2 งูพิษ (5)

จนพลบค่ำฟันเฟืองราตรีกาลมาเยือน สภาพอากาศกลางวันและกลางคืนค่อนข้างต่างกัน หากเสื้อตัวหนาขมุกขมอมยังพอช่วยให้หญิงสาวอบอุ่น กาเรมห่อตัวเข้าหากันด้วยความเย็นแทรกตัวผ่านท้ายทอยชวนขนลุก

ผู้คนในยามราตรีค่อนข้างชุกชุมพอ ๆ กับฝูงแมลงตัวน้อยที่บินรอบกาย แต่วันนี้กาเรมยังไม่มีรายได้เลย หญิงสาวทิ้งตัวนั่งลงมองคนเดินผ่านไปมาอย่างใจลอย แล้วเสียงเพลงจากโรงระบำก็ดังเข้าหู เป็นจังหวะสนุกที่ชวนให้ขยับร่างกายนัก

หญิงสาวเคาะนิ้วตามจังหวะเพลินอารมณ์ ช่างโชคดีที่นางได้ฟังดนตรีแสนสนุก เพราะนางไม่ต้องเสียอัฐมากมายเพื่อเข้าไปนั่งดูการแสดงเหมือนนักท่องราตรี เพียงเงียบแล้วตั้งใจฟัง ก็จะได้ยินเสียงที่อยากฟัง

ดวงตาคู่สวยยังมองผู้คนที่ผ่านไปมา แล้วหญิงสาวก็หน้าร้อนวูบรีบยกมือขึ้นปิดตาเมื่อเห็นสาวสวยในชุดนางระบำค่อนข้างโป๊กำลังแลกลิ้นกับชายหนุ่มอย่างดูดดื่มตรงหน้าตน ตั้งแต่เล็กจนโตเป็นสาวนางไม่เคยเห็นภาพวาบหวิวเช่นนี้มาก่อนสักครั้ง พอได้มาเห็นก็ทำให้นางใจสั่น หน้าแดง ทำอะไรไม่ถูก...

กาเรมย้ายสายตาไปที่อื่น นักเที่ยวราตรีหนาตาเลยทีเดียวเพราะไม่ใช่เพียงคู่รักคู่เดียวที่ทำเช่นนี้ กาเรมยังเห็นอีกหลายคู่ที่พะเน้าพะนอหายเข้าไปในโรงแรม

ตลาดที่นางได้สัมผัสบรรยากาศในช่วงเช้ากับตอนนี้ช่างแตกต่างกันลิบลับ ทั้งที่เป็นสถานที่เดียวกันแท้ ๆ หากผิดกันตรงที่เวลา

“นี่มันตลาดเนื้อสดชัด ๆ” กาเรมพึมพำส่ายหน้า

เสียงพูดคุยของนักท่องเที่ยวทำให้กาเรมรู้ว่านางนั่งอยู่ใกล้กับโรงระบำหน้าท้องชื่อดัง พวกเขาเหล่านั้นไม่สนใจนางด้วยซ้ำนอกจากตักตวงความสุขให้กับตนเอง แล้วกาเรมก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกจากใครบางคน

“รายาไปไหน ไปเรียกนางมา คนของท่านชีคอาร์เรมัลส่งคนมารับแล้ว ไปตามนางมาเร็ว”

เสียงตะโกนนั่นทำเอากาเรมหูผึ่ง

ชีคอาร์เรมัล! หัวใจดวงน้อยเต้นแรงเมื่อนึกถึงเจ้าของดวงตาดำนิลกาฬคู่นั้น

คนของโรงระบำพร้อมด้วยนางระบำหลายสิบนางใต้เสื้อคลุมทยอยเดินตามคนของชีคอาร์เรมัลไปอย่างเร่งรีบ

กาเรมที่อยากเห็นหน้าเขาอีกครั้ง และอยากรู้ว่าเขาพักที่ไหนจึงแอบติดตามพวกนางระบำไปเงียบ ๆ โดยไม่ทันได้สังเกตว่ามีเงาดำตะคุ่มคอยติดตามนางอยู่ห่าง ๆ เช่นกัน

ชานเมืองทางทิศตะวันออกไกลจากบ้านร้างที่กาเรมอาศัยอยู่พอควร พอไปถึงกาเรมก็เห็นค่ายพักแรมขนาดใหญ่ มีกระโจมหลังน้อยใหญ่ตั้งเป็นระเบียบเรียงรายนับสิบหลัง

เหล่านางรำหายไปในกระโจมหลังใหญ่ เรียกว่าใหญ่ที่สุดในค่ายก็ว่าได้ แล้วกาเรมก็เงยหน้ามองธงผืนใหญ่ที่สะบัดไหวเพราะแรงลม มันเป็นสัญลักษณ์นกอินทรี...

เจ้าของกระโจมคงเป็นผู้มีอิทธิพลพอดู

กาเรมรู้ดีว่านางไม่สามารถผ่านผู้เฝ้าปากประตูกระโจมไปได้แน่ นอกจากมองคนพวกนั้นตาละห้อย แล้วเสียงดนตรีแสนไพเราะก็ดังขึ้น เป็นจังหวะเดียวที่กาเรมได้ยินเมื่อครู่

เสียงเพลงนั้นบอกให้กาเรมรู้ว่าการแสดงได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว นางไม่อาจนั่งเฉยได้อีก

กาเรมจึงย่องไปทางด้านหลังของกระโจม โชคดีที่คนเฝ้ากระโจมไม่ทันสังเกตเห็นนาง เพราะมัวแต่สนใจการแสดงภายในกระโจม

“หวานข้าล่ะ” กาเรมเลียปากแผล็บเมื่อย่องผ่านเวรยามมายืนอยู่ด้านหลังกระโจมได้สำเร็จ

แสงไฟนวลตาภายในกระโจมสว่างจ้า กอปรกับด้านนอกค่อนข้างมืดเพราะเป็นด้านหลังของกระโจมไม่มีทางเข้าจึงไม่ได้จุดคบเพลิงตามไว้ กาเรมเลยแอบดูระบำนั่นผ่านรูเล็ก ๆ ที่ขาดอย่างสบายใจเฉิบ

สายตาของกาเรมค่อย ๆ กวาดดูผู้ที่อยู่ในกระโจมหลังใหญ่ แต่ละคนนั้นแต่งกายภูมิฐานนัก พวกเขานั่งตระหง่านบนแท่นไม้อิงหมอนนุ่มสบาย เครื่องเพชรอัญมณีที่ใส่ประชันกันนั่นมันสะท้อนเข้าตาของกาเรมวูบวาบไปหมด

แล้วสายตาของกาเรมก็มาหยุดลงที่เจ้าของต่างหูสีน้ำเงินอย่างชื่นชม เขาดูสง่างามกว่าใครในนั้นทั้งหมด แม้จะเห็นไม่เต็มตาก็ตาม...