สัญญาใจ

คุณท่านแนะนำให้ทราบว่าเด็กหญิงชื่อทอฝัน ลูกสาวของท่าน ส่วนเด็กชายนั่นชื่อแทนไท เป็นลูกของคุณป้าที่ทำครัว เธอเลยเอ่ยทักทาย

“ สวัสดีจ้ะ พี่ชาย ” พลันเสียงแหวก็ดังมาจากเด็กหญิงคนนั้นทันที

“ นี่ ตัวห้ามเรียกพี่ชายของเค้าว่า พี่ชาย เค้าเรียกได้คนเดียว ถ้าตัวจะเรียก ตัวต้องเรียกว่า พี่แทน เค้าสั่งห้าม เข้าใจไหม ! ” คุณดารายกมือทาบอก เด็กหญิงทอฝันผู้เป็นลูกสาวที่ปกติจะเรียบร้อย ไม่เอาเรื่องเอาราวกับใคร เหตุใดวันนี้จึงกราดเกรี้ยว ดูหน้าตาก็ถมึงทึงเอาเรื่องไม่หยอก ไอ้อาการปากคว่ำ ยกมือขึ้นกอดอก ตาเขียวปั้ดนั่น ไม่เคยเห็นเลยจริง ๆ จึงต้องออกปากปราม

“ ตายแล้วทอฝันลูก ทำไมไปก้าวร้าวกับเพื่อนใหม่แบบนั้นล่ะคะ ไม่เอาค่ะ ไม่น่ารักเลย ” ใบหน้าใส แก้มยุ้ย ดวงตากลมโตที่ตอนนี้มีน้ำตาคลอหันมาหาผู้เป็นแม่

“ ก็ลูกไม่ชอบให้ใครมาแย่งพี่ชายของลูกไป พี่ชายต้องเป็นพี่ชายของลูกคนเดียว ”

“ ไม่มีสิ่งใดในโลกที่เป็นของเราคนเดียวได้ตลอดไปหรอกลูก อีกอย่างก็แค่คำเรียกขานเท่านั้นเอง ไม่ได้หมายถึงว่าหนูรุจีจะแย่งพี่ชายไปจากลูกเสียหน่อย ”

“ ใช่ รุจีจะเรียก พี่ชาย ๆๆๆ ” เด็กหญิงรุจี เด็กน้อยผู้เป็นสมาชิกใหม่ในบ้าน ที่รุ่นราวคราวเดียวกันกับทอฝันดูท่าจะแสบไม่หยอก นายเทิดผู้เป็นตารีบเอื้อมมือไปตีแขนหลานแล้วส่งเสียงกำราบ

“ หยุดเดี๋ยวนี้นะนังรุจี ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเสียแล้ว นั่นคุณท่านเป็นเจ้านายให้ที่อยู่ที่กินคุ้มกะลาหัว คุณหนูทอฝันเธอเป็นลูกของคุณท่าน ก็คือเจ้านายของเรา ดังนั้น เอ็งอย่ามาทำก้าวร้าวแบบนี้ กราบขอโทษท่านซะ ”

ทอฝันรีบเดินไปจับมือแทนไท พี่ชายต่างสายเลือดเอาไว้แนบแน่น ราวกับจะแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของว่า คนนี้เป็นของเธอคนเดียว เธอจะไม่แบ่งให้ใครเด็ดขาด

“ ไม่เป็นไรหรอกนายเทิด ยัยหนูก็ผิด หวงพี่ไม่เข้าเรื่อง อย่างกับจงอางหวงไข่ ”

“ ไม่ได้หรอกครับคุณท่าน ต้องสอนมันให้รู้จักที่ต่ำที่สูง เอ้า ยังอีก บอกให้กราบขอโทษคุณหนูทอฝัน ”

เด็กหญิงรุจีวัยเจ็ดขวบที่ยืนอยู่ตรงหน้าทุกคนในขณะนี้ กำหมัดแน่น ตัวสั่นเทาราวกับเคืองแค้นยิ่งนัก ก่อนจะค่อย ๆ ยกมือขึ้นไหว้อย่างเสียไม่ได้ พร้อมทั้งเอ่ยขอโทษเสียงห้วน

“ ขอโทษค่ะ คุณหนูทอฝัน ” แว้บหนึ่ง เด็กชายแทนไทเห็นแววตาอันกราดเกรี้ยวของรุจีที่ส่งให้ทอฝัน เขาพึ่งผ่านโลกมาสิบสามปี มันไม่มากนักหรอกแต่เขาไม่เคยเห็นสายตาที่น่ากลัวแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต

เด็กชายเอื้อมมือไปโอบไหล่น้องสาวต่างศักดิ์มากระชับไว้แน่นอย่างห่วงใย

“ พี่ชายจะดูแลน้องเองนะ ไม่มีใครเอาพี่ชายไปจากน้องได้หรอก ” เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายแล้วยิ้มแฉ่งอย่างพอใจ

“ พี่ชายสัญญานะคะ ” เขาก้มลงยิ้มตอบ

“ สัญญาสิ สัญญาใจ ” พลางยกนิ้วโป้งขึ้นมา ทอฝันยกนิ้วโป้งกลมป้อมของตนมาชนกับนิ้วของพี่ชาย

“ สัญญาใจ ”

สิ่งนั้นทำให้เด็กหญิงรุจีรู้สึกโกรธแค้นคณานับ ในขณะที่พี่ชายกับน้องสาวสัญญาใจให้แก่กัน เธอผู้มีจิตใจร้ายกาจกว่าวัยอันแท้จริงก็ได้สัญญากับตัวเองเงียบ ๆ เช่นกัน

“ กูก็สัญญา ว่าจะแย่งทุกสิ่งทุกอย่างมาจากมึงให้หมด อีทอฝัน ! ”

***

ใช้เวลาราวห้านาทีทั้งสามก็มาถึงเรือนใหญ่ ห้องนอนคุณท่านเปิดประตูกว้างเอาไว้เพื่อให้อากาศถ่ายเท ท่านไม่ชอบให้เปิดเครื่องปรับอากาศสักเท่าไรนัก

“ คุณพ่อทานอีกนิดนะคะ อีกนิดเดียวก็หมดชามแล้วจะได้หายไว ๆ ไง อ้าม ” เสียงใส ๆ เล็ดลอดออกมาจากห้อง ดูท่าคงกำลังปะเหลาะผู้ป่วยให้รับประทานอาหารอยู่

“ อีกคำเดียวนะลูก พ่ออิ่มจนพุงจะแตกแล้วเนี่ย ”

“ ทานเยอะ ๆ จะได้หายไว ๆ ไงคะคุณพ่อ ” เสียงใสยังออดอ้อนไม่หยุด

“ น่ารักเสียจริงคุณหนูทอฝันเนี่ย ป้อนข้าวคุณท่านเอง ทุกวันเลยนะน่ะ ” ลุงเทิดเอ่ยขึ้น เขารักและเอ็นดูคุณหนูมากราวลูกหลาน ที่มากไปกว่านั้นคือเทิดทูนจงรักภักดีในฐานะเจ้านายที่ดีเหลือเกินไม่ต่างจากผู้เป็นพ่อ