บทที่ 1 ข้าสร้าง ‘นางมาร’ ขึ้นมา

บทที่ 1

ข้าสร้าง ‘นางมาร’ ขึ้นมา

ไม่รับคำขอโทษ

เสียงฝีเท้าก้าวย่างเข้ามาภายในห้องขัง เกอไป๋หลันจำเสียงฝีเท้านี้ได้ ไม่ใช่ใครที่ไหน ‘จ้าวหวงหลัน’ บุตรสาวของนางนั่นเอง สตรีที่นำตัวนางมาคุมขังเอาไว้บนยอดหอคอยสูงราวกับคุกเช่นนี้

บุตรเพียงคนเดียวของนางกลายเป็น ‘มาร’ ไปเสียแล้ว หวงหลันเข่นฆ่าผู้คนมากมาย อีกทั้งยังควักเอาหัวใจของมนุษย์มาดองไว้ในโหลแก้วนับพันนับหมื่นไห เพื่อเซ่นสังเวยแก่เทพมาร

ความโหดเหี้ยมของจ้าวหวงหลันแพร่กระจายไปทั่วทุกแคว้นอย่างรวดเร็ว ทางการออกคำสั่งให้ทุกคนปิดประตูหน้าต่างลงกลอนทุกบานเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน และห้ามออกมาเดินเพ่นพ่านยามวิกาลโดยเด็ดขาด

อีกทั้งยังส่งหน่วยสังหารออกตามล่า หมายบั่นคอสตรีผู้ฝักใฝ่ในลัทธิมารนอกรีตให้ดับสูญ

เวลานี้บุตรของนางหาใช่มนุษย์ ไม่ใช่เด็กน้อยดวงตากลมสดใส แก้มยุ้ยระเรื่อแดงราวกับเจ้าก้อนแป้งนุ่มฟูอีกต่อไปแล้ว หวงเอ๋อร์เติบโตขึ้นเป็นสตรีที่เหี้ยมโหด ซึ่งนางเป็นผู้ที่ทำให้เด็กน้อยที่แสนน่ารักกลายเป็นเช่นนี้

“ท่านแม่ ข้ามาหาท่านแล้ว”

เมื่อได้ยินเสียงหวานปลุกให้หลุดออกจากห้วงภวังค์ความคิด ไป๋หลันก็แหงนหน้าขึ้นซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่บุตรสาวมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าพอดี ดวงตาบอบช้ำแดงก่ำมองกรอบหน้าที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดสีดำของบุตรสาวด้วยความเจ็บปวดใจอย่างสุดแสน เส้นเลือดเหล่านั้นบ่งชัดว่าหวงหลันไม่อาจหวนคืนเป็นมนุษย์อีกต่อไป นางได้ก้าวเข้าสู่ฝ่ายมารอย่างเต็มตัวเสียแล้ว

“ท่านแม่ ในที่สุดท่านก็หันมามองข้าแล้ว ท่านกำลังมองมาที่ข้า กำลังยิ้มให้ข้า ข้ามีความสุขเหลือเกินเจ้าค่ะ...”

หวงหลันเอื้อนเอ่ย ดวงตากึ่งเลื่อนลอย ในที่สุดนางก็ได้รับสิ่งที่นางโหยหามาทั้งชีวิต ความรักของมารดา รอยยิ้มของมารดา เสียงหัวเราะของมารดา และสายตาของมารดาที่จับจ้องมองมายังนางแต่เพียงผู้เดียว

กรี๊ด!

จ้าวหวงหลันใช้วิชามารกระชากมารดาให้ยกขึ้นสูง ก่อนจะทำให้เนื้อตัวของมารดาเจ็บปวดด้วยปราณมารที่แผ่ปกคลุมไปทั่วห้องขัง

“เสียงกรีดร้องของท่านแม่เป็นของข้า ทุกสิ่งทุกอย่างของท่านแม่เป็นของข้า แม้แต่ชีวิตของท่านแม่ก็อยู่ในกำมือข้า ท่านแม่เป็นของข้า”

“ละ...ลูกแม่ มะ...แม่ขอ ขะ...ขอโทษ”

ไป๋หลันพยายามเค้นเสียงออกมาอย่างยากลำบาก ดวงตากร้าวของบุตรสาวมองมายังนางอย่างเลื่อนลอย ฉายชัดว่าคำขอโทษของผู้เป็นมารดาไม่อาจส่งไปถึงหัวใจที่แสนบอบช้ำของบุตรสาว

ทว่าจังหวะนั้นเองประตูห้องขังถูกเปิดผาง ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะก้าวเข้ามาแล้วเงื้อดาบจ้วงแทงเข้าที่อกข้างซ้ายของจ้าวหวงหลันอย่างแม่นยำโดยที่อีกฝ่ายยังไม่ทันระวังตัว

“ละ...ลูก! ไม่!”

ทันทีที่บุตรสาวถูกผู้เป็นบิดาสังหาร ร่างของไป๋หลันที่ลอยกลางอากาศก็ตกลงสู่พื้น นางเบิกตากว้างมองสามี เป็นครั้งแรกที่นางได้มองเขาเต็มสองตา เขาชราลงอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยริ้วรอยแห่งวัย แววตาของเขาแดงก่ำราวกับเจ็บปวดสุดแสน

“ทะ...ท่านพ่อ”

หวงหลันล้มฟุบลงไปกับพื้นเมื่อถูกบิดาสังหารด้วย ‘ดาบเทียนเหอ’ ดาบที่ได้รับพระราชทานจากฮ่องเต้เพื่อปราบมารโดยเฉพาะ ดาบที่สามารถดูดกลืนไอมารออกจากร่างพร้อมๆ กับคร่าชีวิตของผู้ถูกครอบงำให้ดับสูญ

ใบหน้าของจ้าวหวงหลันซีดเผือด เส้นเลือดสีดำที่ปูดโปนค่อยๆ จางหายไปจากใบหน้า ไอมารที่ปกครองจิตใจถูกดูดซับไปแทบหมดสิ้น นางฝืนยิ้มน้อยๆ มองบิดาด้วยความรัก

“ขอบคุณนะเจ้าคะท่านพ่อ ขอบคุณที่ฆ่าข้า ขะ...ขอบคุณ”

“ไม่ต้องทรมานแล้วนะหวงเอ๋อร์ พ่อจะพาเจ้ากลับบ้านของเรา”

จ้าวซีฮั่นทรุดกายลงก่อนจะค่อยๆ ประคองร่างไร้วิญญาณของบุตรสาวราวกับทะนุถนอม ดวงตาคมอาบไปด้วยหยาดน้ำตา กัดข่มสันกรามเข้าหากันจนปูดโปน