4

ผ่านพ้นพิธีรีตองหลังจากที่พระสงฆ์เจริญพระพุทธมนต์ รดน้ำสังข์ ลากสายสิญจน์มาวางบนศีรษะบ่าวสาวผูกคล้องกันไว้ให้เป็นสิริมงคล คุณหลวงจันแทบนับถอยหลังเวลาเข้าเรือนหอ ด้วยงานวุ่นวายมากมายก็น่าปวดหัวสำหรับเขา ทางฝั่งเจ้าสาวเองก็เป็นครึ่งเจ๊ก ไม่ถือเรื่องขั้นตอนว่าจะต้องถูกต้องครบถ้วนทุกประการ ทว่าจนกระทั่งมาถึงเวลาส่งตัวเจ้าสาว ทุกคนยังต้องตามใจแม่เฒ่าอย่างคุณนายศรีสมร

ดิถีเรียงหมอนต้องให้บ่าวสาวนอนเป็นพิธี แม่เฒ่าว่าฝ่ายชายนอนให้นอนฝั่งขวา นำหินบดยา ฟักเขียว แมวตัวผู้สีขาว เงินทองกองบนนั้นให้บ่าวสาวลงไปนอนทับถือเป็นลางดี การจัดเตรียมห้องให้มีเตียงนอน หมอน มุ้ง หมอนข้าง ฯลฯ ละเอียดยิบย่อย

“คืนนี้ไม่มีกินเลี้ยงก็ดี พรุ่งนี้แต่เช้ามืด เตี่ยกับม้านิมนตร์คุณพระมาอีกรอบหนึ่ง ลูกทั้งสองใส่บาตรเช้าด้วยกัน บ่าวสาวจับทัพพีร่วมกัน เกิดชาติหน้าฉันใด จะได้กลับมาเป็นคู่กันอีกนะลูก”

“ค่ะม้า... เตี่ย...”

“เตี่ยไปแล้วนะ”

“ลูกลาจ้ะ” หญิงสาวยกมือไหว้บิดามารดา ภายใต้รอยยิ้มแสนเสแสร้ง เบื้องลึกของจิตใจหล่อนเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง

ในขณะที่คุณหลวงจันคลางแคลงใจไม่น้อย ด้วยแลเห็นว่าบิดามารดาของฝ่ายหญิงหน้าตามีความสุข ผิดปรกติวิสัยที่ควรเศร้าโศกอาลัยบ้างเมื่อลูกสาวต้องจากบ้านจากเรือน

ไร้หยาดน้ำตาจากทั้งสามคนพ่อแม่ลูก แววตาคู่สวยยังฉาบประกายเย็นชา

“ดิฉันต้องกราบเท้าผัวก่อนนอนด้วยไหมเล่าคะ? คุณหลวงประสงค์สิ่งใด บอกเมียอย่างฉันได้ ฉันจะพยายามปฏิบัติให้ครบถ้วน”

“พูดอะไรอย่างนั้น ฉันไม่ได้ต้องการความเคารพนับถือประหนึ่งผู้อาวุโส ฉันแลเห็นประโยชน์อย่างอื่นจากตัวหล่อน”

“ประโยชน์อันใดคะ?”

“อย่าร่ำไร หล่อนรู้... ไม่ใช่เด็กอมมือนะแม่แก้ว เป็นผัวเมียกันหมาด ๆ”

ทั้งใบหน้าเปื้อนยิ้มและแววตาปรารถนาบอกชัดเจนแจ่มแจ้งตั้งแต่พบหน้ากันคราแรกตราบจนกระทั่งวินาทีนี้ ถึงหญิงสาวจะดื้อรั้นเสียหน่อยคงฉลาดพอรู้สถานการณ์ ดวงตาคู่สวยสั่นไหวกลอกมองไปรอบ ๆ สถานที่ไม่คุ้นเคย

บ้านคุณหลวงจันผู้นี้ใหญ่โตโอ่อ่า แม้ไม่ใช่เรือนหอปลูกใหม่ แต่เป็นบ้านเดิมของท่านผู้ไม่คิดลงทุนกระไร หล่อนคิดว่าเขาคงมองเห็นผู้หญิงเป็นสิ่งของสวยงาม อยากได้ไว้ครอบครองเพื่อประดับบารมีหรืออย่างไร ถึงได้หุนหันพลันแล่นแม้กระทั่งเรื่องแต่งงาน พบหน้าเพียงครั้งก็ยกขันหมากมาสู่ขอในอาทิตย์ถัดมา

แก้วตาไม่รู้ตัวว่าชายร่างกำยำขยับเข้ามาใกล้ รดลมหายใจบนแก้มแผ่วเบา

“ถอดเสื้อให้ฉันหน่อย ร้อนหน้ะ”

เจ้าสาวคนสวยตกใจสะดุ้งโหยง สบตาคมกริบราวมีดที่พร้อมจะเฉือนเนื้อให้ขาดวิ่น

“เร็วเข้าซี ไหนลองปฏิบัติหน้าที่เมียน่ะ แค่ถอดเสื้อเท่านี้”

“ค่ะคุณหลวง”

ธรรมดาหล่อนไม่เคยอยู่สองต่อสองกับผู้ชายมาก่อน จึงแสดงกิริยาเคอะเขินไร้ความชำนาญ มือสั่นเทาเลื่อนไปปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตฝรั่ง ที่คลุมทับด้วยสูทผ้าไหมซึ่งเขาถอดมันออกวางบนที่นอน

บนเตียงนอนไม้สักปูด้วยที่นอนสีขาวนุ่มนำเข้ามาจากเมืองฝรั่งใหม่ ๆ มุ้งใหญ่คลุมบนเสาทั้งสี่ข้าง คุณหลวงหนุ่มพลอยลอบถอนหายใจ ตาคมจรดมองร่างเล็กสั่นกลัว แต่ยังนั่งรอจนมือนุ่มนิ่มน่าทะนุถนอมจัดการงานเสร็จค่อยว่า

“ดูทำเข้า ราวว่าฉันเป็นยักษ์มาร ฉันยังไม่ได้ทำกระไรหล่อนสักอย่างเดียว ฉันไม่ใช่ผู้ชายวิปริตผิดมนุษ-มนา ถึงฉันจะไม่ใช่มนุษ...”

“หมายความอย่างไรคะ? ฉันไม่เข้าใจ”

เจ้าสาวคนงามขมวดคิ้วเรียวสวย ในสีหน้าอึดอัดหนักใจ สงสัย

“อยู่ไป ประเดี๋ยวหล่อนก็จะรู้เอง แหละเรื่องผัว ๆ เมีย ๆ หากว่าหล่อนไม่สมัครใจ ฉันคงไม่ข่มขืนบังคับ ถอดเสื้อให้ฉันเรียบร้อยดีแล้ว ไปเปลี่ยนผ้าผ่อนมานอนเถอะแม่แก้ว...”

ปลายเสียงอ่อนโยนลง ด้วยความรู้สึกแสนสงสารแม่สาวน้อยไร้เดียงสา หากพอหล่อนหน้าตาตื่นตะลึงมองเรือนกายบุรุษใต้เสื้อที่พัดปลิวตามแรงลม เหมือนเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรก พลันหลุบหน้าแดงก่ำลงมองหน้าตักตัวเอง คุณหลวงคงนึกตลกขบขันอยู่ในใจ

-------------------------------

แก้วตาไม่สามารถข่มตานอนหลังผ่านพ้นงานมงคลสมรส หล่อนพลิกตัวไปมาในความมืดสลัวจากแสงจันทร์ทอดทอผ่านหน้าต่างเปิดอ้ากว้าง ข้างกายชายร่างกำยำผู้ได้ขึ้นชื่อว่าสามีหมาด ๆ บนเตียงนุ่มกว่าฟูกนอนที่บ้าน มีพัดลมให้ลมเย็น ๆ ส่ายไปมา

แปลกที่อุปกรณ์ไฟฟ้ายังไม่เป็นที่นิยมมากนัก จะมีตามสถานที่ราชการ บ้านคุณหญิงคุณนายและวัง ชนชั้นนำผู้ทำให้มันกลายเป็นของใช้ฟุ่มเฟือย เช่นบ้านคุณหลวงจันเองก็มี ไฟดวงสวยอร่ามประหลาดตา เฟอร์นิเจอร์ต่าง ๆ นำเข้าจากเมืองนอกเสียทั้งนั้น บ้านท่านสะดวกสบายกว่าบ้านคนจีนที่ปลูกติดกับโรงฝิ่นของบิดาหล่อน หรือแม้แต่บ้านซอมซ่อหลังเก่า สำนักร่างทรงของมารดา ตอนนี้ผันตัวมาเป็นคุณนายหลังแต่งงานกับเจ๊กอี้

หล่อนเปรียบเสมือนแก้วตาดวงตาดวงใจของบิดาชาวจีน ผู้พะเน้าพะนอเอาใจหล่อนมาเป็นอย่างดีกว่ามารดาแท้ ๆ เสียอีก จึงตัดสินใจยกบุตรสาวให้คู่ครองที่ดีที่สุดในสายตาของเตี่ย

แต่แก้วตาไม่ได้อยากมีเหย้ามีเรือน ยังอยากเที่ยวเตร็ดเตร่ทำงานของตนเอง แลที่นี่อย่างไรเสียก็ไม่ใช่บ้าน หล่อนคิดถึงเตี่ย...

ด้วยความคิดเท่านั้น หยาดน้ำตาพาลไหลลงอาบแก้ม ร่างบางในชุดนอนแพรไหมจีนขยับไปหลบตรงมุมเตียง แอบส่งเสียงกระซิกลำพัง

“รำคาญหู...” ปากว่าแต่กายขยับไปคว้าเอวคอดบางมากอด แม้หล่อนไม่ยอมหันมาให้ผัวได้ปลอบเสียหน่อย ยังส่งเสียงสะอึกสะอื้นจนหัวไหล่สั่น

“นอนเสียเถอะแม่แก้ว อีกเดี๋ยวเดียวก็เช้าแล้ว”

ห้ามคนไม่ให้ร้องไห้คงเหมือนห้ามฟ้าห้ามฝน แต่เพราะเขาพอเข้าใจว่าแม่แก้วตาเป็นแค่หญิงสาวอายุยี่สิบปี ถูกบังคับจิตใจให้จากบ้านมาอยู่กับคุณหลวงแปลกหน้าคงเหงาเป็นธรรมดา แต่คุณหลวงจันไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร

“ขืนไม่หยุดร้อง ฉันจะทำหน้าที่ผัว บริการหล่อนให้ร้องดังลั่นบ้านทีเดียว หลับตานอนเสียนะแม่แก้ว”

หญิงสาวปิดตาลงในทันที ทว่าหยาดน้ำตายังไหลหล่นลงบนแก้มร้อนผ่าวอย่างห้ามไม่ได้ นั่นทำให้สามียิ่งหงุดหงิดเสียอารมณ์ จึงพลิกกายขึ้นเท้าฝ่ามือทั้งสองล้อมใบหน้าหวานงาม เพ่งมองคนใต้ร่างด้วยดวงตาคมกล้า

“หน้าตาฉันเหมือนโจรป่าผู้ร้ายหรืออย่างไร ตอบฉันมาซิแม่”

“ไม่... ค่ะ”

“ฉันว่าบรรดาสาว ๆ ออกจะ ‘ฤศยา’ หล่อน ได้ตบแต่งกับคุณหลวงปอปูลาร์เท่าฉัน ขนาดหล่อนเป็นไทยเพียงครึ่ง ฉันไม่เคยดูถูกดูแคลนเจ๊กอย่างผู้อื่นเขากระทำ”

“ฉันเพียงแต่คิดถึงบ้าน ขอรับประทานโทษเถิดค่ะคุณหลวงท่าน”