บทที่ 4 ปะทะคารม

สายลมเบาบางพัดผ่านเข้ามาภายในห้องโถงกว้างที่กำลังร้อนระอุ ในขณะที่บรรยากาศของจวนอวี๋กำลังตกอยู่ในความตึงเครียด 

จากถ้อยคำที่ยืนกรานว่าจะไม่แต่งงานของเซี่ยอ๋อง

ก่อนที่เสียงหัวเราะเบา ๆ จะดังขึ้นมา พร้อมกับการปรากฏกายของผู้มาเยือนที่ไม่คาดฝันเป็นครั้งที่สอง

"ฮ่า น้องชายข้า หากเจ้าไม่อยากแต่งงานกับนาง เช่นนั้นข้าแต่งกับนางแทนเจ้าดีหรือไม่" เสียงนั้นฟังดูนุ่มลึก ทว่ากลับแฝงไปด้วยความยียวนและยั่วยุอารมณ์

ทุกสายตาต่างพากันหันมองไปยังบานประตูด้วยความตะลึงงันอีกครั้ง ไม่รู้ว่าวันนี้คือวันอะไรกันแน่ ราชวงศ์ถึงได้มารวมตัวกันที่จวนของอัครเสนาบดีอวี๋หลานชิงกันอย่างพร้อมพรียงเช่นนี้

ใต้ผ้าม่านบางเบา มีแสงแดดจาง ๆ ที่สาดส่องผ่านเข้ามา บุรุษรูปงามในอาภรณ์ฉลองพระองค์สีม่วงเข้ม ก้าวเข้ามายังด้านในอย่างไม่เร่งร้อน เขามีรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าขาวกระจ่างราวกับหยกงาม และมีดวงตาที่ซับซ้อน ทว่ายามนี้กลับถูกเคลือบไปด้วยความเย้าหยอก เขาคือ รัชทายาทเซี่ยหลานตี้ องค์ชายผู้มากเล่ห์และเจ้าแผนการ

“คารวะรัชทายาท...”

เมื่อบุรุษสูงศักดิ์เดินเข้ามา พาให้ผู้คนน้อมกายเคารพในศักดิ์ ยกเว้นเซี่ยอ๋องที่มีท่าทีเฉยเมยไม่ได้สนใจ จนกระทั่งเว่ยกงกง ขันทีคนสนิทรับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่คุกรุ่น จึงรีบเร่งเข้ามาขวางพร้อมกับก้มตัวลงอย่างนอบน้อม ทว่ากลิ่นไอแห่งความตึงเครียดกลับไม่ลดลงไปแม้แต่น้อย

"พระองค์ทรงล้อเล่นแล้วพ่ะย่ะค่ะองค์รัชทายาท...ราชโองการนี้ เป็นพระบัญชาของฝ่าบาท มิอาจมีผู้ใดฝ่าฝืนหรือเปลี่ยนแปลงได้โดยพลการ " เว่ยกงกงพ่นลมหายใจ ก่อนจะเอ่ยทัดทานออกมา

"เว่ยกงกง ข้ามิได้ล้อเล่น ข้าเพียงแต่ทนไม่ได้ที่น้องชายข้า ไม่เต็มใจที่จะแต่งงาน หากข้ารับราชโองการแทนก็ถือว่าไม่ได้ขัดพระประสงค์ของเสด็จพ่อเสียหน่อย ถึงอย่างไรชาติกำเนิดของบุตรีตระกูลอวี๋ก็เหมาะสมที่จะเป็นชายาของข้า...ได้เช่นเดียวกัน"

เซี่ยหลานตี้ยกมือขึ้นปรามขันทีของผู้เป็นบิดา ก่อนที่เขาจะส่งยิ้มอย่างไม่สะทกสะท้านให้กับอวี๋ชิงเหอ

คำพูดของรัชทายาทแห่งแผ่นดินต้าหลิงทำให้ห้องโถงใหญ่กลับเต็มไปด้วยเสียงซุบซิบที่ดังลั่น

ดวงตาคู่งามของอวี๋ชิงเหอเบิกกว้างเล็กน้อย นางจับจ้องไปยังผู้เป็นรัชทายาทเบื้องหน้าด้วยท่าทีระแวดระวัง

ในภพก่อน นางจดจำได้เป็นอย่างดี ว่าเซี่ยหลานตี้มิใช่บุรุษที่ใส่ใจเรื่องของนางสักเท่าใด ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกในภพก่อนยังคงฝังลึกอยู่ในความทรงจำ แต่ทว่ายามนี้กลับเปลี่ยนไปอย่างน่าสงสัย หรือบางทีเขาอาจจะเปลี่ยนแผน แต่เป็นไปได้หรือว่า ผู้ที่กระหายบัลลังก์เช่นเขาจะล้มเลิกความคิดที่จะสังหารน้องชาย

แต่เมื่อนางจ้องมองไปยังรัชทายาทเซี่ยหลานตี้ นางก็เข้าใจได้ในทันทีว่าเขาหาได้ล้มเลิกแผนการ แต่เป็นการกระตุ้นให้เซี่ยอ๋องเข้ามาอยู่ในเกมของเขาเสียมากกว่า เพราะหากเซี่ยอ๋องไม่แต่งงานกับนาง เขาก็ต้องหาวิธีอื่นที่จะกำจัดผู้เป็นน้องชาย

เซี่ยห่าวเฉินหันกลับมาจ้องผู้เป็นพี่ชายด้วยสายตาที่วาวโรจน์ไปด้วยความโกรธเกรี้ยวและความท้าทาย

"ขอบพระทัยท่านพี่...เรื่องนี้เป็นเรื่องของข้า ข้ามิรบกวนให้ท่านพี่สอดมือเข้ามาช่วยเหลือข้า" เซี่ยห่าวเฉินกัดฟันกรอด หลังจากที่ดวงตาเหยี่ยวของเขามองเห็นท่าทีของรัชทายาทและว่าที่พระชายาของเขา

"ข้าเพียงแต่สงสารนาง ที่กำลังถูกเจ้าปฏิเสธต่อหน้าผู้คนมากมาย หากเจ้ามิอยากแต่งนางเป็นชายา ข้าแต่งกับนางเองก็ได้...

อวี๋ชิงเหอก็ดูเหมาะสมกับตำแหน่งพระชายาของรัชทายาทอยู่ไม่น้อย"

เซี่ยหลานตี้ได้แต่หัวเราะขำขัน และตบบ่าผู้เป็นน้องชาย แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับเบี่ยงตัวหลบเสียก่อน

“ข้าจะแต่งกับนางหรือไม่ นั่นเป็นเรื่องของข้า เจ้าเลิกยั่วยุข้าสักทีเซี่ยหลานตี้” เซี่ยอ๋องได้แต่กัดฟันกรอด ก่อนที่เขาจะก้าวพรวดออกไปประจันหน้ากับผู้เป็นพี่ชายอย่างไม่สนใจมู่กงกงและคนอื่น ๆ ที่พยายามจะห้ามปราม

“หรือเจ้ากำลังกลัว...กลัวว่านางจะรักข้า มากกว่าเจ้ารึ”

รัชทายาทตอกกลับผู้เป็นน้องชายด้วยความไม่ยอม เขากำลังขยี้ปมภายในใจของน้องชาย

คำพูดเหล่านั้นของเซี่ยหลานตี้ ประดุจดั่งเข็มราวพันเล่มที่พุ่งเข้าทิ่มแทงหัวใจของเซี่ยห่าวเฉินได้อย่างตรงจุด จนใบหน้าของเขาขึ้นสีแดงก่ำเต็มไปด้วยโทสะที่พร้อมจะปะทุขึ้นมา

สองพี่น้องผู้สูงศักดิ์ต่างเผชิญหน้ากันอยู่กลางห้องโถง ท่ามกลางสายตามากมายที่จับจ้องด้วยความตื่นตระหนก ดวงตาสองคู่ต่างเต็มไปด้วยความแข็งกร้าว ทำให้ความตึงเครียดปกคลุมไปทั่วบริเวณ ส่วนเว่ยกงกงได้แต่ก้มหน้าลงต่ำด้วยความจนใจ เมื่อไม่อาจห้ามปรามองค์รัชทายาท หรือเซี่ยอ๋องได้

“ผู้ใดจะรักหรือไม่รักข้า ข้าไม่สน และข้าก็ไม่ได้กลัว” เซี่ยอ๋องกดเสียงลึกในลำคอ ดวงตาสีเข้มจับจ้องพี่ชายเบื้องหน้าประหนึ่งศัตรู

ความเงียบแผ่ซ่านปกคลุมไปทั่วบริเวณอีกครั้ง อวี๋ชิงเหอรู้สึกอึดอัดใจเป็นยิ่งนัก นางเกือบจะถอดใจ และปล่อยให้เซี่ยอ๋องได้ทำตามใจของตัวเอง ในขณะที่นางจะเดินออกไปเพื่อยุติราชโองการแต่งงาน เสียงเย็นเยียบ และหนักแน่นของเซี่ยห่าวเฉินก็ดังขึ้น

“ข้า...ข้าจะแต่งงานกับนาง”

เสียงนั้นฟังดูชัดเจน ทำให้ผู้คนมากมายต่างพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก และนั่นทำให้เซี่ยหลานตี้ยิ้มกว้างอย่างพึงใจ ท้ายที่สุดหมากของเขาก็ขยับเดินแล้ว

เซี่ยห่าวเฉินเหลือบมองไปยังอวี๋ชิงเหอที่ยังคงยืนนิ่งด้วยความตกตะลึงที่เขาเปลี่ยนใจกระทันหัน ดวงตาคู่คมของเขามีความวูบไหวเกิดขึ้น มันแฝงไปด้วยโทสะ ความดื้อดึง และความซับซ้อนบางอย่างที่นางไม่อาจคาดเดา

"อีกสามวัน ข้าจะมารับเจ้าสาวของข้า" น้ำเสียงของเซี่ยอ๋องนั้นเย็นชาทว่าเฉียบขาด ก่อนที่ร่างสูงสง่าจะเดินออกไปด้วยความดุดัน

เซี่ยหลานตี้หัวเราะอย่างอารมณ์ดี ที่เขาเดินหมากได้สำเร็จไปอีกขั้น ก่อนจะหมุนกายเดินออกไปอย่างไม่ใส่ใจ และทิ้งท้ายวาจาเอาไว้แก่อวี๋ชิงเหอ

"ข้าช่วยกระตุ้นโทสะของเขา...ส่วนที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับฝีมือของเจ้าแล้ว อวี๋ชิงเหอ"

จวนเซี่ยอ๋อง...

“ท่านอ๋อง พระองค์จะแต่งงานกับบุตรีของอัครเสนาบดีจริง ๆ หรือพ่ะย่ะค่ะ” อวิ๋นจินองครักษ์คู่ใจของเซี่ยอ๋องเอ่ยทักท้วงขึ้นมา 

เมื่อเห็นว่าผู้เป็นนายน้อมรับราชโองการของฝ่าบาท

“เจ้าไม่เห็นหรือว่านางกับพี่ชายของข้า วางแผนกันอย่างแยบยลเพียงใด”

เซี่ยห่าวเฉินยกถ้วยชาขึ้นจิบ ดวงตาคมคายของเขาวูบไหวไปด้วยแผนการที่ซับซ้อน ในเมื่อเซี่ยหลานตี้ต้องการให้เขาเป็นหมากบนกระดาน เช่นนั้นเขาจะเป็นหมากให้สมใจ แต่ทว่าตัวขับเคลื่อนที่ผู้เป็นพี่ชายส่งมาจะทนไหวหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับฝีมือของนางแล้ว

“แล้วพระองค์จะทำเช่นไร”

“ในเมื่อนางอยากเป็นชายาของข้า ข้าก็จะให้นางเป็น...เจ้าช่วยจัดเตรียมเรือนท้ายจวนเอาไว้ต้อนรับพระชายาของข้าด้วย” บริเวณมุมปากของเขากระตุกขึ้นด้วยความน่ากลัว

“พ่ะย่ะค่ะ”

อวิ๋นจินประสานมือรับคำสั่ง ก่อนที่เขาจะหมุนกายกลับออกไป เขารู้ดีว่าผู้เป็นนายหลงรักบุตรีของอัครเสนาบดีอวี๋มาอย่างยาวนาน 

แต่ทว่าสายตาของเซี่ยอ๋องกลับดูเย็นชาจนแปลกไป ราวกับว่าความรักที่เคยมีได้จางหายไปเพียงชั่วข้ามคืน

อีกทั้งเรือนท้ายจวนนั้นรกร้างและเก่าคร่ำครึมานานหลายปี ต่อให้ซ่อมแซมเพียงใดก็ไม่อาจน่าอยู่เหมือนกับเรือนทั่วไป หรือว่านายของเขาจะหมดรักสตรีผู้นั้นไปเสียแล้ว ว่าแล้วเขาก็ส่ายใบหน้าไปมาไล่ความคิดมากมายออกไป

หลังจากที่องครักษ์เดินออกไป เซี่ยห่าวเฉินก็หยิบกล่องไม้ฉลุลายขึ้นมา ก่อนจะเปิดมันออกช้า ๆ เพื่อตรวจสอบสิ่งที่อยู่ด้านในอีกครั้ง แล้วกระตุกยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์ พร้อมกับพึมพำกับตัวเองเบา ๆ สลับกับหัวเราะขึ้นมาอย่างมีเลศนัย

“อวี๋ชิงเหอ...ข้าจะต้อนรับเจ้าในฐานะพระชายาของข้าเป็นอย่างดี ฮ่า”