บทที่6 ปิดกั้นตัวเอง

   ---ผับ----

ผับหรูย่านดังใจกลางเมือง ที่เวลามืดค้ำเป็นเวลาท่องราตรีของพวกผีเสื้อ  เเละก็เป็นอีกที่ พ่อหม้ายหนุ่มป้ายเเดงจะมาพบปะสังสรรค์กับพวกเพื่อนๆ  จริงๆเค้าไม่ค่อยได้มานานเเล้ว เเต่ครั้งนี้มาเพราะ ไอ้ธีร์เพื่อนตัวดีของเค้าน่ะสิไม่ยอมพาลูกมาส่งที่บ้านเค้าเลยจำใจต้องมารับที่ผับเเห่งนี้ด้วยความเจ้าเล่ห์เพทุบายของมัน มันไม่ยอมคืนลูกให้ผมง่ายๆจนกว่าผมจะยอมนั่งดื่มกับมัน

ผู้คนมากมายอยู่โซนทางเข้า เบียดเสียดกันไปมา กว่าที่เจจะไปถึงโซนvipได้เป็นเรื่องยาก

"เฮ้!!

เสียงไอ้หนุ่มเมกันหน้าหล่อเรียกมาเเต่ไกล

"มึงเเต่งตัวอะไรของมึงเนี่ย"

เจถามออกไป ทั้งสอดสายต่อมองการเเต่งตัวของเพื่อนทั้งสองที่นั่งข้างกัน

"กูชิวอยู่เเล้วว สไตล์เมกันมึงไม่รู้จักอ่อวะ มาๆมานั่งเร็ว

เจรีบเดินเข้าไปนั่ง

"เเละมึงดูไอ้ธีร์เเต่งตัวดิ..มึง มันจะไปประชุมที่ไหน!

"นี่ชิวของกูล่ะนะ 

ธีร์ตอบออกไปอย่างขบขัน

"ถ้าเต็มมึงจะขนาดไหนไอ้สัส!! ไอ้เหี้ยบอกให้กูชิวๆนะ พอกูเจอมันปุ้บไอ้ห่า สูทมาเเต่ไกล

มาร์ช สบทออกมาอย่างขบขันพร้อมกับทำถ้าล้อเลียนจนเจต้องรีบจบบทสนทนานั้น

"เเล้วลูกกูอยู่ไหน

"หลับอยู่บนห้องกูให้พี่เเจ่มดูเเลเเล้ว.

"งั้นกูขึ้นไปเอาเลยนะ

พูดเสร็จเจกำลังจะลุกขึ้นเต่ไม่ทันได้ลุกก็ถูกมือของธีร์ดึงไว้ 

"โห้รีบไปไหนวะ กว่ากูจะล่อมึงออกมาได้ มึงเเต่มาปั่นเรื่องเสื้อผ้าพวกกูล่ะมึงก็จะจากไปแบบนี้อ่ะนะ นั่งก่อนๆ

ธีร์ดึงมือเจให้นั่งลงๆ

"เออดิกูเพื่อนมึงป้ะว่ะ นี่กูพึงกลับมานะ ไท่เลี้ยงต้อนรับกูหน่อยไง

มาร์ชพูดเสริมท้ายเพื่อนไป

"เหอะ...กูเจอคำว่าเลี้ยงต้อนรับอีกล่ะ

"อะไรยังไง

ธีร์ถามด้วยความมึนงง

"ชั่งมันเถอะ...เออเเล้วนี่มึง ไอ้มาร์ช มึงกลับมาคราวนี้ มึงจะบินอีกทีวันไหนวะ

"กูคงไม่กลับไปที่นู้นเเล้วเเหละ

"ทำไมวะ

"ท่านพ่อกับท่านเเม่กูอ่ะดิ เค้าจะให้กูจัดการธุรกิจพันล้านอยู่ที่นี่ถาวรเลย

"โห้ไอ้เหี้ยย!!!

ธีร์เบิกตาก่อนจะละมือจากเเก้วเหล้าเเล้วเอื้อมมือมาเขย่าเเขนมาร์ชอย่างเเรง

"ไอ้สัสเหล้ากูหก!!

"งะ..งั้นก็เเสดงว่ามึง...ไอ้เหี้ย มะ...มึงอย่างรวยกับมาปุ้บมาบริหารธุรกิจพันล้านเหี้ยย!!ชีวิตดีโคตรร รวยสัส!

"มึงคิดอะไรไอ้ธีร์...พันล้านที่กูพูดถึงคือตำลึง มันพันที่นั่งล้านไงมึงนึกออกไหม?

".....ตำลึงอะไรมึง

".......

ทั้งธีร์เเละเจต่างพากันทำหน้ามึนงง

"นี่พวกมึงลืมไปแแล้วอ่อ ท่านพ่อกับท่านเเม่กูเป็นเกษตรกร ทำไร่ชาเเละตำลึง นี่ท่านเเม่กูคิดโครงการใหม่ขึ้นมา เป็นผลิตภัทณ์ที่เกี่ยวกับตำลึง เค้าถึงให้กูลงมาเนี่ยจัดการเนี่ย

เมื่อไขข้อสงสัยเเล้ว เจเเละมาร์ชต่างพากันหัวเราะทิ้งให้ธีร์ที่อึ้งอยู่นั่ง ใช้ความคิดสักแปป เพราะเค้ายังไม่เข้าใจในสิ่งที่มาร์ชพูด

"มึงออกไปจากร้านกูสะไป....กูไล่ดีๆล่ะ (ธีร์พูด)

"เห้ยกูจริงจัง

"มึงออกไป ไป๊!!!!

มาร์ชอ่ะ หรอ เป็นผู้ชายที่เก่งคนนึงเลยเเหละ เเต่ไม่ค่อยสนใจเรื่องการเรียนหรืออะไรเท่าไหร่จริงๆเเล้วที่ไปเรื่องต่างประเทศ ก็ไปเรียนด้านนี้โดยเฉพาะ นี่เเหละ เพื่อจะได้เอากลับมาบริหารที่บ้าน เเต่ไอ้ธีร์เพื่อนตัวร้ายมันดันไปตีโพยตีพายเป็นอื่นสะได้

"เออว่าเเต่มึงไปสัมภาษณ์พี่เลี้ยงมานิวันนี้

ธีร์ถามขึ้น

"อืม

"เป็นไงน่ารักป้ะ

พัวะ!!!

เสียงฝ่ามือของมาร์ชลงน้ำหนักมือไม่เบาไม่เเรงมากลงไปบนหัวธีร์

"ไอ้พวกหน้าม้อเเบบมึงนี่นะ 

"เอ้าา..ก็กูผิดอะไรอ่ะ เเละมึงตบกูทำไมเนี่ย

"ไอ้สัสเเทนที่จะถามว่าเป็นไงไปถามว่าน่ารักไหมมันใช่เรื่องไหม

"นี่พวกมึงเรียกกูมาดูพวกมึงเถียงกันอ่ะนะ..ใจะฟังได้ยัง

เจที่มองดูสถานะการณ์ตรงหน้ามาสักพักเเล้ว ก็ต้องพักยก 

"เออๆ...โอเครไหมล่ะ

"โอเครก็เหี้ยเเล้ว!! เเต่กูไม่มีทางเลือก ยัยหนูก็ใกล้ปิดซัมเมอร์แล้วด้วยกูไม่มีคนดูเเลจริงๆว่ะ

"ก็ดีเเล้วอีกอย่างมึงจะได้มีเวลามากขึ้นด้วย...ลำพังตัวมึงเวลาพักยังจะไม่มีเลย มึงอ่ะน่าจะจ้างพี่เลี้ยงได้ตั้งนานเเล้ว

"ก็กูกลัวนิ...กูเสพข่าวเยอะๆทำกูกลัวไปหมด

"ว่าเเต่โอป้ะ

"อืม..ยังไม่ทันได้เริ่มงานเลย จัดกูไป1กรุบล่ะ  เออกูมีอะไรจะถาม...หน้ากูเเก่ลงเยอะเลยอ่อ

"ก็...อืม..พอได้นะ มึงโทรมเยอะเลยไอ้สัส

"ก็..ยัยเด็กนั่นอ่ะดิเรียกกูลุง...กะ..กูเเก่ขนาดนั้นเลย

พรืดดด!!

มาร์ชที่นั่งดื่มเหล้าอยู่เงียบๆ พอได้ยินว่าเพื่อนถูกเเทนตัวว่าลุงก็หัวเราะพรืดดขึ้นมา

"ขำเหี้ยอะไรไอ้มาร์ช

เจพูดออกไปอย่างไม่สบอารมณ์

"ลุงอ่อ ฮ่าาๆๆๆๆ ไอ้เหี้ยกูว่าเลือกพี่เลี้ยงถูกคนเเล้วไอ้สัส กลิ่นความเเสบมาเต็ม 

"เออกูคิดเหมือนไอ้มาร์ช

"ว่าจะให้ทดลองก่อนเเต่ไม่รุ้จะรอดรึเปล่า....

"เออมึงอย่าดูคนที่ภายนอกดิ...ให้ดูที่ภายใน

"มึงนี่ก็ทะลึ่งจริงๆเลยนะไอ้ธีร์...ถนัดจังเลยนะไอ้สัส!...แบบนี้ทึงจะหาความรักได้จากที่ไหน

"คนนู๊นน~~

ธีร์ชี้ไปตรงโต๊ะด้านหน้า

"แจ่ม!!!

ธีร์ส่งสายตาปริ๊งๆ ก่อนจะรีบลุกขึ้นจากโต๊ะ เเล้วเดินดิ่งไปที่โต๊ะนั้น

"สิงฆ์สังหารนารีประทับร่างมันเเละ

เจส่ายหัวเบาๆ 

"เออนิ่ง ไอ้เจ...กูถามอะไรมึงได้มั้ยวะ

"อือ...อะไร

"5ปีเเล้วนะ...มึงคิดเเต่จะอยู่แค่มึงกับลูกจริงๆหรอ

".......

"มึงควรจะหาความสุขใส่ตัวเองได้เเล้วนะเว้ยมันผ่านมานานเเล้วนะ

"กู...ไม่รู้วะกูสึกว่าชีวิตตอนนี้มันก็โอเครเเล้วกูไม่รู้สึกขาด กูอยู่กับของขวัญ กู..ไม่ต้องการอะไรเเล้ว

"มึงอย่าปิดกั้นตัวเองดิ ....มึงอย่าบอกว่ามึงไม่ขาด มึงขาด มึงขาดความสุขในชีวิต มึงขาดคนมาเติมเต็ม....มันจะเรียกว่ามึงมีความสุขได้ไงวะเจ หน้าตามึงฟ้องขนาดเนี้ย ไอ้เหี้ยย...หรือมึงยังไม่ลืมเค้า

"กูพอทำใจได้เเล้ว เเต่มันก็เสี้ยวนึงที่ยังคิดถึงอยู่

"ก็นั่นไงกูถึงบอกว่ามึงขาด....มึงควรลองเปิดใจให้ใครเข้ามาบ้างนะ ไม่ใช่ปิดทุกอย่าง

"อืม...ขอบใจมึงมากนะ

"เอาเก็บไปคิดนะมึง...หรือว่าจะให้กูหาเเม่ให้ของขวัญ

"ไม่ต้องเสือก...เก็บวิธีหาเเม่ให้ของขวัญไปดูตำลึงมึงดีกว่า

"ไม่หยาบเเต่กูเจ็บนะ....

"ลูกกูอยู่ไหน

"ด้านบน

"เอองั้นกูกลับก่อนนะ ดูถ้าไอ้ธีร์ คืนนี้มันได้หิ้วเเน่ๆ

"เออๆโชคดีๆ ไว้เจอกันนะมึง ออกทางหลังร้านเลยนะ

"อืมๆ เจอกันมึงอย่าเเดกจนเมาเหมือนหมาล่ะ

"คนอย่างกูไม่มีเมาครับ...เเค่ไม่เหมือนเดิมฮ่าๆๆๆ

เจส่งยิ้มให้เพื่อน ที่กำลังกรึ่มๆจะเมาได้ที่เเล้ว ก่อนจะเดินปลีกตัวมายังข้างบนห้องพักvipพอเปิดประตูเข้าห้องไป ก็เจอกับ ก้อนเเป้งนุ่มที่นอนอุ ตุ อยู่ในผ้าห่ม บนที่นอน มีคุณป้าเเม่บ้านคอยตบตูดให้. เห็นแบบนั้นเเล้ว คนตัวโตก็คลายยิ้มออกมา

"ป้าครับ

"อะ..อ่อได้ค่ะๆ

คุณแม่บ้านหลีกทางให้เจเดินเจ้ามาหาเจ้าก้อนเเป้งที่นอนอยู่บนที่นินได้ เจเลยช้อนตัวของขวัญขึ้นมาไว้ในอ้อมอกก่อนจะค่อยๆเดินลงบรรไดไปออกทางประตูหลังอย่างช้าๆเพราะกลัวคนที่หลับอยู่จะตื่น

"อื้ออ..ฮึกก~~ป๊า

"ชู่วว~~จุ๊ๆ นอนนะลูก

เจตบก้นลูกเบาๆ ก่อนจะค่อยๆขับรถออกไป.....

-----บ้าน-------

ค่อยตัวโตค่อยๆช้อนตัวลูกออกจากเบาะรถด้านหน้าอย่างระมัดระวังกลัวว่าเจ้าก้อนเเป้งนุ่มจะตื่น

"ฮึกกก...ฮื้อออ~~~

"หื้มมๆไม่งอแงลูก ไม่เอาไม่เอา

เจจับลูกนอนพาดไหล่เเล้วโยกตัวตบหลังเบาๆไปมา. ตัว ของขวัญอุ่นๆรุมๆนิดหน่อยน่าจะได้ไข้จากการไปตลอนกับ ลุงธีร์วันนี้ คงใช้พลังไปหมดแม็กซ์เลยสิท่าา.... วันนี้คงไม่ได้อาบน้ำดีเพราะเจ้าของขวัญเริ่มจะงอเเงด้วยพิษของไข้เอาสะเเล้ว เจจึงต้องเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ไปก่อน ...เพราะถ้าจับอาบตอนนี้มีหวังไข้ขึ้นเเน่ๆ

"นอนนะลูกก...

"ฮึกก..ฮึกก~

สิ้นฤทธิ์คนขี้พยศเมื่อครู่เเล้วเจก็ได้เเต่นอนตบตูดเจ้าก้อนเเป้งเบาๆพลางคิดถึงวันพรุ่งนี้ เป้นวันเริ่มงานของพี่เลี้ยงคนใหม่วันเเรก เเล้วจะรอดมั้ยเนี่ย ....คิดเเล้วคิดอีก เจ พลางก้มหน้าลงไปมองลูกสาวด้วยความเอ็นดู  หน้า ปาก จมูก ตา ขนตาที่เลี้ยงเเพยาว... มองตรงไหนก็น่าเอ็นดูไปหมด  เเต่ไม่มีตรงไหนเลยที่ดูเหมือนเจ.....ไม่เหมือนเลย

"เห้ออ...พ่อคิดมากอีกแล้วของขวัญ

พูดพลางลูบหัวลูกไปด้วย

"เเต่ป๊ามีหนู ป๊ารู้สึกดีจริงๆนะ..เเต่บางครั้งป๊าก็ไม่รู้ว่า ป๊าดีพอรึเปล่า ป๊าเติมเต็มให้หนูครบทึกอย่างมั้ย....

ฟรอดดด!!!

"ป๊าอยากให้หนูมีความสุขที่สุดเลย....ไม่ใช่ว่าป๊าไม่อยากเปิดใจ  เเต่ป๊า...ป๊าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าใครคนนั้นเค้าจะรักน้อง อย่างที่ป๊ารักน้องรึเปล่า....

จบทุกห้วงของความคิดเจก็ล้มตัวลงนอนข้างลูกสาว สวมกอดด้วยความรักของคนเป็นพ่อทุกสิ่ทุกอย่าง....เค้าพร้อมจะมอบให้ลูกคนนี้หมดเลย...เพราะเค้าไม่อยากให้ของขวัญรู้สึกขาดหาย....

----09:18 นาที------

-----บทสนทนาในสาย----

"รถไปถึงที่นั่นเเล้วใช่มั้ย

("ค่ะลุง..ถึงเมื่อกี้เลย)

"อื้มดี..เธอก็ขึ้นรถมากับเค้านั่นเเหละ

("เเล้วจะให้เตรียมเอกสารอะไรไปเพิ่มมั้ยคะ)

"ไม่ต้องเเล้วไม่จำเป็น เตรียมใจมาก็พอ

("เเหมม~ลุงพูดอย่างกับหนูจะไปโรงเชือดอย่างไง อย่างงั้นเเหละ  )

"ฉันพุดดักเธอไว้ก่อน เผื่อทำไมทนจะได้ประกาศหาคนใหม่เลย

("อย่าดูถูกหนูสิคะ...ลุงยังไม่เห็นผลงานของหนูเลย รีบตัดสินสะเเล้ว)

"ไม่รู้สึก..ลางสังหรณ์ฉันไม่เคยพลาด

("นั่นสิคะ..บางทีหนูอาจจะไม่ได้เป็นเเค่พี่เลี้ยงอย่างเดียวก็ได้นะ....)

"ทำไม รับจ๊อบเพิ่มหรอ ตำเเหน่งเเม่บ้าน

("ปัดติโถ่!!....ที่...ที่ยิ่งใหญ่กว่าเเม่บ้านน่ะค่ะ)

"เลิกพูดเเล้วก็ไปช่วยเค้าขนของได้เเล้วไป

("ละ..ลุง ยังไม่ตอบคำถามหนูเลยว่าใหญ่กว่าเเม่บ้านคือะไร...ฮะ..ฮัลโหล!!อ่าวว!!!)

----ตื้ดดดๆๆๆ-----

"อ่าวสายตัดไปสะเเล้ว!!!

-----บ้านเจ-------

"ยัยเด็กบ้าเอ้ยย.....เเก่เเดดจริงๆ.....หึ.....