บทที่ 1

“แม่สาวน้อย ดูผิวพรรณที่เนียนละเอียดของเจ้านี่สิ หากเป็นหม้ายจะน่าเสียดายแค่ไหน! ข้าจะช่วยผ่อนคลายให้เจ้าเองนะ......”

เสียงหื่นกามดังขึ้นข้างหูของกวนหลัน ทำให้นางสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ

สายตายังคงพร่ามัวอยู่เล็กน้อย แต่ร่างกายกลับตอบสนองอย่างว่องไว นางสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่า มีมือที่หยาบกร้านกำลังฉุดกระชากคอเสื้อของนาง ดูเหมือนว่ากำลังฉีกทึ้งเสื้อผ้าของนางออก

การตอบสนองทางร่างกายว่องไวกว่าสมอง กว่าที่กวนหลันจะตั้งสติกลับมาได้ นางก็จับคอเสื้อของบุรุษที่คร่อมอยู่บนตัวนางไว้ แล้วเตะผ่าหมากเขาไปอย่างแรงหนึ่งทีเรียบร้อยแล้ว

เสียงร้องโอดครวญดังขึ้น ชายผู้นั้นถูกกวนหลันผลักลงไปนอนกองอยู่กับพื้น กวนหลันพลิกตัวลุกขึ้นนั่ง ใช้เข่าทับลงไปที่ท้องของเขา จากนั้นก็ง้างหมัด ชกลงไปที่ตาของชายผู้นั้น

เวลาที่นางต่อสู้ ไม่ได้ใช้วิธีข่วนหยิกตบหน้าเหมือนอย่างที่ผู้หญิงทั่วไปใช้กัน นางเล็งเฉพาะจุดที่ทำให้รู้สึกเจ็บ หากต้องการให้เจ้าตายเจ้าก็ต้องตาย หากต้องการให้เจ้าอยู่ เจ้าก็ต้องอยู่รับกรรมทำนอนนั้น

ทันทีที่ปล่อยหมัดแรกลงไป ชายผู้นั้นก็ยิ่งโอดครวญดังขึ้น พอหมัดที่สองตามลงไปอีก เลือดก็พุ่งออกมาจากจมูกของเขา ไหลนองไปทั่วใบหน้า

“หยุดชกได้แล้ว หยุดชกได้แล้ว......หลันเหนียง เจ้าทำเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร!”

ชายผู้นั้นเพิ่งได้เอ่ยปาก ประตูไม้ก็ถูกถีบเสียงดังปัง ผู้หญิงอายุราว ๆ สามสิบกว่า พาชายสองคนบุกเข้ามาอย่างเกรี้ยวกราด : “นางผู้หญิงชั้นต่ำหน้าไม่อาย คิดแต่จะยั่วยวนสามีชาวบ้าน......แคก......”

ผู้หญิงที่ดูดุร้ายป่าเถื่อนผู้นั้นยังไม่ทันพูดจบประโยค คำพูดก็ชะงักอยู่ในลำคอเสียแล้ว สีหน้าของนางดูแปลกประหลาด สายตาจับจ้องไปที่กวนหลันกับบุรุษที่ถูกนางซัดไปยกหนึ่ง

เมื่อเห็นสีหน้าของคนพวกนี้ กวนหลันก็เข้าใจสถานการณ์ของตนเองในทันที นางผงะไปเพียงชั่วครู่ จากนั้นก็ง้างหมัด แล้วต่อยลงไปที่ดวงตาอีกข้างของชายผู้นั้นจนเขียวช้ำ

“เจ้ามาได้เวลาพอดี ชายชั่วผู้นี้คือสามีของเจ้าใช่หรือไม่? เข้าบุกเข้ามาลวนลามผู้หญิงที่ประพฤติดีถึงในบ้าน มิหนำซ้ำยังคิดจะใช้กำลังขืนใจข้าอีก ข้าจะพาเขาไปพบทางการเดี๋ยวนี้!”

“พบทางการ? เจ้าบ้าไปแล้วหรือ? หญิงหม้ายอย่างเจ้าถูกคนลวนลาม หากลือกันออกไปยังจะมีใครเอาเจ้าอีก?”

“ข้าถูกรังแกขนาดนี้แล้ว ยังจะสนใจชื่อเสียงอะไรอีก? อีกอย่าง เรื่องนี้ข้าเป็นผู้เสียหาย พวกเจ้ายังไม่กลัวขายหน้าเลย แล้วข้าจะกลัวอะไร? !”

กวนหลันกระโดดลงจากเตียงอย่างทุลักทุเล กระชากคอเสื้อของชายผู้นั้น กำลังจะเดินตรงออกไปข้างนอก

“อย่า......อย่าไปพบทางการนะ สามีข้าคิดจะขืนใจเจ้าอะไรกัน เจ้าเป็นฝ่ายยั่วยวนสามีของข้าเองชัด ๆ นางผู้หญิงชั้นต่ำขาดผู้ชาย......”

เสียงเพียะดังสนั่น คราวนี้กวนหลันตบหน้านาง ที่สำคัญก็คือ นางกลัวว่าหญิงผู้นั้นจะรับไม่ไหว หากชกไปอาจถึงแก่ชีวิตได้

หากถึงตอนนั้นถูกตลบหลังเข้าอีก คงยุ่งยากไม่น้อย

“เจ้าตาบอดหรืออย่างไร หากข้ายั่วยวนสามีของเจ้าจริง จะชกเขาจนช้ำไปทั้งหน้าหรือ? ข้ารู้เป้าหมายของพวกเจ้าดี พวกเจ้าอยากล่อลวงให้ข้าติดกับแล้วขูดรีดทรัพย์ไม่ใช่หรือ! คนในหมู่บ้านต่างก็รู้ว่าครอบครัวของพวกเจ้าเป็นพวกคนพาลไร้ยางอาย ใช้วิธีนี้เพื่อหลอกเอาเงินโดยเฉพาะ ดูซิว่าคนของทางการจะเชื่อเจ้าหรือว่าเชื่อข้า!”

กวนหลันพูดถูก ชายที่ถูกนางซัดจนน่วมมีนามว่าหวงต้ากัง มีนามแฝงว่าไอ้เจ้าเล่ห์ ส่วนหญิงผู้นั้นคือภรรยาของเขา นามว่าหลี่ชุ่ย

ทั้งสองอยู่ในหมู่บ้านโดยไม่ทำมาหากิน ใช้วิธีหลอกคนให้ติดกับและขูดรีดทรัพย์ในการหากินโดยเฉพาะ คนในหมู่บ้านตอนที่พูดถึงพวกเขา ต่างก็ต้องถ่มน้ำลายด้วยความดูถูก

หวงต้ากังกับหลี่ชุ่ยได้ยินกวนหลันกล่าวจุดประสงค์ของพวกเขาออกมาอย่างถูกต้องชัดเจน ก็พอจะรู้แล้วว่าวันนี้คงหาเงินจากเรื่องนี้ไม่ได้แน่

พวกเขากลัวผู้หญิงที่ยอมทุ่มสุดตัว มิหนำซ้ำยังมีสมองเช่นนี้