บทนำ 1

บทนำ

เมืองต้าถูแม้ได้ชื่อว่าเป็นเมืองใหญ่แต่ภายในกลับประกอบไปด้วยเมืองเล็กถึงสี่เมืองซึ่งต่างมีอำนาจปกครองตนเองอันได้แก่

เมืองถูเฉียนซึ่งอยู่ด้านหน้าสุด เจ้าเมืองคนปัจจุบันมีนามว่า ‘เหมิงจิ่นลี่’ เขาตั้งตนเองเป็นแม่ทัพด้วยชื่นชอบการต่อสู้เป็นชีวิตจิตใจ ชาวเมืองนี้มีความเป็นอยู่อย่างแร้นแค้นกว่าเมืองอื่นด้วยวันวันเอาแต่ฝึกการต่อสู้ไม่ใคร่ได้ทำมาหากิน

เมืองถูหนานตั้งอยู่ทางทิศใต้โดยมีเจ้าเมืองซึ่งเป็นบัญฑิตผู้ชื่นชอบศึกษาหาความรู้นามว่า ‘เถาชังเจี๋ย’ คนในเมืองแห่งนี้มีความเป็นอยู่ในระดับปานกลางด้วยพอมีความรู้ในการหากินแต่มักเสียเวลาไปกับตำรับตำรามากกว่า

เมืองที่สามคือเมืองถูเป่ยซึ่งอยู่ทางทิศเหนือ เจ้าเมือง ‘มู่หนิงเฉิง’ นับเป็นผู้มีความสามารถและมีเมตตาธรรมปกครองได้ดีจนเจริญรุ่งเรือง

ชาวเมืองแห่งนี้นับว่ามีความเป็นอยู่ดีที่สุดด้วยมีพื้นฐานทำเลที่ตั้งเป็นที่ราบมีแม่น้ำไหลผ่านซึ่งเอื้ออำนวยในการทำมาหากิน สามารถทำการเพาะปลูกและเลี้ยงสัตว์จึงทำมาค้าขายแลกเปลี่ยนเงินทองได้มาก

และเมืองสุดท้ายคือเมืองถูซ่าง ซึ่งตั้งอยู่บนเชิงเขา ด้านหลัง เจ้าเมือง ‘หลวนเฉิน’ เป็นหมอยามากฝีมือ ไม่ว่าผู้ใดล้วนไม่อยากเจ็บป่วยหรือล้มตายดังนั้นทุกเมืองจึงต้องพึ่งพายารักษาจากเขา

นั่นย่อมส่งผลให้ชาวเมืองมีความเป็นอยู่ไม่ด้อยด้วยสามารถขายสมุนไพรและหยูกยาเพื่อแลกอาหาร เครื่องนุ่งห่มหรือปัจจัยในการดำรงชีวิต

เมืองใหญ่ต้าถูมีลักษณะอันเป็นเอกเทศคือปิดด้านนอก เปิดด้านใน ชาวเมืองส่วนใหญ่จึงมักใช้ชีวิตอยู่แต่ในเมืองของตนเองไม่ได้ออกมาข้องเกี่ยวกันมากนักยกเว้นเวลาทำการค้า

ความเป็นอยู่เช่นนี้สืบเนื่องต่อกันมาหลายร้อยปีจนกระทั่งเกิดเหตุการณ์ประหลาดอันส่อเค้าว่าจะสร้างความร้าวฉาน

เป็นเวลากว่า3-4ปีแล้วที่แต่ละเมืองแทบไม่เกิดการตั้งครรภ์ของสตรี เสียงเด็กน้อยซึ่งเคยกระจองอแงจึงเงียบหายไปจนเหงาหงอย

เรื่องเช่นนี้ความจริงไม่ควรก่อความเข้าใจผิด แต่การมีทายาทนับเป็นเรื่องสำคัญแห่งการดำรงชีวิต หากไร้ซึ่งเด็กน้อยผู้ต้องเติบโตเป็นผู้ใหญ่ เมืองของพวกเขามิต้องล่มสลายในเร็ววันหรอกหรือ

หลังจากสวดมนต์ไหว้พระและบวงสรวงเทวดาตามความเชื่อ เมื่อไม่ได้ผลก็พร่ำโทษฟ้าดินอยู่นานปี

จู่ๆก็เกิดข่าวลือแพร่สะพัดว่าสาเหตุที่แท้จริงคือการวางยาเจตนาให้เหล่าชายหนุ่มไร้ทายาท หรือไม่ก็วางยาหญิงสาวทำให้ไม่อาจตั้งครรภ์

แน่นอนว่าเมืองที่โดนกล่าวหาว่าคือต้นเหตุย่อมคือเมืองถูซ่างด้วยผู้นำเป็นถึงหมอยาอันดับหนึ่ง

เป็นที่รู้กันว่า เจ้าเมืองหลวนเฉิน มิได้เชี่ยวชาญเพียงการรักษาแต่ยังช่ำชองเรื่องพิษร้ายอีกด้วย

แม้จะยังมีข้อกังขาด้วยสตรีในเมืองถูซ่างเองก็ไร้การตั้งครรภ์มาเนิ่นนานเช่นกันมิได้ละเว้น

“เขาเพียงต้องการไม่ให้ผู้คนสงสัยจึงทำตัวให้กลมกลืน ขอเพียงถือครองยารักษาไว้อีกไม่นานเหล่าสตรีในเมืองถูซ่างต้องตั้งครรภ์แน่นอน

ตรงข้ามกับคนในเมืองของพวกเราซึ่งแก่ชราโดยไร้บุตรหลาน และเมื่อเวลานั้นมาถึงย่อมสามารถยึดครองเมืองทุกเมืองได้โดยไม่ต้องเสียเลือดเนื้อ”

“ช่างเป็นแผนการที่ชั่วช้านัก พวกเรามิถึงกับถอนรากถอนโคนสูญสิ้นวงศ์ตระกูลเชียวหรือ”

ถ้อยคำด่าทอเหล่านี้ถูกร่ำลือไปทั่วสร้างความตื่นตระหนกให้แก่ผู้คน โดยผู้ที่ถูกสงสัยว่าคือตัวการปล่อยข่าวลือก็คือ ‘เถาชังเจี๋ย’ บัญฑิตหนุ่มหนอนหนังสือเจ้าเมืองถูหนาน