ผ่านมา

- เช้าวันต่อมา ตีห้าครึ่ง –

รถยนต์คันหรูสีดำจอดเลียบกำแพงยาวราวกับกำแพงเมืองจีนอยู่ตรงข้ามหอพักนักศึกษาที่พายอาร์อาศัยอยู่ เขาจอดรอตั้งแต่ตีสีเห็นจะได้ สองลูกน้องคนสนิทก็ยืนหาวหวอดๆ อยู่ข้างๆ รถของผู้เป็นนายที่นั่งเปิดแอร์เย็นฉ่ำอยู่ภายในรถ

"ไอ้เล็ก"

"อเล็กซ์ครับนาย"

"ก็กูจะเรียกแบบนี้ ตีห้าครึ่งแล้วทำไมพายไม่ออกมาสักทีวะ"

"ให้ผมขึ้นฉุดคุณพายดีไหมครับนาย"

แม้ใจจะสงสัยในความคิดของนายแต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปากถามอะไรออกไปแม้แต่คำเดียวตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นเมื่อหนึ่งปีก่อนข้างกายของธันวาก็มีเพียงลูกน้อง และพี่ชายคอยอยู่เคียงข้าง หลังจากที่อาการเขาดีขึ้นเรื่อยๆ ก็ไม่เคยพูดถึงคุณพายอาร์อีกเลยแม้แต่คำเดียวจนกระทั่งวันที่เธอกลับมา

" ... "

ธันวาไม่ได้ตอบเขาทำเพียงแค่ปรายตามองไปที่ลูกน้องคนสนิทเท่านั้นรอพายอาร์เดินลงมาจากหอพักนักศึกษาจนกระทั่งเจ็ดโมงเช้าพายอาร์เดินลงมาในชุดนักศึกษาสั้นรัดรูปพร้อมกับเพียงฟ้า ลีวายลูกน้องคนสนิทอีกคนรีบเคาะกระจกรถยนต์คันหรูเรียกผู้เป็นนาย

"นายครับ คุณพายลงมาพร้อมคุณฟ้าแล้วครับ"

"มาแล้วเหรอ"

สองลูกน้องหนุ่มดูอาการดีใจจนเกินเหตุของผู้เป็นนายต่างก็มองหน้ากันเลิ่กลั่กทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ทั้งโกรธ ทั้งเกลียดชนิดที่ว่าไม่อยากเข้าใกล้แต่ไฉนพักหลังๆ มานี่เขาถึงมีอาการเหมือนธันวาคนเดิม คนที่ก่อนจะมีเรื่องเลวร้าย ไม่ใช่คนที่มีกลิ่นอายหม่นหมองรอบกายเหมือนเมื่อหนึ่งปีที่ผ่านมา

"ถอยๆ ดู เดินไปโน่นแล้วพวกมึงนี่แม่งขวางกูอยู่ได้"

ธันวารีบเปิดประตูรถลงไปแล้วสับขาอย่างไวเดินตามหลังสองพี่น้องที่เดินกอดคอกันหยอกกันเล่นโดยไม่ได้เอ่ยทักทาย แต่กลับก่นด่าพายอาร์อยู่ในใจ 'อุตส่าห์มารอตั้งแต่ตีสี่ เมื่อวานก็สั่งแล้วให้ลงมาเร็วๆ ทำไมถึงลงมาช้านัก'

"ธัน"

น้ำเสียงอบอุ่นดังขึ้นจากทางด้านหลัง ธันวาหันกลับไปเจอเข้ากับชายหนุ่มรูปร่างดี ไม่เพียงแค่นั้นทั้งสองสาวที่เดินอยู่ข้างหน้าเขาก็หันกลับมาด้วย ธันวายกยิ้มเล็กน้อยให้ชายหนุ่มที่เดินเข้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แล้วหยุดฝีเท้าเอาไว้รอให้ชายคนที่ทักทายเขาเดินเข้ามาใกล้อีก เมื่อผ่านหน้าสองลูกน้องคนสนิทของธันวา อเล็กซ์ กับลีวาย ก็โค้งตัวลงเล็กน้อยทำความเคารพผู้ที่เดินผ่าน

"พี่ธนู"

"มาทำอะไรแถวนี้ไอ้เสือ"

"แล้วพี่ละ มาสอนเหรอ"

"พี่ถามแกก็ตอบ"

"ผมยี่สิบเจ็ดขวบแล้วนะทำไมยังโดนพี่ชายดุอยู่อีก"

ธนูลูบผมน้องชายอย่างอ่อนโยนพรางสายตาเหลือบไปสะดุดเข้ากับสองสาวที่หันมามองเขาทั้งสองคน ธนูยกยิ้มให้สองสาวใช้แขนแข็งแรงกอดลำคอหนาของน้องชายเอาไว้โน้มใบหน้าเข้าใกล้น้องชายอีกครั้งแล้วกระซิบแผ่วเบา

"อย่าบอกนะว่า"

"ผมแค่ผ่านมาน่า รู้ว่าพี่มีสอนก็เลยจะแวะมาหา"

"อ่อ งั้นเหรอ" ธนูยิ้มล้อเลียนน้องชายแล้วพากันเดินไปเรื่อยๆ อย่างช้าๆ ตามหลังสองสาวที่หันกลับไปจูงมือกันเดินจนสองหนุ่มสับฝีเท้าก้าวตามทั้งสองสาวทันธนูส่งยิ้มอบอุ่นให้กับสองสาว แต่ธันวากลับตีสีหน้าเรียบเฉยราวกับไม่เต็มอกเต็มใจจะเจอคนตรงหน้าอย่างนั้นแหละ

"รักลึกล้ำ วาสนาตื้นเขิน ฉันไม่ได้คิดจำมาจากในซีรีส์"

"ขยี้เก่ง" ธันวาค่อยๆ หันไปมองธนูที่เหมือนกับรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรกับอดีตตรงหน้า ก่อนจะหันกลับไปที่สองสาวอีกครั้งยกยิ้มอย่างไม่ค่อยเต็มใจนักเอ่ยทักทายอย่างไม่เต็มใจนัก

"น้องฟ้าสบายดีไหมครับ ไม่เจอกันนานเลย"

"ฟะ ... ฟ้าสบายดีค่ะ สวัสดีค่ะพี่ธัน สวัสดีค่ะอาจารย์ธนู"

"อะไรกันในเมื่อเรียกไอ้เสือว่าพี่ ทำไมเรียกฉันว่าอาจารย์ละ"

"ก็ ..."

"เอาละธัน เดี๋ยวฉันต้องเข้าไปสอนแล้ว น้องฟ้าไปกับพี่แล้วกันครับ"

ว่าแล้วธันวาก็ยังหันมาลูบหัวน้องชายเล่นเบาๆ คว้าข้อมือของเพียงฟ้าเดินเข้าไปในมหา'ลัย เหลือแค่เพียงพายอาร์กับธันวาที่ยังยืนอยู่ที่เดิม

"เมื่อวานฉันไม่ได้บอกให้ลงมาเร็วกว่าเดิมสองชั่วโมงเหรอ"

เอ่อใช่ เขาพูดแต่เธอดันลืมเสียสนิทปกติเธอจะลงมาจากหอพักทุกๆ เจ็ดโมงเช้าอยู่แล้ว สิ่งที่ธันวาพูดเมื่อวานทำให้เธอลืมไปเลย แต่ว่าเขามาทำอะไรแถวนี้ละเนี่ย

"อ่ะ! พะ ... พี่ธัน มาทำอะไรแถวนี้แต่เช้าคะเนี่ย"

เธอแสร้งทำเป็นเพิ่งเจอกันทั้งๆ ที่เห็นเขาตั้งแต่เดินลงมาจากตึกแล้ว แต่เธอเชื่อว่าเขาไม่ได้อยากจะเจอเธอเหมือนกับที่ชอบไล่เธอนั่นแหละเธอเลยไม่ทักทายเขา

"หิวข้าว"

"คะ?"

"ฉันหิว เธอก็ยังไม่ได้กินข้าวเช้าใช่ไหม ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย"

"ดะ ... เดี๋ยวค่ะ"

จบคำร่างบางก็ลอยลิ่วตามแรงดึงของมาเฟียหนุ่ม เขาดึงเธอกลับไปที่รถยนต์คันหรูของตัวเองโดยมีสองลูกน้องหนุ่มคอยตามอยู่ตลอดเวลา ธันวาจับเธอยัดใส่รถแล้วรีบวิ่งอ้อมไปที่ตำแหน่งคนขับทันที

"นายคะ ... พายมีเรียนเช้านะคะ"

"ระหว่างไปนั่งเรียนเฉยๆ กับไปกินข้าวกับฉัน อะไรมันสำคัญกว่ากันหะ!"

ทำเสียงดังข่มเอาไว้ ให้เธอรู้ว่าเขาไม่ได้อยากใกล้ชิดอะไรกับเธอสักเท่าไหร่เพียงแค่เมื่อก่อนทะนุถนอมเธอมากเกินไปยังไม่ได้ชิมรสเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว ให้เธอรู้ว่าเธอต้องมาเป็นของเล่นแก้เบื่อของเขาสักนิดสักหน่อยก็เพียงพอแล้ว

"พายจะไปเรียนค่ะ"

"เธอลืมอะไรไปรึเปล่า ตอนนี้เธอไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่งกับฉันนะ"

พายอาร์อ้าปากกว้างอย่างไม่เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในตอนนี้ ก่อนหน้านี้เธอเจอเขาครั้งแรกก็ถูกเขาดราม่าใส่ ไล่เธอเยี่ยงหมูหมา ถัดมาก็ไม่รับเธอเข้าทำงานพูดจาทำร้ายจิตใจ หลังจากที่รับเธอเข้าทำงานแล้วก็ตามติดเธอลากเธอไปกินข้าวด้วย หรือเขามีแผนจะทำร้ายจิตใจเธอเหมือนอย่างที่เธอเคยทำกับเขาเอาไว้ เธอยังจำได้อยู่นะที่เขาพูดว่าจะทำให้เธอรู้จักคำว่าเจ้าคิดเจ้าแค้นจากเขาว่าแท้จริงแล้วมันเป็นยังไง

"พายต้องเข้าเรียนจริงๆ นะคะ ให้พายไปเรียนเถอะนะ"

"คาบแรกใครสอน" เขาถามขณะที่กำลังขับรถไปร้านโจ๊กชื่อดังแถวมหา'ลัย

"อาจารย์สุเมตค่ะ ให้พายไปเรียนเถอะนะคะ อาจารย์สุเมตแกเป็นคนตรงมาก ไม่อ่อนข้อให้นักศึกษา อย่าทำให้พายลำบากเลยนะคะ" เธอพยายามขอร้องเขา แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล มือเรียวยาวราวกับผู้หญิงต่อสายหาใครบางคนจนเมื่อเธอได้ยินเสียงปลายสายมือนุ่มของเธอก็ยกขึ้นปิดปากเอาไว้ด้วยความคาดไม่ถึง

"ครับคุณธันวา"

"เมตเหรอ คาบแรกนักศึกษาที่ชื่อพายอาร์ พงศ์สุนทร เข้าสายหน่อยนะ เธอมากินข้าวเช้าเป็นเพื่อนฉัน"

"ครับ"

"หวังว่าคงไม่มีการหักคะนงคะแนนอะไรนะ"

"ไม่มีครับ ไม่มี เชิญคุณธันวาตามสบายครับ" หลังจากกดวางสายไปธันวาก็เหลือบมองใบหน้าของพายอาร์แล้วยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ หึ จะได้ไม่ต้องมีข้ออ้างไม่อยากอยู่กับเขาอีก ก็แค่กินข้าวมื้อเดียวมันจะอะไรนักหนาวะ