บทที่ 9

"นี่นาย มืดขนาดนี้แล้วทำไมไม่เปิดไฟ"

"ไฟฟ้ามีที่ไหนล่ะ"

"อะไรนะ บ้านหลังใหญ่โตจะไม่มีไฟฟ้าใช้ได้ยังไง?"

"ไม่มีไฟขึ้นมาหรอกบนดอยสูงขนาดนี้ใครเขาจะต่อไฟขึ้นมาให้"

"แล้วเครื่องใช้ไฟฟ้าที่นี่มีไว้ทำไม"

"ก็เอาไว้ใช้กับเครื่องปั่นไฟไง"

"ก็ไปเปิดเครื่องปั่นไฟสิ"

"เครื่องปั่นไฟมีจำกัดเอาไว้ใช้แค่ยามจำเป็น"

"อะไรนะอย่าบอกว่าจะให้ฉันอยู่มืดๆ"

"มีเทียนให้"

"ฉันไม่อยู่ที่นี่หรอกนะ"

"ไม่อยู่ก็ต้องอยู่จนกว่าหนี้ของพี่ชายเธอจะหมด"

"นั่นมันไม่ใช่หนี้ของฉันสักหน่อย"

"ถ้าเธอจะพูดเรื่องเดิมฉันไม่พูดด้วยแล้วนะ ใกล้มืดแล้วด้วยฉันต้องไป..."

"ไปไหน"

"ก็ไปอาบน้ำน่ะสิ มืดมาจะทำอะไรก็ลำบาก"

"อาบน้ำที่ไหน"

"ที่นี่ไม่มีน้ำประปาใช้หรอกนะ น้ำบาดาลก็ต้องรอตอนเปิดเครื่องปั่นไฟ"

"อะไรนะ?"

"จะตกใจอะไรนักหนา"

"บ้านยังกับคฤหาสน์จะไม่มีน้ำใช้ได้ยังไง"

"บ้านยังกับคฤหาสน์มันก็เป็นบ้านของเจ้านาย ส่วนเราเป็นขี้ข้าก็อยู่ที่เรือนคนใช้" ใช่แล้วห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่ พลอยไพลินตื่นขึ้นมาก็คือห้องคนรับใช้ ซึ่งอยู่นอกบ้านหลังใหญ่

"แล้วบ้านหลังใหญ่มีน้ำใช้ไหม"

"ก็บอกแล้วไงว่าจะมีตอนที่เปิดเครื่องปั่นไฟ" งานนี้เขาลงทุนมากยอมตัดน้ำตัดไฟแล้วติดตั้งเครื่องปั่นไฟเพื่อให้มันสมจริงที่สุด

แต่ที่จริงมันก็ไม่ใช่แผนที่เขาจะใช้กับเธอก่อนหน้านี้หรอก แผนนี้เขาคิดขึ้นตอนที่เจอหน้าเธอที่สนามบิน และเขาก็สั่งให้ลูกน้องจัดการตอนที่เธอหมดสติ

"แล้วถ้าจะเข้าห้องน้ำทำยังไง?"

"ในป่า"

"ห๊า?"

"จะชวนคุยอีกนานไหม"

"แล้วฉันต้องอาบน้ำที่ไหน"

"มีบ่อน้ำ"

"นายเปิดเครื่องปั่นไฟก่อนได้ไหม ฉันจะเปิดน้ำใส่ถังไว้"

"แบบนั้นก็ไม่ได้เพราะเครื่องปั่นไฟที่นี่เปิดได้แค่อาทิตย์ละครั้ง"

"บ้าไปแล้ว แล้วเมื่อไรจะติดต่อกับเจ้านายของนายได้" เธอต้องเร่งคุยกับเจ้านายของไอ้หมอนี่ให้ได้ก่อน

"เจ้านายกำลังไปเที่ยวรอบโลกกับเมียอยู่"

"อะไรนะ!?"

"จะเสียงดังทำไมหนวกหู"

"ฉันไม่อยู่บ้านหลังนี้กับนายแค่สองคนหรอกนะ"

"หรืออยากอยู่คนเดียว" สายตาคมมองกรอกซ้ายทีขวาทีเพื่อทำให้อีกฝ่ายระแวงสิ่งที่มองไม่เห็น

"ฉันไม่กลัวหรอกไม่ต้องมาแกล้งหลอก"

"ก็ได้ถ้าเธออยากอยู่คนเดียว" เขาหันหลังให้ทันทีที่พูดจบ

"นายจะไปไหน"

"ก็เธออยู่คนเดียวได้ไม่ใช่เหรอ"

"นายไม่กลัวว่าฉันจะหนีหรือไง"

"ถ้าอยากเป็นอาหารสัตว์ป่าก็เชิญ"

"สัตว์ป่า? ที่นี่มีสัตว์ป่าด้วยเหรอ"

"เธอก็แหกตาดูหน่อยสิรอบข้างมีแต่ป่ากับภูเขา แบบนี้แหละสัตว์ป่าชอบอาศัยอยู่"

"ดะ.. เดี๋ยวก่อนนายจะไปไหน"

"เธอไล่ฉันไปจากที่นี่ไม่ใช่เหรอ"

"พาฉันไปดูสิว่าบ่อน้ำอยู่ที่ไหน"

"ตกลงไม่ไล่แล้ว?"

"พูดมาก"

"ไปเตรียมเสื้อผ้าเราต้องอาบน้ำที่บ่อน้ำด้วย"

"เสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ฉันอยู่ในกระเป๋าหมด แล้วกระเป๋าไปไหน"

"ใครจะแบกของพวกนั้นขึ้นมาให้เธอหนักจะตาย"

"แล้วนายจะให้ฉันเอาเสื้อผ้าที่ไหนมาเปลี่ยน"

"ในตู้มีเสื้อผ้า"

"เสื้อผ้าแบบนั้นฉันไม่ใส่หรอกนะ"

"เรื่องของเธอ"

"เดี๋ยวก่อนสิ"

"อะไรอีกล่ะเห็นไหมว่ามันมืดแล้ว"

"ก็ได้รอฉันก่อน" พลอยไพลินรีบกลับไปที่ห้องแล้วหยิบเอาเสื้อผ้าที่มีอยู่ในตู้พร้อมกับผ้าเช็ดตัวออกมาด้วย

"บ้านก็หลังใหญ่โตทำไมดูกันดารจัง" หญิงสาวยอมเดินตามลัดเลาะออกมาทางหลังบ้าน

"แถวนี้ห้ามพูดมากนะ ถ้าสัตว์ป่าได้ยินมันจะมาเขมือบหัวเธอ"

"ไม่ต้องมาหลอกฉัน"

ก๊อกแก๊ก เสียงเหมือนมีอะไรหักกิ่งไม้หรือเหยียบกิ่งไม้อยู่ไม่ไกลจากคนทั้งสอง

"กรี๊ดด"

อึบ! คนตัวเล็กตกใจกระโดดเข้าไป เกาะร่างของเขาแบบลืมตัว

"นี่นาย มืดขนาดนี้แล้วทำไมไม่เปิดไฟ"

"ไฟฟ้ามีที่ไหนล่ะ"

"อะไรนะ บ้านหลังใหญ่โตจะไม่มีไฟฟ้าใช้ได้ยังไง?"

"ไม่มีไฟขึ้นมาหรอกบนดอยสูงขนาดนี้ใครเขาจะต่อไฟขึ้นมาให้"

"แล้วเครื่องใช้ไฟฟ้าที่นี่มีไว้ทำไม"

"ก็เอาไว้ใช้กับเครื่องปั่นไฟไง"

"ก็ไปเปิดเครื่องปั่นไฟสิ"

"เครื่องปั่นไฟมีจำกัดเอาไว้ใช้แค่ยามจำเป็น"

"อะไรนะอย่าบอกว่าจะให้ฉันอยู่มืดๆ"

"มีเทียนให้"

"ฉันไม่อยู่ที่นี่หรอกนะ"

"ไม่อยู่ก็ต้องอยู่จนกว่าหนี้ของพี่ชายเธอจะหมด"

"นั่นมันไม่ใช่หนี้ของฉันสักหน่อย"

"ถ้าเธอจะพูดเรื่องเดิมฉันไม่พูดด้วยแล้วนะ ใกล้มืดแล้วด้วยฉันต้องไป..."

"ไปไหน"

"ก็ไปอาบน้ำน่ะสิ มืดมาจะทำอะไรก็ลำบาก"

"อาบน้ำที่ไหน"

"ที่นี่ไม่มีน้ำประปาใช้หรอกนะ น้ำบาดาลก็ต้องรอตอนเปิดเครื่องปั่นไฟ"

"อะไรนะ?"

"จะตกใจอะไรนักหนา"

"บ้านยังกับคฤหาสน์จะไม่มีน้ำใช้ได้ยังไง"

"บ้านยังกับคฤหาสน์มันก็เป็นบ้านของเจ้านาย ส่วนเราเป็นขี้ข้าก็อยู่ที่เรือนคนใช้" ใช่แล้วห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่ พลอยไพลินตื่นขึ้นมาก็คือห้องคนรับใช้ ซึ่งอยู่นอกบ้านหลังใหญ่

"แล้วบ้านหลังใหญ่มีน้ำใช้ไหม"

"ก็บอกแล้วไงว่าจะมีตอนที่เปิดเครื่องปั่นไฟ" งานนี้เขาลงทุนมากยอมตัดน้ำตัดไฟแล้วติดตั้งเครื่องปั่นไฟเพื่อให้มันสมจริงที่สุด

แต่ที่จริงมันก็ไม่ใช่แผนที่เขาจะใช้กับเธอก่อนหน้านี้หรอก แผนนี้เขาคิดขึ้นตอนที่เจอหน้าเธอที่สนามบิน และเขาก็สั่งให้ลูกน้องจัดการตอนที่เธอหมดสติ

"แล้วถ้าจะเข้าห้องน้ำทำยังไง?"

"ในป่า"

"ห๊า?"

"จะชวนคุยอีกนานไหม"

"แล้วฉันต้องอาบน้ำที่ไหน"

"มีบ่อน้ำ"

"นายเปิดเครื่องปั่นไฟก่อนได้ไหม ฉันจะเปิดน้ำใส่ถังไว้"

"แบบนั้นก็ไม่ได้เพราะเครื่องปั่นไฟที่นี่เปิดได้แค่อาทิตย์ละครั้ง"

"บ้าไปแล้ว แล้วเมื่อไรจะติดต่อกับเจ้านายของนายได้" เธอต้องเร่งคุยกับเจ้านายของไอ้หมอนี่ให้ได้ก่อน

"เจ้านายกำลังไปเที่ยวรอบโลกกับเมียอยู่"

"อะไรนะ!?"

"จะเสียงดังทำไมหนวกหู"

"ฉันไม่อยู่บ้านหลังนี้กับนายแค่สองคนหรอกนะ"

"หรืออยากอยู่คนเดียว" สายตาคมมองกรอกซ้ายทีขวาทีเพื่อทำให้อีกฝ่ายระแวงสิ่งที่มองไม่เห็น

"ฉันไม่กลัวหรอกไม่ต้องมาแกล้งหลอก"

"ก็ได้ถ้าเธออยากอยู่คนเดียว" เขาหันหลังให้ทันทีที่พูดจบ

"นายจะไปไหน"

"ก็เธออยู่คนเดียวได้ไม่ใช่เหรอ"

"นายไม่กลัวว่าฉันจะหนีหรือไง"

"ถ้าอยากเป็นอาหารสัตว์ป่าก็เชิญ"

"สัตว์ป่า? ที่นี่มีสัตว์ป่าด้วยเหรอ"

"เธอก็แหกตาดูหน่อยสิรอบข้างมีแต่ป่ากับภูเขา แบบนี้แหละสัตว์ป่าชอบอาศัยอยู่"

"ดะ.. เดี๋ยวก่อนนายจะไปไหน"

"เธอไล่ฉันไปจากที่นี่ไม่ใช่เหรอ"

"พาฉันไปดูสิว่าบ่อน้ำอยู่ที่ไหน"

"ตกลงไม่ไล่แล้ว?"

"พูดมาก"

"ไปเตรียมเสื้อผ้าเราต้องอาบน้ำที่บ่อน้ำด้วย"

"เสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ฉันอยู่ในกระเป๋าหมด แล้วกระเป๋าไปไหน"

"ใครจะแบกของพวกนั้นขึ้นมาให้เธอหนักจะตาย"

"แล้วนายจะให้ฉันเอาเสื้อผ้าที่ไหนมาเปลี่ยน"

"ในตู้มีเสื้อผ้า"

"เสื้อผ้าแบบนั้นฉันไม่ใส่หรอกนะ"

"เรื่องของเธอ"

"เดี๋ยวก่อนสิ"

"อะไรอีกล่ะเห็นไหมว่ามันมืดแล้ว"

"ก็ได้รอฉันก่อน" พลอยไพลินรีบกลับไปที่ห้องแล้วหยิบเอาเสื้อผ้าที่มีอยู่ในตู้พร้อมกับผ้าเช็ดตัวออกมาด้วย

"บ้านก็หลังใหญ่โตทำไมดูกันดารจัง" หญิงสาวยอมเดินตามลัดเลาะออกมาทางหลังบ้าน

"แถวนี้ห้ามพูดมากนะ ถ้าสัตว์ป่าได้ยินมันจะมาเขมือบหัวเธอ"

"ไม่ต้องมาหลอกฉัน"

ก๊อกแก๊ก เสียงเหมือนมีอะไรหักกิ่งไม้หรือเหยียบกิ่งไม้อยู่ไม่ไกลจากคนทั้งสอง

"กรี๊ดด"

อึบ! คนตัวเล็กตกใจกระโดดเข้าไป เกาะร่างของเขาแบบลืมตัว