7.รู้สึกว่าเธอพิเศษ

7.รู้สึกว่าเธอพิเศษ

ตกบ่ายแก่ๆ อาทิตย์ตื่นขึ้นมา เขารีบลงไปชั้นล่างของบ้าน เขาอยากจะไปรับลูกชายที่โรงเรียนเพราะวันนี้เขาไม่ได้ไปทำงาน อยากจะมีเวลาให้ลูกชายบ้าง

"ป้าอุ่นเห็นมิรามั้ยครับ" ดูจากเวลาแล้วเธอน่าจะไปรับน้องเกียร์แล้วมั้ง สงสัยเขาจะลงมาช้าไป

"ไปรับคุณหนูแล้วค่ะ พึ่งจะเดินออกไปเมื่อสักครู่นี้เองค่ะ"

"ขอบคุณครับ" อาทิตย์รีบหยิบกุญแจรถ แล้วขับรถตามเธอไป เพราะโรงเรียนอยู่ห่างจากบ้านประมาณกิโลเดียวเท่านั้น ซึ่งมันก็ไม่ได้ไกลมาก เช้ามิราก็เดินไปส่ง ตกบ่ายเธอก็เดินไปรับ เธอทำแบบนี้ทุกวัน ที่จริงที่บ้านก็มีคนขับรถให้ แต่มันต้องขับอ้อมซึ่งรถก็ติด เธอจึงเลือกที่จะเดินไปรับเพราะได้ผ่านตลาดด้วย และเธอก็ชอบพาน้องเกียร์แวะซื้อขนมที่ตลาดเป็นประจำ

"ปริ๊นๆ มิราขึ้นรถ" เขาขับรถตามเธอทันพอดี ถ้าหลุดจากตรงนี้เธอต้องเดินเข้าซอย สงสัยต้องไปเจอกันที่หน้าโรงเรียนแน่ๆ ดีนะที่เธอยังเดินไปไม่ถึงไหน เมื่อเขาเห็นเธอเขาจึงรีบเรียกให้เธอขึ้นรถ

"คุณอาทิตย์" มิราไม่คิดว่าเขาจะขับรถตามเธอมา ถ้ารู้ว่าจะมารับเองเธอจะได้ไม่ต้องมา

"ขึ้นรถสิ ผมก็อยากไปรับน้องเกียร์เหมือนกัน"

"ค่ะๆ " เธอรีบขึ้นรถทันที เมื่อมาถึงหน้าโรงเรียนมิรากับอาทิตย์ ก็มารอรับน้องเกียร์อยู่ที่หน้าโรงเรียนรอให้คุณครูประจำชั้นมาส่งหน้าประตูโรงเรียน เมื่อเด็กชายตัวน้อยเห็นป๊ะป๋ามารับเท่านั้นแหละ น้องเกียร์ดีใจมากรีบวิ่งเข้ามาหาผู้เป็นป๊ะป๋าทันที

"มามี้พาป๊ะป๋ามารับเกียร์ด้วยเหรอครับ" เด็กชายตัวน้อยวัยสามขวบ ถามขึ้นอย่างดีใจเพราะป๊ะป๋าของเขาเคยมาส่งก็จริง แต่ยังไม่เคยมารับเลย

"ดีใจมั้ยครับ" มิราถามเพราะรู้สึกว่าน้องเกียร์ดูตื่นเต้นที่ป๊ะป๋ามารับ

"ดีใจครับ ก็ป๊ะป๋าไม่เคยมารับเกียร์เลย" ลูกชายตัดพ้อ เป็นเพราะเขาต้องทำงาน เวลาที่มีให้ลูกชายจึงน้อย บางวันกลับบ้านไปน้องเกียร์หลับไปแล้วก็มี

"เอางี้เพื่อเป็นการไถ่โทษ น้องเกียร์อยากกินอะไร วันนี้ป๊าป๋าจะพาไปกินดีมั้ยครับ" อาทิตย์รู้ว่าลูกชายของเขาเอาอะไรมาล่อนิดๆ หน่อยๆ เดี๋ยวก็หายงอนแล้ว น้องเกียร์ก็เหมือนเด็กๆ ทั่วไปนั่นแหละ

"ดีครับ เกียร์อยากกินไอติม ป๊ะป๋าจะพาไปมั้ยครับ" อาทิตย์ยังไม่ยอมรับปาก เพราะร้านที่น้องเกียร์ชอบไปทานคนเยอะมากทุกวัน เป็นร้านเจ้าประจำ แล้วเขาก็รู้ว่าน้องเกียร์ต้องหมายถึงร้านนี้แน่ๆ

"ไปสิคะ" มิราตอบแทนผู้เป็นพ่อ เพราะเห็นว่ามันไม่ได้หนักหนาอะไร แล้วเธอก็คิดว่าคนเป็นพ่อก็น่าจะมีเวลาให้ลูกบ้าง เพราะที่ผ่านมาจากที่เธอเห็นคุณอาทิตย์ก็เอาแต่ทำงาน วันนี้จึงเป็นโอกาสที่ดีที่จะได้พาน้องเกียร์ไปทานของที่แกชอบบ้าง

"เย้ๆ " อาทิตย์หันมามองหน้าหญิงสาวที่ตอบแทนเขา แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรเธอ แค่ยิ้มๆ ให้ ยังไงเขาก็ต้องตอบตกลงอยู่แล้วล่ะ

"ไปก็ไปครับ...ขึ้นรถ" น้องเกียร์รีบดึงมือมิราไปที่รถทันที ด้วยความที่กลัวว่าป๊าป๋าจะเปลี่ยนใจ

"เอ่อมิราว่า...น้องเกียร์ไปกับป๊ะป๋าสองคนดีกว่าเดี๋ยวมิรากลับไปรอที่บ้านนะคะ" เธอไม่อยากไปเทียบกับเจ้านายยังไงเธอก็เป็นแค่พี่เลี้ยงเธอรู้ตัวเองดี

"ถ้ามามี้ของลูกไม่ไป น้องเกียร์ก็จะไม่ได้ไป" เขาบอกลูกชายแล้วเดินขึ้นรถไปนั่งประจำที่คนขับทันที เขารู้ว่ายังไงซะเธอก็ต้องยอมไปแน่ๆ เพราะที่ผ่านมาเขาเห็นว่าเธอเป็นคนตามใจเด็กมากขนาดไหน ดูจากที่น้องเกียร์ยอมให้เธอมาเป็นมามี้ให้และเขาก็พูดถึงขนาดนี้ถ้าไปยอมไปด้วยกันนะ...แต่ในขณะที่อาทิตย์ขึ้นรถไปแล้ว เขาก็แอบลุ้นว่าน้องเกียร์จะอ้อนเธอสำเร็จหรือเปล่า

"มามี้ ไปนะครับถ้ามามี้ไม่ไป..." น้องเกียร์บอกเสียงอ่อย แล้วทำหน้าเศร้าๆ ทำให้พี่เลี้ยงอย่างเธอมีหรือจะทำให้เด็กผิดหวัง

"ไปก็ไปค่ะ" จะให้เธอเป็นสาเหตุทำให้น้องเกียร์ไม่ได้ไปกินไอติมได้ยังไง

"ไชโย! ไปกันครับ" แล้วมิรากับน้องเกียร์ก็ขึ้นมานั่งบนรถเรียบร้อย โดยทั้งสองนั่งอยู่ด้านหลังส่วนคุณอาทิตย์นั่งอยู่ด้านหน้าคนเดียวซึ่งเขาทำหน้าที่เป็นคนขับรถ

"ตกลงมามี้ของลูกจะไปด้วยกันหรือเปล่า" อาทิตย์ถามลูกชายแต่สายตาของเขาแอบมองเธอผ่านกระจกไปยังด้านหลัง

"ไปครับ" อาทิตย์ยิ้มออกมาเมื่อน้องเกียร์ตอบ ส่วนมิราเธอไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ ถึงอยากให้เธอไปด้วย แถมยังเรียกเธอว่ามามี้อีก แค่น้องเกียร์เรียกคนเดียวเธอก็เขินจะแย่อยู่แล้ว แล้วอาทิตย์ก็ขับรถมาจอดหน้าร้านไอติม ที่เป็นร้านโปรดของน้องเกียร์ แล้วพากันเดินเข้าไปในร้านวันนี้คนก็ยังคงเยอะเหมือนเดิมทุกวัน

"รถเยอะจังเลยนะคะ" มิราเอ่ยขึ้นมาเบาๆ เพราะเห็นรถที่จอดอยู่หน้าร้าน

"ครับเยอะแบบนี้ทุกวัน ผมถึงได้ลังเลไง" ก็ตอนที่เธอตอบตกลงแทนเขาไง

"แล้วทำไมไม่ไปร้านอื่นค่ะ"

"เดี๋ยวเธอก็รู้ว่าทำไมลูกชายผมถึงไม่ไปร้านอื่น" พออาทิตย์เปิดร้านเข้าไปมิราถึงกับร้องโอ้โห ร้านนี้เป็นร้านขนมหวานมีหลากหลายให้เลือก ไม่ว่าจะเป็นจำพวกน้ำ ชา กาแฟ ขนมไทย ขนมเค๊ก ของฝาก หรือไอศครีม

"รับอะไรดีครับ" พนักงานเดินเข้ามารับออเดอร์

"เอาเหมือนเดิมครับ...มิราเอาอะไร" เขาเป็นลูกค้าประจำของที่นี่พาลูกชายมาทานที่นี่บ่อยจนพนักงานที่นี่จำเขาได้ทุกคน

"อะไรก็ได้ค่ะ" เธอรู้สึกว่าร้านนี้มันดูหรูหราไม่ค่อยเหมาะกับเธอยังไงก็ไม่รู้ เธอคิดว่าเขาจะพามาทานร้านธรรมดาๆ เสียอีก อาทิตย์ก็เลยจัดการสั่งให้เธอเสร็จ

"ตกลงเอาช็อกโกแลตชิปหนึ่ง สตอเบอรี่หนึ่ง แล้วก็วนิลาหนึ่ง สามถ้วยนะครับ"

"ครับ" ไม่นานเด็กเสิร์ฟในร้านก็เดินมาเสิร์ฟเป็นไอศครีมสามถ้ายหน้าตาน่าทาน น้องเกียร์ดูดีใจมากที่ได้มาทานไอศครีมที่นี่

"ทานเลยนะคะ" มิราก็อยากรู้ว่ามันจะอร่อยขนาดไหน สมคำร่ำลือหรือเปล่า เธอหยิบช้อนแล้วตักเข้าปาก โดยมีสายตาของสองพ่อลูกมองมาเป็นตาเดียว

"อร่อยมั้ยครับมามี้" เป็นเสียงของน้องเกียร์ที่ถามขึ้น แต่ก็มีอีกคนที่รอฟังคำตอบของเธออยู่

"อร่อยค่ะ รสชาติเข้มข้นดี มีราดชิปกับข้างเคียงให้ด้วย สามลูกมาถ้วยใหญ่เลยจะกินหมดมั้ยคะเนี่ย" เธอพูดซะยาวเลย แต่ก็ทำให้น้องเกียร์กับคุณอาทิตย์ยิ้มออกมา ทั้งสองดีใจที่เธอชอบ

"ถ้วยนี้ฟรีครับ สำหรับคนที่มากันเป็นครอบครัวเป็นโปรโมชั่นจากทางร้านเราเดือนนี้ครับ" พนักงานเดินเอามาเสิร์ฟอีกถ้วย ขนาดเท่ากับที่สั่งมาเมื่อสักครู่แต่ถ้วยนี้มีสามรสในถ้วยเดียว

"เอ่อ...มะ" มิรากำลังจะปฏิเสธว่าเธอไม่ใช่ครอบครัวอย่างที่เข้าใจ แต่ก็ถูกอาทิตย์ขัดขึ้นเสียก่อน

"ขอบคุณมากครับ" แล้วเด็กเสิร์ฟคนนั้นพอวางถ้วยไอศครีมลงบนโต๊ะก็เดินกลับไปทำงานตามเดิม ส่วนมิราก็มองคุณอาทิตย์อย่างไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงไม่ให้เธอปฏิเสธ แต่เขาก็ได้แต่ยิ้มๆ ให้เธอเท่านั้น ส่วนน้องเกียร์ก็ตั้งหน้าตั้งตาทานไอศครีมอย่างอร่อยตามประสาเด็ก

"น้องเกียร์เอาอีกมั้ยลูก" อาทิตย์ถามลูกชายเพราะว่าน้องเกียร์กินจุมากๆ

"ไม่เอาแล้วครับเกียร์ท้องจะแตกแล้ว" เพราะถ้วยฟรีที่มาเสิร์ฟใหม่เสร็จน้องเกียร์ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

"เธอล่ะเอาอีกมั้ย" อาทิตย์หันไปถามมิรา พี่เลี้ยงลูกชาย แต่เหมือนว่าพี่เลี้ยงอย่างเธอจะถูกเลื่อนขั้นโดยลูกชายของเขาเรียบร้อยแล้ว เพราะว่าน้องเกียร์เรียกมามี้ทุกคำเลย ซึ่งอาทิตย์ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเขารู้ว่าลูกชายขาดแม่มาตั้งแต่เกิด และถ้าเธอจะยอมมาเป็นมามี้ให้น้องเกียร์เขาก็ยินดี

"ไม่แล้วค่ะ" เธอก็อิ่มแล้วเหมือนกันถ้าให้กินอีกคงไม่ไหว แต่น้องเกียร์นี่สิทานเข้าไปได้ยังไงสองถ้วยกลับบ้านไปคงไม่ต้องทานข้าวแล้วแน่ๆ สงสัยจะชอบมากจริงๆ

"งั้นกลับกันเลยนะ...น้องคิดเงินด้วยครับ" อาทิตย์เรียกพนักงานในร้านให้มาเก็บเงิน

"ทั้งหมดเจ็ดร้อยห้าสิบค่ะ"

"ไม่ต้องทอนครับ" อาทิตย์ยื่นธนบัตรใบสีเทาให้พนักงานไป

"ทำไมแพงจังคะ" มิราพูดออกมา ขณะที่พนักงานเดินกลับไปแล้ว ก็เธออดที่จะบ่นไม่ได้คือเกิดมาไม่เคยกินไอศครีมแพงขนาดนี้เลย แถมคุณอาทิตย์ยังไม่เอาเงินทอนอีก

"ป่ะ...มิรา" เขาอุ้มน้องเกียร์ไว้ที่แขนข้างหนึ่ง แล้วมืออีกข้างที่ยังว่างอยู่ จับมือมิราแล้วพากันเดินออกมานอกร้าน มิรามองมือเรียวใหญ่ของคุณอาทิตย์ที่เอื้อมมาจับมือเธอไว้ นี่เขาจะจับมือเธอทำไม แต่ในใจก็ยังรู้สึกว่าไอศครีมมันแพงอยู่ดี ส่วนเรื่องที่เขาจับมือเธออยู่เป็นเรื่องรองไปเลย

"ทำไมถึงแพงขนาดนี้คะ แถมคุณไม่เอาเงินทอนอีก" เธอรู้สึกเสียดาย ถึงมันจะอร่อยมากแต่มันก็แพงไปสำหรับเธอ แต่คุณอาทิตย์ก็ไม่ได้สนใจเสียงที่เธอบ่นว่าไอศครีมแพง

"กลับบ้านกันเถอะ" อาทิตย์ไม่ได้ตอบแต่บอกให้เธอขึ้นรถแล้วกลับบ้านแทน ก็เขารวยราคาแค่นี้สำหรับเขาถือว่าน้อยนิดมากๆ เมื่อทั้งสามคนกลับมาถึงบ้าน มิราก็พาน้องเกียร์ไปอาบน้ำทำการบ้าน แล้วมืดๆ ก็ป้อนข้าวแล้วพาเข้านอน

ส่วนอาทิตย์ก็นั่งมองมิราเลี้ยงลูกให้เขาและนั่งทำงานด้วยโน๊ตบุ๊คตัวเก่งของเขาไปด้วย เธอดูแลเอาใจใส่ดี มีหัวเราะเล่นกันอย่างกับเด็ก ที่จริงเธอก็โตแล้วนะแต่เขานี่สิ จะแก่เกินไปหรือเปล่า

"น้องเกียร์คะ"

"ครับ"

"อยากฟังนิทานเรื่องอะไร มิราจะอ่านให้ฟัง"

"เอาเรื่องเจ้าชายปลอมตัวครับ" มิราหยิบหนังสือนิทานขึ้นมาเล่าให้เด็กน้อยฟัง ส่วนอาทิตย์ก็กลับห้องไปอาบน้ำ เขากลับมาที่ห้องลูกชายอีกครั้ง เห็นว่าลูกชายเขาได้หลับไปแล้วส่วนพี่เลี้ยงก็หลับอยู่ข้างๆ เตียง เธอหลับง่ายเหมือนเด็กเลย อาทิตย์ยืนมองแล้วคิดในใจ อาทิตย์จึงอุ้มหญิงสาวขึ้นมานอนกับลูกชายของเขาเหมือนอย่างเช่นวันนั้น ชายหนุ่มเผลอปัดผมที่บังหน้าเธอมาทัดหูให้เธอ แล้วพิจารณาหน้าตาของเธอที่เขาชอบมองเธอตอนหลับ ช่างน่ารักอะไรขนาดนี้ ใบหน้าที่ไม่มีเครื่องสำอางแต่งแต้มเลย เธอสวยธรรมชาติ ดูแล้วช่างเพลินตาเสียจริง ไม่เหมือนกับผู้หญิงสมัยนี้ ถ้าไม่แต่งหน้า ก็ออกจากบ้านไม่ได้ ชายหนุ่มเผลอเอามือขึ้นมาลูบแก้มเธอเบาๆ ทำให้มิราก็รู้สึกตัวจนได้เธอลืมตาขึ้นมา

"ชู่..." เขาทำท่าไม่ให้เธอส่งเสียงเพราะกลัวว่าน้องเกียร์จะตื่น หญิงสาวทำท่าจะลุกขึ้นเพราะเธอต้องกลับไปนอนที่ห้องตัวเอง แต่ถูกคุณอาทิตย์กดตัวเธอให้นอนลงไปเหมือนเดิม แล้วก้มลงไปจูบเธอ เขาคิดถึงรสจูบอันแสนหวานที่เขาเคยทดลองมาแล้ว ส่วนมิราก็กลัวว่าถ้าเธอดิ้นหรือส่งเสียงอาจจะทำให้น้องเกียร์ตื่นได้ เธอเลยได้แต่หลับตาปี๋ตื่นเต้นปนตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้กับเธออีก แต่วันนี้เขาไม่ได้เมาเหมือนวันนั้น แสดงว่าเขาตั้งใจ ส่วนอาทิตย์เขาไม่เคยคิดที่จะทำแบบนี้กับผู้หญิงคนไหน แม้แต่พิมพ์ ใช่เขาไม่เคยจูบเธออย่างมากก็แค่จุ๊บที่หน้าผากเธอเท่านั้น แต่กับมิราเขาห้ามใจตัวเองไม่ได้จริงๆ เขารู้สึกว่าเธอพิเศษกว่าผู้หญิงคนไหนๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม ทำไมเขาถึงหยุดไม่ได้ เขาจูบเธออีกแล้ว หญิงสาวรู้สึกสับสนเธอลืมตาขึ้นมาด้วยหัวใจที่เต้นแรงผิดจังหวะ เขาจูบเธออย่างแผ่วเบา เธอกำลังจะอ้าปากห้าม แต่กลับเป็นจังหวะทำให้คุณอาทิตย์สอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของเธอทันที เขาดูดดึงเบาๆ ชอนไชพอให้ความหวานแทรกซึมเข้าไปในหัวใจของเธอและเขา จนทำให้ชายหนุ่มเกิดความต้องการที่มากขึ้น ส่วนมิราตอนแรกก็ว่าจะห้ามไม่ให้เขาทำต่อ แต่จูบของเขามันกลับทำให้เธอรู้สึกตรงกันข้าม ตอนนี้สมองส่วนดีของเธอมันบอกว่าไม่ถูกต้อง เธอจึงผลักเขาออก แล้วรีบดันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง

"พอเถอะค่ะ" เธอทำท่าจะลุกออกไปจากห้องนี้ แต่ถูกคุณอาทิตย์อุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าสาว แล้วกำลังจะพาเธอไปที่ห้องเขาแทน