บทที่ 6

“จ้าหวัดดี ได้ข่าวว่าไปทำงานพิเศษ เป็นไงบ้าง” ขวัญข้าวเอ่ยทักทายน้องชายเพื่อนสนิท ที่ตอนนี้อนวัฒน์เองก็จะกลายเป็นน้องชายเธอไปแล้วอีกคน

“ก็สนุกดีฮะ ต้น...มาพอดีเลยข้าจะแนะนำเพื่อนอาเจ๊ให้รู้จัก นี่พี่ขวัญ เพื่อนพี่สาวข้า พี่ขวัญนี่ต้นน้ำ เพื่อนที่มหาวิทยาลัยคลื่นฮะ”

“หวัดดีฮะ / หวัดดีจ้ะ” ขวัญข้าวอาศัยจังหวะที่ต้นน้ำเดินไปหยิบน้ำมาดื่มแอบสังเกตโครงหน้าของต้นน้ำ ว่าจะใช่เด็กชายต้นน้ำที่เธอรู้จักหรือเปล่า แต่ก็เหมือนอย่างที่พัทธนันท์บอก จะเหมือนอยู่บ้างแค่บางมุมเท่านั้น แต่ความสูงนี่สิที่เธอคิดหนัก เท่าที่จำได้เด็กชายต้นน้ำตอน ม. ต้น ตัวเล็กนิดเดียวเอง แต่ต้นน้ำคนนี้กลับสูงมาก มองผ่านๆ คงจะสูงประมาณ 180 ซม. ได้ล่ะมั้ง คิดแล้วก็คงต้องหาทางอื่นพิสูจน์ มองแค่ภายนอกคงไม่ได้แล้ว แต่ขวัญข้าวเองก็รู้สึกคุ้นๆ กับสายตาที่ต้นน้ำมองไปยังพัทธนันท์ในตอนนี้ ขณะที่กำลังใช้ความคิดต้นน้ำก็ทักขึ้น

“มีอะไรติดที่หน้าผมหรือเปล่าครับพี่ขวัญ” เสียงทักของต้นน้ำทำเอาคนที่กำลังใช้ความคิดถึงกับสะดุ้ง

“เปล่าๆ จ้ะไม่มีอะไร” ขวัญข้าวรีบปฏิเสธ ก่อนจะจูงมือ พัทธนันท์ให้เข้าไปคุยกับเธอหลังเคาน์เตอร์

“ว่าไงขวัญ ใช่หรือเปล่า” เมื่ออยู่กันตามลำพังพัทธนันท์ก็เอ่ยถามขึ้น

“ไม่แน่ใจ แต่เขาก็มีส่วนที่คล้ายๆ กันอยู่นะ”

“เหรอ...เราก็ว่างั้นแหละ แล้วทีนี้จะรู้ได้ไงล่ะ ว่าจะใช่คนเดียวกันหรือเปล่า”

“อืม...อย่างนี้มันต้องล้วงข้อมูล”

“ล้วงข้อมูลแบบไหนล่ะ ขวัญช่วยเราคิดหน่อยสิ”

“ตอนนี้คิดไม่ออก ไปกินข้าวกันก่อนดีกว่านะ เรื่องแบบนี้มันต้องใจเย็นๆ”

“ขวัญละก็...” พัทธนันท์งงๆ กับอาการของเพื่อนสาว แต่ก็ยอมทำตาม

หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จก็ใกล้ถึงเวลาปิดร้าน ทั้งหมดจึงช่วยกันเก็บของจัดโต๊ะ จนเรียบร้อย พลอยซึ่งเป็นพนักงานในร้านจึงเอ่ยขอตัวกลับบ้าน ส่วนอนวัฒน์ก็นั่งเล่นอินเตอร์เน็ตอยู่ภายในร้าน ปล่อยให้ขวัญข้าว พัทธนันท์และต้นน้ำนั่งคุยกันที่ระเบียง ซึ่งปรกติอนวัฒน์ก็จะนั่งเล่นด้วย แต่วันนี้เห็นว่าขวัญข้าวอยู่กับพัทธนันท์ เขาจึงไม่จำเป็นต้องอยู่คอยกันท่าต้นน้ำ ถึงแม้จะเป็นเพื่อนรักกัน แต่ความห่วงและหวงพี่สาวก็ไม่เคยลดลง เมื่อสองสาวหนึ่งหนุ่มนั่งได้สักพัก ขวัญข้าวก็ตั้งคำถามกับต้นน้ำทันที

“ต้นรู้จักกับคลื่นมานานแล้วเหรอ”

“ก็นานแล้วครับ ตั้งแต่เรียน ม.ต้น”

“งั้นก็แสดงว่าเคยเรียนที่นี่ละซิ ถึงได้รู้จักคลื่นมาตั้งนานขนาดนั้น”

ส่วนคนที่นั่งฟังเฉยๆ อย่างพัทธนันท์ ก็ลุ้นอยู่ว่าต้นน้ำจะตอบว่าอะไร แล้วก็แปลกใจไม่ได้ว่าอนวัฒน์จะไปรู้จักกับต้นน้ำตั้งแต่เมื่อไหร่ เพราะตอนที่อยู่ ม. ต้น อนวัฒน์เองก็ออกจะตัวติดกับเธอ ถ้ารู้จักกันตอนนั้น เธอก็น่าจะรู้จักต้นน้ำด้วยซิ

“ก็คงอย่างนั้นมั้งฮะ” ต้นน้ำก็ยังไม่ยอมตอบตรงประเด็น แม้จะรู้แล้วว่าทั้งพัทธนันท์และขวัญก็คงจะรู้คร่าวๆ แล้วว่าเขาอาจจะเป็นเด็กชาย ต้นน้ำ แต่ถึงอย่างนั้นก็ขอแกล้งถ่วงเวลาออกไปหน่อย

“พี่ขวัญอยากรู้เรื่องของผมเหรอ”

“เปล่า แค่ถามไปอย่างนั้นเอง เพราะถ้าเป็นเพื่อนของคลื่นพี่ก็น่าจะรู้จักด้วย และที่สำคัญพี่รู้สึกคุ้นๆหน้าเรามากเลย”

“ผมคงหน้าโหลมั้งฮะ พี่ขวัญถึงรู้สึกคุ้นหน้า” ต้นน้ำตอบเหมือนกับที่ตอบพัทธนันท์เป๊ะ

“พี่ก็ว่างั้นแหละ ว่าแต่ต้นพักที่ไหนจ๊ะ พี่จะได้ไปส่ง” ขวัญข้าวถามขึ้น เพราะตอนนี้ก็ค่ำมากแล้ว เธอจะได้แวะไปส่งให้ อีกอย่างจากที่ตั้งใจจะเป็นคนถามไปๆ มาๆ ต้องกลับมาเป็นคนตอบคำถามเอง

“พักที่บ้านแม่ ครับพี่ขวัญ”

“ อ้อ...เรามีบ้านพักที่นี่ด้วย ดีจัง”

“ไม่ใช่ฮะ บ้านแม่หมายถึง บ้านฟ้านะฮะ”

“ฮ้า...บ้านฟ้าเหรอ แล้วนี่อยู่กันแบบไหนล่ะยัยฟ้า” ขวัญข้าวหันหน้ามาถามพัทธนันท์ที่กำลังอ่านหนังสืออยู่

“เขาก็นอนห้องคลื่นนั่นแหละ ขวัญอย่าห่วงเลย เราไม่ได้อยู่กับนายนี่สองต่อสองสักหน่อย” พัทธนันท์พูดให้ขวัญข้าวสบายใจ เพราะเธอเองก็รู้ว่าขวัญข้าวเป็นห่วงไม่อยากจะให้เกิดเรื่องที่ไม่เหมาะสม

“คลื่นก็ยอมให้นอนด้วยเนี่ยนะ ร้อยวันพันปีไม่เคยพาเพื่อนมานอนบ้าน แล้วนี่ลุงเดชไม่ว่าอะไรใช่ไหมฟ้า”

“เจ้าคลื่นนั่นแหละตัวตั้งตัวตี ส่วนลุงเดชยังไม่รู้เรื่องเลย อีกอย่างกว่าลุงเดชจะกลับจากดูงาน นายนี่ก็คงจะกลับไปแล้ว เราไม่อยากทำให้ลุงเดชไม่สบายใจก็เลยยังไม่ได้บอก” พัทธนันท์เอ่ยถึงลุงเดช ญาติสนิทเพียงคนเดียวที่เธอมีอยู่ในตอนนี้ เพราะตั้งแต่ที่พ่อแม่แยกทางกัน เธอกับอนวัฒน์ก็มีแต่ลุงเดชที่คอยให้ความช่วยเหลือ และคอยดูแลมาตลอด

“จ้า ใจดีกันเข้าไป แต่ก็คงไม่เป็นไรมากหรอกมั้ง คลื่นก็อยู่ทั้งคนขืนลุงเดชรู้ว่ามีเพื่อนผู้ชายของคลื่นมานอนที่บ้านด้วย มีหวังบ้านแตกแน่นอน” เพราะขวัญข้าวรู้จักครอบครัวนี้ดี ทั้งลุงเดช ทั้งอนวัฒน์ ต่างเป็นห่วงพัทธนันท์กันถ้วนหน้า แค่คิดขวัญข้าวก็เริ่มขนลุกแล้ว เพราะวีรกรรมของลุงเดชนั้นใช่ย่อยที่ไหนกัน

“ผมจะทำให้บ้านฟ้าเดือดร้อนเหรอฮะ” ต้นน้ำทำเสียงเป็นกังวลเพราะถ้าเขาอยู่ด้วยแล้วทำให้พัทธนันท์ไม่สบายใจ เขาก็ไม่อยากจะทำแบบนั้น ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าพัทธนันท์มีคุณลุงอีกคน แต่ตั้งแต่ที่เขามาอยู่ที่นี่ก็ยังไม่เคยเจอกันเลย

“ไม่ได้ถึงขนาดว่านายจะอยู่บ้านฉันไม่ได้ ก็ถ้าอยู่แล้วทำตัวดีๆ ก็ไม่ว่าอะไรหรอกอีกไม่กี่อาทิตย์ก็จะเปิดเทอมแล้วไม่ใช่เหรอ”

“ถ้าอย่างนั้นผมก็อยู่ต่อได้ใช่ไหม รับรองว่าผมทำตัวดีอยู่แล้วไม่ต้องห่วง” ต้นน้ำให้คำมั่นสัญญาอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะ แต่ในใจก็มีแผนการบางอย่างไว้แล้ว

“เดี๋ยวผมขอเข้าไปดูคลื่นก่อนนะฮะ” พูดจบก็หยิบแก้วน้ำเพื่อจะเอาไปให้อนวัฒน์ด้วย สองสาวนั่งคุยกันไปสักพักขวัญข้าวก็ขอตัวกลับบ้าน