14

บทที่ 14 หาแม่ใหม่ให้ลูก

ปนัดดาจิกสายตามองพ่อม่ายทรงเครื่องที่ตนหมายตา เธอเคยคิดจะสานสัมพันธ์กับเขาตอนที่เลิกกับสามี แต่เขาก็ดันไปมีภรรยาเสียก่อน แต่ตอนนี้หล่อนคนนั้นก็ลาโลกนี้ไปแล้ว โอกาสจึงตกเป็นของเธออีกครั้ง และเธอก็อยากจะคว้ามันเอาไว้ให้ได้

“หาแม่บ้านใหม่สักคนสิคะ จะได้มีคนช่วยดูแลทั้งคุณและลูกชาย”

“ขอบคุณนะครับที่แนะนำ แต่แม่บ้านผมมีหลายคนแล้ว แนนนี่ก็มีสองคน แล้วตอนนี้น้องกายก็ได้คุณน้าเขามาช่วยดูแลเพิ่มอีกคน ผมคงไม่หาแม่บ้านมาเพิ่มหรอกครับคุณนัด” รามคลี่ยิ้มตีหน้าเซ่อ ทำเป็นไม่เข้าใจความหมายของอีกฝ่าย

ปนัดดารู้สึกขัดเคืองเมื่อเห็นรอยยิ้มเยาะบาง ๆ ของพินแพร จึงเขม่นมองด้วยแววตาเอาเรื่อง

“นัดไม่ได้หมายถึงแม่บ้านแบบนั้น นัดหมายถึงภรรยาใหม่ต่างหากค่ะ รามยังหนุ่มยังแน่น ลูกชายก็ยังแบเบาะ แบบนี้นัดว่าควรหาผู้หญิงดี ที่เหมาะสมกันในทุก ด้านมาเป็นภรรยาใหม่ดีกว่า”

รามคลี่ยิ้ม “เวลานี้ผมยังไม่พร้อมจะรับใครเข้ามาในชีวิตหรอกครับคุณนัด ผมยังคิดถึงภรรยาของผมอยู่เลยครับ” เขานึกภรรยาผู้แสนดีที่เปลี่ยนเป็นคนขี้หึงอย่างไร้เหตุผลในช่วงท้องแก่ แล้วใบหน้าของเธอก็ถูกแทนที่ด้วยใบหน้าของผู้เป็นน้องสาว เขาตกใจจนเผลอหลับตาสะบัดศีรษะให้ภาพนั้นหายไป

“เป็นอะไรคะราม ปวดหัวเหรอคะ”

“เปล่าครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร”

ม่ายสาวทรงเครื่องวัยสี่สิบกะรัต ที่ยังดูพริ้มพราวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าพยักหน้ารับ ขยับขาที่ไขว้ทับกันไว้วางบนพื้น โน้มกายไปข้างหน้าเล็กน้อย วางมือนุ่มลงบนหลังมือของชายหนุ่มอย่างมีความหมาย

“ถ้าไม่เห็นแก่ตัวเองก็ต้องเห็นแก่ลูกบ้างนะคะ ลูกโตขึ้นทุกวันก็ต้องได้เห็นหน้าแม่นะคะ ไม่ใช่โตมากับแนนนี่แต่ไม่มีแม่คอยดูแล ลูกต้องมาก่อนตัวเองนะคะราม”

ชายหนุ่มมองมือเรียวสวยที่ทาเล็บสีบรอนซ์เคลือบกากเพชร แล้วค่อย ๆ ชักมือออกอย่างนุ่มนวล

“ผมจะเอาคำแนะนำของคุณนัดไปคิดดูอีกทีนะครับ”

“คิดนานไปไม่ดีนะคะ ลูกโตขึ้นก็จดจำได้มากขึ้น รามควรจะหาภรรยาใหม่ตอนที่ลูกยังเล็กนี่แหละ ลูกควรจะเติบโตมาพร้อมความทรงจำว่ามีแม่ ดีกว่าต้องมารับรู้ว่ามีแม่เลี้ยงนะคะ”

“คุณนัดพูดมีเหตุผลมากครับ ผมคงต้องพิจารณาผู้หญิงสักคนตามที่คุณนัดแนะนำ”

“รามจะมองหาให้เหนื่อยทำไมคะ ใกล้ตัวของรามก็มีอยู่แล้ว อย่ามองไกลมากสิคะ” ปนัดดาพยายามนำเสนอตัวเอง

“ใกล้ตัวผมเหรอครับ...” รามมองหญิงสาวที่ส่งสายตาเสนอตัวเองเต็มที่ แต่ทำไมเขาดันคิดไปถึงคนใกล้ตัวคนอื่นทั้ง ๆ ที่มองหน้าเธอคนนี้อยู่ “ครับ ผมจะเริ่มจากคนใกล้ตัวก่อนก็แล้วกัน ขอบคุณคุณนัดนะครับที่แนะนำ เรามาเข้าเรื่องงานกันดีกว่านะครับเพราะเดี๋ยวผมมีนัดอีก แพรขอเอกสารด้วยจ้ะ”

“รามคะ”

“ครับคุณนัด”

“คนใกล้ตัวนี่รามมีที่คิดเอาไว้แล้วเหรอคะ”

“ก็...” เขานึกถึงน้องเมียขึ้นมาอีกแล้ว ทำไมการสนทนาครั้งนี้เขาถึงเอาแต่นึกถึงเธอ “คิดว่ามีนะครับ”

“นัดถามหน่อยได้ไหมคะว่าเธอคนนั้นเป็นใคร” ปนัดดาเหลือบมองเลขาที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เขา

“คุณนัดไม่รู้จักหรอกครับ แต่ถ้ามีโอกาสผมคงได้แนะนำให้รู้จัก”

คำตอบที่ได้ยินถึงแม้จะสร้างความไม่พอใจให้เธออยู่บ้าง แต่ก็ยังยิ้มได้ เพราะนั่นหมายความว่าไม่ใช่แม่เลขาคนนี้เหมือนกัน

ฮึ! หล่อนคิดอะไรอยู่อย่านึกนะว่าฉันจะไม่รู้เท่าทัน

“ก็ดีค่ะ ถ้ามีโอกาสอย่าลืมแนะนำให้นัดรู้จักนะคะ ถึงนัดอาจจะไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ แต่ก็จะช่วยดูว่าเหมาะสมกันดีหรือไม่ เรามาคุยเรื่องงานกันเถอะค่ะ”

“ครับคุณนัด”

เกือบหนึ่งชั่วโมงต่อมา

พินแพรรวบรวมเอกสารบนโต๊ะทั้งหมดเก็บใส่แฟ้มโดยไม่จัดลำดับความสำคัญ เพราะสิ่งที่เธอต้องการตอนนี้คือการแยกรามกับปนัดดาออกจากกันให้เร็วที่สุด

“ใกล้เลิกงานแล้วนี่คะ” ปนัดดาพูดขึ้นเมื่อพินแพรหอบแฟ้มขึ้นแนบอก “รามว่างไหมคะ เลี้ยงข้าวนัดสักมื้อสิ ไหน ๆ เราก็ต้องจากกันเป็นเดือน”เธอเหลือบมองเลขาสาวด้วยหางตา “เป็นการส่วนตัวนะคะ”

“คุณนัดทำให้ผมลำบากใจนะครับเนี่ย”

“ทำไมเหรอคะ การไปทานข้าวกับนัดสองต่อสอง มันน่าอึดอัดขนาดนั้นเลยเหรอคะ” เสียงสะบัดอย่างมีแง่งอน ค้อนใส่เขาแต่ก็มีจริต

“คุณนัดอย่าเข้าใจผมผิดอย่างนั้นสิครับ เพียงแต่ผม.. ผมไม่สะดวกไปกับคุณนัดสองต่อสองจริง ๆ” เขามองหน้าพินแพรเล็กน้อย “แพรออกไปก่อนก็ได้นะ”

“... ค่ะ” หญิงสาวจำใจต้องรับคำแล้วลุกจากไปอย่างเสียดาย แต่ก็ดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่เขายังนึกถึงเธออยู่บ้าง ยังอยากให้เธอไปกินข้าวด้วยอีกคน

เมื่อเดินมาถึงโต๊ะทำงานก็รีบวางแฟ้ม แล้วหยิบกระเป๋าเครื่องสำอางเดินเข้าห้องน้ำเพื่อแต่งหน้าใหม่ รอคอยการเชิญชวนของเขาด้วยหัวใจที่เบิกบาน

“พี่แพรคะ”

“ว่าไงจ๊ะโบ” พินแพรมองหน้าผู้ช่วยที่นั่งทำงานใกล้ๆ กัน

“คุณรามฝากบอกว่าสรุปงานของคุณปนัดดาให้ท่านด้วยค่ะ เสร็จแล้วให้พี่แพรกลับบ้านได้เลย”

“แล้วคุณปนัดดาล่ะ กลับไปแล้วเหรอ” เธอแปลกใจที่เขาไม่ได้ออกไปกินข้าวกับลูกค้า

“กลับไปแล้วค่ะ”

“คุณรามไม่ได้ไปด้วยเหรอ”

“ไปค่ะ”

ฝันของเธอสลายฉับพลันเมื่อได้ยินคำตอบ ในที่สุดเขาก็ยอมอ่อนข้อให้ปนัดดาจนได้สินะ “ออกไปนานหรือยัง” บังคับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วถามออกไป

“ประมาณห้านาทีได้แล้วค่ะ ออกไปพร้อมกับคุณนิด”

น่าอายสิ้นดีที่ดันลืมว่าหล่อนก็อยู่ที่นี่ด้วยอีกคน สองมือเรียวสอดลงใต้โต๊ะทำงานแล้วกำแน่นด้วยความโมโหสุดขีด ที่แท้คนที่เขาต้องการจะพาไปด้วยไม่ใช่ตน แต่เป็นนางน้องเมียนั่นต่างหาก เธอมันบ้าที่มโนไปเอง

“พี่แพรคะ”

“หือ” พยายามปั้นหน้านิ่งรักษามาดของตัวเอง

“วันนี้โบขอกลับก่อนพี่แพรได้ไหมคะ”

“ทำไมล่ะ” พินแพรถามโดยไม่ได้หันไปมองหน้าผู้ช่วยสาว

“วันนี้วันเกิดโบค่ะ” เลขาสาวเริ่มมีอาการขัดเขิน “แฟนโบเขาจะพาไปทานข้าวที่ชายทะเล แต่บังเอิญว่าเขาติดงานอยูที่ไซด์งาน โบก็เลยต้องนั่งรถไปหาพี่เขาเองค่ะ จะได้ไม่เสียเวลารอ”

“มันไกลมากเลยเหรอ” เธอถามด้วยความรู้สึกริษยาเด็กสาวเล็กน้อย ที่มีคนรักคอยเอาใจใส่

“ที่นวนครค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นก็รีบไปเถอะ ทางนั้นรถติดมากด้วยสิ”

“ขอบคุณพี่แพรมาก ๆ เลยค่ะ” หญิงสาวยกมือขอบคุณหัวหน้างาน แล้วเก็บของบนโต๊ะจนเรียบร้อยจึงจากไป