ep3

“เอ้า..ไหว้คุณตฤณภพซะ”

วิรงรองแนะนำง่าย ๆ ใบหน้าสะบัดไปอีกทางด้วยความริษยา วิรงรอง เป็นหม้ายสาวพราวเสน่ห์ มีหนุ่มๆ มารุมล้อมมากมาย แต่หนุ่มที่เธอหมายตามีเพียงคนเดียวคือ ตฤณภพ

“สวัสดีค่ะ คุณตฤณภพ”

ปิยฉัตรยกมือขึ้นไหว้ผู้สูงวัยกว่า แล้วก้มหน้าลงมองพื้น รู้สึกกลัวสายตาทีมองปราดมาที่ตัวเธอ ราวกับเหยี่ยวจ้องตะครุบเหยื่อ

“เงยหน้าขึ้นซิ จะก้มหน้าก้มตาทำไม”

เสียงของวิรงรองดุเบาๆ ด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจ หากแต่ก็ยังมีความอ่อนหวานอยู่ในน้ำเสียง คงเพราะอยู่ต่อหน้าบุรุษผู้นี้

“อย่าดุนักเลย วิรงรอง เด็กคนนี้หรือที่จะให้ไปอยู่ความอุปการะของผม”

ปิยฉัตรนิ่งฟัง เมื่อได้ยินคำว่าวิรงรองจะให้เธอไปในความอุปการะของเขาก็เงยหน้าขึ้นมองอย่างสงสัย แววตากลมโตส่อแววตระหนก เกิดอะไรขึ้น เธอไม่ใช่สินค้าและวิรงรองไม่มีสิทธิ์ที่จะให้เธอไปอยู่กับใครก็ได้

“มาทำหน้าตกใจอะไรเล่าก็จะเรียนจบแล้วไม่ใช่หรือ? ฉันฝากงานให้ไม่เอาหรือไง”

วิรงรองหันมาอธิบายด้วยน้ำเสียงที่ดีขึ้น ส่อให้เห็นเลยว่าเธอเกรงใจเขา

“เอ่อ เปียขอโทษค่ะ เปียแค่แปลกใจ”

“คุณตฤณภพเขาเป็นเจ้าของไร่ตะวันฉายที่พ่อของเธอติดเงินเขาอยู่ พ่อเธอเพิ่งจะมาบอกกับฉันว่า อยากให้ฉันฝากฝังเธอไปทำงานขัดดอกให้เขาก่อน”

วิรงรองปรายตามองตฤณภพ ส่งยิ้มยั่วยวนอย่างมีเลศนัยไปให้ หากแต่ตฤณภพนิ่งเฉย และเฝ้าจับตามองสาวน้อยตรงหน้าอย่างเงียบ ๆ

ปิยฉัตรเป็นหญิงสาวที่มีใบหน้าเรียว แก้มอิ่ม ริมฝีปากอวบตึง จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตากลมโต ขนตายาวเป็นแพและคิ้วโก่งโดยไม่ต้องเสริมแต่ง ผู้หญิงคนนี้สวยเหลือเกิน สวยสมกับที่เป็นหลานของวิรงรอง

“เปีย..เปียไม่อยากไปทำงานในไร่ค่ะ เปียจะเรียนต่อ ถ้าเปียเรียนจบ เปียจะหางานทำเอง”

ปิยฉัตรแย้งเสียงสั่น เธอไม่เห็นความจำเป็นที่จะเข้าไปทำงานในไร่ตะวันฉายเลย เธอเรียนอย่างหนักเพื่อให้เกรดออกมาดี เวลาไปสมัครงานจะได้งานดีๆ มีเงินเดือนพอเลี้ยงตัวเอง

“โอหัง แกคิดว่าพ่อแกมีเงินมากมายนักหรือไง โรงเรียนที่แกเรียนอยู่แต่ละเทอม ฉันต้องจ่ายไปเท่าไหร่ กว่าแกจะจบ ยังไม่นับหนี้สินของพ่อแกที่สร้างไว้อีก”

วิรงรองก้มลงกระซิบข้างหูหญิงสาวด้วยเสียงที่ต่ำหนัก

“เด็กไม่เต็มใจก็อย่าไปบังคับเลย หนี้สินของพ่อเขา ค่อยทยอยจ่ายก็ได้”

ตฤณภพเอ่ยเสียงเรียบ เขาติดใจกับใบหน้าของผู้หญิงที่นั่งก้มหน้าอยู่ ถ้าเธอไม่เต็มใจที่จะไปเขาก็ไม่บังคับ ออกจะนึกสงสารด้วยซ้ำ

“ขอบคุณค่ะ”

ปิยฉัตรยกมือไหว้ตฤณภพด้วยความขอบคุณ เธอรู้ว่าหากเขาพูดแบบนี้ วิรงรองต้องฟังแน่ๆ เพราะดูออกว่า อาสาวของเธอดูท่าทีเกรงใจผู้ชายคนนี้

“ไม่ได้นะคะคุณตฤณ วิกำลังเดือดร้อน ต้องให้แม่นี่หาเงินมาจุนเจือบ้าง”

วิรงรองร้องออกไปทันที ความลับที่ปกปิดฐานะตัวเองก็เริ่มเปิดแง้มออกมา

“ปิยฉัตร เธอต้องช่วยฉันนะ ตอนนี้เราไม่มีเงิน ถ้าเธอไปอยู่กับช่วยงานคุณตฤณภพ เธอจะได้มีเงินใช้หนี้ให้พ่อของเธอ”

“เราเป็นหนี้ด้วยหรือคะ อาวิ”

ปิยฉัตรย้อนถามด้วยความสงสัย มันจะเป็นไปได้ยังไงถึงพ่อเธอจะเล่นการพนัน แต่วิรงรองก็ร่ำรวยมหาศาล ทรัพย์สินของวิรงรอง พ่อเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะมาแตะต้องด้วยซ้ำ

“ก็หนี้ที่พ่อของเธอนั่นแหละก่อขึ้น ฉันใช้หนี้จนแทบจะหมดตัวแล้ว”

วิรงรองบอกเสียงเครือ สายตาวิงวอนกับหลานสาวให้ช่วย

“เป็นไปไม่ได้ เปียไม่เชื่อ อาวิไม่ปล่อยให้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแน่”

“แกจะไปรู้อะไร นังเด็กเมื่อวานซืน ถ้าแกอยากรู้ แกหันไปถามเจ้าหนี้ดู เขานั่งอยู่นั่น”

วิรงรองกระแทกลงกับเบาะเก้าอี้หลุยส์อย่างมีอารมณ์ ปิยฉัตรหันมามองตฤณภพด้วยสายตาคำถาม เขาเพียงแต่พยักหน้ารับ ถ้าเช่นนั้นแสดงว่าวิรงรองพูดจริงมิน่า....พ่อถึงหนีหายไปเพราะพ่อของเธอสร้างหนี้ไว้เยอะ ทำไมพวกเขาไม่บอกเธอ

“ก็ไม่เป็นไรนะถ้าเธอยืนยันที่จะไม่ช่วย วรงค์นานๆ เขาจะกลับมาที เดี๋ยวฉันจะพูดกับเขาเองว่าให้เอาเธอไปเลี้ยงแทนฉันก็แล้วกัน”

วิรงรองเหยียดเสียง ราวไม่ยี่หระกับสิ่งที่ปิยฉัตรกำลังจะตัดสินใจ วรงค์น้องของพ่ออยู่ไกลถึงต่างประเทศ และไม่มีวี่แววว่าเขาจะกลับมา

“ก็ได้ค่ะ ถ้าเปียไปทำงานกับคุณตฤณภพแล้วสามารถหาเงินมาใช้หนี้แทนคุณพ่อได้ เปียก็จะทำค่ะ”

ปิยฉัตรตอบตกลง ทำให้วิรงรองยิ้มในหน้า ขณะที่ตฤณภพยังคงนิ่งแบบเดิมของเขาแต่สายตาที่ทอดมองมาที่เธอยังจดจ้องมองดู จนทำให้ปิยฉัตรรู้สึกอึดอัดกับสายตาที่เขาส่งมา

“ดีมาก ถ้าอย่างนั้น ฉันก็เบาใจว่า เธอมาอยู่ที่นี่ เธอก็ได้ทำประโยชน์ให้กับฉันบ้าง เอาเถอะ..งานในไร่ตะวันฉาย เขาคงไม่เอาเธอไปตากแดด ตากลมคุณตฤณเขาคงมีงานที่เหมาะสมให้เธอทำหรอก”

ปิยฉัตรถอนใจ เธอไม่เชื่อหรอกว่าวิรงรองจะหมดเนื้อหมดตัว คนเค็มๆ อย่างวิรงรอง ไม่มีทางที่จะมาใช้หนี้ให้กับพ่อของเธอ แต่วิรงรองต้องมีแผนการบางอย่าง ถึงส่งเธอไปอยู่ที่ไร่ตะวันฉาย ไปอยู่กับผู้ชายหน้าหล่อ แต่สายตาหื่นกามอย่างที่เธอไม่ชอบเอาเสียเลย

******