บทที่1.2งานมงคล

คนตัวเล็กเดินกลับมาที่ห้องแกรนด์ ท่าทางครุ่นคิดกับเรื่องราวที่ได้รู้ได้เห็นอย่างบังเอิญ และเป็นเรื่องใหญ่มากซะด้วย ขณะที่เธอกำลังคิดหนักไม่ทันระวังตัวก็ถูกมือของใครคนนึงดึงตัวไปในที่ลับสายตาจากผู้คน

"หาตัวตั้งนาน อยู่นี่เอง "

"พี่พลปล่อยขนมเดี๋ยวนี้นะ บอกให้ปล่อยไงเล่า!!"

"เรื่องอะไรจะปล่อย จำไว้นะขนม เธอต้องเป็นของพี่ พี่เฝ้ามองเธอมาตลอด พี่ว่าเธอโตพอที่จะรับรู้ความต้องการของพี่แล้ว "

"ต้องการบ้าอะไร พี่พลเป็นบ้าไปแล้วหรือไง ขนมเป็นน้องสาวของพี่นะ "

" เพราะเธอเป็นน้องสาวของพี่ เธอก็ต้องเป็นของพี่คนเดียว " สายตาดุจหมาป่ากวาดมองร่างเล็กบอบบางทั่วทุกสัดส่วนเว้าโค้ง มือใหญ่ลูบไล้ผิวเนื้อนวลนุ่มตามเรียวแขนช้า ๆ

"พี่พล พี่บ้าไปแล้วนะ "

"ใช่พี่มันบ้า !! ก็เพราะขนมน่าฟาดไงล่ะ พี่ดูขนมมาตลอด พี่ดีใจมากเลยรู้มั้ยที่พ่อไปรับขนมมาอยู่ด้วย ขนมต้องขอบคุณพี่ที่พี่ชอบขนม เพราะถ้าพี่ไม่ชอบ ขนมอย่าหวังว่าขนมจะอยู่อย่างสุขสบาย แม่พี่เกลียดขนมรู้เอาไว้ด้วย เพราะพี่ขอ ขนมถึงได้มีชีวิตที่ดีขึ้น "

" พี่พล พี่หมายความว่ายังไง พี่ต้องการอะไรกันแน่ "

"ตัวเธอ !! พี่ต้องการตัวและหัวใจของขนม ขนมต้องเป็นของพี่ "ใบหน้าคมเข้มจู่โจมชิดพวงแก้มนุ่ม คนตัวเล็กตกใจสุดขีดและผลักร่างสูงอย่างแรง แต่ไม่เป็นผล

"ปล่อย ปล่อย!! พี่บ้าไปแล้ว ปล่อยขนมนะ!! "

"ปล่อยให้โง่เหรอ นี่มันเป็นโอกาส พี่หาเวลาที่เราสองคนได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองยากแค่ไหนรู้มั้ย "

"ปล่อย!! "

"ขนมพี่รักขนม ขนมยังไม่มีใครพี่รู้ ขนมบริสุทธิ์ผุดผ่อง แล้วพี่จะไม่ยอมให้ใครมาแย่งขนมไปจากพี่ พี่อุตส่าห์อดทนทะนุถนอมขนมมาจนถึงตอนนี้ "

"ปล่อยนะ!! ขนมมีคนรักแล้วนะ ปล่อย !! " เธอผลักอกพี่ชายสุดกำลังแล้วจ้องดวงตาของเขาอย่างกล้าหาญ

" ไม่จริง!! ไม่มีทาง ขนมโกหก !"

"ขนมมีคนรัก แล้วขนมก็ไม่ได้บริสุทธิ์ ผุดผ่องอย่างที่พี่พลเข้าใจ ขนมกำลังจะแต่งงาน เราเป็นพี่น้องกันนะพี่พล พี่พลอย่าทำแบบนี้เลยค่ะ พี่พลเป็นพี่ชายของขนม ขนมเคารพพี่พลนะ " คนตัวเล็กรีบเดินหนีจนกลายเป็นวิ่งห่างจากพี่ชายอย่างรวดเร็วเข้าไปในงาน เธอพยายามสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้ ทั้งๆที่เนื้อตัวสั่นเทาด้วยความกลัวและโกรธจัด เธอรู้มาตลอดว่าขุนพลคิดกับเธอแบบคนรัก แต่สำหรับเธอขุนพลคือพี่ชายเท่านั้น หลายครั้งที่เธอหาทางหลบเลี่ยงและรอดพ้น แต่ไม่รู้ว่าจะโชคดีได้นานแค่ไหน เธออยากออกจากบ้านหลังใหญ่ อยากใช้ชีวิตที่ไม่มีสายตาของแม่เลี้ยงจับจ้องขนมเดินไปคว้าแก้วคอกเทลมาดื่มรวดเดียวสองสามแก้วขจัดความอ่อนแอ่ทิ้งไป

" ฉัน !! ขนม !! ไม่มีทางยอมแพ้ต่อโชคชะตาหรอก ฉันจะฝืน ฝืนจนฉันอยู่ได้ด้วยตัวเอง ชิ!! ฉันอยู่คนเดียวมาตั้งสิบกว่าปี ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ยังอยู่ได้เลย ชิ!! ฮือ...มันเหงานะ ฉันไม่ได้อยากเก่งนะ” เสียงสะอึกสะอื้นอยู่ในอก ~แม่จ๋า ทำไมทิ้งขนมไป แม่จ๋า~

"อ้าว หนูขนม คุณพ่อกับคุณแม่ไม่มาด้วยเหรอคะ " หญิงวัยกลางคนร้องทักเมื่อเห็นเธอยื่นดื่มอยู่คนเดียวและเริ่มเมา

"มาค่ะ แต่ไม่ทราบเดินไปทางไหน "

"นี่ หนูขนม เป็นเด็กอย่าดื่มมากสิจ้ะ มันไม่ดี หน้าตาแบบหนูดื่มน้ำผลไม้ดีกว่าสมวัย ใครเห็นจะได้ไม่เอาไปพูด ดีไม่ดีพูดถึงครอบครัว เดี๋ยวเค้าจะว่าครอบครัวไม่อบรมนะ ป้าหวังดี "

"ค่ะคุณป้า ขอบพระคุณมากค่ะ ที่เตือนขนม "

"เอ้...เมื่อไหร่ คุณโอลิเวอร์กับคนรักจะขึ้นไปบนเวที แขกเหรื่ออยากเห็นหน้าว่าที่เจ้าสาวแล้วนะ ได้ข่าวว่าสวยมากแล้วก็เด็กมาก ป้าอยากเห็น จริงๆ "

"หนูขอตัวก่อนนะคะคุณป้า "

"จ้ะๆ ระวังนะ อุ้ย!! เดินดีๆเดี๋ยวล้มนะหนูขนม "

" ค่ะๆเอิ้ก..." คนตัวเล็กเริ่มมึนๆเพราะแอลกอฮอล์

ขณะเดียวกันแขกเหรื่อในงานก็จับจ้องสายตาไปที่เวทีใหญ่ เพราะปรากฏหนุ่มใหญ่ร่างสูง หุ่นเพอเฟคร์ ท่าทางสมาร์ท ใบหน้าหล่อคมเข้มดูอ่อนกว่าอายุจริงตั้งห้าปีทั้งๆที่ปีนี้เขาอายุสี่สิบเอ็ด

"ก่อนอื่น ผมขอขอบคุณท่านผู้มีเกียรติทุกท่านที่มาร่วมงานเลี้ยงของผมในวันนี้ ผมอยากประกาศให้ทุกท่านรู้ว่า ผมจะมีข่าวดีในเร็ววัน งานวันนี้ถือเป็นการเปิดตัวให้ทุกท่านหรือคนในสังคมหายสงสัยความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างผมกับน้องชายแล้วก็ลูกเลี้ยงของผม ผมไม่อยากให้คนในครอบครัวผมมีข่าวเสียหายหรือได้ยินอะไรที่ไม่ดีและไม่เป็นความจริง ผมกำลังจะแต่งงานกับคนรักของผม ผมขอแนะนำให้ทุกคนรู้จัก "

ครูสตัดสินใจขึ้นเวทีประกาศด้วยตัวเอง เพราะหวังว่าผู้หญิงของเขาคงจะได้ยินเสียงและเดินขึ้นมาบนเวที เขารู้สึกตื่นเต้นลุ้นทุกวินาทีใจเต้นแรงกำลังเสี่ยงรอคอยคนสำคัญเดินขึ้นเวทีมาหาเขา ครูสคิดอยู่เสมอว่าเธอจะไม่ทำให้เขาผิดหวังหรือขายหน้าเป็นอันขาด ไม่นานนักการรอคอยก็สิ้นสุด เมื่อปรากฎร่างบอบบางเดินขึ้นมาบนเวทีอย่างมาดมั่น ใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ครูสกลับทำหน้าตกใจสุดขีดเมื่อเธอคนนั้นเดินมาคล้องแขนเขาไว้แน่น

"นี่มันอะไรกัน ลงไปนะยัยเด็กนิสัยเสีย "

"คุณลุงเงียบเหอะน่า ชะตาขาดแล้วรู้ป่ะเนี้ยะ ถ้าอยากต่อชะตาอยู่นิ่งๆเลย เดี๋ยวหนูจัดการเอง "

"นี่เธอ ชะตงชะตาอะไร พ่อแม่เธอไปไหน พริก พริก !!"

" เอ้!! บอกให้นิ่งๆไงคุณลุง ถ้าไม่อยากให้พัง "

สาวร่างเล็กดึงแขนร่างสูงมาด้านหน้าเวที เธอคว้าไมค์แล้วสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆแล้วเป่าลมออกปากพู่ๆ เรียกความมั่นใจเกินร้อย ขณะที่คนเป็นพ่อเป็นแม่และพี่ชายมองสิ่งที่เกิดขึ้นบนเวทีอย่างงงๆตาไม่กระพริบ

"นี่คุณพัฒน์ ลูกสาวคุณเป็นบ้าอะไร ทำอะไรอีก นั่นเพื่อนคุณไม่ใช่เหรอ "

"ใช่ ผมก็งงไปหมดแล้ว ยัยขนม คิดอะไรอยู่ แล้วไปรู้จักกันตอนไหน "

"โอ๊ย...นิสัยเหมือนแม่มันไม่มีผิด อยากมีผัวจนตัวสั่น " นางเหยียดยิ้มมุมปาก

"นี่คุณวิ จะพูดอะไรเกรงใจผมบ้าง ก่อนที่ผมจะทนคุณไม่ไหว "

"คุณพัฒน์!! "