Chapter 5 มีสิทธิ์?

การสักของเรย์กินเวลามากเกินไปจริงๆ ฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่กว่าจะสักเสร็จตอนนี้ก็ปาไปสามทุ่มกว่าๆแล้ว

และตอนนี้เราก็จ่ายเงินกันเรียบร้อย ฉันเองก็กำลังเดินออกมาส่งเขาที่หน้าบ้านตามมารยาท

"ดูแลตัวเองตามที่บอกด้วยนะคะ"

ฉันแนะนำวิธีการดูแลตัวเองหลังสักไปกับเขาแล้ว ถึงแม้จะรู้ว่าเขาต้องรู้อยู่แล้วเพราะนี่ไม่ใช่การสักครั้งแรก แต่ฉันก็ทำตามหน้าที่ของฉัน เรย์หันมายิ้มให้ฉัน

"ดีจัง เหมือนมีคนเป็นห่วงเลย"

"เชิญค่ะ"

ฉันไม่ตอบโต้อะไรเขา แต่ทำการผายมือเป็นสัญลักษณ์บอกกับเขาว่าให้ไปได้แล้ว

"โอเคคร้าบ"

เขาพยักหน้าเหมือนเข้าใจ นั่งลงใส่รองเท้าผ้าใบของตัวเองก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงอีกครั้ง

ฉันมองแผ่นหลังกว้างของเขาที่กำลังจะเดินจากไป...

ขวับ~

อ๊ะ!

แต่อยู่ดีๆเขาก็หันกลับมา เล่นเอาฉันแอบสะดุ้งเบาๆไปเลย

"พี่ครับ"

"อะ อะไร"

"ผมจะถามว่า แถวนี้มีร้านอะไรอร่อยบ้างมั้ยครับ พอดีว่าตั้งแต่เย็นผมยังไม่ได้กินอะไรมาเลย"

เขาคงหิวแล้วสินะ

"สำหรับฉัน...ก็มีอยู่นะ แต่ไม่รู้ว่าจะถูกปากนายหรือเปล่า"

"ผมกินง่ายครับ แต่ก็อยากกินของอร่อยๆ ฮ่ะๆ"

เขาหัวเราะเบาๆ เขาเป็นคนที่ดูอารมณ์ดีตลอดเวลาจริงๆ

"อืม งั้นก็ขับรถออกไป เจอแยกแล้วเลี้ยวขวา ขับตรงไปเรื่อยๆ ผ่านเซเว่นแรกเลี้ยวซ้าย ขับไปตามทางเจออีกเซเว่นก็ผ่านไป ร้านอยู่ข้างเซเว่นที่สาม ร้านเห็นชัด คนไปกินเยอะอยู่"

ฉันบอกทางกับเขา เขาขมวดคิ้วนิดหน่อยพลางหัวเราะในลำคอ

"พี่คิดว่าผมจะหลงมั้ย"

"ทางแค่นี้ ไม่หลงหรอก"

"แต่ผมกลัวหลง"

"..."

"พี่กินอะไรหรือยังครับ"

จริงๆฉันก็ยังไม่ได้กินเหมือนกันนะ

"ถ้ายัง...ไปด้วยกันมั้ย"

"ไม่ ไม่เป็นไร"

"ผมเลี้ยงเองครับ ถือเป็นทิปที่พี่สักได้สวยและโดนใจผมมาก"

"ฉันก็แค่ทำหน้าที่ของฉัน"

"แต่ผมหิวจริงๆนะครับ"

"ก็รีบไปสิคะ มายืนพูดจะหายหิวมั้ยล่ะ"

ฉันกำลังยืนเถียงกับเขา แต่ก็ต้องหยุดเมื่อเห็นรถคันหนึ่งขับมาจอดที่รั้วหน้าบ้าน เรย์เมื่อเห็นฉันมองเขาก็หันไปมองตาม

แล้วก็เห็นว่าเป็นพี่อัญชันลงมาจากรถพร้อมกับเพื่อนของพี่เขยฉัน ไม่นานทั้งสองคนก็ลากพี่เขยฉันที่ดูเหมือนกำลังเมาได้ที่ลงมาจากรถ

ฉันเห็นเพื่อนพี่เขยกับพี่สาวฉันคุยกันไม่นาน เพื่อนเขาก็ขึ้นรถและขับออกไป ทิ้งเอาไว้แค่พี่สาวฉันที่กำลังแบกสามีตัวเองเข้ารั้วบ้านอย่างทุลักทุเล

สวบ~

แล้วมันก็ทำให้ฉันต้องก้าวขาออกไปเพื่อที่จะช่วยพี่สาวฉันแบบเฮียโจเข้าบ้านโดยสัญชาติญาน จริงๆตั้งแต่อยู่ด้วยกันนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่เฮียโจก็เมาแบบนี้ และฉันกับพี่สาวก็จะช่วยกันประคองเขาเข้าบ้านแบบนี้ทุกครั้งอยู่แล้ว

"พี่ลลิส"

กึก~

ฉันชะงักและหันไปหาเรย์

"เดี๋ยวผมช่วยเอง"

"ไม่เจ็บหรือไง ไม่เป็นไร"

"ไม่เป็นไรเหมือนกัน ให้ผมยืนดูผู้หญิงแบกผู้ชายตัวใหญ่มันก็ยังไงอยู่"

เขาพูดพลางเดินผ่านฉันไปหาทั้งสองคนทันที ฉันมองตามในจังหวะที่เฮียโจโวยวายอะไรขึ้นมสก็ไม่รู้

ไปโดนตัวไหนมาเนี่ย--

"ทำไมเฮียเมาแต่หัววันเลยพี่อัญ แถมโวยวายด้วย"

ฉันที่เดินตามไปถามขึ้น พี่อัญที่ตอนนี้มีเรย์ช่วยประคองพี่เขยหันมาตอบฉัน

"ไม่รู้ป็นบ้าอะไร เนี่ยเมาแล้วหาว่าคนอื่นมาจีบฉันจะไปมีเรื่องกับเขา ก็เลยต้องลากกลับมาเนี่ย"

พี่อัญตอบ ฉันพยักหน้าเข้าใจพลางเดินตามทั้งสองคนมาจนถึงหน้าบ้าน

ฟึ่บ~

ฉันก้มลงช่วยดึงรองเท้าของเฮียออกอย่างรวดเร็วในจังหวะที่เฮียสะบัดแขนออกจากเรย์และพี่อัญ

"มึงเปนคายวะ?"

จากนั้นก็หันไปชี้หน้าถามเรย์อย่างเอาเรื่อง ฉันกับพี่อัญมองหน้ากันทันที

ฟึ่บ~

"กูถามว่าาา มึงใคร?"

"เฮีย!"

ฉันกับพี่อัญร้องเรียกเขาพร้อมกัน เพราะเขากระชากคอเสื้อเรย์เข้าหาตัวอย่างเอาเรื่อง

"มันใคร...ลลิส!"

เฮียหันมามองหน้าพี่อัญก่อนจะหันมาถามฉันในประโยคหลังด้วยสายตาน่ากลัว

"พาผู้ชายเข้าบ้านตอนเฮียม่ายอยู่เหรอ"

"เฮีย บ้าไปใหญ่แล้วเนี่ย น้องเค้ามาสักเฉยๆ คนที่อัญบอกว่าวันนี้ลูกค้าลิสจะมาน่ะ"

พี่อัญตอบพลางแกะมือเฮียจากคอเสื้อเรย์ที่ยืนมองเฮียโจแบบนิ่งๆ

เขาไม่ตกใจอะไรเลยหรือไง เกือบจะโดนต่อยปากแล้วนะ

"โกหก"

แต่เฮียดันเป็นบ้าเป็นบออะไรก็ไม่รู้ถึงได้ไม่เชื่อ เขาสะบัดแขนจากพี่อัญแล้วหันไปกระชากคอเสื้อเรย์อีกรอบ

"มึงมาจีบน้องเมียกูใช่มั้ยไอ้เวร"

"ถ้าผมจีบจริงๆ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่ครับ"

"กูไม่อนุญาต"

"พี่มีสิทธิ์?"

แล้วนี่ก็จะไปต่อปากต่อคำทำไมเล่า!

"กูมี กูดูแลของกูมาตั้งนาน กูมีสิทธิ์"

"เฮีย พอได้แล้วนะ"

"ไสหัวออกไปจากบ้านกูเลย"

เฮียโจไล่เขา ฉันหันไปมองหน้าเรย์เขากรอกตานิดหน่อยก่อนจะจัยข้อมือเฮียที่กระชากคอเสื้อเขาพร้อมกับดึงมันออกด้วยแรงระดับหนึ่ง

พรึ่บ~

"ปล่อยดิ"

ฉันคิดว่าเขาก็แอบไม่พอใจอยู่เหมือนกัน

"ลลิส เข้าบ้าน"

เฮียหันมาสั่งฉัน และเชื่อไหมว่าฉันเองก็เริ่มไม่พอใจ ฉันรู้ว่าเฮียเลี้ยงดูฉันมานาน ให้ทุกอย่าง ทั้งเงิน ทั้งที่อยู่ ทั้งสอนงาน จากคนที่ไม่เคยรู้จักกันเลยแต่ต้องมาดูแลคนอื่นแบบนี้มันไม่ใช่ว่าใครจะทำก็ได้และฉันก็เคารพนับถือเขาเหมือนพี่ชายแท้ๆ

แต่ถ้าพูดถึงเรื่องที่เขามักจะห้ามฉันบ่อยๆและพูดบ่อยๆเวลาที่รู้ว่าฉันมีคนมาวอแวหรือคุยกับใคร ฉันเองก็คิดว่าเขาไม่มีสิทธิ์ขนาดนั้น บางทีฉันก็แอบคิดว่าเขาหวงฉันเกินไป

เมื่อก่อนฉันไม่เป็นไร แต่พอนานๆเข้า ยอมรับตรงๆเลยว่าฉันไม่ค่อยโอเคแล้ว

"น้องคะ ขอโทษด้วยนะ เฮียโจเมามากเพ้อเจ้อไปใหญ่แล้ว"

พี่อัญรีบหันไปก้มหัวขอโทษเรย์ ส่วนเรย์ก็ยกยิ้มให้พี่อัญบางๆ

"ไม่เป็นไรครับพี่ ผมเข้าใจ"

"ออกไปสิวะไอ้เด็กนี่"

"เฮีย เข้าบ้าน"

พี่อัญพยายามจะลากเฮียเข้าบ้าน

หมับ~

"ลลิส เข้าบ้าน"

ส่วนเฮียก็คว้าแขนฉันและทำท่าจะลากเข้าบ้านเหมือนกัน

"เฮียโจ!"

แต่ฉันบอกตรงๆว่าฉันอึดอัด ฉันไม่ชอบ จริงๆฉันรู้สึกว่ามันเกินไปมาสักพักแล้ว ฉันเรียกชื่อเขาพลางสะบัดแขนออกจากมือเฮียโจ

"เข้าบ้าน!"

เฮียโจก็จะเข้ามาดึงแขนฉันอีก แต่ทว่า...

หมับ~

เรย์เป็นคนดึงแขนฉันอีกข้างด้วยความเร็วกว่า เขาดึงฉันไปอยู่ข้างตัวก่อนจะก้าวขึ้นมายืนตรงหน้าเหมือนเป็นกำบังให้ฉัน

"อะไรวะ กูบอกให้มึงไสหัวไป"

"..."

แต่เรย์กำลังไม่ไหวติงใดๆ ถึงฉันจะยืนอยู่ข้างหลังเขา แต่ฉันรับรู้ได้ว่าเขากำลังจ้องหน้าเฮียโจอยู่

"กลับไปก่อนเถอะ"

นั่นทำให้ฉันพูดขึ้น แต่เขาก็ยังนิ่ง

"มึงจะไปดีๆมั้ยไอ้สัส"

"มันจะ..."

หมับ~

"เรย์!"

ก่อนที่เรย์จะได้พูดอะไรออกมาจนจบประโยค มันทำให้ฉันต้องรีบจับแขนเขาและเรียกชื่อเขาขึ้นเป็นครั้งแรก

เขาชะงักและหันมามองหน้าฉัน

"ไป"

"..."

"ไปกัน"

ฉันเงยหน้ามองเขาและพูดขึ้นพร้อมกับกระตุกแขนเขาเบาๆเป็นเชิงบอก เขากระพริบตาหนึ่งครั้งและฉันไม่ทันได้มองว่าเขาพยักหน้าเบาๆหรือเปล่า แต่ฉันเลือกที่จะดึงเขาออกมาจากตรงนั้น...

ออกมาด้วยกันทั้งสองคนนี่แหละ