บทที่ 1

รั่วอินให้บ่าวในจวนส่งจดหมายออกไปให้กงจวิ้นที่อยู่ชายแดนเหนือ แต่จวนของนางกลับถูกล้อมไว้จนไม่อาจส่งจดหมายไปขอความช่วยเหลือได้

นางหัวเราะเยาะในโชคชะตา นางเป็นเพียงแม่นางน้อยที่แทบจะอยู่แต่ภายในจวน จะหนีไปที่ใดได้ ถึงได้ต้องกักขังนางไว้เช่นนี้ แม้ทหารจะยอมให้บ่าวไปจับจ่ายซื้อของในตลาดเช่นปกติ แต่ก็ถูกรื้อค้นทุกครั้งก่อนจะเข้าจวน

หรือนางต้องยอมรับความพ่ายแพ้ในครั้งนี้ไว้ ไม่ใช่ว่านางจะออกจากจวนไปที่ใดไม่ได้ แต่จะออกไปที่ใด ในเมื่อจวนของญาตินางล้วนแต่ไปมาหมดแล้ว

หากไม่ปิดประตูอย่างแน่นหนา ก็อ้างว่าล้มป่วยจนไม่อาจให้นางเข้าพบได้ ตอนที่บิดาของนางยังอยู่ในตำแหน่งเรื่องเช่นนี้ไม่เคยมีสักครั้ง

นางไม่ต้องออกไปพบผู้ใด ทุกคนล้วนแต่วิ่งเข้ามาพบนางเอง ว่าผู้ใดที่เข้ามาขอความช่วยเหลือจากบิดา หากไม่มากเกินไปบิดาของนางยินดีที่จะช่วยทุกครั้ง

แต่พอเรื่องเกิดกับครอบครัวของนางบ้าง เหตุใดพวกเขาไม่เหลียวกลับมาดูนางสองพี่น้องสักนิด รั่วอินได้แต่คิดไปต่างๆ นานา

เรื่องหนี้สินของบิดานางก็ไม่อาจตรวจสอบได้ แต่นางไม่มีทางเชื่อแน่นอนว่าบิดาของนางจะหยิบยืมเงินโรงจำนำมาจริง

ก่อนครบกำหนดหนึ่งวันแม่นมโจวก็ยังคงเกลี้ยกล่อมให้นางพาหงอี้หนีออกจากเมืองหลวงไปก่อน เพราะนางไม่อาจหาเงินมาใช้หนี้ได้

“คุณหนูเชื่อบ่าวสักครั้งเถิดเจ้าค่ะ” แม่นมโจวเอ่ยข้าร้อง พร้อมสะอื้นไห้

นางเลี้ยงรั่วอินมากับมือ จะยอมทนมองนางตกไปอยู่ในกำมือของโรงรับจำนำได้อย่างไร ยิ่งมีสัญญาขายตัว ไม่รู้ว่าต่อไปชีวิตคุณหนูของนางต้องเคราะห์ร้ายมากเพียงไหน

“แล้วข้าจะทิ้งพวกเจ้าได้อย่างไร” นางเอ่ยเสียงสั่นอย่างไม่อาจควบคุมได้อยู่

“ไม่ต้องห่วงพวกบ่าวเจ้าค่ะ ถึงอย่างไรทางการก็เพียงแต่ขายบ่าวอีกหน แต่คุณหนูไม่เหมือนกัน หากนายท่านพ้นข้อกล่าวหา คุณหนูก็จะได้กลับเข้าเมืองหลวงอีกครั้ง” แม่นมโจวบีบมือของรั่วอินแน่น

หากคุณหนูของนางแต่งออกไปกับคุณชายสวี เมื่อปีที่แล้วคงไม่ต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ สองนายบ่าวกำลังพูดคุยกันอยู่ในเรือน

เสี่ยวจินก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามา พร้อมทั้งส่งจดหมายในมือของนางให้กับรั่วอินอย่างร้อนใจ

“คุณหนู” นางเอ่ยเรียกเสียงสั่น

เพราะรู้จากบ่าวของตระกูลสวี มาแล้วว่าจดหมายด้านในเขียนไว้ว่าอย่างไร

รั่วอินใบหน้าซีดขาว นอกจากจดหมายที่เขียนส่งมาจากฮูหยินสวีแล้ว มันคือหนังสือถอนหมั้นระหว่างนางกับสวีกงจวิ้น

นางรู้ดีว่านี้ไม่ใช่ความคิดเขา แต่เขาคงไม่อาจขัดมารดาได้ เพราะในจดหมายฮูหยินสวีก็เขียนมาบอกนางอย่างชัดเจน

ถึงแม้ว่านางจะรักรั่วอินดั่งบุตรีของนางอีกคน แต่นางก็ไม่อาจให้บุตรชายเพียงคนเดียวที่กำลังเจริญในหน้าที่การงานต้องรับเคราะห์ครั้งนี้ไปด้วย

“คุณหนู” แม่นมโจวเอ่ยเรียกนางอย่างเห็นใจ เมื่อเห็นใบหน้าซีดขาวของนาง

“ข้าเข้าใจ ท่านป้าตัดสินใจได้ถูกต้องแล้ว” นางไม่อาจกล่าวโทษผู้ใดได้เลยในเวลานี้

เพราะทุกคนต่างก็ต้องการมีชีวิตรอด หากบิดาของนางถูกตัดสินให้มีความผิดจริง ตระกูลของนางก็คงต้องเหลือแต่ชื่อแล้ว

เหมือนคนของตุลาการจะกลัวนางคิดหนี วันนี้พวกเขาจึงเดินตรวจเวรยามอย่างแน่นหนา แม่นมโจวก็ได้แต่ร้อนใจ เพราะไม่อาจหาช่องทางให้นางได้หนีได้

“แม่นมท่านอย่าได้ร้อนใจ ข้าจะยกทรัพย์สินทั้งหมดพร้อมจวนให้พวกเขาไป เพื่อยืดระยะเวลาออกไปก่อน” นางเอ่ยอย่างใจเย็น แต่ภายในใจก็อดที่จะหวาดกลัวไม่ได้

ไม่รู้ว่าการต่อรองครั้งนี้จะเป็นผลหรือไม่ แต่ไม่ว่าอย่างไรนางคงต้องลองดูเสียก่อน แม่นมในเมื่อไม่มีหนทางให้หนี ความคิดของคุณหนูก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

ต่อไปหาเช่าเรือนใหม่อยู่กันอย่างลำบากเสียหน่อย แต่ก็ยังดีกว่าที่ต้องยอมประทับลงในสัญญาขายตัว