บทนำ

ปฐมบท

โชคชะตาหรือฟ้าลิขิต

ปังๆๆๆ

“อีนังหนูตะวัน! ข้ารู้นะโว้ยว่าเอ็งหลบอยู่ข้างในนั้นน่ะ! ค่าเช่าห้องที่ค้างไว้น่ะเมื่อไหร่จะจ่าย! ถ้าอีกสามวันยังไม่โผล่ออกมาจ่ายล่ะก็ แกเตรียมขนของย้ายออกไปนอนข้างถนนได้เลย!!” เสียงต่อว่าของหญิงชราหนังเหี่ยวเจ้าของตึกสี่เหลี่ยมสี่ชั้นที่ดังขึ้นเป็นรอบที่สี่ของวันทำเอาร่างบอบบางของหญิงสาวที่กำลังหมกหม่นอยู่กับใบประกาศสมัครงานต้องลอบถอนหายใจไล่ตามหลังทันทีที่เงียบนั้นเงียบสนิทลงไปได้เสียทีหลังจากที่มันดังอยู่นานนับชั่วโมง

“ติดค่าเช่าแค่สามสี่เดือนทำเป็นงกไปได้! อีเจ๊นะอีเจ๊!” เสียงหวานของตะวัน หรือ ‘ปลายตะวัน’ หญิงสาวอาภัพที่กำลังจะไม่มีแม้แต่ที่ซุกนอนเพราะยังว่างงานอยู่ดังขึ้นก่อนจะลอบถอนหายใจอีกครั้งและอีกครั้ง แม้ว่าจะเรียนจบมานานแล้วแต่งานสมัยนี้รึก็หายากเสียเหลือเกิน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะดวงซวยหรืออะไรกันแน่ทำให้จนป่านนี้แล้วก็ยังไม่ยอมมีบริษัทไหนโทรมาเรียกเธอไปสัมภาษณ์งานเลยสักที่ ให้มันได้อย่างนี้สิน่า!

ตั้งแต่คุณยายสุดที่รักมาด่วนจากกันไปเธอก็ต้องอยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ตอนแรกๆ อาจจะลำบากหน่อยเพราะต้องนอนร้องไห้คิดถึงท่านแต่พอวันเวลาผ่านไปเธอก็เริ่มชินชากับการต้องอยู่ตัวคนเดียวจนตอนนี้มันได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปเป็นที่เรียบร้อยแล้วไอ้ความเงียบที่น่าจะรำคาญนั่นน่ะ

“เอาวะ! ลองออกไปหางานดูอีกสักวัน แกจะต้องทำได้ตะวัน สู้ๆ” หญิงสาวร้องให้กำลังใจตัวเองก่อนจะเริ่มต้นแต่งตัวจัดเตรียมเอกสารสำหรับสมัครงานในวันนี้ สายตาคู่สวยสีน้ำตาลอ่อนลอบมองออกไปนอกห้องเช่าอย่างระมัดระวังเมื่อเห็นว่าทางโล่งปลอดเจ้าของห้องจึงค่อยๆ ย่องออกทางด้านหลังเหมือนทุกที

สถานที่แรกที่เธอเลือกมาคือห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง งานบริษัทอาจจะต้องใช้เวลารอนานเกินไป แต่หากเป็นงานพาทไทม์บางทีอาจจะโชคดีได้ทำงานวันนี้เลยก็ได้ใครจะรู้ คิดเสร็จหญิงสาวก็ก้าวเดินเข้าไปด้านในก่อนจะหมุนทีซ้ายทีเพื่อมองหาว่ามีร้านไหนบ้างที่กำลังรับสมัครพนักงานเพิ่ม

ปึก!!

“โอ้ยย!! นี่เดินยังไงกันเนี่ยคุณ! ตาบอดรึไง…” เสียงหวานสบถด่าใครบางคนที่เดินมาชนเธอเข้าอย่างจังก่อนจะชะงักค้างเมื่อได้เห็นใบหน้าคมคายของคนตรงหน้าเข้า โครตหล่อ!! นั่นคือเสียงแรกที่ดังอยู่ภายในใจ ผู้ชายตรงหน้าของเธอในตอนนี้หล่ออย่างกับดารานายแบบแน่ะ นี่มันเทพบุตรในฝันเลยชัดๆ อยากได้เป็นพ่อของลูกเลย

“คุณครับ คุณเป็นอะไรมากรึเปล่าครับ…” เสียงร้องเรียกจากชายหนุ่มสุดหล่อราวกับเทพบุตรตรงหน้าทำให้ปลายตะวันได้สติก่อนจะรีบส่ายหน้ากลับไปให้เขาอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าถึงต่อให้เป็นเธอก็จะอดทน จะไม่ทำให้พ่อรูปหล่อตรงหน้าต้องมัวหมองเพราะตัวเองแน่

“เปล่าค่ะ ฉัน…ไม่เป็นไร” ให้ตาย! คนบ้าอะไรยิ่งยิ้มก็ยิ่งหล่อ แน่ะ! ยังจะมายิ้มอยู่อีกอยากถูกรักนักรึไงกันตาบ้านี่

“คุณแน่ใจนะครับว่าไม่เจ็บตรงไหนจริงๆ” เสียงเข้มยังคงถามย้ำกลับมาเมื่อเห็นสีหน้าที่ดูตื่นตระหนกของหญิงสาวตรงหน้าอยู่เป็นระยะ เมื่ออีกฝ่ายยิ้มและส่ายหน้าเขาจึงยิ้มตอบ

“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ขอโทษอีกครั้งนะครับที่ผมเดินไม่ทันมองจนทำให้คุณเจ็บ” ปลายตะวันพยักหน้ารับก่อนจะจ้องมองร่างสูงใหญ่ของพ่อเทพบุตรที่หมุนตัวเดินห่างสายตาไปเรื่อยๆ ด้วยความรู้สึกเสียดาย

ดูจากการแต่งตัวที่ดูเนียบตั้งแต่หัวจรดเท้าเข้าแบบนั้นคงจะหนีไม่พ้นพวกนักธุรกิจรวยๆ แน่ คนเรานี่เกิดมาไม่เท่ากันจริงๆ ดูอย่างเธอสิ กว่าจะพาตัวเองผ่านไปได้แต่ละวันก็แทบแย่ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะมีโอกาสได้มีชีวิตที่แสนสุขสบายอย่างคนอื่นๆ เขาบ้าง หรือไม่แน่บางทีมันอาจไม่มีวันนั้นที่ว่าเลยก็ได้ ใครจะไปรู้

“รู้งี้น่าจะบอกว่าเจ็บซะก็ดี เผื่อจะได้ค่าตกใจกับเขาบ้าง แกนะแกตะวัน โง่จริง!” ปลายตะวันพูดไล่ตามหลังก่อนจะหมุนตัวเตรียมเดินไปหาสมัครงานแต่แล้วสายตาคู่สวยของเธอกลับไปสะดุดเข้าที่บางสิ่งที่มันกำลังวางแหมะอยู่ที่พื้นเข้าซะก่อน บางสิ่งที่มันทำให้เธอต้องรีบพุ่งเข้าไปหา

“ตายจริง! ของสุดหล่อคนนั้นแน่ๆ” หญิงสาวว่าพร้อมก้มลงไปหยิบกระเป๋าสตางค์สีดำขึ้นมาถือไว้เมื่อเปิดออกก็พบว่ามันมีบัตรประชาชนของผู้ชายที่เพิ่งจะเดินชนกันกับเธออยู่ในนั้นจริงๆ แต่สิ่งที่ทำให้ตกใจจนต้องอ้าปากค้างไปนานหลายนาทีเลยก็คือจำนวนเงินเป็นปึกๆ ข้างในนั่นต่างหาก

ให้ตายอย่างต่ำคงไม่น้อยกว่าหนึ่งแสนแน่ๆ หญิงสาวคิดพร้อมจ้องมองเงินในมือสลับกับทางที่เจ้าของๆ มันเพิ่งจะเดินจากไปเหมือนกำลังลังเลกับอะไรบางอย่างอยู่ หากเธอเก็บเงินนี่ไว้นอกจากจะสามารถจ่ายค่าเช่าห้องที่ค้างเอาไว้อยู่ได้จนหมดแล้วยังจะมีเหลือเก็บอีกหลายหมื่นเลยเชียวนะเนี่ย

“ไม่ได้! แกจะทำให้คุณยายผิดหวังในตัวของแกไม่ได้อย่างเด็ดขาดนะตะวัน ลืมคำสอนของยายไปหมดแล้วรึไงว่าถึงต่อจะไม่มีเงินก็ต้องเป็นคนดี ห้ามไปเที่ยวเอาของที่ไม่ใช่ของๆ เรา ใช่! หนูเชื่อยายค่ะ!!” หญิงสาวว่าพร้อมออกตัวเดินไปตามเจ้าของเงินเพื่อที่จะนำมันไปคืนให้กับเขาถึงมือ คนที่จะพกเงินจำนวนมากขนาดนี้ติดตัวได้เขาคงจำเป็นต้องใช้มันแน่ๆ และเธอก็กำลังจะกลายเป็นคนดีมีน้ำใจที่นำมันไปส่งคืนให้เขา

และเผลอๆ ถ้าโชคดีก็อาจจะได้รางวัลติดมือกลับมา! คนรวยต้องคู่กับความใจดีสิ ในเมื่อเธอเป็นคนดี ก็ต้องได้สิ่งดีๆ กลับคืนมาบ้าง ไม่มากก็น้อยแหละน่า!