ep2

เธอจำได้ว่า เธอยกมือเท้าเอวแล้วสั่งเขาในวันนั้น ชายชาติได้แต่ยิ้ม ไม่รับปากอะไรทั้งนั้น จนกระทั่งวันหนึ่งเขากลับมา พร้อมกับเครื่องแบบนักเรียนรวมเหล่า

“พี่คงไม่ได้เป็นวิศวกรแล้วล่ะ”

เขายิ้มให้เธอในวันนั้น วันที่เธอโผเข้ากอดเขาไว้ด้วยความดีใจ แต่ทว่าเขากลับผลักไสเธอออก และนับจากวันนั้น เธอก็ไม่ได้กอดเขาอีกเลย

เพียงขวัญเสียใจอยู่หลายวัน พ่อกับแม่ของเธออธิบายว่า ชายชาติจะเป็นทหารแล้ว เขาจะไม่กอดผู้หญิงขี้แยหรอก ซึ่งในเวลานั้นเธอก็เชื่อเช่นนั้นมาโดยตลอด ขอแค่เขาเป็นทหารก็พอ

แต่วันนี้...หัวใจของเธอกลับรู้สึกผิด ที่เหมือนกับส่งเขาไปหาความตาย ถ้าเขาเป็นวิศวกรอย่างที่เขาต้องการ เขาก็คงไม่ต้องถูกยิงสาหัสแบบนี้

“คุณหมอครับ ลูกชายผม....”

ทันทีที่ประตูห้องผ่าตัดเปิดออกพร้อมนายแพทย์ที่ทำการรักษาเดินออกมาที่หน้าประตู จ่าสินและเพียงขวัญ พร้อมทหารที่รออยู่หน้าห้อง กรูเข้าไปหาเพื่อสอบถามผลการผ่าตัด

“ผลการผ่าตัดเรียบร้อยดีครับ แต่ตอนนี้ยังไม่อนุญาตให้เข้าเยี่ยมได้นะครับ”

“พี่ชายปลอดภัยใช่ไหมคะ?”

นายแพทย์มองหน้าหญิงสาวแล้วยิ้มให้

“ต้องรอดูอาการหลังจากนี้นะครับ แต่เท่าที่ผมตรวจดู เขาถูกยิงหลายนัด โชคดีที่ไม่ถูกอวัยวะสำคัญ เพียงแต่เขาเสียเลือดมากจนเกิดอาการช็อค ซึ่งตอนนี้ชีพจรเต้นปกติ ความดันเลือดก็ปกติ แต่อาการหลังจากนี้ ผมว่ารอเขาฟื้นดีกว่านะครับ” นายแพทย์ยิ้มให้ญาติและเพื่อนคนไข้ก่อนจะขอตัวออกไป ท่ามกลางความโล่งอกของทุกคน

******

สองวันต่อมา

ชายชาติถูกส่งตัวเข้ารักษาต่อที่กรุงเทพฯ เขารู้สึกตัวบ้างเล็กน้อย ได้ยินเสียงคนปรึกษากัน แต่ยังขยับตัวไม่ได้ ร่างกายของเขาถูกระโยงระยางไปด้วยสายยาง ทั้งการให้ยาและน้ำเกลือ ปากของเขาครอบด้วยเครื่องช่วยหายใจ ความรู้สึกแรกของชายหนุ่มคือการได้ยินเสียงคนคุยกัน เขาจำเสียงนั้นได้ดี เสียงที่เขาเคยจำได้มาตลอด

“กลับบ้านกันเถอะครับคุณหนู ที่นี่มีพยาบาลดูแลอยู่แล้ว เจ้าชาติมันก็ปลอดภัยแล้ว ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”

นั่นเสียงจ่าสิน พ่อของเขาเอง

“ลุงจ่ากลับก่อนเถอะค่ะ ขวัญจะรอให้พี่ชายฟื้น”

เสียงอ่อนหวานนั้น ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นหญิงสาวที่เขาดูแลมาทั้งชีวิต เธออยู่ที่นี่ด้วยหรือ? ในใจของเขาอยากให้เธอกลับบ้าน เธอไม่ควรจะอยู่ที่นี่

“แต่คุณหนู อยู่ที่นี่มาสองวันแล้วนะครับ กลับไปพักให้เต็มที่แล้วกลับมาใหม่ ตอนนั้นเจ้าชาติมันก็คงจะฟื้นขึ้นมาคุยกับคุณหนูได้แล้ว”

“ไม่เป็นไรค่ะ ลุงจ่านั่นแหละ กลับไปพักผ่อน ขวัญงีบไปบ้างแล้ว ขวัญอยากให้พี่ชายเห็นขวัญเป็นคนแรกตอนที่เขาฟื้นขึ้นมา”

“แต่คุณหนูยังมีเรียนนะครับ”

จ่าสินใช้ไม่เด็ดเพื่อให้หญิงสาวกลับไปพักผ่อน

“ขวัญโทร.ไปบอกเพื่อนให้ลาแล้วค่ะ และถ้าไม่มีใครดูแลพี่ชาย ขวัญก็จะดร๊อปการเรียนไว้ เพราะตอนนี้ ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าพี่ชาย”

พลันที่เสียงหวานๆ นั้นตอบโต้คนเป็นพ่อของเขา ชายชาติรู้สึกตื้นตันในใจ ความรู้สึกรักท่วมท้นขึ้นมาจนอยากจะลุกขึ้นจากเตียงเดี๋ยวนั้น แต่สิ่งที่เขาทำได้คือ ฟัง.. เขาไม่สามารถที่จะลืมตาขึ้นมามองเธอเลยด้วยซ้ำ ม่านตาของเขาหนักอึ้ง แต่สติสัมปชัญญะของเขากลับมาแล้ว แม้ว่ามันจะไม่เต็มร้อยก็ตาม เขาพยายามเงี่ยหูฟังคนที่เขารักทั้งคู่พูดคุยกัน จนเสียงพูดคุยของทั้งสองคนแผ่วเบาลง สมองของเขาง่วงงุนอีกครั้ง สุดท้ายเขาก็หลับไป โดยไม่รับรู้อะไรอีก ขณะเดียวกันที่หญิงสาวได้หันกลับมามองชายหนุ่มที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างๆ เตียง โดยมีชายสูงวัยมองตามด้วยสายตาเป็นกังวล เขาส่ายหน้ากับความดื้อรั้นของหญิงสาว ยิ่งเห็นร่างที่นอนนิ่งของลูกชายก็ถอนใจ หมอบอกว่า ชายชาติพ้นขีดอันตรายแล้ว รอก็แต่ฟื้นตัวและอาจต้องมีการทำกายภาพบำบัด เพื่อให้ร่างกายกลับมาแข็งแรงและเคลื่อนไหวได้เหมือนเดิมอีกครั้ง