ตอนที่1.2คุณอาป้ายแดง

สามปีต่อมากับเวลาที่ไม่เคยหยุดเดิน จวบจนเด็กหญิงพริกเติบโตขึ้นเรื่อยๆจนเข้าสู่วัยรุ่น วัยกำลังอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ มีความคิดเป็นของตัวเอง และขณะที่ถึงเวลารับประทานอาหาร คนนั่งรออย่างคุณอาเริ่มหงุดหงิด

"เอมม่า!! เอมม่า"เสียงดังลั่นคฤหาสน์

"มีอะไรคะ คุณคริส!!"เดินออกมาจากห้องครัวอย่างเร็วรี่ทั้งๆที่ร่างกายและกำลังก็สูงวัยขึ้นเรื่อยๆ

"ทำไมพริกถึงยังไม่ลงมาทานข้าว นี่มันเลยเวลาอาหารเย็นมาเกือบสามสิบนาทีแล้วนะ" คริสยกแก้วน้ำแล้วดื่มรวดเดียวเพราะคอแห้ง

"ป้าลืมไปค่ะ ว่าหนูพริกไม่ทานข้าวเย็น ขอโทษนะคะ ป้าลืมรายงานคุณคริส"

"ทำไมถึงไม่ทาน ผอมจนจะปลิวลมอยู่แล้วจะลดความอ้วนอะไรหนักหนา "บ่นงึมงำแล้วสั่งเอมม่าเสียงดังจริงจังอย่างคนดุ

"ไปตามพริกลงมาทานข้าวเย็น บอกว่าผมสั่งเด็ดขาด ห้ามต่อรอง"

"ค่ะ "

แม่บ้านที่สนิทสนมจนเหมือนญาติพยักหน้า แล้วเดินไปตามหนูพริกวัยสิบห้าปีลงมาจากบนห้อง ขณะที่คนข้างล่างจัดการกับอาหารเย็นตรงหน้าก่อน เพราะหิวเกินจะรอคนผิดเวลาอย่างหลานสาวตัวแสบลงมา ไม่นานนักร่างเล็กปลิวลมก็เดินลงมาหน้าตาทรมานผิดปกติ

"ทำไมถึงไม่ลงมาทานข้าวเย็น"น้ำเสียงเรียบนิ่งของคุณอาคริสวัยยี่สิบหก

"พริกขอโทษค่ะ "มือบางขยับเก้าอี้นั่ง ก้มหน้าหลบแววตาคมดุจเพรชฆาตร แต่ทว่าร่างสูงชำเลืองมองจนเห็นความผิดปกติที่กลีบปากบางสีซีด

"อ้าปาก" เขาสั่งเสียงดัง ทว่าร่างบางก็ส่ายหน้า

"อาบอกให้อ้าปาก " คริสสั่งด้วยน้ำเสียงเน้นหนักอีกครั้ง

"ไม่ค่ะ “ เธอตอบปฏิเสธ แล้วก็ยังส่ายหน้า

คริสเห็นว่าเธอดื้อรั้นก็วางมีดซ้อมลงในจาน แล้วส่งสายตากร้าวแข็งพร้อมสีหน้าหวาดเกรง

"อ้าปาก!!" เขากำลังไม่พอใจ จนกระทั่งริมฝีปากบางๆค่อยแง้มอ้า สีหน้าและแววตาเหมือนคนปวดฟัน

"อ่า..." เธออ้าปากค้างไว้อย่างทรมานจนเขาเห็นความผิดปกติหลากสีสันติดที่ไร้ฟันซี่เล็ก

"หึ!!ดัดฟัน!! เก่งนี่ อาไม่ให้เงินก็ยังมีความสามารถไปดัดฟันจนได้ ดัดฟันแล้วกินข้าวไม่ได้เลยใช่มั้ยพริก!!"

"ดัดตอนแรกพริกปวดฟันค่ะ สักอาทิตย์สองอาทิตย์ พริกถึงจะกินได้ปกติ เอ่อ พริกขอโทษที่แอบไปทำงานพิเศษ "เสียงเล็กเบา

คุณอาหนุ่มลุกยืนแล้วเดินออกไป โดยไม่พูดอะไรกับคนตัวเล็กแม้แต่คำเดียว นอกจากส่ายหัวอย่างคนอารมณ์เสีย เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หลานสาวตัวแสบขัดคำสั่ง

"อาคริสคะ!! อาคริส!! "

" คุณหนูพริกคะ อย่าพึ่งกวนคุณอาดีกว่าค่ะ ป้าว่ารอให้อารมณ์เย็นกว่านี้ก่อนดีกว่า "

"ค่ะโอ๊ย ปวดฟัน "

" คุณหนูพริกจะไม่ทานจริงๆเหรอคะ "

"ค่ะ พริกขอตัวก่อนนะคะ พริกปวดฟันร้าวไปถึงสมองเลยค่ะป้าเอมม่า" ฝืนพูดจนจบก็วิ่งปรู้ดขึ้นห้อง แววตาคู่สวยมองไปทางห้องนอนของ อาคริสอีกฝั่ง

"ก็พริกอยากสวยนี่คะ อาคริสไม่มีทางเข้าใจผู้หญิงหรอก ใช่สิ!! ก็อาคริสหล่อแล้วนี่ โอ๊ย!!ปวด!!" ร่างเล็กรีบเข้าห้องปิดประตูสนิท

กระทั่งหนึ่งชั่วโมงผ่านไป เสียงเคาะประตูดังอยู่หน้าห้องนอนของพริก ในมือมีแก้วนมจืดเกือบเต็มแก้ว

"พริก!! เปิดประตูให้อาหน่อยพริก!!" คนตัวเล็กพึ่งอาบน้ำเสร็จกำลังเช็ดผมยาวเปือกชื้นอยู่บนเตียงได้ยินเสียงก็รีบลุกเดินมาเปิดประตูให้คุณอา

"อาคริสหายโกรธพริกแล้วเหรอคะ "มือบางเช็ดเส้นผมไปด้วย

"อืม ดื่มนมสักหน่อย แล้วค่อยนอนอย่างน้อยมีอะไรตกถึงท้องบ้างก็ยังดี"

"ขอบคุณค่ะ " ร่างเล็กเดินเข้าไปในห้อง เขาก็เดินก้าวตามเข้าไป ไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับทั้งคู่ เพราะความสนิทสนมที่สั่งสมมาเรื่อยๆจนถึงวันนี้

คริสวางแก้วไว้บนโต๊ะเล็กใกล้เตียง แล้วเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งจนชิดร่างบาง เขาดึงผ้าขนหนูผืนเล็กออกจากมือหลานสาว

"พริก อาเช็ดผมให้ "

"ทำไมวันนี้อาคริสหายโกรธพริกเร็วจังคะ แถมยังใจดีอีกด้วย อาคริสดูแปลกจัง"

"เอ่อ...พริก"สายตาคมวาวกวาดมองร่างเล็กที่กระจก หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

"อาคริสพูดเลยค่ะ พริกรอฟัง" ดวงตากลมใสมองร่างสูงที่กระจกเช่นกัน สายตาคมวาวพราวเสน่ห์จองจำหัวใจเธอตั้งเด็กหญิงพริกเริ่มโตเป็นสาว

"คุณพิมพ์กับครูส อยากให้พริกไปเรียนที่ต่างประเทศ

"แล้วอาคริสล่ะคะ อยากให้พริกไปเรียนที่ต่างประเทศหรือเปล่า อาคริสไม่อยากดูแลพริกแล้วใช่มั้ยคะ"

ใบเรียวหน้าเล็กดูเศร้า เธอลุกยืนแล้วหันไปเผชิญหน้ากับคุณอา คนตัวเล็กต้องแหงนหน้า เพราะความสูงที่แตกต่าง ร่างสูงโน้มใบหน้าครามคมเกือบชิดปลายจมูกเล็ก เขากวาดมองทั่วดวงหน้าหลานสาว

"อา...เอ่อ...อา.."

"ว่าไงคะ อาคริส..."

"พริก..." เขากวาดมองดวงหน้าเล็กที่ดูเศร้าโดยเฉพาะแววตา

"คะ..."

"อาเห็นด้วยกับคุณพิมพ์แล้วก็ครูสนะ เพื่อตัวของพริกเอง อนาคตของพริก พริกลองคิดดูสิ "

"ที่อาคริสพูดแบบนี้ อาคริสไม่อยากอยู่กับพริก ไม่อยากดูแลพริก !!พริกโกรธอาคริสแล้ว!! โอ๊ยปวดฟัน"คนตัวเล็กน้ำตารินไหล เธอเดินเบี่ยงหนีคุณอาไปทางอื่นแล้วตรงดิ่งออกจากห้องของตัวเอง เดินกระทืบเท้าปึงปังไปฝั่งห้องนอนของร่างสูง พุ่งตัวเข้าไปอย่างรวดเร็ว ปิดล้อกแน่นแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงใหญ่ของคุณอา บ่อยครั้งที่ถกเถียงกันแล้วสลับห้องกันอยู่ด้วยความเคยชินของทั้งคู่ ส่วนคริสโตเฟอร์ได้แต่ยืนส่ายหน้าอยู่ในห้องหลานสาว เขาอ่อนใจที่เลี้ยงดูพริกจนมีนิสัยเอาแต่ใจ เหตุเพราะขาดพ่อแท้ๆอีกทั้งแม่ของพริกก็อยู่กับพี่ชายของเขาที่ต่างประเทศ ด้วยความสงสาร คริสโตเฟอร์เลยตามใจเธอมาตลอด คนตัวโตเดินไปล้มตัวนอนบนเตียงนุ่ม ผ้าปูสีเหลืองออกน้ำตาลลายหมีรีแลกคุมะ เข้าชุดกับหมอน ผ้าห่ม

" เฮ้อ!! อาผิดเอง ที่ไม่เคยขัดใจพริก พริกถึงได้เป็นแบบนี้ " คริสลุกนั่ง ยื่นมือหยิบแก้วนมขึ้นมาดื่มแทน กวาดสายตามองรอบห้องที่เต็มไปด้วยหมีตัวเล็กตัวใหญ่นั่งหน้าสะหลอนวางอยู่ตามมุมต่างๆ เหมือนว่ามันกำลังหัวเราะเยาะเขา

"เฮ้อ..." เขาถอนหายใจยาวๆแล้วคว้าหมีตัวโปรดมานั่งจ้องหน้าแทนตัวหลานสาว

"พริก!! ยังไงอาก็ต้องส่งพริกไปต่างประเทศให้ได้ เพื่อตัวของพริกเอง "

คริสโตเฟอร์เหนื่อยล้ากับงาน ไหนจะกับหลานสาว เขาล้มตัวลงนอนหลับตาสนิท เก็บแรงไว้สำหรับวันพรุ่งนี้เพราะอาจจะต้องสู้รบกับเธออีกรอบ