บทที่ ๒ โลกกลมหรือพรหมลิขิต

“ให้พวกฉันไปด้วยนะคะ พวกฉันเป็นห่วง...”

“ไม่ต้องครับ ผมกับขนมผิงสนิทกัน” วิลพูดขัดขึ้นแล้วเดินไปยังฝั่งคนขับ ติดเครื่องรถแล้วออกตัวอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้เพื่อนๆ ของขนมผิงยืนมึนงงเกาหัวแกรกๆ มองตามท้ายรถของเขา

วิล เปอตี วัย 29 ปี เป็นเจ้าของบริษัทนำเข้ารถยุโรป มีหุ้นส่วนอีกหนึ่งคนคืออเล็กซ์ รายนั้นแต่งงานแล้วย้ายถิ่นฐานไปตั้งรกรากอยู่จังหวัดสุพรรณบุรี มีงานด่วนถึงจะเข้ามากรุงเทพฯ สักครั้งพร้อมกับภรรยา วิลเป็นหนุ่มฝรั่งเศสที่หลงรักเมืองไทยเป็นอย่างมาก และที่สำคัญคือผู้หญิงไทยคนข้างๆ ที่เขาอุ้มขึ้นรถมาด้วย เขารู้จักเธอที่งานแต่งงานของเพื่อนสนิท และเขาประทับใจในตัวเธอไม่ใช่น้อย หลังจากวันนั้นภาพเธอก็โผล่เข้ามาในห้วงคำนึงของเขาแทบตลอดเวลา จะนอนก็ฝันถึง ยามตื่นก็คะนึงหาจนแทบไม่มีสมาธิทำงาน ทว่าเหตุการณ์วันนี้ทำให้เขาตกใจแทบสิ้นสติที่เกือบขับรถชนเธอตายเสียแล้ว แต่เวลานี้เขาถือว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นสิ่งที่โชคชะตาฟ้าลิขิตให้เขาและเธอได้มาเจอกันอีกครั้ง

ขนมผิง เอกนุรักษ์ วัย 19 ปี นั่งมองวิวข้างทางที่รถแล่นสลับกับใบหน้าของคนขับรถ หล่อนไม่เข้าใจว่าทำไมวิลถึงทำแบบนี้ หล่อนกลัว กลัวเขา กลัวตั้งแต่ครั้งนั้นที่เขาบอกว่าอยากกิน “ขนมผิง” และเพราะคำพูดนั้นที่ทำให้เธอคิดถึงเขาตลอดเวลา สาวอ้วนเผลอจ้องมองอีกฝ่ายเขม็งจนเจ้าตัวทนไม่ไหวต้องถามขึ้น

“มีอะไรรึเปล่าขนมผิง จ้องหน้าผมทำไม”

“ปะ...เปล่าค่ะ”

“เดี๋ยวผมพาไปหาหมอนะ ถึงมือหมอแล้วผมถึงจะสบายใจ รู้ไหมพอรู้ว่าเป็นคุณ ผมโกรธตัวเองมากที่เมื่อกี้ต่อว่าคุณไปแบบนั้น ขอโทษนะครับ” เขาเอ่ยขอโทษอย่างสุภาพขณะสายตายังมองถนนเบื้องหน้า

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ขนมผิงผิดเองที่รีบจนไม่มองทางให้ดี” เธอบอกเขาแล้วเบือนหน้ากลับมามองกระจกข้างๆ

“รีบ?” เลิกคิ้วถามคนอ้วนข้างๆ

“ค่ะ พอดีรีบมากเพราะกลัวไม่ทันรถตู้เที่ยวสุดท้าย จะกลับบ้านน่ะค่ะ แต่ตอนนี้ตกรถเรียบร้อยแล้วค่ะ อ้อ...ต้องโทร.บอกพ่อกับแม่ก่อนว่าอาทิตย์นี้ไม่ได้กลับบ้านแล้ว” เมื่อนึกขึ้นได้ก็รีบเปิดกระเป๋าสะพายควานหาโทรศัพท์เพื่อโทรแจ้งให้พวกท่านทราบ จะได้ไม่ต้องรอกินข้าวเย็นและไม่ต้องห่วงเธอ

“หึๆ” วิลหัวเราะเบาๆ พร้อมกับอมยิ้มเอ็นดูสาวอ้วน ก่อนจะเงียบให้เธอได้คุยกับพ่อและแม่

“หม่าม้าขา อาทิตย์นี้ลูกไม่ได้กลับบ้านนะจ๊ะ” เธอบอกผู้เป็นแม่ไปตามสายทันทีเมื่อท่านกดรับ

“จ้าลูก” คนเป็นแม่เข้าใจลูกสาว จริงๆ แล้วนางไม่อยากให้ขนมผิงกลับบ้านบ่อยๆ เพราะเป็นห่วง ผู้หญิงตัวคนเดียวเดินทางมากับรถตู้โดยสาร แม้จะมีคนอื่นนั่งมาด้วยเต็มรถแต่นางก็อดห่วงไม่ได้ เดี๋ยวนี้มีข่าวไม่ดีเกี่ยวกับพวกรถตู้เยอะด้วย

“รักหม่าม้าแดงและป๊าเมี่ยงนะ คิดถึงนะคะ”

“หม่าม้ากับป๊าก็คิดถึงลูกเหมือนกันจ้ะ”

“งั้นแค่นี้นะจ๊ะ จุ๊บ!” แล้วเธอก็กดวางสายจากแม่ หญิงสาวโทร.บอกแค่เรื่องไม่ได้กลับบ้านเท่านั้น ส่วนเรื่องที่เธอเกิดอุบัติเหตุนั้นไม่บอกให้ท่านรู้ด้วยกลัวว่าพ่อกับแม่จะเป็นห่วง อีกอย่างเธอก็ไม่ได้เป็นอะไรมากด้วย แค่ล้มกลิ้งมีแผลถลอกเล็กน้อยที่เข่า แขน และข้อศอกเท่านั้นเอง

“น่ารักดีนะครับเวลาคุณคุยกับแม่” วิลเอ่ยชม

เงียบ!

ไม่มีเสียงโต้ตอบกลับไป สาวตุ้ยนุ้ยทำเพียงแค่ยิ้มแห้งๆ ตอบรับคำของหนุ่มต่างชาติข้างๆ ส่วนวิลเมื่อเห็นว่าขนมผิงเงียบก็ไม่พูดอะไรต่อ ด้วยรู้ดีว่าหญิงสาวกลัวตนเองจึงไม่พูดอะไรเยอะ และไม่อยากรุกหล่อนมากเกิน กลัวจะทำให้หมูน้อยแตกตื่นเสียเปล่าๆ