ภรรยาเช่นข้า หาได้ยากยิ่ง [นางเอก]

ปฐมบท…

ณ สวนสาธารณะ หญิงสาวคนหนึ่งกำลังก้ม ๆ เงย ๆ เพื่อระบายสีบนภาพวาดในแผ่นกระดาษอย่างตั้งใจ ภาพที่เธอวาดมันคือภาพตึกสูงหลายสิบชั้น มุมขวาเป็นสะพาน ด้านล่างเป็นแม่น้ำไหลผ่าน มีเรือลำน้อยใหญ่แซมเป็นจุด ๆ

ผู้คนที่เดินไปเดินมาพบเห็นก็หยุดยืนมองอย่างสนใจ

บางคนชื่นชม บางคนถึงกับเอ่ยปากขอซื้อภาพก็มี

ทว่าหญิงสาวทำเพียงแค่เผยยิ้มแล้วก็ส่ายหัวเบา ๆ ก่อนจะก้มลงวาดภาพตรงหน้าต่ออย่างใจเย็น แม้จะมีเสียงมากมายแว่วมาให้ได้ยินก็ตาม ถึงกระนั้นมันก็ไม่ได้ทำให้เธอเสียสมาธิ

กระทั่งเสียงมือถือดังขึ้น… ตื๊ด! ตื๊ด!

“ว่า?” เธอกรอกเสียงตอบกลับไปอย่างใจเย็น

“เปลี่ยนแผน นายต้องการให้ลงมือคืนนี้เลย”

“งานเลี้ยงจะมีพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอ”

“กำหนดการเปลี่ยนแล้ว ระวังตัวด้วย” เสียงถูกตัดไปแล้ว มือขาวจึงค่อย ๆ ขยับลงมาวางที่ตักตัวเอง

ดวงตาคู่สวยที่เคยเปล่งประกายระยิบระยับ กลับฉายแววนิ่งเฉยไร้ซึ่งความร่าเริงเหมือนคราแรก จากนั้นหญิงสาววัยยี่สิบหกก็หันมาเก็บอุปกรณ์ของตนเข้ากล่องที่วางอยู่ข้างตัว

“ไม่วาดแล้วเหรอครับ” เสียงหนึ่งดังขึ้นมา ท่ามกลางผู้คนนับสิบที่ยืนรายล้อมอยู่ทางด้านหลัง บางคนก็ไม่ได้สนใจภาพที่เธอวาดนัก ที่ยังวนเวียนอยู่ก็เพื่อรอเวลาขอช่องทางติดต่อเท่านั้น

เธอหันมายิ้มให้ก่อนจะพูดกับอีกฝ่าย “ฉันมีธุระค่ะ”

“พรุ่งนี้จะมาอีกไหมครับ ผมชอบดูคุณวาดภาพมากเลย” ชายหนุ่มหน้าตาดียังคงพยายามชวนเธอพูดคุย

“คงไม่ได้มาแล้วค่ะ แต่ถ้าคุณชอบภาพนี้ งั้นฉันให้คุณแล้วกัน แต่มันยังไม่เสร็จนะคะ ฉันไม่มีเวลาวาดแล้วจริง ๆ ถ้าคุณไม่รังเกียจก็รับไปได้เลยค่ะ” เธอส่งยิ้มหวานให้เขา ก่อนจะหันมาหยิบสายสะพายของกล่องอุปกรณ์ขึ้นมาพาดบ่า จากนั้นก็โค้งให้อีกฝ่ายเล็กน้อยตามมารยาท แล้วหมุนตัวเดินออกไป

“ผมขอวีแชทได้ไหมครับ” เขายังคงไม่ลดละ

เธอหันกลับมาหาเขา เผยยิ้มบางอย่างเป็นมิตร “อย่าเลยค่ะ ฉันไม่คู่ควรที่จะมีเพื่อนหรือคบหาใคร”

“แต่…” ชายหนุ่มพยายามเหนี่ยวรั้ง ทว่ามันไม่เกิดผลเลยเพราะหญิงสาวเดินจากไปโดยไม่หันมาแยแสเขาสักนิด

ชายหนุ่มจึงได้แต่หันกลับมาเก็บภาพวาด ที่เธอทิ้งไว้ให้

ส่วนคนที่เดินจากมา ตอนนี้กำลังขับรถมุ่งหน้าตรงไปยังตึกที่เธอวาดไปเมื่อครู่ เพื่อเตรียมตัวสำหรับงานใหญ่ในคืนนี้

ตื๊ด! ตื๊ด!

“ว่าไง” เสียงหวานขานรับอย่างอารมณ์ดี ทั้งที่ก่อนหน้านั้นแววตาของเธอดุดันไม่ต่างจากเสือร้ายที่กำลังเห็นเหยื่อ

“น้ำค้างในหอจันทรา ขายได้เป็นแสนเล่มแล้วนะ ที่สำคัญยังมียอดสั่งจองอีกเพียบเลย แกรวยแล้วฟูหลิง” เสียงตามสายบ่งบอกถึงความตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

“จริงเหรอ! ขายดีขนาดนั้นเชียว” หญิงสาวส่งเสียงตอบรับอย่างตื่นเต้นไม่แพ้กัน เพราะนิยายเรื่องนี้คือนิยายเรื่องแรกที่เธอเขียนและตีพิมพ์เป็นเล่มขายไปทั่วประเทศ

“ก็ใช่น่ะสิ เธอรีบกลับมาเลยนะ บก.จะฉลองให้”

คนฟังเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “รออีกสักวันสองวันนะ ฉันยังไม่ว่าง แค่นี้ก่อนนะ ฉันมีธุระด่วน ขอบใจที่โทรมาบอกนะ” สิ้นคำเธอก็กดวางสาย ตามมาด้วยเสียงทอดถอนใจที่ฟังแล้วรู้สึกหมดพลังยิ่งนัก

“หวังว่าแกจะรอดกลับไปฉลองนะฟูหลิง” บอกกับตัวเองเสียงแผ่ว ก่อนจะเหยียบคันเร่งเพื่อบึ่งไปยังจุดหมาย

ซึ่งอยู่กันคนละฟากฝั่งแม่น้ำ ไม่นานเธอก็มาถึง พอได้กุญแจก็ตรงขึ้นไปยังชั้นที่ถูกจองเอาไว้ เพื่อเตรียมตัวปฎิบัติงานตามหน้าที่ของเธอ นั่นคือ…การสังหารคนตามใบสั่ง

เพราะม่านฟูหลิงคือนักฆ่ามือหนึ่งขององค์กรลับที่ทางการก่อตั้งขึ้น มีไว้เพื่อจัดการคนชั่วโดยเฉพาะ ปกติเธอจะใช้นามแฝง ทว่าอยู่ในสำนักพิมพ์กลับใช้ชื่อจริงโดยไม่ปิดบัง เป็นเพราะเธอยังอยากมีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้ อยากให้ใครสักคนเรียกชื่อจริง ๆ ของเธอ แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังใช้ชีวิตเพียงลำพัง เพราะฟูหลิงไม่ต้องการมีห่วง หากวันหนึ่งเกิดมีคนรู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอขึ้นมา เธอไม่อยากมานั่งเสียใจเพราะการสูญเสีย

ทว่าวันนี้…หลังจากที่เธอทำงานสำเร็จ ฟูหลิงกลับถูกซุ่มยิงจากตึกฝั่งตรงข้าม เธอจึงต้องกระเสือกกระสนพาตัวเองหนีทั้งที่เลือดโทรมกาย ซึ่งมันทำให้เธอหนีไปได้ไม่ไกล พอมาถึงแม่น้ำ หญิงสาวก็ถูกกลุ่มคนที่ตามมา ยิงตกน้ำและจมหายไปในที่สุด

#มาช้าหน่อยนะคะ เดือนทั้งเดือนไรท์ยุ่งมาก เพราะย้ายที่อยู่ คือเดินทางไปกลับแทบทุกอาทิตย์ และมีเรื่องวุ่นวายใจนิดหน่อย พอย้ายมาอยู่ที่ใหม่ได้ไม่นาน เกิดเหตุยิงกันซะนี่ บ้านไรท์อยู่บุรีรัมย์ค่ะ แต่ก็ห่างจากจุดยิง 90 กิโล ผลกระทบก็มาทางด้านจิตใจนี่แหละ เพราะห่วงคนแก่ที่บ้าน ที่ไม่ยอมมาอยู่ในเมืองด้วย

ห่วงหาเงินก็ห่วง ห่วงเรื่องยิงกันไม่จบก็ห่วง แต่ก็พยายามปั่นให้มันจบ เพราะไรท์อาศัยรายได้ทางนี้ ไม่ทำก็อด

ฝากกดใจ กดติดตาม กดเก็บเข้าชั้นด้วยนะคะ

เรื่องนี้ออกดราม่านะคะ นางเอกเขียนนิยายทำร้ายตัวเองมาก

แต่จบสุขนิยมเหมือนเดิมค่ะ