ตอนที่ 1 อยากได้พี่ชายเพื่อน

ตอนที่ 1

อยากได้พี่ชายเพื่อน

แสงไฟจากหลอดหลากสีที่ประดับประดางานเลี้ยงวันเกิดเพื่อนสนิทยังคงส่องประกายระยิบระยับอยู่ไม่ไกลนัก

ทว่าร่างบางของรสากลับเลือกที่จะหลีกหนีความวุ่นวายเหล่านั้นมาทอดนั่งพิงรั้วไม้เก่าคร่ำที่ทอดขนานไปกับขอบสระน้ำ

แสงจันทร์นวลสาดส่องลงมากระทบผิวน้ำเป็นประกายวาววับ ท่ามกลางความเงียบสงัด รสาปล่อยให้ความคิดของตนเองล่องลอยไปอย่างไร้จุดหมาย

“ขอเบียร์อีก...ขวดเดียวเท่านั้น...”

เสียงหวานที่แปร่งพร่าลงเล็กน้อยพึมพำกับตัวเองอย่างแผ่วเบา มือเรียวยกขวดเบียร์เย็นเฉียบขึ้นจิบเป็นอึกสุดท้าย ความขมปร่าของรสชาติค่อย ๆ แล่นลงสู่ลำคอ ราวกับจะช่วยดับความร้อนรุ่มในอกได้บ้าง

เมื่อหมดขวด รสาทิ้งศีรษะลงพิงกับเสารั้วไม้ด้วยความเหนื่อยอ่อนระคนมึนเมา ค่ำคืนนี้เธอตั้งใจว่าจะไม่ดื่ม...แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นว่าเธอเมามายจนได้ และสาเหตุของอาการมึนเมานี้ก็มาจากเขา เพียงคนเดียว

พีท...พี่ชายของเพื่อนสนิทที่เธอรู้จักมาตั้งแต่เด็ก บังเอิญเดินทางกลับจากต่างประเทศเพื่อมาพักผ่อนในช่วงเวลาสั้น ๆ และปรากฏตัวในงานเลี้ยงอย่างไม่ทันตั้งตัว

รสาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าภาพลักษณ์ของเขาจะยังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำได้อย่างชัดเจน และที่สำคัญไปกว่านั้น...เธอยังไม่เคยคิดว่าเขาจะยิ่งดูหล่อเหลาและน่าดึงดูดมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมเสียอีก

เพียงแค่สบตากันแวบเดียว ความรู้สึกบางอย่างที่เธอพยายามเก็บซ่อนเอาไว้ในส่วนลึกของหัวใจมาโดยตลอด กลับปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรงจนควบคุมไม่ได้ ความร้อนรุ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย ราวกับเปลวเพลิงที่โหมกระหน่ำ เสียงฝีเท้าหนักแน่น ค่อย ๆ ย่างกรายเข้ามาใกล้ เสียงกรวดทรายใต้รองเท้าแตะเบา ๆ ดังชัดเจนในความเงียบสงัด รสาค่อย ๆ หันศีรษะไปช้า ๆ และในทันทีที่เงาร่างสูงใหญ่ปรากฏขึ้นตรงหน้า หัวใจของเธอก็ราวกับถูกบีบรัดจนแทบจะหยุดเต้น

“นั่งอยู่คนเดียวทำไม ตรงนี้มันมืด อันตรายนะ” เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยเอ่ยทัก น้ำเสียงอบอุ่นอย่างประหลาดจนความร้อนวูบแล่นขึ้นไปถึงต้นคอ

รสายิ้มแห้ง ๆ ตอบกลับไปอย่างเก้อเขิน ดวงตากลมโตสบเข้ากับดวงตาคมเข้มของเขาภายใต้แสงจันทร์อย่างเลื่อนลอย

“พี่พีท...” เสียงหวานเอ่ยชื่อเขาแผ่วเบา

“พี่...รู้ไหม ว่าหนูชอบพี่...มากกว่าที่พี่ชอบยกเวทเสียอีก...”

“หืม” พีทเลิกคิ้วเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ แต่ริมฝีปากยังคงประดับรอยยิ้มบาง ๆ เขาค่อย ๆ ย่อตัวลงนั่งคุกเข่าข้าง ๆ เธออย่างสุภาพ สายตาคมกริบคู่นั้นกดต่ำลงมองใบหน้าหวานที่เริ่มแดงระเรื่อของรสา จนเธอต้องเบือนหน้าหนีเล็กน้อยด้วยความประหม่า

“หนูหมายถึง...แค่อยากโดนพี่...สักครั้งก็พอ...”

คำพูดที่แสนจะตรงไปตรงมาและไร้การไตร่ตรองหลุดออกมาจากริมฝีปากบางอย่างง่ายดาย ราวกับเป็นเพียงกระแสลมที่พัดผ่าน

ทว่าคำพูดนั้นกลับสร้างแรงสั่นสะเทือนและประกายบางอย่างในดวงตาของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างรุนแรง พีทเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับกำลังประมวลผลสิ่งที่ได้ยิน ก่อนจะคลี่ยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก เสียงทุ้มต่ำกระซิบแผ่วเบาจนลมหายใจของรสาแทบจะหยุดชะงัก

“รู้ตัวไหม ว่าพูดอะไรออกมา...”

“รู้นะ...แล้วก็ไม่เสียใจเลยด้วย” รสาเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอย่างท้าทาย แม้ว่าใบหน้าหวานจะแดงก่ำด้วยความเขินอายและความมึนเมาก็ตาม

ในวินาทีนั้นเอง...พีทก็ตัดสินใจ เขาช้อนร่างบอบบางของรสาขึ้นด้วยวงแขนที่แข็งแรงราวกับท่อนซุง อุ้มเธอขึ้นอย่างง่ายดายแล้วพาเดินกลับเข้าไปในตัวบ้านหลังเล็กที่ตั้งอยู่ในสวนด้านหลังอย่างรวดเร็ว

ภายในห้องนอนที่มืดสลัว มีเพียงแสงสีส้มนวลจากโคมไฟตั้งโต๊ะหัวเตียงที่หรี่แสงลงต่ำเท่านั้นที่พอจะส่องสว่างให้เห็นราง ๆ พีทวางรสาลง