บทที่6 โชคชะตาพัดพา

“ลัดดาใช่ไหม? ใช่ลัดดาหรือเปล่า?” น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้นจากทางด้านหลัง สองแม่ลูกที่กำลังนั่งทานอาหารจึงรีบหันไปมอง หัวใจลิลลดาเต้นระริกรัวราวกับกลองชุด เมื่อได้เห็นว่าใครมาเรียกแม่ของเธอ

“ใช่ ว่าแต่คุณเป็นใคร?” ลัดดาขมวดคิ้วเป็นปมถามอย่างสงสัย แม้จะคุ้นหน้า แต่คนมันก็หน้าคล้าย ๆ กัน หล่อนจำไม่ได้หรอกว่าคนตรงหน้าเป็นใคร

“ฉันไงธีรพล?”

“ธีรพลไหนวะ?” ว่าแล้วเกาหัวเบา ๆ

“ธีรพลลูกคุณราตรี ตระกูลภักดีพิพัฒน์พงศ์ไง?”

“ภักดีพิพัฒน์พงศ์” ลัดดาทวนคำก่อนจะเบิกตากว้างอย่างดีใจ เมื่อได้เห็นว่าคนที่ทักทายหล่อนเป็นใคร “คุณพล!”

“ใช่ บังเอิญจังนะ ที่หนูน้อยคนนี้เป็นลูกสาวของเธอ”

“ค่ะ”

“แล้วคุณลุงมาทำอะไรแถวนี้ค่ะ?” ลิลลดาเอ่ย

“ฉันว่าจะมาดูที่แถวนี้ ว่าจะสร้างคอนโดไว้ขาย ว่าแต่เธอกับแม่ทำไมมานั่งทานข้าวอยู่ตรงนี้ล่ะ”

“เอ่อ…คือ…”

“คือเราไม่มีบ้านค่ะคุณพล พอดีดาหาเงินไม่ทัน ไม่มีเงินจ่ายค่าเช่า เจ้าของบ้านเช่าก็เลยไล่ดากับลูกออกมาจากบ้าน คนพวกนั้นก็ใจร้ายใจดำ ไม่สงสารดากับลูกเลย เฮ้อ” ลัดดาพูดปดทำหน้าสลดวูบ เล่นละครให้ธีรพลสงสาร ลิลลดารู้ได้ทันทีว่าตอนนี้แม่ของเธอกำลังโกหก “ดาตกงานไม่มีที่ไป ลูกก็ไม่ได้เรียนมาหลายวันแล้ว น่าสงสารยัยลินที่ต้องมาลำบากกับแม่”

“…” ธีรพลถอนหายใจออกมาเบา ๆ อย่างเวทนา ลัดดาเคยเป็นคนใช้ที่บ้าน ทำงานดูแลครอบครัวเขามาหลายปีจนกระทั่งตั้งครรภ์ เกิดเรื่องราวขึ้นมากมาย หลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้เจอหล่อนอีกเลย

เขาได้เจอลูกสาวลัดดาอยู่สองสามครั้ง ก็ไม่คิดว่าลิลลดาจะเป็นลูกของคนที่เขารู้จัก

“กลับไปทำงานที่บ้านฉันไหม? ฉันสงสารลูกเธอ ฉันอยากให้ลูกเธอได้เรียนหนังสือ”

“ได้เหรอคะ?” ลัดดายิ้ม

“อืม ฉันจะให้เธอกับลูกไปอยู่บ้านไม้หลังตึกใหญ่ เธอไปทำงานที่บ้านเหมือนเดิม”

“ค่ะ” ลัดดาพยักหน้ายิ้มอย่างดีใจ ลิลลดาเองก็ดีใจที่จะได้กลับไปเรียนและมีที่ซุกหัวนอน แต่ก็แอบหวั่นใจเหลือเกิน กลัวแม่ของเธอจะไปก่อเรื่องก่อราว ทำให้คุณลุงใจดีต้องไม่สบายใจ

หล่อนไม่อยากจะเร่ร่อนอีกแล้ว อยากจะมีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง อยากเรียนหนังสือให้จบ มีงานดี ๆ ทำ

“นี่เงิน เอาไว้เป็นค่ารถไป ฉันจะไปดูงานต่อ พร้อมวันไหนก็ไปหาฉันที่บ้าน บอกว่าฉันให้มาหา”

“ค่ะ” ลัดดารีบเงินมานับแล้วเก็บใส่กระเป๋าเสื้อ วันนี้โชคดีจริงๆเลยโว้ยที่ได้เจอเจ้านายเก่า ได้งานได้ที่อยู่ หนำซ้ำยังได้เงินซื้อเหล้าอีก วันนี้ช่างเป็นวันดีของหล่อนเหลือเกิน

****

“มาหาคุณธีรพลค่ะ” ลัดดาตะโกนบอกสาวใช้อยู่หน้ารั้ว

“ค่ะ” กชกรพยักหน้าแล้วเปิดประตูให้สองแม่ลูกเข้าไป เนื่องจากเจ้านายเคยสั่งเอาไว้ถ้ามีสองแม่ลูกมาให้เปิดประตูแล้วรับทั้งสองเข้าไปด้านใน

เป็นครั้งแรกที่ได้ก้าวเท้าเข้ามาในสถานที่ใหญ่โตแบบนี้ ลิลลดากวาดสายตามองไปรอบ ๆ ทุกอย่างมันช่างสวยงามราวกับภาพในหนังสือ ลานหญ้ากว้าง ๆ เหมาะสำหรับจัดปาร์ตี้ ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ข้างรั้วมันร่มรื่น น่านั่งอ่านหนังสือ

เมื่อมาอยู่ในอาณาเขตบ้านหลังใหญ่ เธออดประหม่าไม่ได้ ส่วนมารดาของเธอหยิ่งผยองเชิดหน้าราวกับนางพญา เดินกรีดกรายเข้าไปด้านใน สายตาหลายคู่ต่างจ้องมอง ลิลลดารู้สึกเหมือนตัวลีบเล็กเมื่อมาอยู่ท่ามากลางสายตา และความใหญ่โตของบ้าน

“เดินให้มันเร็ว ๆ หน่อยสิ” ผู้เป็นมารดาเร่งเร้าทำให้เด็กน้อยต้องเร่งฝีเท้าให้เร็วกว่าเดิม

“คุณพลไปไหน?”

“วันนี้คุณ ๆ ไปทานข้าวนอกบ้าน” สิ้นประโยคที่คนใช้สาวเอ่ย ลัดดาก็เบ้ปากเหยียด ๆ หล่อนกับลูกถูกพาไปอยู่บ้านไม้หลังตึกใหญ่ นึกว่ามันจะอยู่ใกล้ ๆ และสภาพดีกว่าที่คิด สุดท้ายมันเก่าไม่สวย ส่วนตึกใหญ่สวยงามกว่าพันล้านเท่า “เชิญเข้าไปพักในบ้าน คุณธีรพลให้คนเอาข้าวของจำเป็นมาไว้ให้แล้ว และที่สำคัญบ้านหลังนี้คุณธีรพลก็ให้คนมาทำความสะอาด มีที่นอนหมอนมุ้ง มีทุกอย่างเตรียมเอาไว้ให้แล้ว คุณสองคนก็เข้าไปพักผ่อนเถอะ”

“ค่ะ” เด็กน้อยพยักหน้ารับคำ ส่วนมารดาของหล่อนทำหน้าบอกบุญไม่รับ

ลิลลดาสำรวจบ้านหลังใหม่ บ้านหลังนี้ยังดูดีอยู่เลย ไม่ได้เก่าอะไรมากมาย หล่อนเก็บของที่มีติดไม้ติดมือมา เสื้อผ้าที่ไปเอาบ้านน้ามะลิมาสามสี่ชุดก็ถูกเเขวนเอาไว้

“บ้านโสโครก เล็กก็เล็ก”

“บ้านสะอาดอยู่นะคะแม่ และที่สำคัญมันไม่ได้หลังเล็กด้วย มีห้องทั้งสามห้อง มีห้องนั่งเล่นมีห้องครัวมีห้องน้ำ มันดีกว่าบ้านที่เราเคยอยู่อีกนะคะ” ลิลลดาอดแย้งไม่ได้

“กูควรจะได้อยู่ดีกว่านี้”

“….” ลมหายใจถูกผ่อนออกมาเบา ๆ ลิลลดาไม่เข้าใจว่าทำไมมารดาถึงได้มีนิสัยแบบนี้ ไม่เข้าใจเลย

“คุณวิยะดาขา” สาวใช้รีบเข้ามารายงานทันทีที่วิยะดาลงจากรถเดินเข้าตึกใหญ่

“มีอะไรสมร?” คิ้วเรียวเล็กขมวดเข้าหากันแล้วหันไปมองสามีกับลูกชายที่พูดคุยแล้วหัวเราะเดินตามมา

“เอาหูมาค่ะ สมรจะเล่าให้ฟัง” วิยะดาพยักหน้าเงี่ยหูฟังคนใช้พูด ริมฝีปากเล็กเม้มเข้าหากันทันทีเมื่อฟังสมรพูดจบ

“ไปทำงานของตัวเอง ที่เหลือฉันจัดการเอง” วิยะดาทำหน้าไม่พอใจเดินตรงไปหาสามี “วิมีเรื่องจะคุยกับคุณ”

“เรื่องคนใช้ใหม่เหรอ?” ธีรพลเอ่ยอย่างรู้ทัน

“ใช่ คุณเอาคนใช้ใหม่มาทำไหมไม่บอกวิ”

“ลัดดาเป็นคนใช้เก่าบ้านผม ตอนนี้ลัดดาลำบาก ผมก็เลยให้เขากลับมาทำงานด้วย ผมก็กะว่าถ้าลัดดามาผมจะบอกคุณ แต่มีคนบอกก่อน” สายตาคมตวัดไปมองสมรจนหล่อนตัองก้มหน้าแล้วเดินไป

“อะไรกัน บ้านเราไม่ใช่บ้านที่เอาไว้ ช่วยคนตกทุกข์ได้ยากนะคะ คุณจะทำอะไรคุณก็ควรจะบอกวิก่อน ไม่ใช่ปล่อยให้วิรู้เองแบบนี้”

“ตอนนี้วิก็รู้แล้ว ผมไม่จำเป็นต้องบอกแล้ว เราเข้าบ้านกันดีกว่าอย่าไปสนใจเลย”

“วิต้องสนค่ะ นังลัดดามันทำวิแสบแค่ไหนคุณน่าจะรู้” กอดอกหน้ามุ่ย หล่อนไม่ชอบให้ลูกกับสามีทำอะไรข้ามหน้าข้ามตา ควรจะบอกหล่อนให้รู้ ดีกว่ารู้เอง

“วิ มันผ่านมานานแล้ว ต่างคนต่างอยู่เถอะ”

“แล้วนั่นเด็กที่ไหนตากผ้าอยู่ที่บ้านไม้” วิยะดาเหลือบสายตาไปมองเด็กหญิงที่ตากผู้อยู่ข้างบ้านไม้ด้านหลัง

“อ๋อ หนูลิลลดา เธอเป็นลูกสาวของลัดดา”

“อะไรกันคะคุณพล มาทั้งแม่ทั้งลูกเลยเหรอ แบบนี้ไม่ได้นะคะ”

“ผมว่าอย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่เลย เราเข้าบ้านกันดีกว่านะ” ว่าแล้วก็โอบบ่าพาภรรยาเดินเข้าบ้าน แทนคุณหันไปมองคนตัวเล็กที่ตากผ้า ก่อนจะเดินตามบิดามารดาเข้าบ้าน

“ไม่คิดว่าโลกจะบังเอิญขนาดนี้นะ” น้ำเสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้น มือเล็กที่กำลังบิดผ้าชะงัก รีบหันไปมอง

“พี่แทน”

“อืม พี่ดีใจนะที่ลินมาอยู่ที่นี่”

“ค่ะ คุณลุงใจดีให้ลินกับแม่มาอยู่ที่นี่ค่ะ” ว่าแล้วก็สะบัดชุดนักเรียนตัวเก่าของตัวเองขึ้นตาก แทนคุณมองเสื้อนักเรียนสีขาวเหลืองอยู่นาน ก็เสหน้ามองอย่างอื่น

“อืม แล้วกินข้าวหรือยัง?”

“กินแล้วค่ะ”

“อ่ะ พี่มีของมาให้”

“อะไรเหรอคะ?”

“ช็อกโกแลต”

“งื้อ ขอบคุณค่ะพี่แทน” เด็กน้อยรีบไหว้แล้วรับช็อกโกแลตกล่องใหญ่มากอดเอาไว้อย่างดีใจ ความน่ารักไร้เดียงสาของลิลลดา ยิ่งทำให้ชายเด็กหนุ่มเอ็นดู

“รีบกินสิ”

“ค่ะ” ลิลดารีบวางกล่องช็อกโกแลตลงบนโต๊ะ

“ร้านนี้พี่ชอบมากเลย ช็อกโกแลตรสชาติละมุนสุดๆ”

“….” ช็อกโกแลตชิ้นเล็ก ๆ ถูกหยิบใส่ปาก พอได้ลิ้มรสความอร่อย ลิลลดาก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

“มาทำอะไรที่นี่แทนคุณ” น้ำเสียงกราดเกรี้ยวของมารดาดังขึ้น แทนคุณรีบหันไปมองแล้วยิ้มให้เจื่อน ๆ

“ผมเอาช็อกโกแลตมาให้ลินครับ”

“ต่อไปนี้ไม่ต้องมายุ่งกับเด็กนี่ แล้วทีหลังก็ไม่ต้องเอามาให้ ช็อกโกแลตร้านนี้แม่ซื้อให้ลูกทาน ไม่ได้ซื้อมาให้ลูกเอามาให้คนอื่น แม่ขอสั่งห้ามเลยนะ ถ้าบอกไม่ฟังเราได้เห็นดีกันแน่”

“…”

“กลับได้แล้ว”

“ครับแม่” แทนคุณพยักหน้าแล้วเดินตามมารดา ก่อนไปก็ไม่วายหันมายิ้มให้คนตัวเล็ก

“แล้วพี่จะมาอีก”

“แทนคุณ”

“ไปแล้วครับแม่”