บทที่2.ผู้หญิงแปลกหน้า...กับตำแหน่ง ‘หม่ามี้’....

“ขอโทษด้วยนะคะ เอวาคงอยากมีแม่!!” หญิงสาวตอกกลับเสียงเย็นยะเยือก เธอกลั้นใจแทบตายไม่ให้กรรโชกเสียงเข้มๆ ใส่หนุ่มแปลกหน้า เมื่อแคร์ความรู้สึกของเด็กหญิงตัวน้อยมากกว่าคนเป็นพ่อ “และเอมก็รักเอวา เลยไม่ปฏิเสธคำขอร้องนั่น เอมเป็นแค่หม่ามี้เท่านั้นค่ะ หม่ามี้ของเอวาคนเดียว” หล่อนพูดย้ำให้ชายหนุ่มรับรู้ อย่าคิดว่าเสน่ห์มากล้นของเขา จะทำอะไรเธอได้ เธอมีภูมิป้องกันความหล่อกับคารมหวานหูของพวกผู้ชายเจ้าชู้เป็นอย่างดี เพราะฉะนั้น ชะเอมชิลๆ หากชายหนุ่มจะขายขนมจีบให้กับเธอ เมื่อตนเองกากบาทสีแดงๆ ไว้ที่หน้าผากของเขา บิดาของเด็กหญิงมีคุณสมบัติไม่พอให้เธอเก็บไว้พิจารณา เมื่อชายหนุ่มมีข้อเสีย มากกว่าข้อดี

อเล็กไซกลั้นยิ้มจนปวดซีกแก้ม เขาขำจนไหล่สั่น มันเหมือนกับว่าผู้หญิงตรงหน้ากำลังตั้งป้อมรังเกียจเขามันดูโจ่งแจ้งไปหน่อยสำหรับคนที่เพิ่งพบเจอกัน หล่อนถอยไปยืนหลังกำแพงแก้ว และขู่เขาฟ่อๆ เหมือนลูกแมวขนฟูตัวน้อยที่กำลังพองขนข่มขู่สุนัขตัวโต แม้จะมีความกลัว แต่ก็ไม่ขอยอมแพ้

“แต่...คุณป๊าไม่อนุญาต... วันนี้เอวาทำให้คุณป๊าใจหายค่ะ”

ชายหนุ่มตัดบท ถึงอิรินาจะวางใจ แต่เขาขอตรวจสอบหล่อนก่อนเพื่อป้องกันความผิดพลาดที่อาจเกิดขึ้นภายหลัง เมื่อตนเองยังรู้จักแม่สาวคนนี้ไม่ดีพอ

“คุณป๊า!!” เด็กหญิงพยายามจะท้วง เธอร้องเรียกบิดาเสียงสูบลิบ

ชะเอมช่วยตะล่อม กับเด็กควรใช้ไม้อ่อนและเหตุผลประกอบ “เอวาจ๋าหม่ามี้อยู่ที่บ้านนี้ คิดถึงมาหาเมื่อไรก็ได้ค่ะ ไม่งอแงนะคะ” สีหน้าของอิรินาดูไม่ค่อยดีเลย ชะเอมหันไปถลึงตาใส่ชายหนุ่ม แล้วจึงพูดปลอบใจเด็กหญิงต่อ...เด็กเล็กใช้ไม้แข็ง...เด็กก็ยิ่งเตลิด เพราะฉะนั้นต้องมีเหตุผลอธิบายให้พวกเขาเข้าใจ

อิรินาหน้าม่อยลง ชำเลืองมองน้องหมาหน้าขน2 ตัว แล้วจึงถอนใจเฮือกๆ ยอมจำนนเพราะไม่อยากให้คุณแม่คนใหม่เสียอารมณ์

“ก็ได้ค่ะ ขอเบอร์หม่ามี้ด้วยค่ะ ครั้งหน้าเอวาจะโทร. มาก่อน”

อเล็กไซยิ้มแป้น เขาเงี่ยหูฟัง และแอบบันทึกเบอร์ของหล่อนไว้ในรอยหยักของสมองทันใด...

“เราสองคนรบกวนหม่ามี้นานแล้วนะ กลับบ้านเราได้ยังคะ?” เสียงทุ้มดังขึ้น อเล็กไซยิ้มเผื่อแผ่ให้ชะเอมด้วย แต่...เขาได้รับคือความเฉยเมยตอบกลับมา เมื่อหล่อนให้ความสนใจบุตรสาวของเขามากกว่าตัวเขาเอง...แปลก?!!

“อีกสักพักไม่ได้เหรอคะ คุณป๊ากลับไปเทคแคร์แม่นั่นก่อนก็ได้ค่ะ เอวาจะอยู่กับเฉาก๊วยกับน้ำตาล” เสียงของอิรินาเข้ม เด็กหญิงตอบกลับไปแบบพยายามไม่มองสบตาบิดา เมื่อรู้ตัวดีว่าตัวเองกำลังตั้งป้อมดื้อ!!

อเล็กไซหัวเราะเบาๆ กับคำตอบที่ได้รับ เขาคาดไว้แล้ว ว่าบุตรสาวต้องมาไม้นี้ แต่...วันนี้อิรินาทำให้เขาปวดหัวมามากเกินพอ...สมควรถึงเวลาให้เขาพักสมองบ้าง แต่จะให้อยู่กับคนแปลกหน้าที่ไม่รู้ปูมหลังเลยก็ไม่ได้ เมื่อบุตรสาวเขาไม่ใช่เด็กบ้านๆ ทั่วไป

“ไม่ใช่วันนี้ค่ะ...คุณป๊าไม่ห้ามถ้าหนูจะมาหา ‘หม่ามี้’ แต่วันนี้เราต้องกลับก่อน” ชายหนุ่มบอกปัดความต้องการบุตรสาว เขาต้องตรวจสอบชะเอมก่อน หล่อนมาดี หรือมาร้าย

“กลับบ้านก่อนเถอะจ้ะเอวา...วันหลังค่อยมาหาหม่ามี้ก็ได้...เราไม่ได้อยู่ไกลกันนะจ๊ะ” ชะเอมเอ่ยสนับสนุน เธอเห็นด้วยกับชายหนุ่ม

“ก็ได้ค่ะ” เด็กหญิงตัวน้อยยอมถอย...ครั้งแรก เพราะเชื่อคำบอกเล่าของชะเอม มือน้อยๆ ยืนให้บิดากุมไว้ ก่อนจะโบกมือลาไหวๆ เมื่อเดินผ่านประตูหน้าบ้านของชะเอมออกไป โดยมีสุนัขสองตัววิ่งไปส่งพร้อมกับส่งเสียงเหมือนกำลังบอกลา

ชะเอมผ่อนลมหายใจยาวเหยียด เธอโครงศีรษะเบาๆ เธอเก็บความวุ่นวายใส่ตัวแท้ๆ เก็บเหาโยนขึ้นหัวแน่นอน เมื่อสายตาของอเล็กไซบอกเช่นนั้น เขาคิดอะไรอยู่ในใจ มันไม่ยากที่จะเดา...ผู้ชายจอมยโสอย่างเขา คงไม่พอใจท่าทีของเธอ แต่ช่างเถอะ!! ตบมือข้างเดียวไม่ดัง...เขาจะมาไม้ไหน...ขอแค่เธอมีสติ รับประกันได้ ไม่มีทางเพลี่ยงพล้ำเด็ดขาด