บทที่ 4 ทำดีแล้ว

“ทางโรงพยาบาลโทรมาว่าคุณทัชสามารถเข้าพักห้องธรรมดาได้แล้วครับ” วรรษรายงานทันทีที่เจ้านายหนุ่มออกมาจากห้องประชุม และมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปงานเลี้ยงต่อ

“งั้นเหรอ...” แมทธิวรับฟังและยิ้มออกมาจาง ๆ ก่อนจะตั้งใจแต่งตัวต่อไป แม้ภายในใจจะลิงโลดแค่ไหนก็ตาม

“คุณธิวอยากไปหาคุณทัชไหมครับ” วรรษถามราวกับรู้ใจเจ้านายหนุ่ม

“ไม่เป็นไร ฉันต้องไปงานเลี้ยง” แมทธิวตอบพลางติดกระดุมเสื้อไปด้วย

“แต่คุณทัชอยากเจอคุณนะครับ ท่านบอกว่าหากคุณไม่ติดอะไรก็ไปหาท่านด้วย” มือหนาชะงักไป ก่อนจะเม้มริมฝีปากอย่างครุ่นคิด แต่แล้วก็ส่ายศีรษะแทนที่จะบอกตามใจตัวเอง

“คุณธิวทำดีแล้วนะครับ ทำดีมากแล้ว คุณเก่งมากครับ” วรรษชมจากใจจริง

“ฉันไม่เหมาะกับคำนั้นหรอก...ฉันไม่ได้เก่ง นายต่างหากที่เก่งวรรษ ฉันแค่ทำตามคำแนะนำของนาย” แมทธิวเอ่ยเอื้อนออกมาพร้อมตั้งใจผูกเนกไทต่อ

“ผมแค่แนะนำ ไม่เคยสั่งให้คุณทำ...แต่คุณก็ทำมันได้ดีในทุกครั้ง ทุกอย่างสำเร็จได้ไม่ใช่เพราะผม แต่มันเพราะคุณ คุณทัชภูมิใจในตัวคุณนะครับ หากจะไม่มากเกินไป หลังจากเสร็จงานเลี้ยงแล้วเราแวะไปหาพี่ชายคุณกันดีไหมครับ?” แมทธิวนิ่งเงียบ แต่วรรษรู้ว่านั่นเท่ากับว่าเขายอมรับแล้ว

แมทธิวน้องชายเจ้านายเขาคนนี้ หากพูดว่าเป็นเด็กมีปัญหามันก็คงใช่ การเลี้ยงดูที่ผิดแปลกแยกออกไป แม่ตี พ่อโอ๋ แม่ใช้ลูกเป็นเครื่องมือบีบบังคับพ่อ ตีลูกประชดสามี เมื่อไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการก็ตีลูก หรืออะไรก็แล้วแต่หากขัดใจผู้เป็นแม่ชายหนุ่มก็จะโดนเป็นคนแรก เพราะเขาเติบโตมาท่ามกลางความรุนแรงและสนามอารมณ์ของคนในครอบครัว

ถูกเสี้ยมและสั่งสอนให้เกลียดชังพี่ชายที่เป็นลูกต่างแม่ กรอกหูทุกวันว่าคุณปู่ไม่รัก และพี่ชายจะแย่งทุกอย่างที่เป็นของเขาไป เขาจึงพยายามทำทุกทางที่จะเรียกร้องความสนใจจากทุกคน แสร้งทำว่าตัวเองเป็นคนที่ร้าย ๆ ไม่สนใจใคร เย่อหยิ่ง ทะนงตัว แต่แท้จริงแล้วเนื้อในของผู้ชายคนนี้ก็บอบบางไม่แพ้พี่ชายของเขาเลย