Chapter1 | จริงจัง?

บลู

“น้องสาวมึงนี่ยิ่งโตยิ่งสวยว่ะ ไม่เห็นเหมือนมึงเลย ยิ่งโตยิ่ง...” ฉันชะงักทันทีที่พี่เกรย์เพื่อนของพี่บอมทักในระหว่างที่กำลังวางจานขนมกับพวกกับแกล้มลงบนโต๊ะ

“เดี๋ยวกูถีบ” ฉันเงยหน้ามองพี่บอมที่กำลังยกเท้าขึ้นทำท่าจะถีบพี่เกรย์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

“มีน้องสาวสวยแล้วหวงเพื่อนเหรอ” พี่เกรย์ยังคงพูดจากวนประสาทเบื้องล่างพี่บอมไม่เลิก ไม่ว่าเขาจะมาที่บ้านกี่รอบ เขาก็พูดแบบนี้กับพี่บอมทุกรอบ

“เอ้า น้องสาวใครใครก็หวง หรือมึงไม่หวงน้องสาวมึง” พี่อ๊อฟเพื่อนสนิทอีกคนของพี่บอมเสริมพลางมองไปทางพี่เกรย์ที่โดนถามอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ก็หะ...”

“มีอะไรก็ไปทำ ถ้าไม่เรียกก็ไม่ต้องออกมา ตรงนี้แมลงหวี่มันเยอะ” พี่เกรย์ที่กำลังจะอ้าปากพูดถึงกับชะงักไปทันทีที่พี่บอมพูดแทรก ส่วนฉันก็ได้แต่พยักหน้าอย่างรับรู้แล้วรีบปลีกตัวออกมาจากห้องนั่งเล่นที่พี่บอมและเพื่อนอีก4คนของเขากำลังดื่มกันอยู่

“โธ่ไอ้บอม พวกกูแซวแค่นี้ถึงกับไล่น้องเลยเหรอวะ มีน้องสาวสวยก็เอาออกมาโชว์ตัวบ้าง พวกกูจะได้กระชุ่มกระชวยหน่อย” นี่เป็นประโยคที่ฉันได้ยินก่อนที่จะเดินห่างห้องนั่งเล่นมา เสียงนั้น...น่าจะเป็นเสียงของพี่คิวที่หน้าตี๋ๆล่ะมั้ง

บอกตามตรงว่าฉันเองก็ไม่ค่อยสนิทกับเพื่อนๆของพี่บอมสักเท่าไหร่หรอก

ฉันเจอพวกพี่เขามาตั้งแต่พี่บอมอยู่ปีหนึ่งจนตอนนี้พี่บอมเรียนจบมาสองปีแล้ว นั่นก็เท่ากับว่าฉันรู้จักกับเพื่อนๆของเขามา6ปี แต่ว่าฉันก็ไม่ได้สนิทอะไรกับพวกพี่เขาเท่าไหร่หรอกเพราะว่าไม่ค่อยได้ออกมาสุงสิงด้วย

“ฝากทางนี้ด้วยนะคะป้า เดี๋ยวบลูเข้าไปทำงานต่อก่อน” ฉันวางถาดลงบนโต๊ะก่อนที่จะบอกป้าตาแม่บ้านที่ดูแลฉันและบ้านหลังนี้ออกไป

“ได้ค่ะ เดี๋ยวทางนี้ป้าจัดการเอง คุณบลูไปทำงานต่อเถอะค่ะ ไม่ต้องห่วง”

“ค่ะ” ฉันพูดพลางส่งยิ้มบางๆให้ป้าตาก่อนที่จะรีบเดินมายังห้องนอนของตัวเองแต่ทว่า...

หมับ!!

“พี่บอม...บลูเจ็บนะคะ” ฉันพูดพลางพยายามแกะฝ่ามือหนาของพี่บอมออกจากต้นแขน แต่พี่บอมกลับเงียบไม่ยอมพูดจาอะไรแล้วลากฉันเข้ามาในห้องนอนทันที

ปัง!!

“ใครสั่งให้ออกไปข้างนอก พี่เคยบอกแล้วใช่มั้ยว่าเวลาที่เพื่อนพี่มา ห้ามบลูเสนอหน้าออกไป” พี่บอมตวาดพร้อมกับเหวี่ยงฉันลงบนโซฟาตัวเล็กๆที่ตั้งอยู่ข้างประตูห้องนอน

“บลูก็แค่...”

“ห้ามออกไปอีกจนกว่าพี่จะมาตามเอง” เขาสั่งก่อนที่จะเดินออกยากห้องไปอย่างฉุนเฉียว พร้อมกับปิดประตูห้องลงเสียงดังสนั่นหวั่นไหว

ซึ่งเขาไม่ปล่อยให้ฉันได้อธิบายอะไรเลย อยู่ๆก็มาขึ้นเสียงใส่แล้วก็ไป อะไรของเขากัน หมู่นี่หงุดหงิดใส่ฉันบ่อยเกินไปแล้ว

บอม

“มาพอดีเลย มึงดูนี่ กูหาเจอแล้วนะ” ทันทีที่ผมเดินกลับเข้ามาในห้อง ไอ้เกรย์มันก็รีบกวักมือเรียกผมให้ไปนั่งข้างๆมันทันที

“หาอะไรเจอวะ แล้วไอ้สามตัวนั้นไปไหน” ผมถามแล้วเดินมานั่งข้างๆไอ้เกรย์

“พวกมันไปซื้อเหล้า มึงดูนี่ เป็นไง กูเก่งป่ะล่ะ” ไอ้เกรย์มันพูดพร้อมส่งมือถือของตัวเองมาให้ผม

“มึงนี่มันสุดยอด เดี๋ยวกูให้ติ๊บ” ผมพูดกับไอ้เกรย์พลางเลื่อนดูรูปในมือถือของมันอย่างตื่นเต้น

“คนนี้มึงเอาจริงดิ” ไอ้เกรย์มันถาม

“เออ”

“แหมไอ้บอม ดูไม่ละสายตาเลยนะ ไอ้ห่านี่” ไอ้เกรย์มันแซวเมื่อผมยังคงเลื่อนดูรูปผู้หญิงที่ผมเจอเธอเมื่อหลายวันก่อนแต่ไม่กล้าเข้าไปขอเบอร์

เธอสวย หุ่นดี หน้าตาแบบตรงสเปคผมเลย

“กูว่าจะจริงจัง” ผมบอกไอ้เกรย์ออกไป

“โห มึงนี่มันสุดยอด ดูให้ดีก่อนเถอะว่าน้องเขามีผัวแล้วรึเปล่า” ไอ้เกรย์มันว่า

“ไม่มี” ผมตอบไอ้เกรย์พร้อมกดซูมดูรูปของผู้หญิงที่ตัวเองกำลังสนใจ

“มึงรู้ได้ไง”

“เซ้นส์กูดี”