ตอนที่ 1 หนูเอยของพี่

เสียงหัวเราะสดใสดังมาจากห้องนั่งเล่น ต้นเสียงคือหญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งที่กำลังนั่งดูการ์ตูนอย่างมีความสุข เธอชื่อ “เอย” ภันทิลา โชติพิสุทธิ์เมธา ลูกสาวคนเล็กของตระกูลใหญ่ เอยเป็นคนอ่อนหวาน ร่าเริง และเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ มากมาย แต่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ เพราะเธอมีพี่ชายที่ทั้งหวงและดุมาก

พี่ชายของเธอชื่อ “โอบ” อคิราห์ ปัจจุบันดำรงตำแหน่งประธานบริษัทใหญ่ของครอบครัว เอยจึงเลือกเรียนคณะบริหารธุรกิจเพื่อจะได้ช่วยงานพี่ชายในอนาคต

"ขำอะไรเสียงดังไปถึงหน้าบ้านเลย" เสียงทุ้มอบอุ่นดังขึ้นจากประตู อคิราห์เพิ่งกลับมาถึงบ้าน เขาอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นน้องสาวหัวเราะร่าเริงอยู่หน้าทีวี

"พี่โอบ กลับมาแล้วเหรอคะ เอยดูการ์ตูนอยู่ค่ะ สนุกมากเลย" หญิงสาวเงยหน้ามายิ้มกว้าง ตาหยีเป็นประกายสดใส อคิราห์อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปลูบหัวน้องสาวอย่างเอ็นดู

"พี่กลับมาแล้วครับ แต่เดี๋ยวต้องออกไปอีก นัดเพื่อนไว้"

พอได้ยินแบบนั้น เอยก็หน้าหงอยทันที เธอไม่ชอบอยู่บ้านคนเดียว ถึงจะมีแม่บ้านและการ์ดคอยดูแล แต่เธอก็รู้สึกเหงา โดยเฉพาะเมื่อพ่อแม่ทำงานอยู่ต่างประเทศ ทิ้งให้เธอกับพี่ชายอยู่กันสองคน

"อีกแล้วเหรอ พี่จะทิ้งเอยให้อยู่บ้านเหงาๆ อีกแล้วใช่มั้ย"

"จะเหงาได้ไง มีแม่นมกับแม่บ้านอยู่เต็มบ้าน"

"แต่ไม่ใช่พี่ชาย" เอยเถียงอย่างน้อยใจ ก่อนจะทำหน้ามู่ทู่ใส่เขา

อคิราห์รีบหันหน้าหนี เพราะเขาใจอ่อนกับน้องสาวเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

"เอยขอไปด้วยได้มั้ยคะ" เธอทำตาปริบๆ คล้ายลูกแมวที่กำลังอ้อน ขอไปด้วยน้ำเสียงออดอ้อนจนคนเป็นพี่ชายเกือบใจอ่อน แต่เขาต้องกลั้นใจปฏิเสธ

"ไม่ได้ ที่ที่พี่จะไปมันมีแต่ผู้ชาย แถมเป็นพวกห่ามๆทั้งนั้น เอยไปไม่ได้หรอก"

พอได้ยินแบบนั้น เอยก็ทำหน้าหงอยอีกครั้ง

"งั้นเอยไม่ไปก็ได้ แต่พี่ห้ามกลับดึกนะ แล้วก็ห้ามให้ผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้ด้วย!"

อคิราห์หัวเราะเบาๆ น้องสาวคนนี้ติดเขายิ่งกว่าเงา ขี้หวงขนาดที่ไม่ยอมให้ผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้เขาเลย

"คร้าบผม" เขาตอบพลางยื่นมือไปขยี้ผมน้องสาวอย่างหมั่นเขี้ยว

"ฮื่อ...ผมเอยเสียทรงหมดแล้ว" เธอทำหน้ามุ่ย ค้อนใส่พี่ชายหนึ่งที ก่อนจะหันกลับไปดูการ์ตูนต่ออย่างตั้งใจ

อคิราห์ยิ้มขำ ก่อนจะเดินขึ้นชั้นบนไปเตรียมตัว เขามีนัดคุยงานกับเพื่อนสนิทคนหนึ่ง ชื่อ “ภูผา” พีรวัส นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่หลายบริษัทอยากร่วมงานด้วย แต่ภูผาเป็นคนเลือกคน หากเขาไม่อยากร่วมงานกับใคร ต่อให้เสนออะไรมาก็ไม่รับ ส่วนเรื่องผู้หญิงนั้นไม่ต้องพูดถึง ต่อให้มีผู้หญิงสวยๆ เข้ามาหา เขาก็ปฏิเสธหมด จนใครๆ เข้าใจว่าเขาชอบผู้ชาย แต่ความจริงไม่ใช่เลย

"พี่ไปแล้วนะ เดี๋ยวรีบกลับมา" อคิราห์ตะโกนบอกน้องสาวหลังแต่งตัวเสร็จ พอลงมาชั้นล่างก็เห็นเอยยังนั่งดูการ์ตูนอยู่ในท่าเดิม

"อย่ากลับดึกนะคะ เอยจะรอนอนพร้อมพี่" หญิงสาวหันมายิ้มหวานให้พี่ชาย

"ครับ" อคิราห์พยักหน้าให้ ก่อนจะออกจากบ้านไป

"ขอไปด้วยก็ไม่ให้ไป..." เอยพึมพำในลำคออย่างงอนๆ ก่อนจะหันไปหยิบขนมที่แม่นมเพิ่งยกมาให้ แล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย

บริษัท

ภายในห้องทำงานกว้างขวางและหรูหรา ร่างสูงของชายหนุ่มกำลังนั่งเซ็นเอกสารอย่างเร่งรีบ เพราะมีนัดสำคัญกับเพื่อนสนิท แต่เอกสารตรงหน้ายังจัดการไม่เสร็จ เขาคือ ภูผา พีรวัส ประธานบริษัทมหัทธนวงศ์กรุ๊ป ผู้รับหน้าที่บริหารกิจการแทนผู้เป็นพ่อตั้งแต่อายุยังน้อย จนสามารถพาบริษัทเติบโตอย่างมั่นคง และกลายเป็นที่รู้จักในวงการธุรกิจ

ภูผาเป็นคนเงียบขรึม หน้านิ่ง และไม่เปิดรับใครง่ายๆ จนเป็นที่ร่ำลือว่าเขาอาจไม่ชอบผู้หญิง เพราะแม้จะมีสาวๆ มากหน้าหลายตา โดยเฉพาะบรรดาลูกสาวเจ้าของบริษัทใหญ่ๆ พากันเสนอตัวเข้าหาเพื่อหวังสร้างความสัมพันธ์ทางธุรกิจ เขาก็ไม่เคยชายตามองเลยสักคน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เชิญครับ" เขาขานรับโดยไม่ละสายตาจากเอกสารตรงหน้า

"ยังไม่เสร็จอีกเหรอ ขยันจริงนะท่านประธานสุดฮอต" เสียงแซวอย่างคุ้นเคยดังขึ้น พร้อมกับร่างของ อคิราห์ โชติพิสุทธิ์เมธา ก้าวเข้ามาในห้อง

ภูผาเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนทันที ก่อนจะถอนหายใจ

"ใกล้เสร็จแล้ว รอแป๊บนึง"

อคิราห์มองนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้เป็นเวลาทุ่มกว่าแล้ว

"โอเค แต่กูต้องกลับก่อนสามทุ่มนะ"

"รีบกลับไปทำไมวะ ไม่มีเมียให้กลับไปรอซะหน่อย"

"น้องสาวกูรอนอนพร้อมกู"

ภูผาขมวดคิ้ว "มึงมีน้องสาวด้วยเหรอ ไม่เห็นเคยบอก"

อคิราห์หยิบหมอนจากโซฟาปาใส่เพื่อนทันที แต่ภูผาหลบทัน ก่อนจะหัวเราะเบาๆ อย่างหมั่นไส้

"เฮ้ย มึงจะปาหมอนใส่กูทำไม"

"มึงจำเอยไม่ได้เหรอ"

ภูผาส่ายหน้าอย่างมึนๆ ทำให้อคิราห์เริ่มหงุดหงิด เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดรูปถ่ายของน้องสาวให้เพื่อนดู

"นี่ มึงจำได้ยัง?"

ภูผามองรูปนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

ปัง!

เสียงฝ่ามือตบโต๊ะดังลั่นจนภูผาสะดุ้ง

"มึงยิ้มอะไรเนี่ย! คิดไม่ดีกับน้องกูรึเปล่า?" อคิราห์จ้องเพื่อนเขม็ง เพราะรู้ดีว่าน้องสาวตัวเองทั้งน่ารักและน่าเอ็นดู ใครเห็นก็อยากเข้าหา

"เปล่า..." เสียงตอบสูงอย่างมีพิรุธ ทำให้อคิราห์เริ่มไม่ไว้ใจ

"ตกลงจำได้รึยัง?"

ภูผาพยักหน้า ก่อนจะยิ้มออกมาอีกครั้ง

"หนูเอย ไม่เจอกันตั้งหลายปี โตเป็นสาวแล้วเหรอเนี่ย"

อคิราห์ถึงกับหูผึ่ง รีบชี้หน้าเพื่อน

"มึงอย่ายุ่งกับน้องสาวกูนะเว้ย กูหวง!"

ภูผายักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะก้มหน้ากลับไปสนใจเอกสารเหมือนเดิม แต่ในใจกลับไม่เป็นแบบนั้นเลย ภาพรอยยิ้มน่ารักในรูปยังติดตาเขาไม่หาย

เขาจำได้ดี ครั้งสุดท้ายที่เจอเอยคือตอนที่เธอยังเป็นเด็กหญิงตัวเล็กๆ อายุราว 9-10 ขวบ หลังจากนั้นเขาก็ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ จนไม่ได้เจอกันอีกเลย

"ไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กน้อยวันนั้นจะโตเป็นสาวได้ขนาดนี้... หนูเอยของพี่" เขาคิดในใจอย่างหวั่นไหว

"เสร็จรึยังวะ กูต้องกลับก่อนสามทุ่ม ถ้ากลับช้ากูโดนน้องงอนแน่" อคิราห์พูดก่อนจะลุกเดินไปที่ประตู

ภูผาหัวเราะเบาๆ แล้วรีบเก็บเอกสารแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้อคิราห์ยืนเกาหัวแกรก ๆ ด้วยความงุนงง

,