ตอนที่4

“ปล่อยฉัน คุณนกุล !”

เสียงออกคำสั่งยังเต็มไปด้วยความเย็นชา

“ปล่อยฉัน คุณนกุล....”

เขาเลียนเสียง แล้วยิ้มเป็นแสยะ ก่อนพูดด้วยเสียงเกือบเป็นคำราม

“กับผัวละแค่แตะนิดสัมผัสหน่อยร้องจะให้ปล่อย แต่กับไอ้คนรักเก่า ที่คงเคยให้มันทั้งจับจูบลูบคลำถึงไหนๆ กลับแทบลงนอนแบให้มันสมสู่กลางฟลอร์เต้นรำ....”

เสียง “เพี๊ยะๆ !” สองฉาดซ้อน ทำเอาหน้าหัน คำพูดที่เต็มไปด้วยกังวานหยามเหยียดพลอยขาดหาย

“คนใจสกปรก หัวสมองเต็มไปด้วยความคิดโสมมอย่างคุณ มันก็สมแล้วล่ะกับกำพืดเดิมของคุณ ที่ไม่ว่าจะรวยล้นฟ้าแค่ไหน แต่จิตใจคุณก็คงไม่สามารถหลุดพ้นโคลนเน่าเหม็นที่เคยคุ้นขึ้นมาได้!”

แรงตบที่ได้รับ ไม่ได้ทำให้เขาเจ็บเท่ากับวาจาหมิ่นแคลนที่ได้ฟังจากปากได้รูปงามไม่มีที่ติ

หากแม้ว่าเขาจะยังคงหลงเหลือความยับยั้งชั่งใจ ทุกอย่างก็ถึงจุดขาดผึงลงบัดเดี๋ยวนั้น

เขาไม่ตอบ และไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่า น้ำเสียงที่หลุดจากปากบางสั่นเครือ และดวงตาคู่งามก็รื้นด้วยหยาดน้ำตาคลอคลอง เมื่อดึงร่างโปร่งชิดตัวในลักษณะกระชากด้วยเพลิงโทสะ

เป็นครั้งแรกที่เขาได้ครอบครองปากงามคู่นั้น แต่ขณะนั้นเขาไม่ได้รู้รสชาติไม่ว่าความขม หรือความหวาน

จูบของเขาที่กดลงไป แทบจะเป็นการบดขยี้ริมฝีปากนุ่นนั้นให้ละเอียดคาปาก

ยิ่งร่างที่เขากอดรัดราวจะให้เป็นผุยผงคาอ้อมอกดิ้นรน แรงกอดรัด แรงจูบเคล้าก็ยิ่งทวีความรุนแรงเข้าขีดป่าเถื่อน ที่เต็มไปด้วยความกักขฬะ อย่างที่ไม่เคยแสดงออกกับหญิงใดมาก่อน

“ปล่อยฉัน....คน...บ้า!”

หน้างามนั้นแดงก่ำ พยายามส่ายหนี เมื่อมีโอกาสก็ตวาดเขาอย่างโกรธจัด

“ไม่ปล่อย...ให้ชู้มันจูบจับมาแล้ว ที่นี้ก็ลองชิมรสชาติจูบของผัวตามกฎหมายบ้างซี!”

เสียงกระซิบตอบ ก่อนกดจุมพิตหนักหน่วงลงไปอีกเผ็ดร้อน ด้วยอารมณ์โมโห อารมณ์อยากเอาชนะเพื่อความสะใจ และอีกหลายๆ อารมณ์ที่กำลังพุ่งแซงกันขึ้นมา ที่เวลานั้นไม่มีเวลามาแยกแยะว่า เป็นอารมณ์ชนิดใดบ้าง

นกุลรู้ ว่าภรรยาของเขาต่อสู้การรุกรานของเขาด้วยเรี่ยวแรงกำลังทั้งหมดที่มี

แต่สุดท้าย แรงผู้หญิงหรือจะมาสู่แรงชาย ที่กำลังตกอยู่ในห้วงอารมณ์โกรธ ที่เริ่มกรุ่นปนอยู่ด้วยอารมณ์ปรารถนา เพราะการได้สนิทชิดใกล้ ได้สัมผัสนวลเนื้อเนียนละมุมของสตรี ที่ตลอดร่างไม่เพียงแต่นุ่มเนียนมือ หากยังหอมกรุ่น ที่กระชากอารมณ์หนุ่มโลดเตลิดได้ถึงไหนๆ

เขาไม่สงสัยใดๆ ว่าทำไม การดิ้นรนต่อสู่ขัดขวาง จึงยุติลงในเวลาต่อมา นอกจากเข้าใจว่าหล่อนเหนื่อยอ่อนที่จะต่อสู้กับพละกำลังเหนือกว่าของเขา เลยทำใจยอมรับในความปราชัยอย่างไม่มีทางเลี่ยงหลังจากเขาพยายามปล้นจูบ และบุกตะลุยบังคับให้หล่อนยอมเปิดปาก ให้เขาได้ล่วงล้ำดูดดื่มให้ถึงที่สุด

เขายังเต็มไปด้วยความโกรธที่เพียงแต่ละระดับลงเท่านั้น มิใช่เหือดหายไปหมดสิ้น เมื่อย่อตัวซ้อนอุ้มร่างแร่งนุ่มเนียน พาเดินไปยังห้องของเขา ซึ่งใหญ่กว่าห้องที่หล่อนครอบครองมาปีกว่า นับตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่ในฐานะ “คุณผู้หญิง” ของคนในบ้าน

เวลานั้น นกุลคงมีแต่ความรู้สึกอยากเอาชนะ เขาจำไม่ได้ นึกไม่ออก ถึงสัญญาที่เป็นฝ่ายตกปากให้ไว้แก่หล่อนก่อนแต่งงานกัน ว่าการแต่งงานระหว่างเขากับหล่อนจะดำเนินไปเฉพาะในด้านนิตินัย และสังคมเท่านั้น ไม่มีพฤตินัยมาเกี่ยวข้อง

ทุกสิ่งอย่างที่เกิดขึ้นในคืนนั้น เขาเป็นฝ่ายรุดหน้าไปข้างเดียว มีความสุขอยู่ชั่วครู่หนึ่ง ก่อนความละอายจะแล่นพล่านเข้าจับหัวใจ อยู่คนเดียว

แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังจำได้ในรสชาติหอมหวาน ยังจำได้ถึงความรู้สึกดื่มด่ำในช่วงสั้นๆ ที่เขาบุกตะลุยไปข้างหน้า เพื่อพาตัวเองสู่จุดหมายปลายทาง ที่เขาไม่เคยรู้ตัวเลยว่าเขาโหยหามานานแค่ไหนที่จะได้มีโอกาสเช่นขณะนั้น

ร่างงามนั้นนอนนิ่ง ปล่อยให้เขาตักตวงเอาทุกอย่างตามใจปรารถนา จนเมื่อเขาเสร็จสมอารมณ์หมายและได้สติ ได้สำนึกในสิ่งที่ทำลงไปทั้งหมด ที่เกือบจะเรียกว่าเป็นการข่มขืน นั่นล่ะที่เขารับรู้ถึงรสเค็มปะแล่มที่รินไหลเงียบๆ จากดวงตาที่มองเหม่อเหมือนไม่รู้สารู้สม

นกุลไม่เคยเกลียดชังตัวเอง ไม่เคยรู้สึกละอายแก่ใจ ครั้งไหนเท่าค่ำคืนนั้น!

“คุณหญิง.....” เขาเรียก อย่างขอลุแก่โทษ ที่เผลอปล่อยตัวเองลุแก่อำนาจโทสะ จนเกิดเหตุการณ์ที่เขาไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นได้กับตัวเขา

ไม่มีเสียงขานรับ ไม่มีเสียงสะอื้นร่ำไห้ หากธารน้ำตายังรินอยู่เงียบๆ

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขาทำอะไรไม่ถูก พูดอะไรไม่ออก ยิ่งเมื่อเหลือบตามองตลอดร่างและเห็นหลักฐานจากความรุนแรงของตัวเอง หน้าเขาก็ถึงกับเผือดขาว กรามถูกขบเข้าหากันแน่น

“คุณหญิง....โธ่ !” เขาครางออกมา ก่อนก้มลงไปหาร่างที่คงนอนเฉยราวไร้ความรู้สึกร้อนหนาวไปชั่วขณะ

“ผมขอโทษ ด่าผมเถอะ จะตบตีผมก็ได้ แต่อย่า...”

“ออกไป”เสียงแผ่วเบาทว่าหนักแน่นที่แม้จะฟังเป็นกระซิบ แต่นกุลก็ได้ยินชัด ก่อนเปลี่ยนเป็นดังลั่นขึ้น

“ออกไป๊!”

พร้อมเสียงแหวไล่เขาดังลั่นอย่างลืมไปว่า ห้องที่นอนอยู่คือห้องเขาไม่ใช่ของหล่อน ร่างนั้นก็พลิกคว่ำซบหน้ากับหมอน

และเมื่อยังไม่ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวใดๆ เสียงสะท้านด้วยแรงสะอื้นระคนก็ดังมาอีก

“ไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณ ฉันเกลียดคุณ ได้ยินมั้ยว่าฉันเกลียดคุณ?”