บทที่ 1

ฉันมองดูสามีของฉันจากไปพร้อมกับอวี๋เสี่ยวเหยียนรักแรกของเขาต่อหน้าต่อตา ความรู้สึกสับสนและทำอะไรไม่ถูกประดังประเดเข้ามา

น้ำท่วมยังคงแผ่ขยายไปทั่วร่าง ฉันทำได้เพียงขยับแขนและเท้าต่อไปรอให้ปาฏิหาริย์มาถึง

แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะโชคดีขนาดนั้น

เวลาผ่านไปนานมากแล้ว ฉันรอสามีของฉันที่จะกลับมาช่วยไม่ไหวและฉันก็รอนักกู้ภัยคนอื่นๆ ไม่ไหวแล้วเช่นกัน

มือและเท้าของฉันค่อยๆ อ่อนแรงลงผสมอาการหดเกร็งเล็กน้อยของกล้ามเนื้อ

ฉันไม่มีแรงขยับแล้ว

ความสิ้นหวังเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ฉันมองดูคลื่นลูกใหญ่ที่ซัดเข้ามาข้างหน้าฉันและหลับตาลงอย่างสงบ

เพราะอะไรถึงได้กลายเป็นแบบนี้ได้นะ?

เช้าวันนี้จู่ๆ อวี๋เสี่ยวเหยียนก็โทรหาฉัน บอกว่าเธอต้องการปรับความสัมพันธ์กับฉันและกำจัดความเข้าใจผิดระหว่างเราทั้งสอง เธอจึงตั้งใจชวนฉันไปล่องแก่ง

ฉันรับปากเธอ

เพียงแต่ไม่คิดว่าจะโชคร้ายขนาดที่ต้องเจออุทกภัยกระทันหัน

ตอนแรกฉันไม่ได้ตื่นตระหนก

เพราะเฉินอี้หรานเป็นหัวหน้านักกู้ภัย

หลังจากที่เขารู้ว่าฉันเจอปัญหา เขาจะต้องรีบมายังที่เกิดเหตุโดยเร็วที่สุดแน่นอน

แต่สิ่งที่ฉันคิดไม่ถึงก็คือเฉินอี้หรานมาก็จริง แต่ไม่ใช่เพราะฉัน

“แพนี่บรรทุกคนได้เพียงสองคน ไม่อย่างนั้นจะไม่ปลอดภัย”

“คุณลงไปก่อน”

เฉินอี้หรานมองมาที่ฉันอย่างเฉยเมยราวกับว่าเขากำลังมองสิ่งของ

“คุณว่าอะไรนะ?”

ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อเลย

อันที่จริงสองสามวันมานี้ความสัมพันธ์ระหว่างเฉินอี้หรานและฉันไม่ลงรอยกันเท่าไหร่นัก

เรียกได้ว่าติดจะเย็นชาด้วยซ้ำ

และตัวการก็คือยายคนรักเก่านั่น อวี๋เสี่ยวเหยียน

ในวันครบรอบแต่งงานของเรา อวี๋เสี่ยวเหยียนเข้าโรงพยาบาลด้วยอาการปวดไตเฉียบพลัน เฉินอี้หราน

พาเธอไปโรงพยาบาลโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ในวันที่ฉันตรวจสุขภาพก่อนคลอด โรคซึมเศร้าของอวี๋เสี่ยวเหยียนกำเริบอย่างปัจจุบันทันด่วน เฉินอี้หรานทิ้งฉันไว้ตามลำพังและอยู่ปลอบเธอตลอดทั้งวันและไม่ได้กลับมาจนจะเช้าตรู่

เรื่องเหล่านี้เกิดขึ้นนับครั้งไม่ถ้วน

เมื่อไหร่ที่เกี่ยวกับฉัน อวี๋เสี่ยวเหยียนก็มักจะบังเอิญป่วยอยู่เสมอ เฉินอี้หรานก็จะเชื่อและมักจะทิ้งฉันไว้ตามลำพัง

ด้วยเหตุนี้เขาและฉันทะเลาะกันครั้งใหญ่ และยังคงอยู่ในสงครามเย็นจนถึงทุกวันนี้

แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ ฉันก็ยังเชื่อว่าเฉินอี้หรานจะเลือกช่วยฉัน

เพราะในท้องของฉันยังมีลูกของเราซึ่งอายุได้เจ็ดเดือนแล้ว

“ฉันบอกให้ลงไป ไม่ได้ยินเหรอ?”

“ถ้าคุณไม่ท้องก็คงดีหน่อย แต่ถ้าตอนนี้ฉันพาคุณไปด้วย แพลำนี้ล่มแน่”

ฉันลังเลไม่อยากลงไป แต่เฉินอี้หรานก็ถีบฉันออกไป

ด้วยความตื่นตระหนก ฉันจึงคว้าแขนเสื้อของเฉินอี้หรานไว้แน่นและขืนร่างท่อนบนไว้

“อี้หราน ฉันว่ายน้ำไม่เป็นและฉันก็ท้องลูกอยู่ ฉันลงไปไม่ได้ ฉัน...”

“อย่าเห็นแก่ตัวนักสิ ฉันรู้ว่าเธอว่ายน้ำได้”

เฉินอี้หรานมองมาที่ฉันด้วยสายตาตำหนิ

“บอกแล้วไงว่าจะกลับมาช่วย คุณเลิกโวยวายไร้สาระซะทีได้มั้ย?”

“เสี่ยวเหยียนไม่เหมือนคุณ เธอร่างกายอ่อนแอและว่ายน้ำไม่เป็น คุณแข็งแกร่งราวกับวัว!”

“ถ้าเราไม่ช่วยเธอก่อน เธอจะตาย”

แต่ฉันก็จะตายเหมือนกันนะ

ฉันมองดูเฉินอี้หรานงัดนิ้วของฉันออกทีละนิ้วทั้งยังได้ยินเสียงกระดูกหักอย่างคมชัด

นิ้วของฉันถูกเขาหัก

ด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัสทำให้ฉันปล่อยมือและตกลงไปในน้ำ

“ดูสิ นี่ไม่ได้ว่ายน้ำเป็นเหรอ?”

“เมื่อกี้ฉันเกือบจะเชื่อสิ่งที่คุณแกล้งทำแล้ว”

เมื่อเห็นฉันตะเกียกตะกายอยู่ในน้ำสุดกำลัง เขาก็ยิ้มอย่างเย็นชา

“ตอนเธอกับแม่ไปเที่ยว ตกน้ำไปแล้วก็ว่ายน้ำกลับมาขึ้นฝั่งคนเดียวได้ไม่ใช่เหรอ?”

“ตอนนั้นทำไม ตอนนี้ก็ต้องทำได้”

“นึกแล้วก็น่าโมโห เสียแรงจริงๆ ที่แม่รักคุณมากขนาดนั้น”

ร่างกายของฉันกำลังสั่นเทาด้วยความเจ็บปวด น้ำตาแห่งความสิ้นหวังก็ไหลออกมาหยดลงสู่น้ำท่วมที่อยู่เบื้องล่างของฉัน

“คุณยังทำตัวน่าสงสารเก่งเหมือนเดิม”

เฉินอี้หรานมองมาที่ฉันด้วยความรังเกียจ

“เลิกแสดงละครได้แล้ว ทำดีเพื่อลูกของคุณหน่อยเถอะ คุณยังทำร้ายเสี่ยวเหยียนไม่พออีกเหรอ? ตอนนี้ยังต้องการจะเอาชีวิตเธออีก!”

“ใจสกปรกจริงๆ”

ฉันทำร้ายเสี่ยวเหยียนเมื่อไหร่กัน?

ฉันอยากจะถามแต่ก็ถามไม่ได้

น้ำท่วมยังท่วมปากฉันอยู่เรื่อยๆ ทุกครั้งที่ฉันอ้าปากจะต้องดื่มน้ำสกปรกเข้าเต็มปาก

ฉันมองดูเงาร่างของเฉินอี้หรานที่หันหลังกลับและจากไปพร้อมกับอวี๋เสี่ยวเหยียน หัวใจของฉันปวดร้าวเกินทน

ฉันกับเฉินอี้หรานรู้จักกันจากการดูตัวและแต่งงานกันเพราะเรื่องอุบัติเหตุไม่คาดฝัน ทำให้เขารู้สึกแย่กับฉัน

ในช่วงห้าปีที่ผ่านมา ฉันสวมบทบาทเป็นภรรยาที่ดีอย่างจริงจัง ทำให้เพื่อนและญาติของเฉินอี้หรานเปลี่ยนทัศนคติที่เคยมีต่อฉัน

มีเพียงเฉินอี้หรานเท่านั้นที่เย็นชากับฉันมาโดยตลอด

ห้าปีมาแล้วฉันก็ยังไม่สามารถละลายกำแพงน้ำแข็งของเขาได้ ตอนนี้ก็ผลักฉันลงจากแพช่วยชีวิตที่มีเพียงลำเดียวเพราะอวี๋เสี่ยวเหยียน

เขาไม่แม้แต่จะหันกลับมามองฉันเพื่อให้แน่ใจว่าฉันปลอดภัย

เมื่อฉันจมลงสู่พื้นน้ำ ดวงตาของฉันว่างเปล่า

หลายปีที่ผ่านมา ฉันเหนื่อยมากจริงๆ

น่าเสียดายที่ท้ายที่สุดแล้ว เฉินอี้หรานก็ไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วฉันว่ายน้ำไม่เป็น