บทที่4

“ใจเย็นๆ ก่อนนะครับคุณ คืออย่างนี้ครับ คุณย่าของผมท่านอยากจะได้เหลนเอามากๆ ก็เลยจ้างคนให้คอยตามดูผมทุกฝีก้าว ซึ่งผมไม่อยากให้ท่านทำแบบนั้นอีก และถ้าหากท่านได้รู้ว่าตอนนี้เราสองคนอยู่ด้วยกันท่านก็คงวางใจและสั่งยกเลิกการติดตามไปเอง ถือว่าช่วยผมอีกสักครั้งเถอะนะครับคุณตะวัน อีกอย่างคอนโดของผมมันมีสองห้องครับไม่ต้องห่วง และผมก็เป็นสุภาพบุรุษมากพอด้วยครับคุณวางใจได้” กลัวเขาน่ะเธอไม่กลัวอยู่แล้ว! แต่ตัวของเธอเองนี่สิคือปัญหาใหญ่ ถ้ายิ่งต้องอยู่ด้วยกันเกิดวันดีคืนดีเธอหน้ามืดทนพิษความหล่อของเขาไม่ไหวแล้วจับเขาปล้ำทำผัวขึ้นมาใครจะรับผิดชอบกันเล่า!

“ฉัน…ขอคิดดูก่อนได้ไหมคะ มันปุ๊บปับเกินไปฉันทำใจไม่ทัน” ปลายตะวันยื่นขอเสนอกลับไปบ้าง

เธอควรจะมีเวลาตัดสินใจมากกว่านี้เพื่อความปลอดภัยของตัวเขาเองนั่นแหละไม่ใช่ใครที่ไหนเลย

“ไม่มีปัญหาครับ แต่ผมเองก็ไม่ได้ขอร้องให้คุณทำฟรีๆ หรอกนะครับ ผมมีค่าจ้างให้วันละพันแถมข้าวฟรีอีกสามมื้อด้วย ครบหนึ่งเดือนเมื่อไหร่สัญญาทั้งหมดของเราก็ถือเป็นยกเลิกทันที” ตาบ้านี่จับจุดคนเก่งชะมัดยาก! รู้ได้ไงยะว่าเธอแพ้ของฟรี!

“ก็ได้! นี่เห็นแก่คุณที่ขอร้องหรอกนะฉันถึงได้ยอม งั้นขอเวลากลับไปเก็บของหนึ่งคืน แล้วพรุ่งนี้ค่อยย้ายเข้าไปได้ใช่ไหมคะ” เมื่ออีกคนยอมจำนนเพราะความงกเข้าครอบงำธามถึงได้แต่ยิ้มรับก่อนจะเขียนแผนที่ทางไปคอนโดของเขาให้กับเธอพร้อมกับแลกเบอร์โทรกันเอาไว้เผื่อโทรคุยนัดแนะเรื่องเวลากันอีกที

“คุณแน่นะครับว่าไม่ต้องให้ผมมารับพรุ่งนี้” ชายหนุ่มเอ่ยถามอีกครั้งหลังจากขับรถมาส่งแฟนกำละมอถึงหน้าที่พักของเธอ

“แน่ใจค่ะ ไม่ต้องลำบากคุณหรอกฉันไปเองได้ แล้วก็ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะหนีหรือโกงด้วย เพราะคนอย่างฉันถึงจะจนแต่ฉันก็มีศักดิ์ศรีมากพอที่จะไม่โกงใครคุณไว้ใจได้เลยค่ะ” เรื่องนั้นธามเองก็เห็นด้วยเพราะหากเธอมีนิสัยเช่นนั้นคงไม่ลงทุนวิ่งตามเพื่อนำเอากระเป๋าสตางค์ที่มีเงินเป็นฟ้อนมาส่งคืนให้กันแน่ๆ แค่การกระทำในวันนี้มันก็มากพอที่จะให้เขาไว้วางใจกับเธอได้อย่างไม่คิดติดใจสงสัยอะไรให้มากความ

ปลายตะวันจ้องมองรถคันหรูราคาหลายล้านของนายจ้างสุดหล่อที่กำลังหายไปกับความมืดก่อนหญิงสาวจะตัดสินใจหมุนตัวเดินกลับขึ้นไปยังห้องพักของตัวเองแต่ระหว่างทางก็ไม่ลืมที่จะแวะจ่ายค่าเช่าที่เธอติดค้างเอาไว้ด้วยเงินก้อนแรกที่เพิ่งได้รับมาหมาดๆ จากพ่อเทพบุตรสุดหล่อที่เพิ่งจะกลับไป

“ต๊าย!! นี่เอ็งไปปล้นฆ่าใครเขามารึเปล่าเนี่ยยัยตะวัน ทำไมถึงมีเงินเยอะขนาดนี้!” คำถามแรกที่ได้ยินทำเอาหญิงสาวต้องชักสีหน้าใส่อีกฝ่ายอย่างเรื่อง ถ้าหากเธอคิดจะปล้นใครสักคนจริงๆ ก็คงต้องเป็นนังเจ๊ปากมอมคนนี้แล้วล่ะ คนอะไรไม่เคยมองกันในแง่ดีบ้างเลย เธอก็แค่ค้างค่าเช่าไม่กี่เดือนแค่นี้เอง

“หนูจะเอามาจากไหนมันก็เรื่องของหนูเถอะเจ๊ เอาเป็นว่าหนูเคลียหมดแล้วนะคะ และพรุ่งนี้หนูจะย้ายออกแล้ว ลาขาดค่ะ” ปลายตะวันเอ่ยขึ้นตัดบทก่อนจะเดินกลับออกมาโดยมีเสียงร้องตะโกนถามไม่รู้จบของเจ้าของห้องพักไล่ตามหลังกันมาติดๆ อย่างไม่คิดจะยอมแพ้ ต้องนับถือจริงๆ เรื่องความรู้อยากเห็นนั่น

แต่แล้วพอเดินมาจนถึงหน้าห้องพักหญิงสาวก็ต้องตกใจเมื่อพบว่ามีใครบางคนกำลังนั่งรอเธออยู่ที่หน้าประตูห้องพัก ใครบางคนที่มีความสำคัญกับเธอมากกว่าใครๆ

“ยัยปัน! แกมานั่งทำอะไรตรงนี้เนี่ย!” ปันตา หรือปันคือเพื่อนสนิทของเธอเลยก็ว่าได้ ปันตาเป็นลูกสาวของนักการเมืองใหญ่ชื่อดัง และแน่นอนว่าฐานะทางบ้านของเธอนั้นรวยเอามากๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมฝ่ายนั้นถึงได้เลือกที่จะมาเป็นเพื่อนกับคนจนอย่างเธอได้แทนที่จะหันไปคบกับพวกลูกคุณหนูมีเงินเหลือใช้

“ก็มารอแกน่ะสิ แล้วนี่แกไปไหนมา ฉันรอจนจะนั่งหลับอยู่แล้วนะ กลัวก็กลัว หิวก็หิว…” อีกฝ่ายตอบกลับำร้อมรัวคำถามใส่กันทันทีที่พบหน้า

“ฉันออกไปทำธุระมาน่ะ แล้วทำไมไม่โทรมาบอกก่อนจะมาฉันจะได้รีบกลับ” ปลายตะวันย้อนถามพร้อมพยุงเพื่อนรักให้ลุกขึ้นเพื่อที่เธอจะได้ไขกุญแจห้องพาตัวเองและเพื่อนเข้าไป

“แบตมือถือของฉันมันหมดน่ะ เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ ว่าแต่ห้องแกมีอะไรกินบ้างไหมตะวัน ฉันหิวจังเลย” ยัยคนนี้ มาถึงก็ร้องหาของกินเลยเชียว ให้มันได้อย่างนี้สิน่า!

“ตอนนี้มีเหลือแต่มาม่ากับปลากระป๋องแค่สองอย่างแล้วนะ แกอยากกินอะไรดีล่ะเดี๋ยวฉันทำให้” ปลายตะวันว่าตอบเพื่อนรักที่เป็นถึงลูกคุณหนูแต่เรื่องนิสัยใจคอนั้นกลับง่ายๆ ไม่ต่างอะไรจากเธอเลยสักนิด นี่คงจะเป็นอีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้เธอกับปันตากลายเป็นเพื่อนรักที่รู้ใจกันมาจนถึงทุกวันนี้ก็เป็นได้