ตอนที่1 ผม..ภากร

ย้อนกลับไปในอดีต ในวันที่เรียนจบ

@ณมุมหนึ่งมหาลัย N

"ทำอะไรอยู่หรอกร

ในขณะที่ผมกำลังใช้ความคิดอยู่ ไอ้คิณเพื่อนร่วมแก๊งค์ก็ขานเรียกชื่อผมเพื่อให้ผมหลุดจากภวังค์..

"อ้าว!สอบเสร็จแล้วหรอ" ผมหันมาตอบเจ้าคิณ คำตอบที่ไม่ตรงคำถามด้วยเพราะไม่รู้ว่าจะต้องตอบว่ายังไงกำลังว้าวุ่นใจหนักมากเมื่อมีคำสั่งจาก "โอก้าซัง" คุณแม่บังเกิดเกล้าของผม request คำสั่งให้ไปเรียนต่อโทที่ญี่ปุ่นถ้าไม่ไปจะตัดแม่ตัดลูก

"ก็นานพอสมควรแหละที่เห็นแกนั่งเหม่อ

เห้อ!!เสียงถอนหายใจของผมแล้วผมก็หันไปมองหน้าเพื่อนผมก่อนที่จะพูดต่อไป

"กูต้องกลับญี่ปุ่นว่ะ"โอก้าซัง"ยื่นnoticeบวกทั้งไฟท์บังคับให้กูต้องไปเรียนต่อโทที่ญี่ปุ่นที่เดียว

"แล้วมันไม่ดีตรงไหน? (คิณ)

"ไม่ดีตรงที่ว่าแม่ไปหาเด็กที่ไหนก็ไม่รู้แล้วจับพัดจับผลูให้เป็นลูกสาวนี่สิวะ

"แกก็กลับไปดิจะได้จับตาดูไง (คิณ)

ผมหันมามองหน้าเพื่อนก็คิดตามมัน เออ!ก็ดีจะได้เห็นหน้าเห็นตาสักที "ยัยเด็กโสโครกคนนั้น"

อ่อ!ลืมแนะนำชื่ออะไรครับผมชื่อภากรครับ "นายภากร อมรวัฒน์" หนึ่งใน 5 ของแก็งค์ 5จตุรเทพ ฉายานี้พวกผมไม่ได้ตั้งเองแต่ว่าทางมหาลัยเป็นคนตั้งให้ พวกผมไม่ได้เรียนคณะเดียวกันแต่ก็เป็นเพื่อนกันได้นะครับ 4คนที่ว่านั้น

คนที่1.เจ้าคีย์ คีตะพัฒน์

คนที่2.เจ้าคิณ ภาคินัย 2 คนนี้เป็นแฝดกันเรียนเนติ." คนที่ 3.ธันวากับผมเรียนบริหารการจัด

คนที่4. ภูผาเรียนสถาปัตย์แต่ดันชอบงานสืบสวนอยากเป็นนักสืบอะไรทำนองนั้น

ผมเป็นลูกชายคนเดียวของนายหัวภาคเจ้าของสัมปทานรังนกที่ใหญ่ที่สุดในภาคใต้เลยครับจริงๆแล้วพ่อเป็นคนเหนืออยู่ที่จังหวัดเชียงใหม่แต่อยากลองทำธุรกิจสัมปทานรังนกก็เลยย้ายตัวเองเป็นสิงสถิตอยู่ภาคใต้ ส่วนแม่ของผมที่ผมเรียกว่า โอก้าซัง เป็นสาวลูกครึ่งญี่ปุ่น-ไทย แต่แม่ใช้ชีวิตอยู่ที่ญี่ปุ่นตลอดเพราะว่ามีธุรกิจของครอบครัวอยู่ที่เบ๊ปบุ

ผมใช้ชีวิตแบบที่ว่าอยากทำอะไรก็ทำภายนอกทุกคนจะเห็นว่าผมเป็นสุภาพบุรุษที่สุดแต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่อย่างที่เห็นเพราะสิ่งที่ผมแสดงออกมาคือการสร้างภาพล้วนๆ ใช่ครับผมเป็นplayboy ตัวพ่อเลยถ้าพูดถึงเจ้าธันวาไม่ติดฝุ่นผมหรอก ผมเป็นประเภทกินเงียบๆไม่รู้ว่าไอ้ธันจะรู้ไหม แต่มันมีคนที่รู้จักสันดอนไม่ใช่ซินิสัยของผมดีขึ้นคือไอ้คิณและไอ้นี้ก็ไม่เบาเช่นกัน

"นั่งหน้ามุ่ยอะไรกันเนี่ย"ไม่ใช่เสียงไอ้คิณแต่เป็นเสียงไอ้คีย์พี่ชายฝาแฝดของมัน

"โดนแม่ลิดรอนสิทธิ์ครับเฮีย" ตัวผมเองถึงขั้นเลิกคิ้วสูงยกยิ้มที่มุมปากก็ไม่ถึงกับสมน้ำหน้ามันแต่มันก็สมควรแล้วแหละที่จะโดนแบบนี้(คิณ)

"เรื่อง? (คีย์)

"พูดแล้วเศร้าเหล้าขมๆ" ผมไม่อยากซีเรียสไหนๆก็สอบเสร็จฉลองไม่ดีกว่าเหรอ มานั่งเศร้าทำไม

"ยัง...ยังไม่สำนึกอีก" ผมได้แต่ส่ายหัวแบบระอายังไม่ทันจะเอ่อปากพูดอะไรต่อ(คิณ)

เสียงไอ้ธันก็ดังมาแต่ไกลเลย

"หิวเว้ย!!ทำอะไรทำอะไรกันเนี่ยไปโรงอาหารเถอะ" ผู้ที่มาแบบไม่รู้หน้ารู้หลังก็เลยพูดไปตามความนึกคิดของตัวเอง

"คนอย่างแน่นจะไปทำไหมว่ะไอ้ธัน" ภูได้กล่าวขึ้นมาหลังจากธันพูดจบ

"ไปห้างคนก็แน่นไปผับไอ้ธันดีกว่าเดี๋ยวให้ปาแปงทำอาหารให้" ทุกคนเงียบไม่มีการคัดค้านถือว่าเป็นมติเอกฉันท์ทันที

'ไปก็ไป ไปเถอะหิวข้าว" เมื่อทุกคนเงียบไอ้ผมคนที่เป็นเจ้าของก็ต้องพูดออกมาทันที (ธัน)

"ไปกันเผื่อว่าเลี้ยงส่งไอ้กรมันด้วย" ผมพูดทันทีเมื่อทุกอย่างตกลงและสรุปแล้ว(คีย์)

"มันจะไปไหนไอ้กรอ่ะ" (ภู)

"ก็กลับบ้านมันดิ!คร๊าบ! (คีย์)

"ภูเก็ต? เชียงใหม่?(ธัน)

"ญี่ปุ่น...!!(คิณ)

"ดีใจด้วยนะเพื่อนที่ได้กลับไปอยู่ใต้อ้อมกอด"โอก้าซัง" สักที(ธัน)

"พูดไม่คิด" ผมรู้หรอกว่าไอ้ธันมันหยอกเล่นแต่ผมไม่มีอารมณ์จะเล่นด้วยนาทีนี้

"ไปเหอะจะแซวจะอะไรกันก็รอให้ถึงผับก่อนจะได้ไปขาดตอนแล้วก็ต่อเนื่องด้วย" (คีย์)

"เหอะรักกูจังเลยนะ"ผมก็พูดได้แค่นั้น

แล้วพวกผมทั้ง 5 ขับรถคันโปรดของแต่ละคนเพื่อไปที่ร้านของไอ้ธันทันที รถหรู 5คุน 1.Lamborghiniสีน้้ำเงินดำของไอ้คีย์, 2.rolls-royce สีแดงเพลิงของไอ้คิณ ,

3.Audi สีเทาดำของไอ้ธัน,

4.BMW สีขาวของไอ้ภู

ส่วนของผมนั้น Mustang สีดำด้าน ทั้ง 5 คันวิ่งแล่นออกจากมหาลัยN เพื่อไปร้านของเจ้าธันวา "one night"

@ผับone night..

หน้าผับในเวลาบ่าย3โมงกว่าๆมันก็ออกจะดูเงียบเหงานิดนึง แต่เด็กๆพนักงานก็เริ่มเข้างานเพื่อจัดตกแต่งร้าน ในขณะที่พวกผมจอดรถหรูเรียงคัน 5 คันเรียงที่หน้าผับนั้น ปาแปงน้องรหัสของผมที่มีรูปร่างเป็นผู้ชายใจหญิง น้องมันอยากปรับเปลี่ยนแต่มันรอเรียนจบก่อนหน้าเคยขอคำปรึกษาจากผม

"อุ้ยสวัสดีครับ เห้ย!สวัสดีคร้าเฮียๆๆๆ

"หึ!คราวหน้าเรียกคำเดียวสั้นๆไม่ต้องยาวฟังแล้วมันทะแมร่งๆว่ะ(ธัน)

"เอ้า!มาหลายคนจะให้ทักยังไงล่ะคะคุณเฮียขา!คุณสามีขา! "มันเป็นคำพูดหยอกล้อของปาแปงกับผมที่มีศักดิ์เป็นเจ้านายและพี่รหัสของมัน (ธัน)

"เดี่ยวจะโดน "ปาแปง" กูไม่ชอบกะเทยกูชอบผู้หญิงกูชอบที่มีกีเข้าใจ๋!

"เดี่ยวจะไปทำค่ะ" พูดพร้อมทำท่าท่างดัดจริตนิดๆตามไตล์ของนาง

"กูชอบธรรมชาติไม่ชอบแบบทำอย่าฝืน เองไปหาอะไรให้พวกเฮียกินดีกว่าคุยกับเองเหนื่อยว่ะ

"เชิญขึ้นข้างบนเลยค่ะอยากทานอะไรหรือพิเศษปะคะเดี๋ยวจะให้พ่อครัวทำให้คร้า..จุ๊บๆ

ผมหันไปมองแต่ละคนว่าต้องการอะไรไหมแต่ไม่มีคำตอบอะไรเลยผมก็เลยต้องคิดเมนูเองแล้วก็เป็นเมนูที่พวกผมชอบทานประจำเช่นกัน

งั้นกูสั่งเองแล้วกันพวกเอ็งขึ้นไป VIP ก่อนเลย

"ฝากด้วยหล่ะกันเอาเหมือนเดิม (คิณ)

"ผมก็เกือบจะถามมันอยู่ว่าอะไรเอาเหมือนเดิม"เมนูที่พวกผมทานกัน ส่วนมากจะเป็นอะไรที่ง่ายๆ"

"งั้นเอายำคะน้ากุ้งสด,โป๊ะแตก,ผัดผักบุ้ง,หอยแครงเผา,ปีกไก่ทอดน้ำปลา เอาถั่วรวมไปด้วยนะ เอาแค่นี้ก่อน

"เอ้า!แล้วเครื่องดื่มล่ะเฮียไม่เอารับเหรอ?" ฉันเห็นแค่รายการอาหารแต่เครื่องดื่มไม่มีก็เลยต้องถามถ้าจะได้เอาขึ้นไปพร้อมเดียวกันเลย

"เองว่าบรั่นดีหรือวิสกี้ดีว่ะ"

"หึ!คอเทพแบบพวกเฮียอะไรก็ได้"

งั้นเอา Famous Grouse เอาน้ำแข็งไปด้วยนะ

"จัดไปค่ะเฮีย"

"เฮียไปรออยู่ข้างบนนะรีบๆตามไปล่ะหิวข้าว"

"หือ!หิวผู้หญิงป่ะคะ"

"ไม่เผือกครับ"

ผมเดินขึ้นไปข้างบนทันทีไม่อยากจะเสวนาต่อยิ่งพูดยิ่งลำปามเข้าไปอีกผมเป็นรุ่นพี่และเจ้านายของมันนะ

@ในห้อง VIP

พวกมันขึ้นมานั่งก่อนผมประมาณ 10-20 น ผมก็เดินตรงเข้าไปนั่งรวมกลุ่มกับพวกมันทันที

"เป็นไงวะ!ไอ้กรทำทำหน้าซีเรียสจริงๆเลย (ธัน)

"ไม่เป็นกูมึงไม่รู้หรอก"

"ถ้าเป็นมึงแล้วทำไมกูไม่เข้าใจยังไงก่อน"(ธัน)

"ก็มาดามดับฝันแบบนี้ต้องมีนัยยะแน่ๆ"(คีย์)

"มึงไม่พูดก็ดีนะไอ้คีย์กูยิ่งซีเรียสอยู่"

ผมที่นั่งฟังอยู่นานก็เลยอยากรู้ว่าเรื่องราวเป็นยังไงอธิบายให้ผมเข้าใจหน่อยได้ไหมคือผมงงหนักสุด

"เดี๋ยวเล่ารายละเอียดให้ฟังหน่อยสิกูไม่รู้อยู่คนเดียวเนี่ย (ภู)

"กูไม่มีอารมณ์จะคุยว่ะ หลังจากอ่านคำสั่งแม่ก็หมดอารมณ์เลย

"แปลว่าที่นั่งซีเรียสแบบนี้ คือมีคำสั่งจาก โอก้าซังสั่งหรอ"(ภู)

"ก็ประมาณนั้นแหละ"

"แค่กลับบ้านไปหาแม่มามันซีเรียสตรงไหนวะไอ้กร"(คิณ)

"ตรงที่แม่มันน่ะเก็บเด็กมาเลี้ยงล่ะสิ"

"ก็มึงเล่นไม่กลับบ้านเลยแม่มีเด็กเป็นคู่ก็ดีแล้วไง"(คิณ)

"มันกลัวว่าแม่จะหลงเด็กมากกว่ามันอ่ะดิ (คีย์)

"ถ้ากลัวก็แค่กลับไปดูป่ะมึงก็กลับญี่ปุ่นอยู่แล้วอยู่โน้นส่องดูพฤติกรรมได้อยู่จะกลัวทำไม"(ภู,)

"อย่างที่ไอ้ภูพูดไหนๆก็กลับละก็อยู่ดูเด็กคนนั้นไป"(ธัน)

"แต่ว่าเป็นเด็กผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ(ภู)

"ผู้หญิงพึ่ง17 เอง"

"กูว่าที่กลัว กลัวตบะแตกมากกว่า"(คิณ)

"แต่ก็ยังอายุเยอะกว่าน้องเจ้าเอยก็ถือว่าดี (ภู)

"อย่าลำปาม!!"ไม่ใช่เสียงใครที่ไหนแต่เป็นเสียงไอ้คีย์ที่บังอาจแต่พูดถึงนางในดวงใจของมัน ปากที่ว่าแข็งแต่ใจแมร่งโคตรอ่อน

"ถือว่าดียังไงว่ะกูไม่ใช่ไอ้คีย์นะที่จะเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วง (กร)

"กูก็แค่เปรียบเทียบอายุ ว่าอย่างน้อยก็อายุเยอะกว่า กูก็ไม่ได้พูดอะไรไปทางชู้สาวกับเองนะเว้ยเห้ย! (ภู)

ดูเหมือนเรื่องมันจะบานปลายผมก็เลยตัดสินใจ stop เพราะว่ายิ่งพูดยิ่งรุงรังไปกันใหญ่

"ไม่ต้องพูดละมาฉลองดีกว่าไหนๆเราก็จบกันแล้วใครจะต่อโทต่อเอก อะไรก็ขึ้นอยู่ตัวพวกเองว่ากูมีผับแล้วและก็ยังไม่อยากจะต่ออะไร..

"มาฉลองกันเรียนจบสักที ปริญญาตรี ม.N เราจะจบการศึกษามิตรภาพยังคงเดิมเชียร์!!

"ชนแก้ว

หลังจากที่ปาร์ตี้จบพวกเราก็แยกย้ายกันกลับคอนโดมิเนียมของอะไรของมันและเจ้ากรจองตั๋วเครื่องบินบินกลับญี่ปุ่นอีก 2 วันต่อมา..