” หญิงสาวบอกกับตัวเอง เธอหลับตาลงและพยายามเรียกสติให้กลับมาโดยเร็ว

“คุณยังไม่เคย แล้วทำไมถึงตัดสินใจทำเรื่องแบบนี้” คำถามของคนที่นั่งหน้าหล่ออยู่บนเตียงทำให้เจ้าเอยที่กำลังก้าวออกมาจากห้องน้ำชะงักไปเล็กน้อย แต่แล้วก็เธอก็เริ่มทำหน้าตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“เราสองคนเป็นแค่คนขายกับคนซื้อ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องตอบคำถาม” เจ้าเอยตอบหน้าเป็น แต่คนฟังส่ายหน้าไม่เห็นด้วย

“ผมคิดว่าผมควรจะรู้ อย่างน้อยคุณก็เป็นลูกค้าคนแรกของผม”

“จะเอาเรื่องของฉันไปเล่าให้ลูกค้าคนต่อไปฟังหรือไง” หญิงสาวย้อนถาม เรียวถอนหายใจและส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธ

“ขอย้ำอีกครั้งว่าโฮสคลับรักษาความลับและรักษาความเป็นส่วนตัวของลูกค้าแบบเคร่งครัด เราไม่เอาเรื่องของลูกค้าไปเล่าให้คนอื่นฟังครับ” เรียวบอกน้ำเสียงและแววตาจริงจัง

“จะอยากรู้เรื่องของฉันไปทำไม"

“อย่างที่บอกไปคุณเป็นลูกค้าคนแรก อะไรที่มันเป็นครั้งแรก คนแรก ย่อมเป็นเรื่องที่น่าจดจำ” เจ้าเอยหน้าแดงเมื่อได้ยืนคำว่าครั้งแรก หญิงสาวมองสบตาของคนที่นั่งอยู่บนเตียงอีกครั้งจากนั้นก็ทรุดตัวลงนั่งโดยเว้นระยะห่างพอสมควร

“ฉันแค่อยากรู้ว่าการนอนกับใครสักคนมันรู้สึกอย่างไร”

“อะไรนะ”

“ตั้งแต่เล็กจนโตมาจนอายุ 34ย่าง 35 ฉันเป็นเด็กดีและอยู่ในกรอบมาตลอดเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อย ไม่เคยนอกลู่นอกทาง ตอนนี้ ญาติกับเพื่อนฉันบางคนแต่งงานบางคนแต่งแล้วเลิกแล้วแต่งใหม่ บางคนก็เปลี่ยนแฟนมาแล้วหลายคน ส่วนฉันยังไม่เคยมีใครสักคน ตอนเรียนก็ตั้งใจเรียนจนไม่คิดจะมองผู้ชายคนไหน ตอนเริ่มทำงานก็ตั้งใจทำงานและพยายามตั้งหน้าตั้งตาทำงานเพราะอยากจะประสบความสำเร็จในงานที่ทำก็เลยทำให้ไม่สนใจบรรดาผู้ชายที่เข้าหาจนเวลามันผ่านมาเรื่อยๆ มารู้สึกตัวก็เห็นว่าคนรอบตัวของฉันต่างมีคู่และเคยมีคู่กันมาหมดแล้ว ดังนั้น ก็เลยคิดว่าอยากจะหาประสบการณ์ด้านนี้ดูบ้าง” เจ้าเอยบอกตามตรง จะว่าไปเธอเองก็อยากให้เล่าให้ใครบางคนฟังเหมือนกัน และผู้ชายตรงหน้ามีอะไรบางอย่างที่ทำให้รู้สึกไว้วางใจ อาจจะเพราะเขาเป็นคนแปลกหน้าที่ผ่านมาและเมื่อต้องลาจากกันก็คงไม่ได้พบกันอีกเลยทำให้กล้าที่จะพูด

“คุณอายุเหมือนอายุไม่เกิน 28 ด้วยซ้ำ ผมอายุ 27 ยังดูเหมือนมีอายุมากกว่าคุณเลย ว่าแต่เรื่องนี้คนที่บ้านคุณรู้ไหม” เรียวถามต่อ

“ไม่ ถ้ารู้คงไม่ได้ทำ ฉันไม่เคยบอกและไม่คิดจะบอกด้วย เรื่องแบบนี้ขืนบอกได้โดนด่าตลอดชีวิต” เรียวอมยิ้มเมื่อฟังจบ

“รู้ใช่ไหมว่าการร่วมรักถ้าไม่ป้องกันมันจะมีบางอย่างที่อาจจะสร้างปัญหาให้คุณตามมา” เจ้าเอยยิ้มบ้าง

“ฉันอายุขนาดนี้แล้วนะถึงแม้ว่าจะไม่เคยนอนกับใครมาก่อน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่รู้เรื่องอะไรเลย นายเองก็ใช้ถุงยางอนามัย”

“แต่ถุงยางมัน ไม่ได้ป้องกันได้ 100 เปอร์เซ็นต์ ถ้าพลาดบางทีคุณอาจจะท้อง” เจ้าเอยถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ท้องหรอก ก่อนที่จะมาฉันให้หมอฉีดยาคุมไว้แล้ว” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูมั่นใจ เมื่อคิดที่จะทำเรื่องนี้เธอก็เริ่มศึกษาและหาทางป้องกันเอาไว้ทุกทางที่ทำได้

“รอบคอบเสียด้วย”

“ว่าแต่ที่ถามนี่เพราะอยากคุยหรือว่าถามเพื่อรอค่าตัว” เจ้าเอยไม่ตอบคำถามแต่ถามอีกฝ่ายกลับแทน

“อะไรนะ”

“ตอนแรกฉันจะจ่ายตั้งแต่อยู่ที่คลับเพราะเท่าที่รู้น่าจะต้องจ่ายที่สังกัดของนายถูกไหม แต่ว่าผู้จัดการร้านบอกว่าให้ฉันเป็นคนจ่ายกับนายเอง ท่าทางเขาไม่อยากให้นายมากับฉันด้วยนะ”

“ผมไม่เอาค่าตัว” เรียวตอบเสียงเข้ม ส่วนคนฟังตกใจ

“อะไรนะ” หญิงสาวถามและพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นรอยสักที่ด้านหลังของเขา มันปรากฏออกมาเมื่ออีกฝ่ายขยับเสื้อคลุม “รอยสัก นายสักเหรอ” หญิงสาวถามหน้าตื่น เรียวยิ้มบางๆ

“ผู้ชายที่บ้านของผมมีรอยสักกันทุกคน ผมสักแค่ที่หลังเล็กน้อยไม่ได้สักทั้งตัวเหมือนคนอื่น” คำตอบของเขาทำให้หญิงสาวหน้าซีด ก็ไอ้รอยสักแนวๆนี้ส่วนมากคนที่สักจะเป็นพวกยากูซ่า “ทำไมหน้าซีดล่ะ หรือว่าไม่ชอบรอยสัก จริงสิ ตอนเรานอนด้วยกันคุณเอาแต่หลับตาเสียเป็นส่วนใหญ่แถมแสงไฟในห้องก็ค่อนข้างน้อย และผมก็สักแค่นิดหน่อยคุณอาจจะไม่สังเกตเพราะเรากำลังทำบางอย่างที่น่าสนใจกว่า

“นายเป็นยากูซ่าเหรอ” เธอถามเสียงสั่นเริ่มกลัวอีกฝ่ายขึ้นมาเสียดื้อๆ เรียวส่ายหน้าช้าๆ

“เปล่า ผมไม่ใช่ยากูซ่า”

“แต่รอยสักแบบนี้พวกยากูซ่าชอบสัก”

“เดี๋ยวนี้มันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ลายสวยๆใครก็สักได้” เรียวบอกแบบไม่ใส่ใจ “ผมไม่ใช่ยากูซ่า จริงอยู่ที่ว่ารุ่นคุณทวดเคยเกี่ยวข้องกับทางนี้ แต่เรามาล้างมือมานาน ปัจจุบันก็ทำมาหากินแบบไม่เบียดเบียนใคร โฮสคลับที่คุณไปก็เป็นหนึ่งในธุรกิจที่คุณอาอยากให้ผมรับช่วงต่อเท่านั้นเอง” เจ้าเอยทรุดตัวลงไปนั่งบนพื้นราวกับคนหมดแรง นี่เธอนอนกับว่าที่เจ้าของโฮสคลับอย่างนั้นเหรอแถมผู้ชายคนนี้ยังมีความเกี่ยวข้องกับพวกกลุ่มอาชญากรรมอีก