บทที่3.คาสโนว่าพ่อลูกอ่อน

เธอไม่ใช่เด็กสาววัยละอ่อน ถึงจะไม่มีประสบการณ์ทางเพศกับเพื่อนชาย แต่ชะเอมก็มั่นใจ...เธอเอาอยู่!! และคุมเกมได้

หญิงสาวเดินไปทรุดนั่งหลังโต๊ะทำงาน เธอมีงานกองสุมหัวตลอดทุกวัน...แม้จะเป็นวันหยุด แต่เมื่อมีเวลาว่าง ชะเอมก็อดไม่ได้ที่จะกางงานขึ้นมาร่างแบบคร่าวๆ แก้เหงา...เมื่อเธอใช้ชีวิตแบบตัวคนเดียว มีแค่สุนัขเป็นเพื่อน

คฤหาสน์อันยูคอฟ...

3 ชั่วโมงหลังจากออกคำสั่ง...ประวัติของ นางสาวชะเอม วรวัตน์แบบละเอียดยิบก็มากองอยู่ตรงหน้าอเล็กไซ เขาเปิดอ่านแบบละเอียด จดจำได้ทุกตัวอักษร หล่อนเป็นแค่สาวทื้อธรรมดา ไม่มีแฟน!! อายุกับหน้าตาต่างกันลิบ หากไม่เห็นตัวเลขแบบจะจะ ตา ชายหนุ่มไม่อยากเชื่อว่าหล่อนจะมีอายุ เกือบ30 ปี

แล้วทำไมหล่อนถึงไม่แต่งงาน? ทำไมหล่อนไม่คิดมีครอบครัว เมื่อรูปร่างก็ไม่เลวร้าย ใบหน้าก็ออกจะงดงาม ไม่มีผู้ชายคนไหนมองเห็นความงดงามของหล่อนเลยเหรอ?

ชายหนุ่มคิดเงียบๆ เขาไม่เข้าใจสักนิด ชะเอมไม่ได้ขี้ริ้ว...แต่ทำไมหล่อนถึงไม่มีใคร

“อย่าบอกนะว่ายัยป้านั้น รสนิยมชอบเพศเดียวกัน ถึงว่า.. มองเราเสียตาขวาง”

ชายหนุ่มรำพัน หลังวิเคราะห์หาความเป็นไปได้ ไม่มีผู้หญิงปกติคนไหนปฏิเสธเขา มีชะเอมคนแรก มันทำให้เขากังขา

“แก้ทอม...ซ่อมดี้...เข้าท่าๆ” ชายหนุ่มหัวเราะกั๊กๆ เมื่อฟันธงว่าชะเอมผิดปกติ หล่อนคงนิยมชมชอบผู้หญิง ถึงไม่ปรารถนาผู้ชาย เกมนี้น่าสนุก หากทำสำเร็จ... เขาคงได้หัวเราะจนฟันโยก เมื่อสามารถพิชิตใจผู้หญิงที่ปั้นปึ่งใส่ตนเองได้สำเร็จ

เปลือกตาหลุบลงมโนภาพที่เห็นชะเอมครั้งแรก...ไม่อยากเชื่อเลยว่าหล่อนจะมีรสนิยมผิดเพี้ยน หล่อนต้องมีอะไรในใจแน่ๆ ผู้หญิงคนหนึ่งที่สวยสมบูรณ์แบบ แบบที่เขาไม่ค่อยเคยพบเห็น หล่อนสวยพิศ สวยแบบเป็นธรรมชาติ ไม่มีจริต รอบตัวหล่อนไม่เคยมีเพศตรงข้าม ชะเอมวางผู้ชายทุกคน ไม่เพื่อนร่วมงานก็คนรู้จัก แปลก?!! ...

หรือว่าหล่อนตายด้าน....

มีเสียงแย้งในใจ แต่เมื่อคิดกลับไปกลับมาหลายตลบ ความเป็นไปได้แทบจะไม่มี เมื่ออากัปกิริยาของชะเอมที่เขาเห็นด้วยตาตัวเอง...หล่อนยังมีความเอียงอายหลงเหลืออยู่...

เพราะฉะนั้นเขาต้องค้นหาให้เจอ เพราะอะไรหล่อนถึงต่อต้านผู้ชาย...เป็นผู้หญิงขยาดเพศตรงข้ามเสียแบบนั้น

“น่าสนุก...เอาวะ” เขาไม่สามารถสลัดภาพที่เห็นด้วยตาตัวเองได้

ผิวของชะเอมขาวอมชมพู เนียนสวยจนอยากสัมผัส ทรวดทรงของหล่อนก็เช่นกัน แม้จะมีชุดคลุมสวมทับ แต่หลังชุดคลุมนั่น ไม่มีอะไรนอกจากเนื้อแท้ และสายตาเรดาห์ของเขา ประเมินไม่เคยพลาด...

หุ่นหล่อนเซี๊ยะ!! เกินกว่าจะหักใจ...

“คุณป๊า...เอวาจะไปหาหม่ามี้ค่า” ในเช้าวันหนึ่ง อิรินาเรียกร้องเอากับบิดา ช่วงเวลาที่กำลังรับประทานอาหารมื้อเช้า

ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นสูง เขาลืมชะเอมไปเสียสนิทใจ เมื่อการงานของอเล็กไซรัดตัว เขาวุ่นวายจนลืมนางฟ้าในฝันคนนั้นเสียหมดสิ้น

ใบหน้าเล็กๆ ของบุตรสาวหงิกงอ แสดงความไม่พอใจออกมาทางสีหน้า ถึงแม้บิดาไม่พาผู้หญิงคนไหนของท่านมาเหยียบที่คฤหาสน์อันยูคอฟเหมือนเมื่อก่อนก็จริง...แต่อเล็กไซก็ยังไม่ค่อยมีเวลาให้เธอเหมือนเดิม ความเหงา... ความเบื่อหน่าย ทำให้เด็กหญิงแสดงออกแบบก้าวร้าว เมื่อพี่เลี้ยงเป็นแค่เพียงลูกจ้าง...ไม่สามารถสอนสั่งบุตรสาวนายจ้างได้ นอกจากตามใจ

“อืม...ตามใจเอวาค่ะ แต่...ให้การ์ดไปด้วยนะ” ชายหนุ่มพับหนังสือพิมพ์ในมือวางลงตรงหน้า เขาฉวยแก้วกาแฟขึ้นมายกจิบ พยักใบหน้าอนุญาตและสั่งงานการ์ดด้านหลัง

ชายหนุ่มสกรีนชะเอมแล้ว หล่อนไม่มีนอกมีใน ไม่มีพิษภัยสำหรับอิรินา

“หม่ามี้ทำงานหนัก จะไปหาแต่ล่ะทีต้องนัดล่วงหน้าค่ะ” เด็กหญิงยังบ่นต่อ และมันสะดุดหูชายหนุ่ม

ในรายละเอียดของชะเอม หล่อนเป็นมัณฑนากร...บริษัทเล็กๆ ของหล่อนรับออกแบบทั่วไป

โพรเจกต์ยักษ์ใหญ่ของเขาใกล้จะสำเร็จ...เขาน่าจะมีเวลาว่างมากพอที่จะปราบพยศหล่อนจริงๆ จังๆ เสียที...

เพราะผู้หญิงที่รักเด็กและไว้ใจได้ มีคุณสมบัติของคำว่า ‘แม่’ และ ‘เมีย’ อยู่ในคนคนเดียวกันนั้นหากอยาก

อเล็กไซยิ้มเจ้าเล่ห์ “เอวา...หนูอยากจัดห้องใหม่ไหมคะ?” เขาแสร้งเปรยถามความเห็นบุตรสาว

เด็กหญิงนิ่วหน้า ช้อนสายตามองบิดาแบบไม่เข้าใจ “เปลี่ยนทำไมคะ? ของเก่าก็สวยดี เอวาชอบแล้ว”

ชายหนุ่มยิ้มกว้าง เขาจิบกาแฟอีกอึกก่อนจะตอบ “รู้ไหมว่า หม่ามี้ของเอวามีอาชีพทำอะไร?” มันเป็นเรื่องละเอียดอ่อนที่บุตรสาวไม่น่าจะเข้าใจ แต่เขาสามารถอธิบายให้เธอเข้าใจได้