CHAPTER 1

แรงสั่นไหวของดอกทิวลิปสีขาวบริสุทธิ์ช่อใหญ่ที่อยู่ในอ้อมกอดอวยเอนไปมาเกิดขึ้นเป็นระลอกๆ ในขณะที่เท้าใหญ่ก้าวย่างเดินไปด้านหน้าอย่างมั่นคง

ผู้ชายตัวสูงโปร่งมีเรือนผมสีน้ำตาลเหลือบดำส่วนผิวกายขาวสะท้อนออกมาจากสูทราคาแพงนั้นสามารถสะกดสายตาของครอบครัวอื่นๆ ที่เข้ามาไหว้คนในครอบครัวของตัวเองที่ต่างล่วงลับไปแล้วในสุสานแห่งนี้ซึ่งผู้ชายคนนี้ก็หาสนใจไม่ เขาได้เพียงแค่กระชับช่อดอกทิวลิปเข้าไปในอ้อมกอดให้มากขึ้นแล้วก็เดินไปต่อยังจุดหมาย

~ฟิ้ว~

สายลมเย็นๆ พัดตีวนเข้ามากระทบใบหน้าผมเหมือนกับเป็นการส่งสัญญาณแห่งความดีใจทันทีที่ก้าวเข้ามาในบริเวณเนินเขาลูกใหญ่ สายลมต่างพัดวนอยู่รอบตัวเสมือนอ้อมกอดอันอบอุ่นต่างถักทอขึ้นเพื่อเป็นสายสัมพันธ์ระหว่างผมกับแม่

ใช่แล้วครับผมมาหาแม่...

ถึงในขณะนี้ผมกับท่านจะอาศัยอยู่คนละโลกกันแล้วก็ตามแต่ท่านก็ไม่ได้หายไปจากความทรงจำเลย

ผู้หญิงที่เหมือนนางฟ้ามีรอยยิ้มหวานอบอุ่นอันงดงามประดับไว้บนใบหน้าสวยรูปไข่ บอกเลยว่าเวลาที่เปลี่ยนไปมันไม่สามารถพรากความทรงจำอันดีระหว่างผมกับท่านไปแน่ ความทรงจำพวกนั้นมันฝังลึกลงไปที่หน้าอกข้างซ้ายของผมไปหมดแล้วจะลืมก็ต่อเมื่อผมหมดลมหายใจ

นานแล้วสินะ...

นานแล้วที่ผมไม่ได้มาหาท่านเลย...

ร่างสูงคุกเข่าต่อหน้าหลุมศพของผู้เป็นแม่พร้อมทั้งใช้มือปัดเศษใบไม้แห้งสองสามใบที่ร่วงหล่นออกก่อนจะวางช่อดอกทิวลิปแสนสวยลงไป

ดอกไม้ที่ท่านชอบ ทิวลิปสีขาว

นัยน์ตาสีเทามองไปยังรูปของแม่ด้วยความรู้สึกที่หลากหลายมันมีทั้งความสุขความดีใจที่ต่างอบอวนไปด้วยความรักจากนั้นไม่นานมันก็เปลี่ยนไปเป็นความโหยหาความหว่าเว้

“ผมกลับมาแล้วครับแม่ ขอโทษที่ไม่ได้มาหานานเลย...”

เสียงทุ้มขาดลงไปดื้อๆ เหมือนกับว่าเขาพยายามอดกลั้นความรู้สึกอยู่ทว่าไม่นานนักน้ำเสียงอันสั่นเครือก็มาดังขึ้นอีกครั้งซึ่งมาพร้อมกับหยดน้ำตาของลูกผู้ชาย

“เธอ... อึก เธอทิ้งผมไปแล้วครับ”

ร่างสูงทิ้งตัวนั่งลงพิงกับหลุมศพของผู้เป็นแม่เหมือนหมดอาลัยตายอยากกับทุกสิ่งที่มันเกิดขึ้นเพียงไม่นานนัก การระบายด้วยคำพูดผ่านสายลมให้เป็นสื่อกลางไปถึงแม่เป็นทางเลือกที่ดีเพราะมันแน่นเปี่ยมเต็มอกไปหมดการระบายจึงเป็นทางออกที่ดีที่สุดถึงเนินหลุมศพของแม่จะตั้งอยู่ในที่สูงสามารถเห็นสภาพวิวทิวทัดธรรมชาติแบบสามร้อยหกสิบองศามันก็ไม่ช่วยเยียวยาสภาพจิตใจได้เลย

“เธอปฏิเสธผม...”

มนุษย์ทุกคนล้วนเกิดมาเพราะใช้กรรมที่ตนเองกระทำมันคงเป็นประโยคตายตัวสินะบนโลกใบนี้

คิน เป็นชื่อของผมเองครับ เกิดมาในครอบครัวที่มั่งมีด้วยเงินทองหรือเรียกกันว่าคาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดมันเป็นแบบนั้นแหละ คนอื่นๆ วัยรุ่นต่างรู้จักในนาม 7 VILLAIN ที่มีทั้งเงินตราอำนาจดูเท่ในสายตาส่วนผมนั้นคิดว่าร่ำรวยแล้วไง? ร่ำรวยก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยผิดหวังไม่เคยอกหักไม่เคยเสียใจ ผมพึ่งกลับไทยมาเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเพราะไปเรียนเฉพาะทางเกี่ยวกับสมอง อาชีพก็หมอนั่นแหละครับ

กลับมาก็ถูกปฏิเสธการแต่งงาน

“ลูกสะใภ้ที่ตั้งใจจะพามาหาแม่ไม่มีแล้วครับ...”

~ฟิ้ว~

สายลมพัดมาอีกครั้งปะทะเข้ากับตัวของผมเสมือนว่าแม่กำลังปลอบใจ ท่านคงรับรู้ว่าผมเจ็บปวดมากสินะก็แน่แหละในเมื่อเธอเป็นผู้หญิงที่ผมรักมากรักแบบอยากแต่งงานใช้ชีวิตด้วยกันทันทีที่กลับจากเรียนจบการตั้งครอบครัวมันก็เป็นสิ่งที่ผมประสงค์จะทำกับเธอเพียงคนเดียวแต่ไม่นึกว่ามันจะพังไม่เป็นท่า

“แต่แม่ไม่ต้องห่วงครับ แม่ก็รู้ว่าผมเข้มแข็งขนาดไหนแค่นี้ไม่ทำให้ลูกคนเก่งแม่เป็นอะไรแน่นอน ไม่เป็นอะไรแน่ครับ”

ยังไงทุกอย่างมันก็ต้องเดินหน้าต่อ ถึงมันจะเจ็บเจียนตายมากเพียงไหนก็ตามผมก็ต้องไม่เป็นอะไร โตแล้วผมต้องรับผิดชอบอีกหลายร้อยพันชีวิตแค่แผลหัวใจยังไงมันต้องรักษาให้หาย

“สักวันผมต้องรักษาใจตัวเองได้ครับแม่...”

อีกฟากหนึ่งสายฝนเม็ดเล็กกำลังโปรยปรายร่วงหล่นจากท้องฟ้ากว้างอย่างไม่ขาดสายราวกับรับรู้ความในใจของร่างเล็กที่กำลังเงยหน้ายืนโดดเดี่ยวมองพวกมันอยู่

นัยน์ตาสีน้ำตาลแดงมันมีทั้งความเศร้าความทุกข์ใจด้วยความระทมสักพักเดียวสายน้ำที่เอ่อล้นเต็มขอบตามันก็ไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้น

น้ำตาแห่งการจากลา

หลังจากที่นกเหล็กลำนั้นเหินทะยานขึ้นสู่ฟ้าฟากเพียงไม่ถึงสองนาทีร่างเล็กสูงประมาณร้อยหกสิบที่มองด้วยสายตาอาลัยนั้นก็ตัดใจหันหลังเดินออกมาพร้อมกับสายน้ำตาและเสียงสะอึกสะอื้นไป ไม่รู้สิว่าทำไมฉันต้องร้องไห้ออกมาด้วยทั้งที่ควรจะยินดีกับน้องสาวฝาแฝดของตัวเองด้วยซ้ำกับเส้นทางการไปเรียนต่อต่างประเทศของนาชา