บทที่ 2

ความช่วยเหลือมาถึงหลังจากที่ฉันจมลงไปสองชั่วโมง

ใบหน้าที่คุ้นเคยคอยเรียกฉัน นั่นก็คือหลินฮุย เพื่อนสนิทของเฉินอี้หราน

มันสายเกินไปแล้ว

ฉันนั่งอยู่ข้างเขาด้วยร่างวิญญาณ

“อี้หราน ฉันไม่เห็นเถียนเถียน นายแน่ใจเหรอว่าเป็นตรงนี้?”

ฉันได้ยินเสียงเย็นชาของเฉินอี้หรานมาจากวอล์คกี้ทอล์คกี้

“ถ้าหาไม่เจอก็คงขึ้นฝั่งเองไปแล้ว จะกังวลใจไปทำไม?”

“กลับมาเถอะ ยังมีคนอื่นๆ ที่ต้องช่วยอยู่อีก”

หลินฮุยพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง

“แต่ว่า...”

“ไม่มีแต่น่า เธอไม่เป็นไรหรอก”

“ก่อนหน้านี้ปล่อยแม่ฉันไว้ตามลำพังแล้วไปเองคนเดียวได้ ตอนนี้แค่น้ำท่วมเล็กๆ เธอสามารถรับมือได้อยู่แล้ว”

“อย่าทำงานโดยใช้อารมณ์ส่วนตัว หลินฮุย”

“ตอนนี้ฉันยุ่งมาก อย่ามารบกวนฉันด้วยเรื่องไร้สาระแบบนี้”

ทำไมกลายเป็นวิญญาณแล้วก็ยังปวดใจ?

ขณะที่ฉันฟังเสียงของเฉินอี้หราน ความโศกเศร้าในใจฉันก็ท่วมท้นราวกับน้ำท่วม

แต่งงานมาห้าปี ถึงแม้จะเป็นเพียงสิ่งของก็น่าจะอยากหาบ้าง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าฉันยังเป็นหญิงตั้งครรภ์ที่มีลูกอยู่ในท้อง

แต่บางทีสำหรับเฉินอี้หรานแล้ว ฉันและลูกรวมกันคงไม่สำคัญเท่ากับเส้นผมบนศีรษะหนึ่งเส้นของอวี๋เสี่ยวเหยียน

“ไม่อย่างนั้น นายมาตามหากับพวกเราด้วยกันดีกว่า นี่...”

“หลินฮุย” เฉินอี้หรานตวาดอย่างรำคาญใจ

“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องสกปรกระหว่างนายกับสวีเถียนเถียนนะ ฉันจะพูดอีกครั้ง อย่าใช้ความรู้สึกมาทำงาน!”

หลินฮุยกับฉันมีเรื่องอะไรกัน?

น้ำตาของฉันไหลลงมาอีกครั้งและฉันก็อดหัวเราะไม่ได้

ที่แท้สามีของฉันคิดเอาเองเรื่องฉันอยู่เงียบๆ คิดว่าฉันเป็นคนชั่วที่ทำชั่วทุกอย่างและเต็มไปด้วยคำโกหก

บอกว่าเราเป็นสามีภรรยากัน แต่ในใจของเฉินอี้หราน ที่จริงเราเป็นศัตรูกันต่างหาก

โชคดีที่ฉันตายแล้วและไม่ต้องเผชิญหน้ากับเขาอีก

เมื่อคิดได้อย่างนี้ ฉันก็รู้สึกผ่อนคลายเป็นครั้งแรก

ฉันติดตามหลินฮุยกลับไปยังที่หลบภัยระยะสั้น

เพียงมองแวบเดียวก็เห็นเฉินอี้หราน

ตอนนี้เขาไม่ได้ออกไปกู้ภัย แต่อยู่เคียงข้างอวี๋เสี่ยวเหยียนอย่างเอาอกเอาใจด้วยสีหน้าอ่อนโยน

ใบหน้าของอวี๋เสี่ยวเหยียนซีดเผือด ร่างกายของเธอสั่นเทาไม่หยุด

“วันนี้พี่สาวชวนฉันมาล่องแก่ง เดิมทีฉันไม่อยากมา แต่เพราะเป็นภรรยาของพี่อี้หรานฉันจึงไม่กล้าปฏิเสธ คิดไม่ถึงว่าจะเจอน้ำท่วม...”

“เป็นตัวซวยจริงๆ”