ep2

งานแต่งงานของลูกสาวคุณเพียงพิศ ไฮโซชื่อดังถูกกล่าวขวัญถึงเป็นวงกว้างว่าเป็นการแต่งงาน เพื่อใช้หนี้ท่วมหัว ให้ตัวเองชูคออยู่ในสังคมได้ แม้งานแต่งจะถูกจัดขึ้นอย่างสมเกียรติอย่างที่เพียงพิศต้องการ แต่เพราะเจค จักรินทร์ พ่อหมายหย่าร้างกับภรรยาสาวไฮโซที่มีลูกด้วยกัน ๑ คนและเพิ่งแต่งงานใหม่ไปเมื่อไม่นานมานี้ ทำให้หลายคนมองว่าการแต่งงานของเขาในครั้งนี้ มันไม่ได้มาจากความรัก แต่เพราะเจ้าบ่าวต้องการเอาชนะอดีตภรรยา และแม่ของเจ้าสาวนั้น ต้องการใช้หนี้ จึงสมประโยชน์ทั้งสองฝ่าย

ในงานแต่งงาน พิตต้าพยายามฝืนยิ้มเพื่อให้งานผ่านไปได้ด้วยดี ทั้งที่หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเห็นรอยยิ้มกริ่มของเจ้าบ่าว ก็ยิ่งทำให้เธอนึกเคืองใจมากยิ่งขึ้น เธอคิดว่าไม่ใช่แค่เขาเอาชนะเมียเก่าของเขาเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าเขากำลังเอาชนะเธอด้วย

หญิงสาวคิดวางแผนในใจ เขาบอกเองว่าถ้าเขาเบื่อเธอการแต่งงานระหว่างเขาและเธอก็ไม่อยู่ยืดเยื้อยาวนาน ถ้าอย่างนั้นเธอจะต้องแคร์ทำไม ทำให้เขาเบื่อๆ เดี๋ยวเขาก็ทิ้งเธอไปเอง แต่สิ่งที่เธอต้องทน ก็แค่คำคนที่ซุบซิบนินทาว่าแต่งกันหม้อข้าวยังไม่ทันดำ ซึ่งเธอคิดว่าถึงหม้อข้าวจะไม่ทันดำ ก็หม้อข้าวของเธอ ไม่ใช่หม้อข้าวของคนอื่น

“จะนั่งอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม?”

เสียงห้าวๆ ดังขึ้น พร้อมเสียงประตูห้องน้ำปิดลง ชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธอในนิตินัย นุ่งผ้าเช็ดตัวสีขาวออกมาจากห้องน้ำ ศีรษะของเขาเปียกลู่ หยาดน้ำเกาะพราวอยู่บนผมหยักศกที่ยาวเคลียบ่า เขากำลังใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเช็ดอยู่อย่างลวกๆ แม้ว่าชายหนุ่มจะอายุน้อยกว่าแม่เธอไม่กี่ปี ทว่า..ใบหน้าของเขายังคงหล่อเหลาตามประสาลูกครึ่งยุโรป จมูกโด่งคมสัน ริมฝีปากบางเฉียบภายใต้เรียวหนวดเล็กๆ และเคราเขียวครึ้ม นัยน์ตาเขาคมกริบจนเธอเชื่อว่าไม่น่ามีสาวๆ คนไหนทนจ้องตาของเขาได้นาน

พิตต้าเจอหนุ่มหล่อมามาก ทำให้เธอไม่ได้ใส่ใจเขานัก แม้ว่าเพื่อนสนิทของเธอจะอิจฉาเธออยู่บ้างที่ได้แต่งงานกับหนุ่มรูปหล่อ พ่อรวย เจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ชื่อดังอย่างนายเจค แต่เธอกลับรู้สึกกระอักกระอ่วนในใจที่ต้องแต่งงานกับพ่อหม้ายลูกติด หญิงสาวมองหน้าเขานิ่งๆ ก่อนจะตอบอย่างเมินๆ อย่างไม่สนใจนัก

“ก็คุณอาบน้ำอยู่ จะให้ฉันทำอะไรได้ล่ะ”

ชายหนุ่มยิ้มเล็กๆ อย่างไม่ใส่ใจในคำเหน็บแนมของเธอ เขาเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า แล้วหยิบชุดมาสวมใส่ต่อหน้าเธออย่างไม่อาย และแน่นอนว่าเธอเองก็ไม่ได้มองเขาแม้แต่หางตา

“ผมนึกว่าคุณจะเรียกใครมาช่วยคุณถอดชุดเสียอีก ดูท่าทางจะถอดยาก แล้วก็ทรงผมเกล้ามวยนั่นก็ดูว่าจะถอดยากใช่เล่น”

เขามองเธอแล้วอดหัวเราะเบาๆ อีกครั้งไม่ได้ วันนี้เขาเหนื่อยกับการเตรียมงานและต้อนรับแขกเหรื่อจำนวนมาก ทั้งยังดื่มค่อนข้างหนักกับเพื่อนๆ ที่มาแสดงความยินดี ส่วนเจ้าสาวของเขา จะว่าไปเขาก็สนใจเธออยู่บ้าง ไม่อย่างนั้นก็คงไม่แต่งงานกับเธอ

“ฉันไม่รู้นี่ว่าคุณไม่ถือ ถ้าจะให้ใครเข้ามาในห้องหอ”

“ถือ?...โอ้โห..นี่ผมคิดว่าผมแต่งงานกับลูกครึ่งที่มีความเป็นฝรั่งจ๋า กลับกลายเป็นว่าผมแต่งงานกับหญิงไทย ผู้ยึดมั่นในความเชื่อหรอกเหรอเนี่ย”

พิตต้าตวัดสายตามองเขาและพบว่าเขาสวมชุดนอนเรียบร้อยแล้ว จึงลุกขึ้นยืนแล้วเดินเลี่ยงไปที่ตู้เสื้อผ้า

“ฉันไม่ถือหรอกค่ะ แต่คิดว่าคุณถือ เพราะหน้าห้องถูกล็อคไว้นี่คะ ซึ่งฉันก็ไม่แปลกใจนักหรอก เพราะคุณแม่บอกไว้ว่าเข้าห้องหอแล้วห้ามออกมา เดี๋ยวจะอยู่กันไม่ยืด”

“หน้าห้องล็อคไว้หรือ? คุณคิดว่าผมสั่ง”

เขามองเธอด้วยสายตาคำถาม ก่อนจะทิ้งตัวลงบนที่นอนทั้งที่ผมยังไม่แห้ง

พิตต้าเห็นอย่างนั้นก็เดินไปเปิดลิ้นชักแล้วหยิบไดร์เป่าผมออกมาเสียบปลั๊ก

“ฉันว่าคุณมาเป่าผมก่อนดีกว่า นอนทั้งที่ผมเปียกๆ อย่างนั้น เดี๋ยวจะไม่สบาย”

“ห่วงผมด้วยเหรอ?”

เขาเด้งตัวขึ้นอย่างที่นอนแทบจะทันที แล้วเดินไปนั่งที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งอย่างว่าง่าย แต่พิตต้ากลับวางไดร์เป่าผมไว้ที่โต๊ะแล้วเดินถือผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป โดยที่เขาไม่ทันได้คว้าตัวเธอไว้

“ว้า...นึกว่าจะเป่าผมให้เสียอีก”

ชายหนุ่มส่ายหน้าเบาๆ ด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะยกไดร์เป่าผมขึ้นเป่าผมตัวเองแล้วมองไปที่หน้าประตูห้องน้ำด้วยรอยยิ้มอย่างมีความหมาย