พ่ายรัก 5 มีแฟนหรือยัง 2

พี่แชมป์เขาไม่ใช่คนโง่ เขาจะรู้เจตนาของคุณแม่หรือเปล่านะ ถ้าเขาเอะใจขึ้นมาเขาอาจจะไม่พอใจ เพราะพี่แชมป์ที่ฉันรู้จักไม่ชอบให้ใครมาบงการชีวิต

พูดตามตรงฉันกลัวว่าเขาจะไม่เอ็นดูและใจดีกับฉันแบบในตอนนี้

ฉันกลัวมากว่าเขาจะเกลียดฉัน

ถ้าหากว่าเกลียดฉันขึ้นมา ฉันต้องรับมือยังไงล่ะ การที่เขาเกลียดฉันและใจร้ายกับฉันเป็นสิ่งที่ฉันกลัวที่สุด

แต่งเสริมเติมสวยไม่ใช่เรื่องที่จะเสร็จเร็วไว พี่แชมป์มาส่งไว้แล้วก็กลับ เขาบอกว่าใกล้เสร็จแล้วให้โทรบอก คุณแม่จะให้ฉันตามเขาไปด้วย ฉันคิดว่าไม่เหมาะสมนัก

ยังดีที่ไม่ได้ตามไป และก็เจ็บเล็กน้อยที่เขาบอกว่า ‘จะให้น้องไปด้วยได้ยังไงแม่ แชมป์จะไปหาแฟน’

พอเป็นแบบนั้นฉันก็เลยบอกคุณแม่ไปว่าไม่เหมาะสมจริง ๆ

คุณแม่ไม่ค่อยชอบใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

แล้วต่อจากนั้นใจฉันก็ไม่อยู่กับร่องกับรอยอีกเลย

กลัวว่าพี่แชมป์จะตัดสินใจแต่งงานกับหญิงอื่นอีก

รู้ทั้งรู้ว่าเกิดความรู้สึกรักทั้งที่ไม่คู่ควร แต่ก็ยังห้ามใจตัวเองไม่ได้

ทั้งยังสร้างความเสียใจให้ตัวเองซ้ำ ๆ เมื่อเห็นว่าเขารักและเสียใจเพราะคนอื่น

แบบนี้หรือเปล่านะที่ว่าแมงเม่าบินเข้ากองไฟ

มื้อเย็นวันนี้เรียกได้ว่าที่บ้านทานข้าวด้วยกันพร้อมหน้า กลับจากร้านเสริมสวยพี่แชมป์ก็มารับไปทานข้าวที่ร้านอาหารโดยที่คุณพ่อขับรถอีกคันมา

ทานข้าวเสร็จคุณแม่กับคุณย่าก็ชิ่งกลับรถคุณพ่อแล้วบอกให้พี่แชมป์พาฉันไปซื้อเครื่องใช้ส่วนตัวที่ฉันขาด

คือฉันก็ไม่ได้ขาดอะไร พวกแปรงสีฟันยาสีฟันฉันซื้อจากร้านสะดวกซื้อมาแล้ว

“พี่ไม่เคยถามหนูเลยนะ” พี่แชมป์พูดระหว่างที่เรากำลังเดินดูของในห้างสรรพสินค้า

“เรื่องอะไรคะ” เรื่องคืนนั้นหรือเปล่า ฉันเหมือนวัวสันหลังหวะอะ กลัวไปซะทุกคำถามของเขา

“หนูมีแฟนหรือยัง”

“คะ?” ฉันละสายตาจากชั้นวางครีมทาผิวแล้วหันมองหน้าเขา อย่างที่เขาพูดเขาไม่เคยถามเรื่องนี้จริง ๆ

“น้องสาวคนสวยของพี่มีแฟนหรือยังครับ” รอบนี้เขาที่ตัวสูงกว่าวางมือลงที่ศีรษะฉัน ใบหน้าหล่อเหลากำลังส่งยิ้มละมุน

“ไม่ค่ะ” ฉันส่ายหน้าเบา ๆ

“ใช่เหรอ โกหกพี่อยู่หรือเปล่า”

“คะ?”

“พี่รู้สึกว่าหนูมีแฟนนะ”

“เหรอคะ”

“อื้ม สรุปมีมั้ย”

“แฟนไม่มีค่ะ”

“อ้อ จะบอกว่ามีคนคุยอะไรแบบนั้น ใช่เปล่า”

“ก็ทำนองนั้นค่ะ”

“เป็นคนดีหรือเปล่า บ้านอยู่ไหน ตอนนี้เรียนหรือทำงาน คุยกันนานหรือยัง ความสัมพันธ์ถึงขั้นไหน เขาจริงจังกับหนูหรือเปล่า”

“…” เขาถามด้วยน้ำเสียงจริงจังจนฉันไม่รู้ว่าควรจะโกหกข้อไหนก่อนดี เพราะคำถามที่เขาถามมาฉันตอบตามความจริงไม่ได้

ก็ฉันไม่มีใครนอกจากเขาจะให้แต่งเรื่องโกหกว่าอะไรดี

“พี่รู้ว่าหนูโตแล้ว ไม่ควรยุ่งเรื่องส่วนตัวของหนู ที่พี่ถามเพราะเป็นห่วง คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ พี่ไม่อยากให้หนูเสียใจ”

“…” ก็จริง คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ ขนาดพี่เอาครั้งแรกของหนูไปแล้วก็ยังจำอะไรไม่ได้เลย

“ถ้าหนูคิดว่าจะชอบเขามากต้องพามาเจอพี่ก่อนนะ พี่ต้องสแกนก่อนว่าเป็นคนดีมั้ย พี่ไม่อยากให้หนูถูกหลอก”

“…ขอบคุณค่ะ ตอนนี้หนูแค่คุย ๆ ยังไม่ได้จริงจัง เอาไว้ถ้าหนูชอบเขามาก ๆ หนูจะพามาเจอพี่นะคะ”

“ครับ แต่ทางที่ดีไม่ต้องพามาดีกว่า”

“…คะ?” สรุปเขาจะเอายังไง ก่อนหน้านี้ยังบอกให้ฉันพามาอยู่เลย

“ก็ถ้าหนูไม่พามาก็แปลว่าหนูไม่ได้ชอบเขามากไง”

“…”

“พี่ไม่อยากให้หนูชอบใคร ไม่อยากเห็นหนูร้องไห้เสียใจเพราะผู้ชาย”

“…” คนพูดไม่ได้รู้ตัวเลยว่าที่ผ่านมาเขาเป็นผู้ชายคนเดียวที่ทำให้ฉันร้องไห้เสียใจ

“ถ้าหนูอยากได้อะไรบอกพี่ พี่จะเติมเต็มให้หนูเอง ไม่ต้องมีแฟนหนูก็มีความสุขได้”

“ค่ะ” ฉันเพียงยิ้มรับแล้วหันมาเลือกของต่อ

ถ้าสถานะของเราไม่ได้ต่างกันฉันคงกล้าย้อนถามไปแล้วว่า ‘แล้วพี่ไม่มีแฟนได้มั้ย ให้หนูเติมเต็มได้มั้ย ให้หนูเป็นความสุขของพี่ได้หรือเปล่า’

ก็เป็นแค่คำถามที่ฉันคิดอยู่ในใจ

ด้วยสถานะของเราที่ต่างกันมาก ๆ ฉันไม่กล้าถามเขาอยู่แล้ว