มนต์รักข้ามภพ

หมอธาดาขับรถมาจอดเทียบฟุตบาทเพื่อซื้อปาท่องโก๋กับน้ำเต้าหู้ เป็นมื้อเช้าที่เขาชอบทาน และจะทานเป็นประจำ นายแพทย์หนุ่มใหญ่รักสุขภาพไม่สูบบุหรี่ เหล้าเบียร์มีดื่มบ้างตามวาระสังสรรค์ กาแฟไม่จำเป็นไม่แตะเลย เข้าฟิตเนสสัปดาห์ละ 2 ครั้ง วิ่งในสวนสาธารณะทุกวัน ก่อนหรือหลังไปทำงาน ธาดามักจะตื่นตีสี่แม้วันนั้นเขาจะไม่ต้องไปทำงานก็ตามและจะเข้านอนก่อนสี่ทุ่มประจำหากไม่ได้อยู่เวรดึก จะเสริมหล่อเดือนละครั้ง เขามักจะเข้าคลินิกเสริมความงามฉีด บำรุง เลเซอร์ แต่ไม่ผ่า หน้าตารูปร่างของเขานั้นดีอยู่แล้ว ไม่ต้องพึ่งมีดหมอ แต่ก็ยังอยากให้มันคงสภาพไว้แบบนี้ไปตลอด จึงต้องพึ่งเข็ม เลเซอร์และครีมบำรุงบ้าง

ธาดาหนุ่มหล่อวัย 38 ปี ไม่เคยแต่งงาน ไม่เคยมีลูก ใช้ชีวิตโสดไปวัน ๆ เรื่องบนเตียงให้เป็นหน้าที่สาว ๆ มาตอบกันเองแล้วกัน

ผู้หญิงแต่งตัวประหลาดเดินโซเซคล้ายคนเมา เธอเดินเข้าใกล้รถของเขาที่กำลังจะออกตัว คราแรกธาดาไม่ใส่ใจนักแต่แล้ว แม่ผู้หญิงขี้เมากลับเอียงตัวล้มใส่รถเขา แล้วก็ร่วงลงไปกองที่พื้น จรรยาบรรณความเป็นหมอ ทำให้ธาดาเปิดประตูรถออกไปดู ผิวพรรณขาวผ่องผมยาวดกดำปรกใบหน้า ทำให้เขามองไม่เห็นใบหน้านวล

เขานั่งลงข้างเธอมือจับที่ชีพจร มันเต้นแผ่วเบา จังหวะการเต้นของชีพจรช้ามาก เขาตัดสินใจอุ้มเธอไปที่รถ เขาขอถอนคำพูดที่ว่าเธอขี้เมาแล้วกัน เพราะเขาไม่ได้กลิ่นแอลกอฮอร์จากตัวเธอเลย พอเข้ามาในรถแล้วนั่งพิศพินิจมองใบหน้านวล เธอสวย ขนตางอนจมูกโด่งเชิดขึ้น ปากอิ่มจิ้มลิ้นน่า....

"พาไปโรงบาลก่อนแล้วกัน" ธาดาหยุดความคิดตัวเองเอาไว้รัดเข็มขัดให้อีกฝ่ายก่อนจะเร่งเครื่องยนต์ตรงดิ่งไปยังโรงพยาบาลที่เขาทำงาน

"หมอคะ เธอฟื้นแล้วค่ะ" นางพยาบาลสาวเปิดประตูเข้ามารายงานคุณหมอธาดา นายแพทย์ผู้หล่อเหลาเป็นที่หมายตาของสาว ๆ ในโรงพยาบาล ทุกคนต่างอยากขึ้นเตียงกับเขา เพราะสาวที่เคยขึ้นครูกับหมอต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าแซ่บมาก เงยหน้าขึ้นมามองพยาบาลสาวนามว่าน้ำฝน นางพยาบาลสาวคนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาทำงานที่นี่ได้ยังไม่ถึงเดือนและยังไม่เคยลองและเธออยากลองขึ้นครูกับหมอธาดา ว่าจะสมคำที่คนล่ำลือหรือไม่

"เธอเป็นไงบ้าง" เธอที่ว่าคือคนไข้ของหมอธาดา เขาช่วยเธอเอาไว้ได้ตอนที่เธอเดินโซเซมาเป็นลมอยู่ข้างรถเขา เมื่อตอนเช้ามืดที่ผ่านมา เขาจึงพาเธอมาที่โรงพยาบาลด้วยเลย

หญิงสาวเนื้อตัวผิวพรรณสะอาดสะอ้าน ผิวขาวเหมือนหยวกกล้วย คิดว่าน่าจะเป็นลูกู้ดีมีเงินแน่นอน แม้การแต่งตัวจะดูผิดแปลกต่างจากคนทั่วไป แต่งตัวเหมือนหลุดมาจากยุคกรุงศรีฯ เสียอย่างนั้น

"ปกติดีค่ะ แต่พูดจาแปลก ๆ หรือจะเป็นคนสติไม่ดีค่ะคุณหมอ"

"ผมไปดูเอง" คุณหมอยืนเต็มความสูง หุ่นนักกีฬาความสูง เกือบ 190 เซนติเมตร น้ำฝนรีบปรี่เข้ามากอดแขนล่ำของหมอหนุ่ม นาน ๆ จะได้อยู่กับหมอธาดาสองต่อสอง เธอไม่ควรพลาดโอกาสนี้ ใช้สองเต้าที่เพิ่งไปเพิ่มขนาดมาเบียดเสียดแขนล่ำของคุณหมอ เขามองลงมาหาคนที่เตี้ยกว่าหลายเซนติเมตรแม้เธอจะใส่ส้นสูงสามนิ้วก็ไม่ช่วยอะไรได้ ยกยิ้มมุมปากใช้มือเรียวเกลี่ยริมฝีปากนิ่มเบา ๆ โน้มศีรษะเข้ามาใกล้

"เลิกงานก่อนนะ" คำพูดของหมอหนุ่มทำน้ำฝนตาลุกวาว หัวใจโลดแล่นตื่นเต้นดีใจ ความฝันกำลังเป็นจริง

"ค่ะหมอ"

คุณหมอธาดาเปิดประตูเข้ามาในห้องผู้ป่วย เขาให้เธอนอนห้องพิเศษ ส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายคุณหมอธาดาจัดการทั้งหมด เปิดประตูเข้ามาต้องตะลึงเหมือนต้องมนต์ ดวงตากลมโตนัยน์ตาสีดำสนิท เป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์น่าดึงดูดนัก

"สวัสดีครับ ผมหมอธาดาคนที่ช่วยคุณไว้ เป็นอย่างไรบ้าง ปวดหัวไหมหรือเจ็บตรงไหนไหม" เธอเงียบ คิ้วเรียวขมวดชนกันมองหน้าเขาไม่พูดไม่จา หมอหนุ่มมองกิริยาท่าทางนั้นอย่างหลงใหล เขาลอบกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ หากอยู่สองคนคงดีกว่านี้ กลิ่นหอมจากกายสาวที่ไม่ใช่น้ำหอม แต่คล้ายน้ำอบที่ใช้ในวันสงกรานต์ มันมีกลิ่นของขมิ้นลอยเข้ามาในจมูกของเขาด้วย

"คุณชื่ออะไร จำชื่อตัวเองได้ไหม" หมอหนุ่มชวนคุย ใจจริงเขาอยากไล่พยาบาลน้ำฝนออกจากห้องยิ่งนัก

"ชื่อข้ารึ" ธาดาพยักหน้า แม้จะแปลกใจในสรรพนามเรียกแทนตัวเองของอีกฝ่ายก็ตาม "ปราง"

"ปราง ชื่อเพราะดีแฮะ ชื่อจริงล่ะครับ" น้ำฝนทำหน้าที่จดบันทึกข้อมูลอยู่ด้านหลัง

"ชื่อจริงคือกระไร" หมอกับพยาบาลยืนมองหน้ากัน

"เอ่อ แล้วจำได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงเป็นลมได้ คุณมีโรคประจำตัวหรือเปล่า"

"ขะ ข้าตื่นขึ้นมา ลงจากเรือนไปเยี่ยว แล้ว…."

"อุ้ย อิอิ" น้ำฝนหัวเราะขำกับคำพูดของคนไข้ หน้าตาสะสวยแต่พูดจาแปลกประหลาด ธาดาหันมาส่งสายตาดุให้

"ต่อครับ"

"แสง ข้าเห็นแสงไฟ ข้าเดินตามแสงไฟไป แล้วแสงไฟนั้นก็สว่างจ้าดูดข้าเข้าไป แล้วก็มาโผล่ที่นี่ ที่นี่ที่ใดลือ"

"โรงพยาบาล บ้านคุณอยู่ไหน มีเบอร์ติดต่อญาติไหม" ธาดายกมือเกาศีรษะไม่รู้จะไปต่ออย่างไรดี จึงยิงคำถามที่ต้องการรู้

"กรุงศรีอยุธยา ท่านพ่อข้าคือพระยาเกรียงไกรเดชานุโสธยา ท่านแม่ข้าคือท่านหญิงเทียน พี่ชายข้าชื่อขุนแปด ข้ามีบ่าวรับใช้สองคนคืออีสอนกับอีแป้น" ยิ่งฟังยิ่งงง จึงขอยุติคำถามไว้เท่านี้แล้วตรวจร่างกายเธอคร่าว ๆ ก่อนจะให้เธอทานยาทานข้าวแล้วพักผ่อน ไปก่อน ไว้ช่วงบ่ายค่อยแอบเข้ามาหาเธอแล้วกัน

ตกบ่ายเขาแอบเข้ามาหาเธอที่ห้องผู้ป่วย และหันไปปิดประตูเขาไม่ลืมที่จะล็อกกลอนแล้วห้อยป้ายห้ามรบกวน ปรางกำลังหลับคงเพราะฤทธิ์ยา เขาไม่ได้ปลุกให้เธอตื่น แต่เดินเข้ามายืนอยู่ข้างเตียง เธอเป็นใครกันแน่ หรือเธอเป็นผู้ป่วยจิตเวชกันนะ หากเป็นจริงเขาแอบเสียดายนิด ๆ แต่เขาจะรักษาเธอให้หายเอง เขามีเพื่อนหมอจิตเวชหลายคนและแต่ละคนเก่ง ๆ ทั้งนั้น ผู้หญิงคนนี้สวยสะดุดตาเหมือนนางในวรรณคดีที่เคยเห็นตามภาพวาดภาพเขียนเลย

ธาดาไล้หลังมือไปที่แก้มนิ่ม เขานั่งลงที่เก้าอี้ด้านข้าง โน้มตัวเข้าไปใกล้เพื่อสูดดมกลิ่นหอมแปลก ๆ ไม่คุ้นเอาเสียเลย ผมก็หอม ตัวก็หอม

"ใช้แชมพูอะไร ทำไมหอมแบบนี้นะ" เสียงพึมพำกระซิบกับตัวเอง ทำให้ร่างบางขยับเล็กน้อย

"ท่านพี่ ช่วยน้องด้วยเจ้าค่ะ" ปรางยกมือขึ้นเกี่ยวรั้งคอเขา ทั้งที่เธอเองยังหลับอยู่ สงสัยคงละเมอ "ฮือ ๆ น้องกลัว"

"ช่วยยังไงดีล่ะ หือ ตื่นได้แล้ว" หมอหนุ่มพูดติดตลก ยกนิ้วเขี่ยแก้วนิ่มเบา ๆ เธอตื่นมามองตาแป๋ว "อย่ามองกันแบบนี้"

เขาเตือน

"ข้าหารู้ความไม่ ท่านได้โปรดอภัยให้ข้าด้วย ข้าเพียงฝัน…" พูดไม่ทันจบ แก้มนิ่มโดนขโมยหอมฟอดใหญ่ หญิงสาวตกใจรีบยกมือบางปิดแก้มนิ่มของตนเองเอาไว้ ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้น

"ข้าก็ขอโทษด้วย ข้าเพียงอดใจไม่ไหว" เขาเลียนแบบคำพูดของอีกฝ่าย เธอลูบแก้มตัวเองเบา ๆ แก้มนิ่มเนียนเปลี่ยนสีเป็นสีแดงปลั่ง

"คุณอายุเท่าไหร่ปราง" เขาถามพร้อมเขี่ยแก้มเธอเล่น ใบหน้าเขาไม่ได้ห่างจากใบหน้าเธอมากไปกว่าเดิมนัก ธาดามองใบหน้านวลเปลี่ยนสีเพราะกำลังเขินอายเขาอยู่ อยู่ใกล้กันเพียงฝ่ามือกั้นทำให้กลิ่นกายของสาวเจ้าลอยแตะจมูกชัดเจน

"สิบแปดปี"

"ห๊า!" ธาดาเด้งตัวกลับมาอยู่ในท่ายืน แบบนี้เขาจะเจอข้อหาพรากผู้เยาว์ไหมเนี่ย คิดว่าหน้าเด็ก ไม่คิดว่าอายุจะยังเด็ก เธอมองเขากะพริบตาปริบ ๆ

************@@@@@@@@@**************