บทที่ 4

ไม่มีพิธีรีตองอะไรจริงๆอย่างที่ธีรยุทธบอกเอาไว้แต่แรก พิธีที่จัดขึ้นอย่างรวดเร็วในเวลาเพียงครึ่งวัน ไม่มีการเข้าหอ ไม่มีแม้แต่เพื่อนที่สนิทจะมาแสดงความยินดี มีแค่คนสองคนที่ตอนนี้ไม่มองหน้ากันด้วยซ้ำ

ปารดาถูกสั่งให้เก็บเสื้อผ้าข้าวของทันทีหลังจากจดทะเบียนเสร็จ เธอทำได้แค่จัดเตรียมทุกอย่างให้พร้อมสำหรับการเดินทางไกลในครั้งนี้

"ป่าน" เสียงเรียกที่ดังมาจากหน้าประตูห้องทำให้ปารดาหันมอง ธีรยุทธเดินเข้ามาสีหน้าเศร้าสร้อย

"หนูพร้อมแล้วค่ะคุณพ่อ" ปารดาเตรียมใจมาได้สักพักหลังจากที่ได้รู้ว่าจะต้องแต่งงานและย้ายไปอยู่กับสามีที่ไร่ส้มของเขา

เธอไม่ได้ติดขัดอะไรเพราะบอกตัวเองแล้วว่ามันเป็นหน้าที่ที่เธอต้องทำ ทุกอย่างเพื่อความอยู่รอดของคนในครอบครัว

"ดูแลตัวเองดีๆนะลูก ลูกพ่อเป็นคนดีพระย่อมคุ้มครองคนดี" ธีรยุทธสวมกอดลูกรัก

นี่เป็นครั้งแรกที่ปารดาจะต้องออกไปอยู่ไกลบ้านและไม่ใช่การไปเที่ยว

ธีรยุทธไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่ปารดาจะได้กลับมาหรือจะมีโอกาสได้ไปหาลูกบ้างไหม แต่สิ่งที่ธีรยุทธจะจำให้ขึ้นใจคือหัวใจที่ยิ่งใหญ่ของลูกสาว ความกตัญญูและความดีที่จะทำให้ปารดาผ่านพ้นไปได้ทุกอุปสรรคใดใด

"หนูจะกลับมาเยี่ยมบ่อยๆนะคะ"

เพราะหนทางที่จะไปนั้นอีกยาวไกล ที่จริงเธอไม่รู้เลยว่าจะมีโอกาสได้กลับมาไหม แต่ก็หวังว่าชนะพลวัตรจะไม่ใจร้าย ถึงขนาดกีดกันไม่ให้เธอกับพ่อได้พบกัน

"ไปลูก พ่อไปส่ง" ธีรยุทธยื่นมือออกไปให้ลูกสาวจับ อีกข้างเข็นกระเป๋าเดินทางออกมาจากห้อง ก่อนส่งให้เด็กในบ้านยกลงไป

สองพ่อลูกจับมือกันแน่น ชนะพลมองภาพนั้นแล้วถอนใจแรง

ธีรยุทธนั้นรักและหวงแหนปารดายิ่งนัก เขาจึงเลือกปารมีเพราะในใจก็ทำร้ายความรู้สึกเด็กสาวอย่างปารดาไม่ลง แต่ในเมื่อปารมีไม่อยู่ก็ดีเหมือนกัน เพราะจริงๆแล้ว ปารดาคือคนที่ถูกเลือกแต่แรกต่างหาก

"ไปกันได้แล้วนะ เดี๋ยวจะตกเครื่อง" ชนะพลลุกขึ้นพร้อมรังรองที่ฉีกยิ้มกว้างให้กับลูกสะใภ้

/อาลัยอาวรณ์จริง เสียเวลา/ ชนาวินพูดเบาๆเมื่อปารดาเดินผ่าน

หญิงสาวเหลือบมองเขาด้วยสีหน้าไม่พอใจ ดูเหมือนสามีหมาดๆของเธอจะไม่ชอบหน้าเธอเท่าไหร่ ปารดาลอบถอนหายใจ ก่อนจะยิ้มให้กับรังรอง

ธีรยุทธมายืนส่งลูกสาวที่หน้าบ้าน มองจนรถตู้ลับตาไป ในขณะที่นภาใช้สายตาด่าทอตามหลัง นึกเสียดายที่คนที่ต้องไปไม่ใช่ปารมี ครอบครัวชนะพลวัตรร่ำรวยติดอันดับต้นๆในภาคเหนือ ปารมีควรได้เป็นเจ้าสาวของชนาวินไม่ใช่ปารดา เด็กนั่นไม่คู่ควร

ชนะพลพาภรรยาและลูกๆมาถึงสนามบินก่อนเวลาหลายชั่วโมงและนั่นทำให้ชนาวินได้รู้ว่า พ่อกับแม่มีแผนจะเดินทางต่อไปที่เกาหลีเพื่อเยี่ยมอาสาวของชนาวินที่ทำงานเป็นพยาบาลอยู่ที่นั่น

"ทำไมพ่อไม่บอกก่อนว่าจะบินต่อไปเลย แล้วยัยเด็กนี่ล่ะครับ" ชนาวินลากพ่อออกมาไกลพอสมควรแล้วเริ่มโวยวายใส่

"แกก็ดูแลหนูป่านไปสิ เขาเป็นเมียแกนะ ยังไงก็ฝากด้วยแล้วกัน พ่อสั่งดอกปีบเขาจัดห้องให้หนูป่านแล้ว พ่อไปแค่เดือนเดียว แกอย่าก่อเรื่องล่ะ" ชนะพลบอกกล่าว แต่ชนาวินเลิกคิ้วก่อนจะขมวดมุ่น

"เดือนนึง นี่คิดจะไปตั้งรกรากหรือยังไง"

"ก็แม่แกเขาอยากเที่ยวให้ทั่ว พ่อก็เลยว่าจะพาไปเที่ยวให้หนำใจ อยากไปตามรอยซีรี่ส์ไง แกก็รู้แม่แกติดซีรี่ส์เกาหลีจะตายไป" คำตอบของชนะพลทำให้ชนาวินกุมขมับ แล้วเขาต้องอยู่กับปารดาสองคนเป็นเดือนเนี่ยนะ บ้าหรือเปล่า

"ผมไม่ได้ว่างมาดูแลคนของพ่อนะครับ ผมต้องทำงาน" เขาบ่นออกมา แค่ที่ยอมแต่งงานด้วยนี่ก็มากเกินไปแล้ว

"แกก็ทำไปสิ ใครห้ามแก หนูป่านเขาดูแลตัวเองได้ หน้าที่แกคือมีหลานให้พ่อ แกจะทำยังไงก็เรื่องของแก แต่พ่อต้องได้หลาน เข้าใจไหม" คนเป็นพ่อตบมือลงที่ไหล่หนา

"ยังก็ได้เหรอครับ" ชนาวินเหยียดยิ้มอย่างมีแผนการ

"ใช่ ฝากดูแลน้องด้วย พ่อต้องไปแล้ว เดี๋ยวตกเครื่อง ไปนะ" พูดจบก็เดินกลับไปหารังรอง บอกลาปารดาแล้วก็สั่งให้ลูกน้องไปเอากระเป๋าที่เตรียมไว้ออกมา ทั้งสองดูมีความสุขมีผู้ติดตามไปด้วยอีกสองคน

ชนะพลไม่ได้ให้เกริกไปด้วยเพราะอยากให้อยู่ช่วยงานชนาวิน ชายหนุ่มมองพ่อกับแม่เดินลับตาไปก็หันมองปารดาที่ตอนนี้ก็มองมาที่เขาเช่นกัน

"ไปกันได้ละ" เขาเดินเข้ามาบอกเธอเสียงเข้ม ปารดาทำแค่พยักหน้ารับ คนของชนาวินเข็นรถเข็นที่ใส่กระเป๋าของเธอให้ ปารดามีหน้าที่แค่เดินตามไปเท่านั้น