บทที่ 3

“พี่โฮมเขามีแฟนหรือยังนะหนูเอย”

“อันนี้หนูเอยก็ไม่รู้เหมือนกัน” ดารันที่กำลังหั่นผักเตรียมทำข้าวต้มเป็นมื้อเช้าเอ่ยตอบพี่สาว แต่ก็ไม่อาจซ่อนความเขินอายเอาไว้ได้เลย ใบหน้าสวยแดงก่ำเมื่อหวนคิดถึงเรื่องเมื่อคืนและก็อายเกินจะบอกดารินว่าโฮมนั้นขอเธอเป็นแฟน

เธอรู้ว่าดารินนั้นสนิทกับโฮมด้วยเช่นกัน บางครั้งยังแอบหึงพี่สาวอีกต่างหาก คิดแล้วก็ให้นึกรู้สึกผิด สงสัยวันนี้ต้องไถ่โทษดารินด้วยข้าวต้มกุ้งของโปรดและแถมกุ้งตัวโตๆ ให้เต็มถ้วย

“แต่พี่ว่าไม่น่าจะมีนะ เพราะถ้ามีเราก็ต้องเห็นแฟนพี่โฮมมาหาบ้างสิ จริงไหม”

“อื้อ” คนถูกถามตอบอ้อมๆ แอ้มๆ ไม่กล้าเอ่ยอะไรมาก

“พี่ชอบพี่โฮม” ประโยคที่ได้ยินทำเอาดารันหยุดกึกทันที มือที่ถือมีดหั่นผักชีถึงกับสั่นและมีดก็หลุดจากมือตกลงพื้นเสียงดัง แต่มันคงไม่ดังเท่าเสียงหัวใจที่เต้นในจังหวะของคนที่กำลังตกใจอย่างขีดสุด จนเธอนั้นคล้ายว่าจะเป็นลม

“พี่หนูเอิงพูดว่าอะไรนะคะ” เพราะกลัวว่าหูจะแว่วได้ยินไปเอง ดารันจึงถามย้ำอีกครั้ง

“พี่บอกว่าพี่ชอบพี่โฮม ได้ยินชัดไหมทีนี้” สีหน้าของดารินนั้นบ่งบอกว่าเธอมีความสุขที่ได้เอ่ยประโยคนี้ออกมา ผิดกับคนฟังที่อึ้งจนพูดอะไรไม่ออก และยิ่งอึ้งเหมือนทุกอย่างรอบตัวหยุดหมุนเมื่อได้ยินอีกประโยคถัดมา

“ไม่ใช่แค่ชอบนะ แต่รักเลยล่ะ แล้วพี่ก็อยากแต่งงานกับเขาด้วย อยากเป็นเมียผู้ชายที่อบอุ่นแบบพี่โฮม เขาต้องเป็นสามีและพ่อที่ดีของลูกได้แน่นอน”

“ตะ…แต่พี่หนูเอิงเพิ่งรู้จักกับพี่โฮมแค่สองสามอาทิตย์เองนะคะ นี่คิดไปถึงขั้นแต่งงานมีลูกแล้วเหรอ” ดารันหันมองหน้าพี่สาว

“เรื่องความรักบางทีถ้าเราเจอคนที่ใช่ มันไม่เร็วไปหรอก”

“ก็จริงค่ะ”

“ผู้ชายคนนี้พี่ขอได้ไหมหนูเอย ยกเขาให้พี่ได้ไหม” ประโยคที่ได้ยินทำให้ดารันตัวชา ไม่เข้าใจว่าทำไมดารินถึงพูดแบบนี้กับเธอ

“พี่หนูเอิง! ทำไมถึงพูดแบบนี้ล่ะคะ พี่โฮมไม่ใช่ของหนูเอย จะมาขอได้ยังไง”

“เพราะพี่รู้ว่าหนูเอยเองก็ชอบพี่โฮมมาก...ใช่ไหม” คำถามของดารินทำเอาคนเป็นน้องอึกๆ อักๆ เข้าไปอีก นั่นเพราะเธอชอบโฮมมากจริงๆ และเขาก็เพิ่งจะสารภาพรักกับเธอเมื่อคืน แต่เวลานี้เธอควรพูดไปอย่างนั้นเหรอ

“นะ…หนูเอย”

“ตั้งแต่เราเป็นพี่น้องกันมา พี่ไม่เคยขออะไรหนูเอยเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้ถือว่าพี่ขอได้ไหม ให้พี่กับพี่โฮมได้รักกัน” ดารินกุมมือดารันน้องสาวไว้แล้ววิงวอนขอความเห็นใจ

“ได้ไหมหนูเอย”

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะคะ เพราะหนูเอยไม่เคยคิดอะไรกับพี่โฮมเกินกว่าพี่ชายนี่นา” ดารันเอ่ยแต่ละคำอย่างยากลำบาก เกิดมาเธอก็เพิ่งโกหกครั้งใหญ่ก็วันนี้เอง แถมยังเป็นการโกหกตัวเองที่ทำให้เจ็บปวดจนอยากร้องไห้แต่กลับทำไม่ได้

“จริงๆ นะ” ดารินถามย้ำอีกครั้ง ซึ่งดารันก็พยักหน้ารับแล้วเอ่ยตอบ

“จริงค่ะ”

“หนูเอยไม่เคยคิดอะไรกับพี่โฮมเกินกว่าพี่ชาย จริงๆ นะ”

“ค่ะ”

“ขอบใจมากนะหนูเอย ขอบใจมาก” ดารินสวมกอดน้องสาวไว้แนบอก แน่นเสียจนเธอแทบหายใจหายคอแทบไม่ออก

พอคลายอ้อมกอดออก ดารันก็ช่วยน้องสาวเตรียมมื้อเช้าจนกระทั่งเสร็จ ก่อนที่เธอจะอาสาเอาข้าวต้มกุ้งถ้วยใหญ่ไปให้บ้านหลังติดกัน ซึ่งมันคือบ้านที่มีเจ้าของชื่อว่าโฮม

นั่งคิดเรื่องนี้แล้วดารันก็แอบปาดน้ำตาปอยๆ ใครจะไปคิดว่าการเสียสละมันจะสร้างความเจ็บปวดให้เธอได้อย่างมากมาย แต่ดารันก็ตัดสินใจที่จะจบทุกอย่างให้เร็วเพื่อจะได้ไปจากจุดนี้

คืนก่อนโฮมนัดเธอออกไปหาแล้วเขาก็สารภาพรัก เช้าวันต่อมาดาริน พี่สาวก็บอกว่าหลงรักโฮม เที่ยงคืนวันเดียวกันดารันจึงให้คำตอบในคำถามที่โฮมทิ้งไว้

“หนูมีคำตอบสำหรับคำถามที่พี่โฮมถามเมื่อคืนแล้วค่ะ”

“ครับ”

“ที่ผ่านมาหนูรู้สึกดีมากที่มีพี่โฮมคอยช่วยเหลือในทุกๆ อย่าง อาจเพราะหนูมีแต่พี่สาว พอมีพี่โฮมเข้ามาสนิทด้วยก็เลยรัก แต่มันเป็นความรักแบบพี่น้อง ไม่ได้รักแบบหนุ่มสาว ขอโทษนะคะที่หนูทำให้พี่โฮมเข้าใจผิดไป หนูอาจทำตัวไม่ถูกก็เลยแสดงท่าทีไปในเชิงชู้สาว…แบบนั้น” ดารินเอ่ยแต่ละคำชัดๆ เพื่อให้โฮมเข้าใจว่าเธอนั้นคิดยังไงกับเขา แต่มันเป็นคำพูดที่กรีดลึกลงไปในหัวใจของเธอเช่นเดียวกัน

“ไม่เป็นไรครับ พี่เข้าใจ”

“ขอบคุณที่เข้าใจหนูนะคะพี่ชาย”

ดารันยังคงจำน้ำเสียงและสีหน้าของโฮมได้เป็นอย่างดี เขาเอ่ยรับคำเพียงสั้นๆ แค่ว่า ‘ครับ’ และไม่ได้พูดอะไรอีก และหลังจากคืนนั้นสถานะของเธอกับโฮมก็เปลี่ยนไป!