เผลอ

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่ได้นั่งร่วมโต๊ะกับเธอแบบนี้ ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เห็นริมฝีปากอวบอิ่มของเธออ้างับช้อนอยู่ฝั่งตรงข้ามเขาแบบนี้ ธันวาลอบมองใบหน้าหวานของพายอาร์ที่กินข้าวตามที่เขาให้กิน เขาแค่รู้สึกว่าเธอดูซูบดูผอมไปเพียงเท่านั้น

กิริยาของเธอยังคงงดงามเหมือนเดิม เธอดูอ่อนหวานน่ารัก แพขนตาของเธองอนยาวจนมุมปากหนาเผลอยกยิ้มขึ้นเมื่อได้มองเธอ หัวใจเจ้ากรรมดันเต้นแรงถี่ๆ ราวกับวันนั้น วันที่เขาตกหลุมรักเด็กสาวคนหนึ่งที่ตกลงมาจากต้นมะม่วงในสวนหลังบ้านพ่อเลี้ยงของเขาที่เชียงใหม่

ตุ้บ!

"โอ๊ยยย!"

"ตัวแค่นี้ริอ่านเป็นขโมยแล้วเหรอ"

มือเรียวราวกับผู้หญิงของเด็กผู้ชายวัยเริ่มแตกเนื้อหนุ่มในอายุสิบหกหมาดๆ กำลังจับคอเสื้อของเด็กสาวแก้มป่องผมเปียจากทางด้านหลังแล้วยกขึ้น

"ปล่อยหนูนะ"

"อายุเท่าไหร่แล้วเรา ทำไมถึงมาเป็นขโมย"

"ปล่อยหนู"

"ชื่ออะไร"

เขายังไม่ปล่อย แถมหยอกเย้ากับเด็กน้อยแก้มป่องตรงหน้า ได้เห็นเด็กน้อยโมโหเป็นฟืนเป็นไฟก็รู้สึกถูกชะตา เขาวางเด็กน้อยแก้มป่องลงกับพื้นหญ้าแล้วคว้าแขนเธอเอาไว้ด้วยความรวดเร็ว ก็เด็กน้อยแก้มป่องนี่ตั้งท่าจะหนีเขาน่ะสิดีนะที่จับไว้ได้ทัน

"ปล่อยหนู"

"พี่ชื่อธันวา เราชื่ออะไร"

"บอกให้ปล่อยไง!"

"โมโหใส่พี่ได้ไง ถ้าไม่ตอบคำถามจะเรียกตำรวจนะ"

เด็กน้อยแก้มป่องยืนกอดอกเชิดหน้าขึ้นหยิ่งผยองได้เพียงแป๊บเดียวก็ถูกเด็กหนุ่มเขกหัวดังโป๊ก!

"ชื่อพาย"

"อายุล่ะ"

"สิบ"

"อยากกินมะม่วงเหรอ บ้านอยู่ไหนเดี๋ยวพี่ไปส่ง"

เด็กน้อยแก้มป่องชี้ออกไปด้านขวาของสวน แต่แล้วเมื่อหันกลับมาก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อด้านหลังของพี่ชายที่เพิ่งรู้จักกันเมื่อสามสิบวินาทีก่อนมีเจ้าตัวยาวขู่ฟ่อๆ

"พะ ... พี่ งะ ... งะ ... งู"

"อย่าวิ่งนะพายยืนนิ่งๆ เชื่อพี่ เด็กดีเชื่อพี่ครับ" เด็กน้อยแก้มป่องบัดนี้ในดวงตากลมใสกำลังมีน้ำตาหล่อเลี้ยง ปากเล็กเบะคว่ำ ก่อนจะร้องไห้ออกมาด้วยเสียงที่ดังมากๆ เจ้างูตัวเขื่องตกใจเสียงร้องของเด็กตัวเล็กฉกเข้าที่น่องของพี่ชายที่เพิ่งรู้จักกันแล้วเลื้อยหนีไป ทำให้ทั้งพี่ทั้งน้องล้มกลิ้งหลุนๆ ไปด้วยกัน

"พี่ธัน"

"เจ็บไหม"

ดวงตาคมกริบของเด็กชายวัยสิบหกจ้องเข้าไปในดวงตาใสแป๋วของเด็กน้อยแก้มป่อง สองสายตาประสานกันในระยะประชิด ดวงตาของเด็กคนนี้สวยจนน่าดึงดูด แม้แต่หัวใจแกร่งของเขาก็เต้นถี่ๆ ราวกับรู้สึกตกหลุมรักคนน้อง ธันวาได้สติกะพริบตาปริบๆ พลางคิดในใจ 'เด็กตัวแค่นี้มึงคิดจะเคลมเหรอวะไอ้ธันไม่ๆ กูไม่มีทางเคลมเด็กแบบนี้หรอก' แต่ไม่รู้ว่าไม่มีทางท่าไหน ถึงตามเด็กน้อยแจเป็นปีๆ จนก่อเกิดความสัมพันธ์ลึกซึ้งขึ้นมาระหว่างเขากับเธอ

"หน้าพายมีอะไรติดอยู่เหรอคะ"

"อยู่หอ แล้วคนที่บ้านไม่ว่าเหรอ"

"คุณแม่อยู่บ้านกับป้ามะลิค่ะ ส่วนพายมาอยู่หอกับฟ้า"

"แล้ว ..." จะถามดีไหมวะ จะถามว่ายังไงดี 'ผัวเธอไปไหนล่ะ ทำไมไม่มารับ' จะโดนงอนไหม แต่โดนงอนแล้วจะแคร์ทำไมในเมื่อไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนี่ ไอ้หัวใจบ้าอย่ามาเต้นมั่วซั่วเวลานี้ได้ไหมเดี๋ยวมีคนได้ยิน

"อิ่มแล้วค่ะ"

"ฉันยังไม่อิ่ม"

"แต่พี่ธัน เอ่อ พายหมายถึงว่านายกินไปสองจานแล้วนะคะ"

"ก็ยังไม่อิ่มไง ฟังไม่รู้เรื่องเหรอ"

ทั้งๆ ที่ท้องจะแตกอยู่แล้วแต่ก็ยังพยายามฝืนกิน แล้ววันนี้ก็ลงทุนให้ลูกน้องกลับไปก่อนโดยไม่ต้องมีใครตามเป็นครั้งแรกเลยนะ เขาก็แค่อยากปกป้องชื่อเสียงบริษัทเท่านั้น ไม่ได้มีอะไรมากกว่านี้

"งานที่จารีย์ให้ จัดการหมดแล้วเหรอ"

"ค่ะ วางอยู่ที่โต๊ะทำงานนะคะ พรุ่งนี้พายต้องเข้าเรียนแล้วค่ะ"

"อืม ตื่นเช้ากว่าเดิมสักสองชั่วโมงล่ะ"

"ทำไมคะ"

เขาไม่ได้ตอบ แต่กลับดันจานที่กินอิ่มมาตั้งนานแล้วเลื่อนไปข้างหน้า เรียกป้าแม่ค้ามาคิดเงิน ยังมีข้าวของเพียงฟ้าอีกหนึ่งห่อ แล้วเดินตรงไปที่รถยนต์คันหรูของตัวเองทันที ปล่อยให้พายอาร์ยืนนิ่งอยู่อย่างเดิมโดยไม่ทันได้สังเกตเงามืดสองร่างที่ยืนหลบมุมอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ พร้อมกับถ่ายภาพของธันวากับพายอาร์ส่งไปให้ปลายทางแล้วต่อสายตรงหาปลายทางทันที

"บอสครับ ทำยังไงต่อดีครับ"

"หึ ไม่ต้องทำอะไร รอถ่านไฟเก่ามันลุกเราก็แค่ดับมันให้แรงกว่าเดิม"

"ตอนนี้พวกผมต้องทำอะไรอีกไหมครับบอส"

"ปล่อยไปแบบนี้แหละไอ้เด็กเวรนั่นมันรักฝังลึกขนาดนั้น พวกเรารอไม่นานหรอกถ่านไฟเก่าต้องปะทุขึ้นมาแน่ หลังจากนั้นก็ทำให้มันรู้ว่า เสียคนจริงๆ มันเป็นยังไง หึ"

"ครับบอส"

"ไอ้เด็กเหลือขอนี่มันเก่งทุกเรื่อง ฉลาดทุกเรื่อง แต่เสือกโง่อยากอ่านหนังสือเล่มเดิม มันก็ต้องเจ็บแบบเดิมสิวะ หรือบางทีมันอาจจะเจ็บหนักกว่าเดิมจนเสียผู้เสียคนไปเลยก็ได้"

- หอพักนักศึกษา –

"ขอบคุณที่มาส่งนะคะ"

"อยู่ชั้นไหน" เขาถามขึ้นโดยที่สายตาก็สอดส่องไปทั่วหอพักนักศึกษาดูความปลอดภัย ดูสภาพความเป็นอยู่

"ชั้นสิบเก้าค่ะ"

"ชั้นบนสุดเลยเหรอ"

"ค่ะ" เห็นทีคงจะต้องมาเช็กความปลอดภัยของหอพักสักหน่อยแล้ว ไม่ใช่อะไรหรอกนะเขาแค่อยากจะปรับปรุงมันพอดีเท่านั้นเอง ไม่อยากให้เกิดเรื่องไม่ดีต่อสถานศึกษาที่เขาเป็นนายทุนอยู่

"พายไปได้รึยังคะ"

"ก็ไปสิ ใครห้ามละ หรืออยากจะนั่งรถฉันนานๆ" ธันวาพูดจายียวนมองหน้าเธอด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป แววตาที่มองเธอมันไม่ได้แข็งกร้าวเมื่อตอนที่เจอกันแรกๆ

"ก็พี่ธัน เอ๊ย! ก็นายดึงถุงข้าวยัยฟ้าอยู่"

"มือไปโดนน่ะรีบๆ ลงไปได้แล้วน่ารำคาญจริง พรุ่งนี้ลงมาเร็วกว่าเดิมสองชั่วโมงละ"

พูดจบในตอนที่พายอาร์ลงจากรถไปพอดี พายอาร์ยืนส่งเขาอย่างสุภาพเหมือนเดิม และเขาก็ทำไม้ทำมือให้เธอเข้าไปในหอพักก่อนเพื่อความปลอดภัย เขาอยากเห็นกับตาว่าเธอเข้าไปอย่างปลอดภัยแล้วจริงๆ เขาถึงได้ขับรถออกมาจากตรงนั้น

"ไอ้ธัน มึงทำแบบนี้เสียระบบนะเว้ย มึงโกรธเขา มึงเกลียดเขา แต่ทำไมวันนี้ ลงเอยแบบนี้วะไอ้เวรไอ้หัวใจมักง่าย ไอ้เจ็บไม่จำ"

ธันวายังจอดรถอยู่ข้างกำแพงมองผ่านกระจกมองหลังที่เป็นซอยของหอพักแล้วพิงศีรษะกับเบาะรถราวกับว่ากำลังสับสนอะไรบางอย่าง ทั้งๆ ที่โกรธทั้งๆ ที่แค้นเธอขนาดนั้น แต่พอรู้ว่าเธอต้องกลับบ้านเองดึกๆ พอรู้ว่าไอ้เวรนั่นมันไม่มารับเธอ มันก็อดที่จะทำให้เขาเป็นห่วงเธอไม่ได้ เขาไม่ควรได้รับได้รู้เรื่องของเธอเลย ทำไมเธอไม่หายไปเลยเหมือนเมื่อหนึ่งปีที่แล้วนะ ทำไม

"หนึ่งปีที่แล้วหายไปไหนมาวะ แล้วตอนนี้กลับมาทำไมวะ"