ep 3

“อ๊า...อูยยยย.....ดีเหลือเกิน เจนจ๋า....แน่นและตอดดีเหมือนเคย...อ๊า....”

ชายหนุ่มยืนประกบเธอที่ริมผนังห้องน้ำ ขณะที่หญิงสาวหลับตาพริ้มนิ่งสนิท หอบหายใจถี่ กล้ามเนื้อท้องเกร็งแน่นสะโพกผายสะบัดไหวไปมา ความเสียวแล่นพล่านไปทั่วร่างอวบอัดจนเธออ่อนระทวยกอดรัดร่างกำยำไว้เพื่อพยุงตัวเอง

“อูยยย....เจนจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว....เหนื่อยจัง”

เธออ้อนเขาเสียงหวาน ทอดสายตาที่เต็มไปด้วยความสุขสมและพอใจในบทรักที่แม้กะทันหัน แต่มันก็ดีต่อใจเธอเหลือเกิน

“ออกไปข้างนอกเถอะ หอสมุดจะปิดแล้ว”

ความหมายของเขาคือ ต้องการไปต่อกับเธอข้างนอก เพราะรู้ว่าเธอสามารถตอบสนองเขาได้ และเขาก็พอใจเธอมากเหมือนกัน

“จะดีเหรอคะพี่สิทธิ์”

“ถ้าไปกับพี่ พี่จัดให้มากกว่านี้นะครับ”

เขาบอกกับเธอด้วยท่าทีต่อรอง ทำให้เจนจิราลังเล เธอเองมีคู่รักอยู่คือ ชูชัย แต่ว่าทรงสิทธิ์เป็นผู้ชายที่มาตอบสนองเธอได้อย่างเต็มอิ่มจนเธอติดใจ

“ก็ได้ค่ะ เจนจะไปกับพี่สิทธิ์ แต่ว่า...เจนอยากขอร้องพี่”

“ครับ....ว่ามาเลย”

“เรื่องของเราอย่าให้ใครรู้นะคะ”

“เอาจริงๆ พี่ก็อยากอวดนะ ได้เชยชมนางฟ้าของคณะได้อย่างถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้ พี่ภูมิใจมากนะ”

“ไม่นะคะ พี่สิทธิ์ก็รู้ว่าเจนกับชูชัยคบกันอยู่”

“เขาทำให้เจนค้าง เจนยังจะคบเขาอยู่อีกเหรอ? เปลี่ยนใจมาคบกับพี่ไม่ดีกว่าเหรอ?”

“ถ้าพี่สิทธิ์พูดแบบนี้ เจนเปลี่ยนใจไม่ไปกับพี่แล้วนะคะ”

เจนจิราเริ่มงอแง เธอหันหลังให้เขา ก่อนจะรีบใส่เสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ทรงสิทธิ์มองหญิงสาวยิ้มๆ เขารู้ว่ายังไงเขาก็มีแต้มต่อมากกว่า ดังนั้นเมื่อเธอแต่งตัวเสร็จแล้วเดินออกจากห้องน้ำ เขาจัดแจงกางเกงตัวเองแล้วรีบเดินตามเธอไปทันที โดยไม่รู้เลยว่ายังมีใครคนหนึ่งอยู่ภายในห้องน้ำที่ถัดออกไปอีกสองห้อง

สิริน ที่รับรู้เสียงประหลาดนั่นตั้งแต่ต้นจนจบถึงกับยืนอึ้งไป.... ห้องน้ำนี้ เป็นห้องน้ำหญิงของหอสมุดที่เธอคิดไม่ถึงเลยว่ามันจะกลายเป็นอีกหนึ่งสถานที่ที่นักศึกษาจะใช้เป็นที่ร่วมรักกัน นอกจากซอกลับในหอสมุด และเสียงที่ว่านั้นมันก็ทำให้เธอใจสั่นจนไม่กล้าเผชิญหน้ากับคนทั้งคู่เลย

“เจนจิรา.....”

สิรินพึมพำกับตัวเอง ใจเต้นระทึกอยู่นานกว่าจะทำใจจนกล้าออกมาจากห้องน้ำได้ เธอรีบเดินออกมาที่เคาน์เตอร์ตัวเองอย่างร้อนรน หน้าซีดและเหงื่อชื้นฝ่ามือไปหมด

“ริน เธอโอเคไหม?”

มิ่งขวัญทักทันทีที่เห็นท่าทีของเพื่อน

“เราโอเค”

สิรินตอบ พยายามทำน้ำเสียงให้เป็นปกติ แล้วรีบเก็บของทันที

“พวกเรากลับกันเถอะ ลุงยามมาโน่นแล้ว”

มิ่งขวัญคว้ากระเป๋าแล้วเดินไปหาแฟนหนุ่มที่รออยู่ โดยสิรินรีบวิ่งตามออกไป สวนกับลุงยามที่ก้าวเข้ามาพอดี

“ดึกแล้ว ให้ลุงเรียกแท็กซี่ให้ไหม?”

“ไม่เป็นไรค่ะลุง หอหนูอยู่หลังมอ เดินแป๊บเดียวก็ถึง ไม่มีอะไรหรอก”

ลุงยามพยักหน้า สิรินรีบเดินออกไปทางประตูหลังมอ ซึ่งเป็นทางลัดที่เธอจะเดินกลับหอพักได้อย่างสะดวก

สิรินเดินไปแล้วอดคิดถึงเสียงที่ได้ยินไม่ได้ เจนจิราเป็นนักศึกษาปริญญาโท ที่เข้ามาใช้บริการห้องสมุดบ่อยๆ คุ้นเคยและสนิทสนมกับเธอดี เพราะเป็นรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่ภายนอกของเจนจิรานั้นดูไม่ออกจริงๆ ว่าเธอก็เป็นคนหนึ่งที่ใช้หอสมุดแห่งนี้เป็นที่.....

ความคิดของสิรินหยุดลง เมื่อเห็นว่าตรอกแคบๆ ที่เธอเดินกลับหอทุกวันนั้น แสงไฟจากเสาไฟ ที่เคยสว่างกลับมืดลงจนดูวังเวงน่ากลัว

“ไฟเสียอีกแล้ว แย่จริงๆ เลย”

สิรินเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นไปอีก แต่กลับมีชายหนุ่ม 3 คนยืนขวางอยู่ และเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมอง ก็จำได้ทันทีว่าเป็นพวกเด็กนักศึกษาที่วันนี้เธอไล่ประจานเพราะเอาเด็กผู้หญิงมาทำอนาจารในหอสมุด

“มีอะไรเหรอ?”

“พี่ริน เดินกลับทางนี้ทุกวันเหรอครับ”

น้ำเสียงนั้นสุภาพ ไม่มีท่าทีคุกคาม แต่มันกลับทำให้เธอรู้สึกหนาวยะเยือกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“นั่นสิครับ ให้พวกผมเดินไปเป็นเพื่อนไหมครับ ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว แถมไฟทางก็มาดับเสียด้วยสิ”

“ไม่เป็นไร พี่เดินจนชินแล้ว”

สิรินเดินเลี่ยงไปด้านข้าง แต่คนทั้งสามก็เดินไปขวางอีก

“หลีก!พวกเธอต้องการอะไรกันแน่”