บทที่ 1. ต้นกำเนิดซาตาน...ขบตอน

เปลือกตาบางค่อยๆ ขยับยุกยิกเมื่อฤทธิ์ยาที่เธอได้รับเริ่มหมดไปก่อนที่มันจะเบิกกว้างอย่างตกใจ หญิงสาวผุดลุกขึ้นนั่งทันทีด้วยความตื่นตระหนกแล้วก้มลงสำรวจตัวเองก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อเธอยังไม่ได้รับอันตรายหรือถูกล่วงเกินใดๆ แต่ เธอก็ไม่ได้รู้สึกปลอดภัยสักนิดเมื่อรู้สึกถึงสายตาของใครสักคนมองมาที่ตน ขนอ่อนในกายของเธอลุกชันเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่เธอรู้สึกว่าเขากำลังจ้องมองเธอด้วยแววตาหื่นกระหาย...

“คุ คุณ เนวิน...” ชื่อที่หลุดออกมาจากริมฝีปากแห้งผากนั้นเบาราวกระซิบ...

“ขอบคุณครับ แหม ดีใจจังที่คุณหนูเล็กอุตส่าห์จำกันได้...”

เนวิน...ชายหนุ่มผู้มีรูปกายสูงโปร่ง ผิวขาวสะอาดใบหน้าหล่อเหลาแบบที่สาวๆ กำลังชื่นชมนิยมกันว่า หล่อแบบหนุ่มเกาหลีนั้นเขาเป็นหนึ่งในนักธุรกิจรุ่นเดียวกับอัครวัฒน์และมีชื่อเสียงพอสมควรทั้งในด้านดีและลบแต่จะออกไปด้านลบเสียมากกว่า และเธอก็รู้มาบ้างว่าเขากับอัครวัฒน์นั้นไม่ค่อยกินเส้นกันแต่เธอไม่นึกว่าเนวินจะต้องทำลายหรือเอาชนะกันด้วยวิธีการแบบนี้...

ชลิตาหน้าซีดกวาดตามองหาทางหนีทีไล่เมื่อรับรู้ถึงกระแสความไม่ปลอดภัย แต่ก็จนปัญญาเมื่อเธอไม่รู้เลยว่าตนเองอยู่ที่ไหน เนวินเดินมาหาเธอด้วยท่าทางของเสือร้ายที่หมายจะตะปบเหยื่อ หญิงสาวลนลานลุกขึ้นจากที่นอนนุ่มอย่างรวดเร็วแต่ด้วยความที่รีบร้อนและเพิ่งตื่นจากฤทธิ์ยาสลบชนิดอ่อนทำให้ร่างบางหมุนคว้างซวนเซล้มลงกับพื้นพรมข้างเตียงนั้นราวนกปีกหัก...

“อย่าเข้ามานะ... คุณต้องการอะไร...” แม้จะล้มไม่เป็นท่าแต่ชลิตาก็พยายามปกป้องตัวเองให้นานที่สุด...

“ถามได้ตรงมากครับคนสวย ผมพาคุณมาที่นี่ก็คงไม่ได้พามาดินเนอร์แน่นอน.. ผมแค่อยากจะทำความรู้จักคุ้นเคยกับคุณอย่างที่ไอ้โดมมันทำบ้าง...” คำตอบของเขาทำให้หญิงสาวหน้าซีดลงทันตา...

“ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วย...”

“ก็เพราะ ผมกับไอ้โดมมันจะต้องมีอะไรที่สะสางกันนิดหน่อยน่ะสิ...”

“แต่มันไม่เกี่ยวอะไรกับฉันเลยนะคะ... คุณมีอะไรที่ไม่ลงรอยกับพี่โดมก็ควรใช้วิธีแบบลูกผู้ชายสิคะ”

“หึหึ พูดได้ดีนะครับคนสวย แต่สำหรับผม การทำลายดวงใจของศัตรูมันสะใจกว่าเยอะเลย...”

“ไร้ยางอายที่สุด...” ชลิตาเค้นเสียงออกมาพร้อมทั้งกระถดกายหนีเขาอย่างหวาดกลัว ใบหน้าหล่อเหลาที่สาวๆ หลงใหลของเขานั้นดูน่ากลัวและเต็มไปด้วยความน่าชิงชังจนเธอไม่อาจจะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้

เธอไม่เข้าใจเลยว่าเนวินมีปัญหาหรือมีเรื่องแค้นเคืองอะไรกับอัครวัฒน์มาก่อน เธอรู้เพียงแต่ตอนนี้เธอคิดถึงอัครวัฒน์ เธอต้องการเขามากที่สุดและเธอก็กลัวเหลือเกิน...

“คุณไม่ควรทำแบบนี้ พี่โดมไม่ปล่อยคุณแน่”

“มันจะไม่มีทางรู้ว่าคุณย่อยยับเพราะฝีมือใครหรอกคนสวย แต่มันจะได้เจ้าสาวคืนในวันแต่งงานในสภาพที่จะทำให้มันเจ็บปวดที่สุดและจดจำไปจนตาย...” น้ำเสียงนุ่มนั้นแหบแห้งดวงตายาวรีของเนวินวาววับด้วยประกายความคั่งแค้นที่เธอไม่อาจจะเข้าใจก่อนที่มือยาวเรียวแบบหนุ่มสำอางของเขาจะคว้าหมับมาที่ไหล่มนแล้วกระชากเต็มแรง ชลิตากรีดร้องเสียงแหลมทั้งดิ้นรนให้ตนเองพ้นจากการเกาะกุมของเขาแต่ยิ่งเธอดิ้นรนเนวินก็ยิ่งหัวเราะชอบใจ

“ดิ้นไปเลยคนสวย เพราะยิ่งดิน ผมยิ่งชอบ การที่เหยื่อดิ้นอยู่ใต้ร่างอย่างบ้าคลั่งมันเร้าอารมณ์กว่านอนเฉยๆ เป็นท่อนไม้เป็นไหนๆ ฮ่าๆๆ”

เสียงหัวเราะน่าเกลียดยังคงดังก้องไปทั้งห้องคละเคล้ากับเสียงกรีดร้องของชลิตาที่ร้องขอความช่วยเหลือจนคอแทบแตกแต่ก็ไร้ผล เธอรู้โดยทันทีว่าที่นี่คือเซฟเฮ้าส์ของเขาที่อัครวัฒน์คงไม่มีวันหาเจอและคงไม่รู้ว่าเธอถูกเนวินจับตัวมาที่นี่... โอ... เธอกลัวเหลือเกิน...

“ว่าไง เจอมั้ย...”

“ไม่เจอเลยครับคุณโดม เหมือนว่าคุณหนูเล็กเธอหายตัวไป”

“เธอคงถูกลักพาตัวไปแน่นอน ผมมั่นใจ...”

สองหนุ่มรายงานเจ้านายด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างสั่นเมื่อเห็นแววตาของเจ้านายหนุ่มวาวโรจน์... นี่ไม่ใช่สัญญาณที่ดีเลย...

“ไอ้เนวิน เป็นมันแน่ๆ ส่งคนของเขาไปตรวจดูทุกๆ ที่ที่มันเคยอยู่เคยไป ทุกๆ ที่ เดี๋ยวนี้...”

สิ้นคำสั่งของเขาทุกอย่างก็เกิดขึ้นโดยฉับไว เหล่าลูกน้องชายฉกรรจ์ฝีมือดีทุกคนแยกย้ายกันไปในทันทีพร้อมกับพี่ชายทั้งสองของอัครวัฒน์ปรากฏตัวขึ้นที่คอนโดหรูของน้องชายเมื่อได้ข่าวไม่ดี...

“พวกพี่จะให้คนของพี่ไปช่วยอีกแรงนะโดม”

“พี่สั่งคนของพวกพี่ให้ช่วยตามหาแล้ว ใจเย็นๆ ไอ้น้องชาย นายจะต้องตั้งสติ คิดให้ดี...” อัครา พี่ใหญ่แห่งดีแลนด์เดินมาตบบ่าของน้องชายเบาๆ

“ครับ ผมจะไม่วู่วามแน่ๆ ตอนนี้ผมต้องการรู้ให้แน่ว่าไอ้เนวิน มันอยู่ที่ไหนแต่ผมจะไม่อยู่เฉยๆ ที่นี่ ผมจะออกไปตามหาหนูเล็ก พี่จะไปกับผมไหม...”

“เราจะไปหาที่ไหนกันล่ะโดม...”

“ผมไม่รู้ แต่ผมต้องไป ผมอยู่ไม่ได้ พี่เข้าใจใช่ไหม...” เสียงนุ่มทุ้มมีเสน่ห์เสมอของอัครวัฒน์สั่นเครือเล็กน้อย ซึ่งผู้เป็นพี่ชายนั้นเข้าใจดี

“โอเค เราจะขับรถไปตามถนนทุกสายในกรุงเทพฯ และรอบนอก เอาเป็นว่าเราแยกกันไปก็แล้วกัน...” อัคนีกล่าวซึ่งทั้งสองหนุ่มก็พยักหน้าเห็นด้วยในใจของอัครวัฒน์ก็นึกถึงแต่อดีตเพื่อนร่วมชั้นเรียนที่ชื่อเนวินซึ่งคอยขัดแข้งขัดขาและหาเรื่องทำร้ายเขามาตลอดหลายปีที่ผ่านมา

เรื่องของปมแค้นใจของเนวินมันเกิดจากความเข้าใจผิดล้วนๆ ซึ่งเขาเองก็จนปัญญาจะทำให้คนโง่เขลาอย่างเนวินเข้าใจ และเขามั่นใจว่าการหายตัวไปของชลิตามันเกิดจากการแก้แค้นของเนวินแน่ๆ แต่การที่เนวินเอาตัวชลิตาไปหรือทำร้ายผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างนี้ มันช่างไร้เหตุผลสิ้นดี...

แต่ก่อนที่ทั้งสามหนุ่มจะเดินไปยังรถของตนเองเสียงโทรศัพท์ของอัครวัฒน์ก็ดังขึ้นและเบอร์ที่โชว์อยู่หน้าจอทำให้เขาตัวเย็นเฉียบไม่รู้ด้วยความยินดีหรือเพราะอะไร... แต่เขารู้สึกไม่ดีเลย อัครวัฒน์รีบรับสายทันที...

“หนูเล็ก หนูเล็กอยู่ไหนครับ พี่โดมเป็นห่วงหนูเล็กมากนะ...”

“ตอนนี้คุณหนูเล็กอยู่ที่ถนน... หากคุณรักเธอรีบมารับตัวเธอด่วน เธอเสียเลือดมาก... ผมขอโทษ...” เสียงผู้ชายที่พูดมาตามสายนั้นฟังดูร้อนรนทว่าแฝงไว้ด้วยความเศร้าสร้อย แต่สิ่งที่กระตุกหัวใจของเขาคือเขารู้ได้ทันทีว่าเธอคงกำลังได้รับบาดเจ็บแสนสาหัส อัครวัฒน์รีบขึ้นรถของตนแล้วขับออกไปยังสถานที่ที่ชายคนนั้นบอกทันทีท่าทางผลุนผันของเขาทำให้พี่ชายทั้งสองรีบขับรถตามไป...

ทันทีที่ไปถึงถนนตามที่ชายปริศนาโทร. มาบอกเขาด้วยเบอร์ของชลิตาอัครวัฒน์ก็รู้สึกเหมือนชีวิตของเขาถูกควักออกมาขยี้จนแหลกละเอียดเมื่อเจอรถยนต์ของเธอเปิดไฟฉุกเฉินอยู่ริมทาง ประตูด้านคนขับถูกเปิดแง้มไว้น้อยๆ เห็นเงาร่างของเธอพิงพนักเบาะคนขับนิ่งสนิทไม่เคลื่อนไหว ยิ่งเมื่อเขาเปิดประตูออกก็แทบผงะด้วยความช็อกและโกรธแค้น...

“โอ หนูเล็ก... ไม่ หนูเล็กของพี่...” ร่างกึ่งเปลือยของเธอเต็มไปด้วยเลือดเกรอะกรัง ลำคอระหงที่เขาเคยซุกไซ้ดอมดมเป็นแผลเหวอะหวะมองเห็นเส้นเลือดเต้นอ่อนแรงทว่าเลือดก็ยังไหลไม่หยุดแม้จะดูเหมือนว่ามีคนคอยห้ามเลือดให้เธอและอยู่ดูแลเธอจนกว่าเขาจะมาก็ตามที แต่บัดนี้ผ้าที่ใช้ห้ามเลือดนั้นหล่นมาอยู่บนตักของเธอจนเลือดไหลทะลักออกมาราวทำนบพัง ตามใบหน้างามและเนินอกขาวผ่องเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำเห็นเป็นรอยนิ้วมือของบุรุษที่พยายามจะทำร้ายเธอยิ่งบีบคั้นจิตใจของเขาจนแทบหายใจไม่ออก...

“พาหนูเล็กไปส่งโรงพยาบาลเร็วเข้าเถอะโดม...”

“มะ ไม่... หนูเล็ก...”

“โดม เธอเสียเลือดเยอะมาก เธอต้องได้รับการช่วยเหลือด่วน...” อัคราเตือนสติน้องชายที่โอบกอดคนรักแน่นน้ำตาลูกผู้ชายนองหน้า...

“เธอจากผมไปแล้วพี่เด่น พี่เดียว... เธอจากพวกเราไปแล้ว...”

อัครวัฒน์พูดออกมาทั้งสะอื้นไห้เขากอดร่างชุมโชกด้วยเลือดของชลิตาไว้แน่น... ทั้งยังไม่ให้ใครได้เข้าใกล้ร่างไร้วิญญาณของเธออีกด้วย... อัครากับอัคนีต่างมองหน้ากันอย่างตกตะลึงและคาดไม่ถึงว่าหญิงสาวจะจากพวกเขาไปเร็วเช่นนี้... แต่มันก็เป็นไปแล้ว ชลิตาเสียชีวิตแล้ว...

สามพี่น้องดีแลนด์ตกอยู่ในห้วงโศกเศร้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน อัคนีถึงกับชกแรงๆ ลงตัวถังรถยนต์คันเล็กของ ชลิตาจนมือแกร่งแตกเลือดไหลซึมออกมา...

สำหรับเขาแล้วชลิตาเหมือนน้องสาวที่น่ารัก เธอเป็นเพื่อนรักของบารนีผู้เป็นภรรยาแล้วเขาจะมีหน้ากลับไปบอกภรรยาของตนได้อย่างไรว่าเพื่อนรักของเธอได้เสียชีวิตแล้วโดยที่เขาไม่สามารถช่วยเหลืออะไรชลิตาได้เลย พวกเขามาพบเพียงร่างไร้วิญญาณเพื่อนรักของเธอถูกทิ้งไว้ข้างถนนอย่างนั้นหรือ...

“ไอ้สารเลวคนไหนมันทำกับหนูเล็กแบบนี้มันต้องชดใช้นะพี่เด่น”

“พี่รู้ดี เราจะจัดการมันให้สาสมแน่นายไม่ต้องห่วง... แต่ตอนนี้เราต้องจัดการปิดข่าวนี้ก่อน เอาล่ะเดียว เรามีงานต้องสะสางแล้ว ฉันจะให้คนของฉันมาช่วยโดมจัดการที่นี่ส่วนเรามีงานหลายอย่างต้องทำ ไปเถอะ ปล่อยให้โดมเขาอยู่กับคนรักของเขา...”

อัครากล่าวเสียงเรียบใบหน้าที่แกร่งกระด้างไร้รอยยิ้มอยู่แล้วของนายใหญ่แห่งไร่อัครายิ่งดูน่ากลัวดุดันมากขึ้นกว่าเดิมร่างสูงใหญ่ผมยาวยุ่งเหยิงของเขาส่งให้อัคราดูดิบเถื่อนมากขึ้นกว่าเดิมหลายสิบเท่าหากใครสักคนมาเห็นเขาตอนนี้คงไม่มีใครรู้ว่าเขาคือมหาเศรษฐีหนึ่งในสามหนุ่มแห่งตระกูลดีแลนด์แน่นอน...

ในขณะที่ทั้งสามพี่น้องดีแลนด์กำลังโศกเศร้ากับการเสียชีวิตของชลิตา ในอีกมุมหนึ่งซึ่งมืดมิดและลับตาคนมีสายตาคู่หนึ่งมองมายังพวกเขาอย่างเสียใจไม่แพ้กันทั้งยังรู้สึกหวาดกลัวจนแทบจะไม่มีสติคิดอะไรออกได้ในตอนนี้ คิดได้เพียงอย่างเดียวว่า เขาต้องหนีไปให้สุดขอบโลก... เท่านั้น... แต่จะหนีไปไหน...