CHAPTER 6

“นายจะทำอะไร!” สองมือเล็กจับข้อมือใหญ่ไว้ได้อย่างทันถ่วงทีตรงกับหน้าอกของตัวเองโดยมีระยะห่างเพียงแค่นิดเดียวถ้ามันเกินแรงต้านทานมือใหญ่ไม่ไหวคงได้จับหน้าอกเธอเป็นอย่างแน่นอน “เอามือออกไป”

“ไม่”

ผมปฏิเสธฉับพลันโดยไม่ต้องเสียเวลาคิดอีกแล้ว คำไหนคำนั้นคือนิยามที่ผมบอกไปเตือนนาซีเมื่อกี้และไม่ได้พูดเล่นๆ

“จะดันมาทำไมเล่า...”

ไม่ไหวแล้วนะ!

ฉันใช้ทั้งสองมือมันก็ยังสู้มือเดียวของคินไม่ไหวอีกอย่างความแตกต่างมันก็ช่างหนักหนาสาหัสระหว่างแรงผู้ชายกับแรงผู้หญิง

“จะล้วงเอากุญแจที่ซุกไว้ในหน้าอกไงคิดว่าไม่รู้เหรอ?”

ว้าย!

คินใช้มืออีกข้างหนึ่งรวบข้อมือของฉันไว้ทั้งสองข้างก่อนที่จะเอามันมาไขว้ไว้เหนือศีรษะฉัน สายตานิ่งๆ ทำเอาฉันไม่รู้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่

“เอาแม้แต่จะคิด” โธ่เว้ย! ทำไมฉันต้องเสือกซ่อนกุญแจรถเอาไว้ตรงหน้าอกของตัวเองด้วยส่วนเขาทำไมต้องตาไวขนาดนั้น “อย่า.....”

“อย่าคิดว่าจะห้ามได้เลย” ผมเหนือกว่าหลายเท่า “ล้วงแล้วจะแถมจับ บีบ เค้นเลยเอ้า”

“อย่ามาทำรุ่มร่ามกับฉันแบบนี้เด็ดขาด!”

เสียงเล็กสั่นเครือเปล่งออกเล็ดรอดไรฟันด้วยความเด็ดขาด สารเลวคงน้อยไปกับความคิดต่ำๆ เหยียบย้ำเพศที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้ให้กำเนิดตัวเอง ล้วงแล้วจับบีบเค้นลามกแบบสุดๆ เพราะนาทีที่เหมือนฉันจะเป็นรองในทุกๆ ด้านไม่ว่าจะด้วยเรื่องกำลังอีกทั้งยังถูกล็อคแขนเหนี่ยวรั้งดิ้นสักเพียงไหนก็ไม่สามารถหลุดออกได้ มีเพียงแค่คำพูดเท่านั้นเองมันเป็นทางเดียวเท่านั้นที่สามารถหยุดคินได้

“…”

ไม่มีคำพูดใดๆ ออกมาจากริมฝีปากมีเพียงแค่รอยยิ้มยั่วแสดงออกมาให้เห็นแบบชัดเจนว่ายังไงความคิดเขาก็ไม่เปลี่ยนแน่แล้วฉันจะทำยังไงดีมันมืดหมดไปทุกด้าน

“คิน... อย่า”

“…”

“การศึกษาไม่ได้ช่วยทำให้จิตใจนายสูงส่งขึ้นหรือไงคิน!”

มือใหญ่ชะงักหยุดค้างไว้กลางอากาศซึ่งวางตำแหน่งตรงข้ามจากหน้าอกของฉันเพียงนิดเนื่องจากมือคินยังไม่ได้โดนตัวฉันเลยมีแค่ปลายนิ้วชี้ที่ดูเหมือนต่อนี้จะแค่เกี่ยวคอเสื้อไว้ นั่นทำให้ฉันโล่งอกขึ้นเป็นกองๆ ถึงจะไม่มากก็เถอะทว่าเวลานี้อะไรที่ทำให้เขาหยุดการกระทำสัญญาเลยว่าจะทำมันทุกอย่าง

“แล้วทำให้เธอสูงขึ้นไหมนาซี?”

“อย่ามาย้อน” ฉันไม่ได้จบสูงเหมือนคินสักหน่อยและที่พูดออกไปก็ไม่ได้ดูถูกอะไรกับการศึกษาหรือเปรียบเทียบอะไรทั้งนั้นแค่อยากหาเรื่องอะไรก็ได้มากระทบกับโสตประสาทหูของคินเท่านั้นเอง “ฉันจะสูงหรือต่ำมันก็อยู่ที่ตัวฉันเอง”

“ฉันก็แบบนั้น” คนตัวใหญ่พูดขึ้น “จะสูงหรือต่ำมันอยู่ที่ฉันทำ”

ผมมองนาซีแบบตรงๆ ประมาณนาทีหนึ่งได้มั้งที่ระหว่างเราสบสายตาท้าทายอำนาจของกันและกันก่อนที่ผมจะทำลายมันด้วยการใช้มือล้วงเข้าไปในหน้าอกของเธอจริงๆ เพื่อคว้ากุญแจรถเมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเปล่งเสียงกรี๊ดออกมาจึงใช้ริมฝีปากเข้าไปสมทบโดยการประกบริมฝีปากบางเอาไว้

“อือๆ” มือที่เป็นอิสระทุบตีเข้าไปตรงหน้าอกและแผ่นหลังใหญ่สะเปะสะปะไปทั่วเพื่ออยากให้ทุกอย่างกลับคืนสู่สภาวะปกติแต่มันก็ยากเกินไปแล้วเมื่อลิ้นหนาเริ่มรุกรานดึงดันที่จะเข้าไปสำรวจภายในโพลงปากอันหอมหวานต่อให้ดิ้นแทบตายมันก็แค่นั้นในเมื่อเข้าไปยอมเสียอย่าง “อือ...อือๆ”

แรงกระแทกทุบตีเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ ด้วยอารมณ์ร้ายของคนตัวเล็กที่แทบจมมิดไปกับเบาะรถแล้วอีกทั้งยังโดนร่างใหญ่ทับร่างอีก แต่ทุกอย่างก็หยุดขึ้นเมื่อคินถอยออกไปจากตัวฉันเขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยทั้งยังส่งสายตาคู่นั้นยังมองมาทางฉันด้วยความระอา

“ไอ้หมอบ้า!” มือเล็กถูริมฝีปากของตัวเองโดยไม่คำนึงว่าลิปอาจหลุดหรือเลอะ จุดประสงค์ก็เพื่ออยากทำความสะอาดมันจากคราบสกปรกๆ ที่ไม่ได้รับเชิญพร้อมกับเสียงด่าทอชุดใหญ่ก่อนจะเปิดประตูรถเพราะทนนั่งหายใจร่วมกับผู้ชายคนนี้ไม่ไหว “ปลดล็อคฉันจะลง!”

ผมทำในทางตรงกันข้ามนั้นก็คือขับรถออกมาทันทีโดยไม่ฟังสิ่งใดๆ อีกจากปากของนาซีทั้งที่ยังนึกไม่ออกว่ามีจุดหมายปลายทางไปไหนแต่ก็เอาเถอะขับไปเรื่อยๆ ก่อนแล้วกันคิดออกแล้วค่อยจอดมันก็ไม่เห็นเสียหายอะไร

“นายคินฉันบอกจะลงไง!”

“ถ้าไม่อยากตายอย่าคิดมาแย่งพวงมาลัย”

การกระโจนบีบคอคนที่เราไม่ชอบขี้หน้าอย่างแรงมันจะเป็นอะไรมากไหมสมัยนี้เพราะตอนนี้ขณะนี้ฉันอยากจะทำแบบที่ตัวเองกำลังคิดเหลือเกิน ทางเดียวใช่มันเป็นทางเดียวเท่านั้นในการหลีกเลี่ยงอารมณ์คุกกรุ่นของตัวเองนั้นก็คือเบี่ยงสายตาออกมองไปยังข้างทางไม่สนใจผู้ชายปากหมาคนนี้ รู้ไหมว่าคนเราจะระงับอารมณ์โกรธเกลียดมันใช้พลังงานมากเหลือเกินซึ่งฉันไม่สามารถทำได้แล้วเนื่องจากมันผ่านมานานนมจริงๆ ภาวะรถติดในเมืองหลวงเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้และมันก็ยิ่งเป็นสิ่งเดียวในตอนนี้ที่ยื้อเวลาให้ฉันอยู่กับคินนานเกินไป

“เมื่อไหร่นายจะลงจากรถฉัน”

“นั่งเงียบๆ ” ผมสั่งนาซีทันทีที่เธอปริปากบ่นออกมา

“ไม่ ฉันไม่ทนร่วมรถกับนายอีกต่อไปแล้วคิน!”

หลายปีผ่านไปนิสัยก็ยังเหมือนเดิมไม่มีการปรับปรุงหรือการพัฒนาสำหรับผู้หญิงคนนี้เอาแต่ใจยังไงก็ไม่เคยเปลี่ยน ผมจึงถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่ายบอกเลยว่าโคตรเซง

“…”

“อย่ามาถอนหายใจใส่ฉันนะ”

เสียงตะคอกเกิดขึ้นอีกครั้งและครั้งนี้ผมก็เบี่ยงรถออกนอกข้างทางเพื่อจอดนิ่งก่อนที่จะลงจากรถคันหรูของนาซีทันทีโดยไม่สนใจเสียงเล็กแหลมอีกต่อไปถึงแม้หูมันจะได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งตามหลังมาก็เถอะ

“นาย นายคิน!”

“ฉันก็ไม่ทนร่วมรถกับเธออีกเหมือนกันนาซี”

ใบ้รับประทานสิเมื่ออยู่ๆ คินก็หยุดเดินหันหน้ามาประจันฉันโดยที่ฉันหยุดทันไม่อย่างงั้นหัวทิ่มตรงอกผู้ชายถ่อยคนนี้แน่

“มาพูดให้รู้เรื่องเลย!”

“เรื่อง?” ผมทวน

“เรื่องที่นายจับหน้าอกฉันไง มารับผิดชอบเดี๋ยวนี้!” ไม่รู้ไม่สนกับอะไรหน้าไหนทั้งนั้นฉันสนใจแค่เพียงคินต้องรับผิดชอบโดยการขอโทษ “ขอโทษทำได้ไหม”

“ไม่ได้เพราะคำว่าขอโทษใช้ได้ก็ต่อเมื่อทำอะไรที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่ในกรณีเมื่อกี้ฉันตั้งใจจับหน้าอกเธอ!”

“…”

“หรือที่ตามจะให้ทำมากกว่านั้น?”