Chapter 2

เช้าวันต่อมา....

เวลาเดิมที่ปกติเธอจะตื่นมาทำอาหารให้คุณเมฆทาน ที่บ้านเรามีแม่บ้านแต่ว่าหน้าที่การทำอาหารเป็นหน้าที่ของเธอ คุณเมฆเป็นคนที่เลือกทานอาหารมากบางอย่างเขาจะแพ้บางอย่างเขาจะไม่ทานเลยเพราะฉะนั้นเธอเองคิดว่าถ้าตัวเองลงมือทำเองน่าจะถูกใจเขามากกว่าแม่บ้านที่เปลี่ยนไปมาตลอด

"คุณลดามีอะไรให้ป้าช่วยอีกมั้ยคะ"

"ไปทำอย่างอื่นเถอะค่ะป้าตรงนี้ใกล้เสร็จแล้ว"

"งั้นป้าไปซักผ้านะคะ"

"ค่ะ"

ลดาหันไปยิ้มให้กับป้าแม่บ้านก่อนจะปิดเตาแล้วชิมเมนูที่ฉันเพิ่งทำเสร็จไป อื้มอร่อยมากเลยแหละไม่ได้ชมตัวเองหรอกอย่างลืมสิว่าแม่ฉันขายข้าวแกงและเธอช่วยท่านมาตั้งแต่เด็กแล้วเพราะฉะนั้นทำเป็นทุกอย่างและอร่อยทุกอย่างเลยด้วย

ลดาตักอาหารใส่ชามค่อยๆยกใส่ถาดแล้วถือไปวางไว้ที่โต๊ะอาหารเช้าอีกสักพักคุณเมฆก็คงจะเดินลงมาเพราะวันนี้เขามีประชุมเช้า

"ทำอะไรทานเนี้ยหอมเชียว"

คุณเมฆเดินลงมาจากชั้นบนลงมาถึงชั้นล่างด้วยสภาพของคนแฮงค์เหล้าอย่างหนัก ลดาเดินไปหยิบน้ำเย็นๆมาให้เขาเพื่อให้เขารู้สึกสดชื่นขึ้น

"น้ำเย็นๆค่ะจะได้สดชื่น"

"ขอบคุณมากนะลดาคุณคือผู้หญิงที่รู้ใจผมที่สุดแล้ว ว่าแต่เย็นนี้คุณว่างมั้ยผมอยากจะพาคุณไปช็อปปิ้งซะหน่อยแล้วค่อยแวะไปหาพ่อกับแม่คุณด้วยไม่ได้ไปนานแล้ว"

"ลดาเพิ่งจะกลับไปเมื่อวานนี้เองค่ะคุณอย่าไปเลยเดี๋ยวจะถูกถามเรื่องว่าเมื่อไหร่จะมีลูกอีก ลดาฟังจนเบื่อแล้วค่ะ เอ่อ คือลดาหมายถึงว่า"

เธอเหมือนจะนึกขึ้นได้ว่าไม่ควรจะพูดอะไรแบบนี้ออกไปเพราะเราทั้งสองฝ่ายต่างรู้ดีว่าการแต่งงานในครั้งนี้มันคืออะไร

"เรามีลูกกันมั้ยลดา"

ลดาตาโตอย่างตกใจที่อยู่ๆเขาก็พูดอะไรแบบนี้ออกมา เราสองคนไม่เคยนอนด้วยกันไม่เคยมีอะไรกันด้วยซ้ำจะมีลูกได้ยังไง

"ทำไมคุณถึง..."

เขาลุกขึ้นมายืนอยู่ตรงหน้าเธอก่อนจะยื่นมือมากุมมือเธอไว้แน่น

"ตลอดสองปีมานี้คุณดีกับผมที่สุดจากนี้ไปผมจะทำหน้าที่สามีที่ดีให้แก่คุณ ผมจะดูแลคุณให้มากขึ้นให้สมกับที่คุณดีกับผมตลอดมา"

"แต่เราสองคนแต่งงานกันเพราะว่า.."

"คุณรักผมลดาผมรู้มาตลอด ผมจะลืมนิรินให้ได้เพราะเรื่องระหว่างผมกับเขามันเป็นไปไม่ได้แล้วเราสองคนมาเริ่มต้นกันใหม่นะลดา"

เธอดีใจจนน้ำตาไหลออกมาเอ่อล้นขอบตาความพยายามทั้งหมดที่เธอทำมาตอนนี้ตอนนี้เขาเห็นมันแล้ว

"เริ่มจากวันนี้เราสองคนมาทำให้การแต่งงานของเรามันสมบูรณ์นะ คืนนี้เราสองคนไปเดตกันผมจะให้คนมารับคุณไปหาผมหลังจากที่ประชุมเสร็จ"

เขายื่นมือมาเกลี่ยแก้มของลดาผู้หญิงที่เป็นเพื่อนสนิทของเขาและผู้หญิงที่รักเขามากที่สุด เขาเชื่อว่าเธอจะทำให้เขามีความสุขที่สุด

"คุณพูดจริงเหรอคะคุณเมฆ"

"ผมพูดจริงเราสองคนมาใช้ชีวิตของสามีภรรยาให้มันถูกต้องทั้งทางนิตินัยและพฤตินัยคุณแม่ท่านอยากอุ้มหลายท่านชอบคุณมากนะลดาเขาอยากให้เราสองคนลงเอยกันมากคุณก็รู้นี่"

เธอสวมกอดชายหนุ่มแน่นวันนี้เป็นวันที่เธอมีความสุขมากที่สุดในโลกผู้ชายที่เธอรักเขาจะเริ่มต้นใหม่กับเธอมันเป็นสิ่งที่เธอรอมาตลอด

"ขอบคุณนะคะคุณเมฆที่คุณให้โอกาสฉันได้ทำหน้าที่ภรรยาของคุณ"

"ผมต้องขอบคุณคุณมากกว่าที่ยังให้โอกาสผมได้แก้ตัวในสิ่งที่ผมพลาดไป ก่อนหน้าผมอาจจะจมปลักอยู่กับผู้หญิงที่ผมไม่มีทางได้ครอบครองแต่ผมมีคุณที่ดีและพร้อมจะเคียงข้างผมอยู่แล้วจากนี้เรามาพยายามด้วยกันนะ"

"ค่ะคุณเมฆเราสองคนจะผ่านมันไปด้วยกันค่ะ"

เขายื่นมือมาลูบผมเธอยิ้มๆก่อนจะเดินไปนั่งทานอาหารที่เธอตั้งโต๊ะไว้ให้เขา เมนูที่เขาชอบทั้งนั้นทุกอย่างเธอรู้ใจเขาหมดต่อจากนี้เขาจะลืมอดีตและเริ่มต้นใหม่กับเธอให้ได้

"อาหารฝีมือคุณอร่อยขึ้นทุกวันๆเลยนะลดา"

"ก็คุณไม่ชอบรสชาติที่มันจำเจ ลดาก็เลยลงเปลี่ยนไปเรื่อยๆดีใจที่คุณชอบค่ะ"

"ทำทุกวันนะเลยนะผมจะลงมาทานกับคุณทุกวันเลย"

"รับทราบค่ะ"

จากนั้นทั้งสองคนก็ทานข้าวกันจนอิ่มลดาเดินมาส่งคุณเมฆที่หน้าบ้านเขาชอบขับรถไปทำงานเองแต่ไม่ค่อยให้เธอไปไหนด้วยตัวเองจะมีคนขับรถให้ตลอด

"เดินทางปลอดภัยนะคะ เย็นนี้เจอกัน"

เขายื่นหน้ามาจุ๊บหน้าผากของเธออย่างแผ่วเบาก่อนจะยิ้มหวานให้เธอ

"ผมไปก่อนนะ คืนนี้เจอกัน"

"ค่ะ"

เขาเดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไปเลยส่วนเธอที่ตื่นเต้นที่จะได้เดตกับเขานั้นก็รีบวิ่งขึ้นกลับไปที่ห้องแล้วหาชุดสวยๆที่จะใส่ในคืนนี้

"ใส่ชุดไหนดีน้า โอ๊ย ทำไมตื่นเต้นแบบนี้เนี้ย"

เธอกรีดร้องไปมาอย่างควบคุมตัวเองไม่อยู่ เธอรักเขามากตลอดและนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยปากออกมาแบบนั้น ปกติถ้าไม่เพ้อถึงแต่ผู้หญิงที่ชื่อนิรินก็จะเอาแต่เมาหัวราน้ำ ชีวิตของเธอกับเขาเจอกันแค่นั้นแหละหิ้วปีกเขากลับไปนอนในห้องนอนแล้วเธอก็กลับห้องตัวเองแค่นั้นจริงๆ

"ขอให้วันนี้มันเป็นวันที่ดีที่สุดของฉันวันหนึ่งนะ"