3

“นิลจะไม่ทำแบบนั้นเด็ดขาดค่ะ”

“พี่รู้จ้ะว่าน้องสาวของพี่ไม่ทำแบบนั้นแน่นอน เพื่อนพี่เป็นแฟนกันตั้งแต่สมัยเรียน คอยช่วยเหลือประคับประคองกันจนเรียนจบ ตอนนี้แต่งงานมีลูกแล้วนะ การมีความรักในวัยเรียนไม่ใช่เรื่องแปลก แต่สิ่งสำคัญก็คือการมีสติต่างหาก”

“มีสติรู้ว่าเราควรทำหรือไม่ทำอะไรใช่ไหมคะ”

“ใช่จ้ะ เพราะถ้าผู้ชายรักเราจริงก็จะไม่ทำอะไรให้เราเสียหาย เขาจะต้องให้เกียรติเรา คอยช่วยเหลือกันและกัน ทั้งเรื่องการเรียนและการใช้ชีวิตให้ไปถึงเป้าหมาย จนว่าจะเรียนจบ และทำงานที่มั่นคง แล้วมาถึงคิดเรื่องการมีครอบครัวที่ดี มีลูกก็เลี้ยงเขาได้ไม่เป็นภาระสังคม”

“หนูจะจำคำพูดของพี่มุกเอาไว้ให้ขึ้นใจนะคะ”

“พี่รู้ว่าน้องสาวพี่ไม่เหลวไหลแน่นอน แต่ไหนลองเล่าให้พี่ฟังซิว่าหนุ่มหล่อคนไหนทำให้หัวใจน้องสาววัยสิบหกของพี่หวั่นไหวได้ขนาดนี้”

“เขาเป็นเอ่อ... พี่รหัสน่ะค่ะ” แล้วนิลินีก็เล่าให้พี่สาวฟังตั้งแต่ต้นจนจบ

“สุดยอดไปเลย นี่เรียกพระเอกขี่ม้าขาวเลยนะ แต่นิลโดนรังแกทำไมไม่บอกพี่ พี่จะไปหาอาจารย์ที่โรงเรียนจัดการเรื่องนี้ เรายอมให้คนอื่นมารังแกได้ยังไงกัน”

“ตอนแรกนิลจัดการไปแล้วค่ะ”

“จัดการยังไง”

“ก็พุ่งตัวเข้าไปจะสั่งสอนค่ะ แต่โดนเตะจนกระเด็นเสียก่อน” นิลินีพูดแล้วหัวเราะฝืด ๆ ทำเอาพี่สาวทำหน้าไม่ถูกไม่รู้จะขำหรือจะทำหน้ายังไงดี

“พี่ไปสัมมนาต่างจังหวัดหลายวัน เกิดเรื่องกับเราถึงขนาดนี้เลยเหรอ”

“ไม่เป็นไรค่ะ พี่พฤกษ์มาช่วยเอาไว้”

“แล้วเด็กพวกนั้นจะรังแกเราอีกไหม”

“ไม่แล้วล่ะคะ พี่พฤกษ์ลากคอไปห้องปกครอง สั่งห้ามรังแกนิลอีก เพราะนิลเป็นน้องรหัสพี่พฤกษ์ ขนาดอาจารย์ฝ่ายปกครองยังเกรงใจพี่พฤกษ์เลยค่ะ เห็นมีคนคุยกันว่าพ่อแม่ของพี่พฤกษ์บริจาคเงินให้โรงเรียนปีนึงเป็นสิบล้านเลยนะคะ”

“แสดงว่าพี่รหัสเราบ้านรวยน่ะสิ”

“ใช่ค่ะ เห็นวีวี่บอกว่านามสกุลพี่พฤกษ์ดังมากเชียวนะคะ”

“นามสกุลอะไร”

“กิจไพบูลย์วิวัฒน์ค่ะ”

“พี่ก็ทำงานบริษัทในเครือนี้นี่นา”

“จริงเหรอคะ บังเอิญจัง”

“ครอบครัวนี้เขาดีมากนะ แม้แต่กับพนักงาน”

“พี่พฤกษ์ก็เป็นพี่รหัสที่ดีมากค่ะ”

“ปลื้มเขาล่ะสิ”

“ก็นิดหน่อยค่ะ”

“ไม่นิดแล้วมั้ง ปลื้มได้ถ้าเขาดี แต่สิ่งสำคัญก็คือการรักษาเนื้อรักษาตัวให้ดี และตั้งใจเรียน เราเป็นผู้หญิงหากเกิดอะไรขึ้น เสียหายมากกว่าผู้ชายอีก สิ่งไหนที่เสียไปแล้ว จะไม่มีทางกลับมาเหมือนเดิมได้อีก เข้าใจไหมจ๊ะ”

“หนูจะจำคำของพี่มุกเอาไว้ค่ะ”

“นอนได้แล้ว นอนดึกเดี๋ยวพรุ่งนี้เพลียตื่นไม่ไหว” แม้รู้ว่าน้องสาวเป็นคนตื่นเช้า แต่หากนอนดึกจนเกินไปตื่นมาก็จะรู้สึกง่วงและเพลียไม่สดชื่นตลอดวัน เธอคิดว่าการนอนสำคัญมากเพราะเป็นการพักผ่อนที่ดีที่สุดของคนเรา

“ค่ะพี่มุก” สองพี่น้องกอดกันเข้าห้องนอน ก่อนที่นิลินีจะหลับไปด้วยรอยยิ้ม

หลังจากพฤกษ์ประกาศกร้าววันนั้นว่าห้ามใครแกล้งน้องรหัสของเขาเด็ดขาด นิลินีก็ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขในรั้วโรงเรียนที่เต็มไปด้วยการแข่งขันสูง เธอตั้งใจเรียนเพราะอยากพิชิตเกรดเฉลี่ยดี ๆ ให้ได้ ซึ่งกวีเองก็เป็นแบบนั้นเช่นกัน

“ขึ้นรถสิ” เสียงบีบแตรและใบหน้าที่ชะโงกออกมานอกรถเพื่อเรียกขึ้นรถ ทำให้นิลินีหันไปมองแล้วเผยยิ้มออกมา

“พี่พฤกษ์มาได้ยังไงคะ” นิลินีเอ่ยถามอย่างประหลาดใจ

“พี่ไปโรงเรียนก็ต้องผ่านทางนี้พอดี เห็นเธอยืนรอรถอยู่ ไปด้วยกันสิ”

กวีใช้ไหล่กระแทกไหล่เพื่อนเพื่อหยอกเย้า ก่อนจะเอ่ยถามด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ

“ให้วีวี่ไปด้วยได้ไหมคะ” กวีเอ่ยเสียงหวาน

“ขึ้นมาเลยครับทั้งสองคน”

“ขอบคุณค่ะ มาสิยายนิล” กวีรีบดึงมือของนิลินีไปขึ้นรถ

“ขอบคุณพี่พฤกษ์มากๆ นะคะ อุตส่าห์แวะรับพวกเราไปโรงเรียนด้วยกัน”

“ทางผ่านน่ะ” เขาเอ่ยเสียงราบเรียบ แต่กระนั้นเธอก็ยังรู้สึกขอบคุณเขา

วันถัดมาพฤกษ์ก็แวะรับน้องรหัสกับกวีอีกครั้ง ประโยคสั้น ๆ ง่าย ๆ ของเขาทำให้นิลินีแอบรู้สึกดี ๆ อยู่คนเดียวในใจ

ถึงจะเป็นแค่ทางผ่าน แต่ความรู้สึกลึก ๆ คือเขาอุตส่าห์แวะรับเธอทุกวัน

“นี่สมุดโน้ตของพี่ พี่สรุปย่อและมีแนวข้อสอบให้ เธอเอาไปอ่านดู จะได้ทำข้อสอบได้”

“ขอบคุณค่ะ” นิลินีรับสมุดโน้ตวิชาต่าง ๆ จากพี่รหัสมากอดเอาไว้แนบอก มีความสุขจัง นี่เป็นสมุดโน้ตสรุปย่อวิชาต่าง ๆ และแนวข้อสอบทุกวิชาเอาไว้

ดีจัง เธอจะเก็บรักษาของทุกชิ้นที่เขาให้เอาไว้เป็นอย่างดี เธอสัญญากับตัวเอง

ท่าทีดีใจของน้องรหัสทำให้พฤกษ์แอบอมยิ้ม

“ยายนิล ยายนิล ยายนิล!”

“หือ...ว่าไงเหรอวีวี่” นิลินีสะดุ้งเมื่อได้ยินเพื่อนเรียกเสียงดัง

“แกจะใจลอยไปไหนนี่ ฉันเรียกตั้งนาน”

“ขอโทษจ้ะ ไม่ได้ยินจริงๆ”

“จะได้ยินได้ยังไงกัน ก็แกเอาแต่นั่งมองสมุดโน้ตของพี่พฤกษ์ เปิดไปอ่านไปยิ้มไป แล้วก็นั่งตาลอย โอ๊ย! อาการหนักจริงๆ เลยแกนี่”

“พี่พฤกษ์น่ารัก สรุปเนื้อหาได้เข้าใจง่าย ลายมือก็สวย แถมยังมีแนวข้อสอบมาให้อีกด้วย สมกับเป็นนักเรียนดีเด่นจริง ๆ”